Μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Μας αφήνουν να τους ψηφίσουμε!

O θείος Τρούμαν, το σχέδιο Μάρσαλ και οι εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη
του Δημήτρη Ι. Τσαλαπάτη

Mε το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη μέρα η ελληνική κοινωνία αναζητεί μια αχτίδα ελπίδας με το Τρίτο Μνημόνιο να κόβει την ανάσα. Βέβαια οι εξελίξεις είναι προ-κατ. Προηγήθηκε σε πλατείες και τηλε-παράθυρα, για τρία χρόνια, η κατάργηση των ιδεολογικών γραμμών.
Στις πλατείες πολιτογραφήθηκαν οι καινούργιες τάσεις με τις αριστερές θέσεις να συγκατοικούν με δεξιές φιγούρες, ενώ δημοσκοπήσεις και καναλάρχες μαγείρεψαν την σούπα. Έτσι έφυγε το πρώτο κύμα και ήρθε το επόμενο άθροισμα, που σαν αντιμνημονιακό ρεύμα κυβέρνησε, διαπραγματεύτηκε με τους δανειστές και έκλεισε τον κύκλο του. Άνοιξε όμως την ΕΡΤ. Ή για την ακρίβεια άλλαξε ταμπέλα στη ΝΕΡΙΤ , με τους εργαζόμενους ανασφάλιστους και την ΝΟVA-και όχι μόνο-να επωφελείται μια χαρά από το πάρτι που έχουν στήσει κάποιοι από χρόνια στη δημόσια τηλεόραση.
Η συνέχεια της θεωρίας των μαζών στην πράξη οδηγεί μέσα από το τρίτο μνημόνιο, που επικυρώνει τα προηγούμενα δύο. Μόνο που κάπως έτσι το κοινωνικό κράτος, γίνεται ιδιωτικό. Αυτό που δεν διακρίνεται ακόμη είναι το πραγματικό πρόσωπο του ιδιοκτήτη, που εμφανίζεται περίπου ως ευεργέτης, αφού μόνο αυτός ξέρει, λέει, από ανάπτυξη, θα το παίζει επενδυτής στο τζάμπα , και εμείς στην ουρά.
Μέχρι εδώ όμως, επειδή όλα τα υπόλοιπα (κυριαρχία, δικαιώματα , ελευθερίες) αποτελούν περιττές λεπτομέρειες και με την βούλα.
Το έργο έχει επαναληφθεί παλιότερα με τον θείο Τρούμαν και το σχέδιο Μάρσαλ αλλά τώρα είναι αμερικανο-γερμανική συμπαραγωγή αναλόγως με τα συμφέροντα που αφορούν:
- στα 14 αεροδρόμια - την Εγνατία Οδό
- την Παιδεία - εκτάσεις-περιοχές φιλέτα
- τα λιμάνια ( ΟΛΠ, ΟΛΘ κλπ).
- τους σιδηροδρόμους
- την διατροφική αλυσίδα ( ψωμί, γάλα , λάδι, κρέας κα.)
- την ενέργεια ( , δίκτυα, νησιά, γεωθερμία ,λιγνίτες, υδροηλεκτρικά, αγωγούς, τους πελάτες ης ΔΕΗ )
- τα φάρμακα που μπαίνουν στα ράφια του σούπερ μάρκετ.
- την ασφάλιση, η οποία από κοινωνική γίνεται επαγγελματική και στο βάθος περιμένει η ιδιωτική, που θα πρέπει να πληρώνουμε από τη τσέπη μας Η δεν θα την πληρώνουμε και όποιος την βγάλει καθαρή.
- την περίθαλψη που περνάει φασόν στα διαγνωστικά κέντρα.
- την ανεργία να γίνεται εργαλείο σε μεσάζοντες με το πακέτο Γιούνκερ.
- πρόσφυγες και μετανάστες για τζάμπα εργατικά χέρια σ φάμπρικες και ελεύθερες ζώνες. - την όποια απασχόληση με μαύρα η με ωράριο λάστιχο, ώστε η πληρωμή , όταν γίνεται, να αφορά τετράωρο αλλά όποιος δεν δουλεύει δυο, τρεις ακόμη και πέντε ώρες παραπάνω με αντάλλαγμα κάποιο δήθεν ρεπό(!), να τρώει πόρτα, επειδή περιμένει στην ουρά ο επόμενος άνεργος.
- τους συνταξιούχους που γίνονται είδος προς εξαφάνιση, για να γίνει πράξη από το πολιτικό σύστημα και τους δανειστές η αλληλεγγύη των γενεών.

    Το ζήτημα είναι όμως ότι με όλα αυτά δεν διαφωνεί το πολιτικό κατεστημένο, που μέσα από το Τρίτο Μνημόνιο ομογενοποιείται.
Εξαίρεση βέβαια αποτελούν:
-όσοι έφυγαν από την Κουμουνδούρου (πχ ΛΑ Ε)
-η παραδοσιακή αριστερή έκφραση του κοινοβουλίου
-εξωκοινοβουλευτικές εκφράσεις της Αριστεράς.

   Το άθροισμα της εξαίρεσης όμως δεν βγάζει κυβέρνηση. Είναι διακριτή κάποια δυναμική που επιστρέφει σε πολιτικές δυνάμεις (ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ), ενώ το ΠΟΤΑΜΙ κατεβάζει τα ρέστα του από το ’89 για να μην ξεχνάμε πως στήθηκε η ιδιωτική τηλεόραση.
Έτσι το Τρίτο Μνημόνιο προσδιορίζει ακριβώς την κυβέρνηση και την πολιτική, που ήδη ακολουθεί και η υπηρεσιακή κυβέρνηση Θάνου.
Με την πόλωση να εγκλωβίζει τη σκέψη του ψηφοφόρου «Μόνο ΜΠΡΟΣΤΑ» η «Πάμε ΜΠΡΟΣΤΑ», όπως ακριβώς στήθηκε από την επικοινωνία με την ενημέρωση να έχει δηλώσει υποταγή.
Και με τον πολίτη να έχει-με τούτα και με τα άλλα-, τον τελευταίο ρόλο. Να μην είμαστε όμως και αχάριστοι.
Μας πετάνε και ένα μοσχαρίσιο κόκαλο με τον ΦΠΑ στο 13% για να μην ξινίζει τα μούτρα το σύστημα Ολάντ και χωριάτικο ψωμί με ζύμη, από χρόνια στην κατάψυξη.  
Μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Μας αφήνουν και να τους ψηφίσουμε.