Η 7η Ιουλίου στην Ιστορία

Η 7η Ιουλίου είναι η 188η ημέρα του έτους . Απομένουν 177 ημέρες ως την 31η Δεκεμβρίου. 

1124. Οι Ενετοί και οι Φράγκοι «σταυροφόροι» εισήλθαν στην Τύρο. Η Ενετική Σταυροφορία του 1122-1124 απέπλευσε από τη λιμνοθάλασσα για τους Αγίους Τόπους στις 8 Αυγούστου 1122. Ο στόλος αποτελείτο από 120 πλοία και μετέφεραν πάνω από 15.000 άνδρες . Αυτή ήταν η πρώτη σταυροφορία στην οποία οι ιππότες μετέφεραν τα άλογά τους μαζί τους. Ο πρώτος στόχος ήταν η Κέρκυρα. Οι Ενετοί αποβιβάστηκαν στις παλαιστινιακές ακτές το Μάιο του 1123 .Στις 15 Φεβρουαρίου 1124  άρχισαν την πολιορκία της Τύρου μαζί με τους  Φράγκους. Καθώς η πολιορκία συνεχιζόταν οι Άραβες έστειλαν τον Ιούνιο του 1124 αντιπροσωπεία για να διαπραγματευτεί την παράδοση . Μετά από μακρές και δύσκολες συζητήσεις, συμφωνήθηκε ότι όσοι ήθελαν να εγκαταλείψουν την πόλη θα έπαιρναν μαζί τους τις οικογένειες και τις περιουσίες τους, ενώ εκείνοι που ήθελαν να μείνουν θα κρατούσαν τα σπίτια και τις περιουσίες τους. Η παράδοση της Τύρου υπογράφηκε στις 29 Ιουνίου 1124 και οκτώ ημέρες μετά, οι δυνάμεις των σταυροφόρων μπήκαν στην πόλη.

1420. Στρατεύματα της Δημοκρατίας της Βενετίας κατέλαβαν το Ούντινε, τερματίζοντας την ανεξαρτησία του Πατριαρχικού Κράτους της Ακουιληίας,

1438. Ο Κάρολος Ζ΄ των Βαλουά, ο "Νικηφόρος", με τη σύμφωνη γνώμη των κληρικών που συγκεντρώθηκαν στη Σύνοδο της Μπουρζ, εξέδωσε διάταγμα με το οποίο ο ίδιος ο βασιλιάς γινόταν θεματοφύλακας των δικαιωμάτων της Εκκλησίας στη Γαλλία, δίνοντας έτσι προτεραιότητα στη βασιλική εξουσία έναντι της εξουσίας του Πάπα. Το διάταγμα της Μπουρζ ήταν το πρώτο βήμα του γαλλικανισμού που εδραιώθηκε με το Κονκορδάτο της Μπολόνια το 1516.

1445. Διεξήχθη η μάχη του Σούζνταλ ή του ποταμού Καμένκα μεταξύ των Ρώσων και των Τατάρων του Ολούγκ Μαχμούντ του Καζάν. Ο πρίγκιπας της Μόσχας Βασίλι Β νικήθηκε και πιάστηκε αιχμάλωτος.

1460. O Αραγωνέζος Φερδινάνδος Α’ της Νεαπόλεως, γνωστός και ως Φεράντε υπέστη στη μάχη της Νώλα αποφασιστική ήττα , από τους βαρόνους που υποστήριζαν τον διεκδικητή του θρόνου Ιωάννη Β του Ανζού, δούκα της Λωρραίνης. Η μάχη έγινε στην πεδιάδα, στις εκβολές του ποταμού Σάρνο στην Καμπανία, νότια του Βεζούβιου. Οι δυνάμεις του Ιωάννη ενισχύθηκαν και από τον Κοντοτιέρο Τζιάκοπο Πιτσινίνο, που δεκα ημέρες πριν είχε νικήσει το στρατό που έστελναν στον Φεράντε ο Πάπας και ο Σφόρτσα του Μιλάνου.
Ο Φεράντε διέφυγε από το πεδίο της μάχης με 20 άνδρες, αλλά, με τη βοήθεια του Πάπα Πίου Β, του δούκα του Μιλάνου, και του Σκεντέρμπεη, μπόρεσε τελικά να κρατήσει το θρόνο του και να νικήσει τον Ιωάννη στην Απουλία στις 18 Αυγούστου 1462.
Το 1466 οι Καταλανοί εξέλεξαν τον πατέρα του Ιωάννη, Ρενέ Α΄ ως βασιλιά της Αραγωνίας, και ο Ιωάννης πήγε στην Βαρκελώνη για να διεκδικήσει τα βασιλικά του δικαιώματα, αλλά απεβίωσε εκεί πιθανόν δηλητηριασμένος.

1495 .Ο  Φερραντίνο της Αραγωνίας επέστρεψε θριαμβευτικά στη Νάπολη μετά την εκδίωξη των Γάλλων από το βασίλειο.

1520 . Οι Ισπανοί υπό την ηγεσία του Ερνάν Κορτές κατέσφαξαν τον στρατό των Αζτέκων στη μάχη της Οτούμπα.

1543. Οι Γάλλοι εισέβαλαν και κατέλαβαν το δουκάτο του Λουξεμβούργου.

1585. Ο Ερρίκος της Ναβάρρας, που είχε ασπαστεί τον Προτεσταντισμό, υπό την πίεση του Δούκα του Γκιζ και της Καθολικής Λίγκας με τη Συνθήκη της Νεμούρ στις 7 Ιουλίου 1585, δέχτηκε όλες τις απαιτήσεις της Λίγκας, εναντίον των Ουγενότων, και κατέφυγε σε νηστεία και προσευχή και άφησε την εβδομηντάχρονη Αικατερίνη των Μεδίκων μόνη της να τα βγάλει πέρα.
Η μοναρχία είχε χάσει τον έλεγχο της Γαλλίας και δεν ήταν σε θέση να βοηθήσει την Αγγλία εναντίον της επερχόμενης ισπανικής επίθεσης.

1647. Στην Νάπολη άρχισε η εξέγερση με επικεφαλής τον Τομάσο Ανιέλο Ντ Αμάλφι ,τον επονομαζόμενο Μασανιέλο, εναντίον στην Ισπανική Κατοχή και τον αντιβασιλιά Ροντρίγκο Πόνθε ντε Λεόν .

1686. Ύστερα από στενή πολιορκία 15 ημερών οι Τούρκοι της Μεθώνης παρέδωσαν το φρούριο στον Φραντσέσκο Μοροζίνι . Στην πολιορκία συμμετείχαν πολλοί Πελοποννήσιοι, και Ζακυνθινοί ενώ από τους διοικητές του Δαλματικού Ιππικού ήταν ο Θεόδωρος Λάσκαρης.

1715. Κατά την Πολιορκία του Ναυπλίου έγινε το "κάρφωμα" των πυροβόλων του Παλαμιδιού.Οι Τούρκοι έπιασαν επιστολές του Ενετού Ναυάρχου προς τον Φρούραρχο του Ναυπλίου.

1770. Κατά τον 6o Ρωσο-τουρκικό πόλεμο, τα ξημερώματα της 7ης Ιουλίου έγινε η καταστροφή του τουρκικού στόλου που είχε καταφύγει στον Τσεσμέ, μετά τη ναυμαχία του στενού της Χίου με τη χρήση πυρπολικών. Γύρω στα μεσάνυχτα της 6ης προς την 7η Ιουλίου άρχισε το εγχείρημα, με την είσοδο στον κόλπο του Τσεσμέ τεσσάρων ελληνικών πλοίων, που είχαν μετατραπεί σε μπουρλότα. Επκεφαλής ι Ιωάννης Βαρβάκης, Από τα πυρά των πυροβόλων και την ανατίναξη των πυρπολικών, τα συνωστισμένα στο λιμάνι τουρκικά πλοία πήραν φωτιά, η οποία μεταδόθηκε με απίστευτη ταχύτητα, ώστε ήταν αδύνατη η κατάσβεσή της. Οι πυριτιδαποθήκες των πλοίων ανατινάχθηκαν σκορπίζοντας τον όλεθρο.

Οι Χιώτες, οι Ψαριανοί και οι Σμυρνιοί, καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας και μέχρι τα ξημερώματα παρακολουθούσαν τις εικόνες της καταστροφής.

Το φρούριο καθώς και η κωμόπολη του Τσεσμέ εγκαταλείφθηκαν από τους Τούρκους κατοίκους. και τη φρουρά. Το πρωί οταν γωτισε ο θεός την ημερα του, έγινε η μάχη του ποταμού Λάργκα μεταξύ 65.000 Τατάρων της Κριμαίας (ιππικό) και 15.000 Οθωμανών (πεζικό) υπό την ηγεσία του Κάπλαν Γκιρέι και 38.000 Ρώσων υπό τον στρατάρχη Ρούμιανσεφ στις όχθες του παραπόταμου του Προύθου του ποταμού Λάργκα .

Η μάχη του Λάργκα ήταν μια αποφασιστική νίκη για τους Ρώσους που κατέλαβαν το στρατόπεδο του εχθρού και πήραν λάφυρα 33 τουρκικά κανόνια Για τη νίκη αυτή, ο Ρουμιάνσεφ τιμήθηκε με το μετάλιο του Τάγματος του Αγίου Γεωργίου του Ι. Δύο εβδομάδες αργότερα, οι Ρώσοι πέτυχαν μια ακόμα μεγαλύτερη νίκη στη μάχη του Καχούλ. Οι νίκες στο Λάργκα και το Καχούλ (αργότερα) άλλαξαν τη στρατηγική κατάσταση υπέρ της Ρωσίας.

1807 . Στο Τιλισίτ υπογράφηκε από τους αντιπροσώπους των Αυτοκρατόρων η Γαλλο-ρωσική Συνθήκη Ειρήνης.

1815. Οι συμμαχικοί Στρατοί εισήλθαν στο Παρίσι.

1822. Στη Μαδρίτη , «δημοκρατικός στρατηγός Φρανσίσκο Μπαλεστέρος νίκησε τη βασιλική Φρουρά και απέτρεψε ένα πραξικόπημα κατά του Συντάγματος.

1877. Κατά τον 11o Ρωσο-τουρκικό πόλεμο, (1877-1878), στις 25 Ιούνιου / 7 Ιούλιου η μεραρχία του στρατηγού του Ιωσήφ Γκούρκο, (12.000 άνδρες), υποστηριζόμενη από βουλγαρικές πολιτοφυλακές κατέλαβε το Βέλικο Τάρνοβο.

1879. Ιδρύθηκαν τα πρώτα σημεία ελέγχου και τελωνεία στα σύνορα του Πριγκιπάτου της Βουλγαρίας.

1887. Ο Φερδινάνδος του Σαξ-Κόμπουργκ έγινε Πρίγκιπας της Βουλγαρίας, η οποία βρισκόταν ακόμα υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία

1906. Η Αυστροουγγαρία κήρυξε οικονομικό πόλεμο στη Σερβία και απαγόρευσε την εισαγωγή ή μεταφορά χοίρων, πουλερικών και γεωργικών προϊόντων από τη Σερβία.

1915. Μετά από αποτυχημένες ιταλικές επιθέσεις έληξε η πρώτη μάχη του ποταμού Ισόνζο, που κράτησε 14 ημέρες και είχε 25.000 νεκρούς και από τις δυο πλευρές.

1917. Ο πρίγκιπας Γκεόργκι Λβόβ σχημάτισε μια προσωρινή κυβέρνηση στη Ρωσία

1921.Στις 7/20 Ιουλίου ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος, συνοδευόμενος από τον Πρίγκιπα Νικόλαο, τον Υπουργό Στρατιωτικών Ν. Θεοτόκη, τον Κ. Λεβίδη, τον Α. Καλίνσκι και τον Αρμοστή Αρ. Στεργιάδη επισκέφθηκε το Ουσάκ.

1923 . Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Ισμέτ Ινονού, με κοινή τους δήλωσή , ανακοίνωσαν ότι επήλθε συμφωνία εφ' όλων των εκκρεμών ζητημάτων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

1925. Άρχισαν οι εργασίες της Επιτροπής χαράξεως των Eλληνοτουρκικών συνόρων, κατά μήκος του ποταμού Εβρου.

1926 .Η ρουμανική κυβέρνηση έστειλε το Στρατό και κατέλαβε τη Νότια Δοβρουτσά 

1928. Στη Βουλγαρία με διαταγή του Ιβάν Μιχαίλοφ δολοφονήθηκε ο στρατηγός Αλέξανδρος Πρωτογκέρωφ, λίγο πριν το έβδομο Συνέδριο του ВМРО, επειδή ήταν μεγάλος δάσκαλος της Στοάς και «πουλούσε» τον «μακεδονικό» αγώνα.

1931. Στη Τυνησία στο Κιμπιλί καταγράφηκες θερμοκρασία 50 βαθμών Κελσίου.

1937. Τη νύχτα της 7ης Ιουλίου οι Ιάπωνες διέσχισαν την γραμμή της εκεχειρίας και συγκρούστηκαν με τους Κινέζους 12 χλμ Νότια του Πεκίνου. Έτσι ξεκίνησε ο δεύτερος Σινο-ιαπωνικός πόλεμος, που κράτησε μέχρι το 1945.

1941.Ο ρουμανικός στρατός προελαύνοντας στην Βεσσαραβία απελευθέρωσε το Λίπνικ, φτάνοντας στη γραμμή του Δνείστερου. Οι ΗΠΑ κατέλαβαν Ισλανδία, σε συνεννόηση με το Λονδίνο.

Οι Αμερικανοί αντικατέστησαν τις βρετανικές δυνάμεις που μέχρι τότε στάθμευαν στην Ισλανδία για να για να αποτρέψουν της κατοχή της από τη Γερμανία. Στη Γιουγκοσλαβία Ο κουμουνιστής Ζίκα Γιοβάνοβιτς πυροβόλησε πισώπλατα και σκότωσε δύο χωροφύλακες στο χωριό Μπέλα Τσίρκβα (Λευκη Εκκλησία), και οι Παρτιζάνοι τη βάφτισαν ως ήμερα έναρξης του… «απελευθερωτικού αγώνα».

1948. Το υπ.αρ. 53 ψήφισμα του Συμβουλίου ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών σχετικά με το ζήτημα της Παλαιστίνης.

1950: Το υπ.αρ. 84 ψήφισμα του Συμβουλίου ασφαλείας.Καταγγελία για την επίθεση κατά της Δημοκρατίας της Κορέας.

1953.Η  ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ κήρυξε τον Λαβρέντι Μπέρια, ως εχθρό του λαού. Λίγες μάρες πριν στις 26 Ιουνίου 1953, ο Μπέρια κατηγορήθηκε για κατασκοπεία για ξένες χώρες .Τον Δεκέμβριο του 1953 εκτελέστηκε. Ο Ερνέστο Γκεβάρα  αμέσως μετά την αποφοίτησή του, ξεκίνησε  το δεύτερο ταξίδι του στη Λατινική Αμερική επισκεπτόμενος τη Βολιβία, το Περού, τον Ισημερινό, τον Παναμά, την Κόστα Ρίκα, τη Νικαράγουα, την Ονδούρα και το Ελ Σαλβαδόρ.

 1956 . Στην Κύπρο τρεις βρετανοί στρατιώτες νεκροί σε ενέδρα της ΕΟΚΑ κοντά στο Λευκόνοικο. 

1960 . Στην Ιταλία η σφαγή της Ρετζιο Εμίλα. Πέντε εργάτες σκοτώθηκαν  κατά τη διάρκεια συγκρούσεων μεταξύ αστυνομίας και εργαζομένων.

1969. Άρχισε η «Βιετναμοποίηση»  με την  αποχώρηση των πρώτων αμερικανικών στρατευμάτων από το Νότιο Βιετνάμ.

 1974.Η Δυτική Γερμανία κέρδισε την Ολλανδία με 2-1 στον τελικό στο Μόναχο και κατέκτησε το 10ο Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου.

1980. Στο Ιράν επιβλήθηκε η Σαρία.

1981. Το μεσημέρι της 7ης Ιουλίου 1981 έγιναν δύο εμπρηστικές επιθέσεις. Η πρώτη στα καταστήματα του Λαμπρόπουλου στον Πειραιά και η δεύτερη, στο κατάστημα του Δραγώνα στην Αθήνα.

1983. Έπειτα από πρόσκληση του Προέδρου της ΕΣΣΔ, Γιούρι Αντρόποφφ, ένα 10χρονο κορίτσι από τις ΗΠΑ, η Σαμάνθα Σμιθ, επισκέφθηκε μαζί με τη μητέρα της τη Σοβιετική Ένωση.Η Σαμάνθα είχε γράψει στον Σοβιετικό Πρόεδρο ρωτώντας τον γιατί ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο και, απαντώντας στο γράμμα της, ο Αντρόποφ την κάλεσε στην ΕΣΣΔ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου βρισκόταν στη Μαδρίτη, όπου έγινε εγκάρδια δεκτός από τον Ισπανό πρωθυπουργό Φελίπε Γκονζάλες.

1988. Εκτοξεύτηκε προς τον Άρη το σοβιετικό διαστημόπλοιο Φόβος 1. αλλά δεν εφθασε ποτέ.

1989. Δόθηκε το εναρκτήριο λάκτισμα της λεγόμενης «επιχείρηση κάθαρση». 144 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας κατέθεσαν πρόταση κατά του Ανδρέα Παπανδρέου και άλλων πέντε υπουργών του ΠΑΣΟΚ, για παράβαση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, σε σχέση με την Τράπεζα Κρήτης. Την πρόταση των βουλευτών της ΝΔ δεν υπέγραψαν, αλλά την υποστήριξαν στη Βουλή, οι βουλευτές του Συνασπισμού.

1991. Πραγματοποιήθηκε η Συνάντηση στο Μπριόνι, των Γιουγκοσλάβων, με τη μεσολάβηση του Ολλανδού Βαν ντερ Μπρουκ, με την οποία έληξε ο πόλεμος των10 ημερών. Συμφωνήθηκε η απόσυρση του Γιουγκοσλαβικού Στρατού από τη Σλοβενία, και η προσωρινή αναστολή της ανεξαρτησίας της Σλοβενίας και της Κροατίας για τρεις μήνες Ο Μιλόσεβιτς αρνήθηκε να παραστεί. Στο Μπόροβο Νέσελιε συνελήφθη από τους Κροάτες γείτονες του ο Σλόμπονταν Βούκοβιτς 36 ετών που εργαζόταν στην και οδηγήθηκε σε μια ιδιωτική φυλακή όπου βασανίστηκε μέχρι θανάτου. Στο Χόνγκ-Κονγκ διατάχθηκε το κλείσιμο της BC(CIA).

1994 . Το Άντεν καταλήφθηκε από τα στρατεύματα της Βόρειας Υεμένης.

1995. Στο Βελιγράδι, ο Μιλόσεβιτς εγκαινίασε τον πρώτο υπόγειο σιδηροδρομικό σταθμό.

2003. Ο Ύπατος Εκπρόσωπος της διεθνούς κοινότητας στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη Πάντι Άσνταουν πάγωσε τους τραπεζικούς λογαριασμούς 14 ατόμων συμπεριλαμβανομένων και των μελών της οικογένειας του Ράντοβαν Κάρατζιτς.

2005 .Τρομοκρατικές επιθέσεις στο Λονδίνο, σκοτώθηκαν 56 άνθρωποι, και 700 τραυματίστηκαν.

2012. Ο Ίβιτσα Ντάσιτς έγινε πρωθυπουργός της κυβέρνησης της Σερβίας. Πλημμύρες στο Κρασνοντάρ  στη Ρωσία προκάλεσαν το θάνατο τ171 ανθρώπων.

2017.Έγκριση της Συνθήκης για την απαγόρευση των πυρηνικών όπλων.Στο Αμβούργο, στη Γερμανία άρχισε η σύνοδος κορυφής της G20

2018. Ο Εωσφόρος Φραγκίσκος , ο Οικολόγος της Cia Βoθρολυμαίος και οι πατριάρχες των ανατολικών Εκκλησιών προσευχήθηκα στο Μπάρι για την ειρήνη στην Μέση Ανατολή.

2019. Πραγματοποιήθηκαν οι πρόωρες βουλευτικές εκλογές, για τελευταία φορά με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής. Η ΝΔ κέρδισε 158 έδρες, ο ΜΥΡΙΖΑ 86, το Κίνημα Αλλαγής 22 , το ΚΚΕ  15 , η Ελληνική Λύση 10 έδρες και το ΜέΡΑ25  9 έδρες. Εκτός Βουλής έμεινε η Χρυσή Α

Στις 2000 στον ΡΦ ΕΛΛΑΣ21 η εκτακτη εκπομπή για τις δίδυμες προδοσίες στην Μικρά Ασία και την Κύπρο

101 χρόνια από την Μικρασιατική προδοσία. Οι ειδήσεις της 6ης Ιουλίου 1922

Το «δόγμα» του συνταγματάρχη Πλαστήρα: «Πρέπει να φειδόμεθα του αίματος των μαχητών»

 

Στις 3/16 Ιουλίου 1921, κατά τις επιθετικές επιχειρήσεις της Στρατιάς στη Μικρά Ασία έληξε, με την υποχώρηση των Τούρκων , η τριήμερη μάχη στο χωριό Τσαούς Τσιφλίκ και στο Ύψωμα Καρά Τας Νταγ , (ύψ. 1799). 

 Στη μάχη ενεπλάκησαν το Α και το Β Σώμα Στρατού με 2 από τις

 4 μεραρχίες τους. (Οι 1η, και 5η). 

Το αποτέλεσμα της μάχης ήταν η διάρρηξη της οχυρωμένης τοποθεσίας της Κιουτάχειας και η σύμπτυξη του Τουρκικού Στρατού στην γραμμή Εσκή Σεχήρ – Σεϊντή Γαζή. 

 Η μεγάλη νίκη της Στρατιάς που κόστισε 571 ελληνικές ψυχές ήταν μια αιματηρή μεν αλλά πλήρης αποτυχία. 

Σκοπός των επιχειρήσεων σύμφωνα με το Σχέδιο της Στρατιάς, δεν ήταν η κατάληψη μερικών χιλιομέτρων εδάφους αλλά η περικύκλωση και η συντριβή των εχθρικών δυνάμεων.

 Και αφού οι εχθροί «διέφυγαν», η θυσία των 571 ψυχών ήταν μάταιη και η επιχείρηση ηταν αποτυχημένη. 

 Το γιατί διέφυγαν οι Τούρκοι το γνωρίζουν όσοι έχουν μελετήσει τις αποφάσεις των Σωματαρχών και τις κατευθύνσεις που δόθηκαν. 

Η αποτυχία αφορούσε στους επιτελικούς αξιωματικούς και όχι το πεδίο της μάχης.

 Η Στρατιά ,δεν διέθετε εικόνα για τον σφοδρό και αιματηρό αγώνα που διεξαγόταν στα υψώματα του Τσαούς Τσιφλίκ και του Καρά Τας Νταγ, και για αυτό στο εκδοθέν δελτίο στρατιωτικής κατάστασης, ουδέν το συγκεκριμένο ανέφερε, αλλά έδινε αριθμούς καταληφθέντων όπλων και σε μια «σφοδρότατη» επίθεση κατά του Αφιόν Καραχισάρ που αποκρούσθηκε δια ορμητικών αντεπιθέσεων των ημετέρων. 

 Ακριβή εικόνα για την διεξαγόμενη μάχη δεν διέθεταν ούτε τα Α’ και Β’ Σώματα Στρατού, και ως εκ τούτου δεν επενέβησαν για να συντονίσουν τις Μεραρχίες τους που μάχονταν στο Τσαούς Τσιφλίκ και στο Καρά Τας Νταγ, με αποτέλεσμα η 2α και η 13η Μεραρχία του μετέπειτα Προδότη Διγενή, να παραμείνουν θεατές της σκληρής μάχης που διεξαγόταν στην μεταξύ τους εδαφική περιοχή.

 Λόγω του φανατισμού, (και της βλακείας), οι πολλοί που ασχολούνται , δήθεν αντικειμενικά με ένα μικρό επεισόδιο του πεδίου της μάχης το οποίο αφορά στο 5/42 και τον συνταγματάρχη Πλαστήρα για να του αποδώσουν ευθύνες. 

 Οι «φανατικοί» για τους οποίους για όλα φταίει ο Πλαστήρας επικαλούνται στοιχεία από απομνημονεύματα, όπως του εκτελεσθέντος από τον Κονδύλη το 1935, διοικητή της Στρατιάς της Μικράς Ασίας Αντιστράτηγου Αναστασίου Παπούλα , ο οποίος ως Αρχιστράτηγος ήταν ο κυρίως υπεύθυνος για την έλλειψη συντονισμού και ο οποίος που ανέφερε: 

 «Η ενέργεια της ΧΙΙΙης Μεραρχίας κατά την ημέραν της 2ας Ιουλίου δεν υπήρξε σύντονος και συγχρονισμένη με την δράσιν της Vης τοιαύτης, προκαλέσασα τοιουτορόπως την παράτασιν του αγώνος και συνάμα την εκδηλωθείσαν ισχυρότατην πίεσιν του εχθρού κατά της Vης Μεραρχίας, η οποία εκλονίσθη , ευτυχώς όμως χωρίς να καμφθή.

 Ο διοικητής της ΧΙΙΙης Μεραρχίας ανέθεσε την επιχείρησιν προς το Ακτσάλ Νταγ εις το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων διότι είχε την γνώμην ότι τούτο θα διεξήγαγε αυτήν ευχερέστερον και ασφαλώς. 

Παραδόξως όμως ο διοικητής του 5/42 ηρνήθη να εκτελέση ταύτην απαντήσας ,«Κύριε μέραρχε εγώ δεν εννοώ να κάψω τους ευζώνους μου». Αυτό που ανέφερε για τον Πλαστήρα ήταν ψευδές και αναληθές . 

Ο Πλαστήρας που δεν ήταν Μέραρχος, δεν αρνήθηκε να εκτελέσει εντολή αλλά παραιτήθηκε από την διοίκηση του Συντάγματος, λέγοντας σε αυτούς που τον διέταξαν να κάνει μια κατά μέτωπο επίθεση για να απασχολήσει τις δυνάμεις του εχθρού ότι η διαταγή τους ήταν βλακώδης και εγκληματική. 

 Ο Λοχαγός Πεζικού Πολύζος Δημήτριος, που ήταν Διευθυντής 3ου Γραφείου της ΧΙΙΙ Μεραρχίας ,εκθέτων τα συμβάντα της 1ης-2ας και 3ης Ιουλίου 1921 έγραψε: 

«Ο συνταγματάρχης Πλαστήρας , διοικητής του 5/42 Ευζώνων κατείχετο από την έμμονον σκέψιν ότι ελιγμός σημαίνει υπερκέρασις και ουδέν άλλο, επί πλέον δε διασαλπίζων το σύνθημα ότε έπρεπε να φειδόμεθα του αίματος των μαχητών, κατέληγε εις το συμπέρασμα ότι αφού δια της κυκλώσεως παρά του Α΄Σώματος στρατού θα έπιπτεν η τοποθεσία του Ακτσάλ Νταγ, διατί να θυσιάσωμεν ευζώνους δι’ επίθεσιν κατά μέτωπον». 

Μακάρι αυτή τη λογική να την είχαν όλοι οι ηγήτορες . 

 «Πρέπει να φειδόμεθα του αίματος των μαχητών». 

 Βρήκα και ένα «Υποστρατήγο ε.α τον  Ν. Σπυρόπουλο που έγραψε ότι  « Η αδρανής στάσις της ΧΙΙΙης Μεραρχίας παρέσχε την ευκαιρίαν εις τους Τούρκους να ενισχύσωσι μεταφέροντες δυνάμεις εις την έναντι του μετώπου αμυντικήν τοποθεσίαν περί το Τσαούς Τσιφλίκ και να ασκήσωσιν ισχυρότατην επ’αυτής πίεσιν». 

 Το απόσπασμα δεν αναφέρεται ειδικά στο 5/42 αλλά όσοι το επικαλούνται ομολογούν οτι η κατά μέτωπο επίθεση στο Ακτσάλ Νταγ είχε (στρατηγικό)σκοπό την απασχόληση των δυνάμεων του εχθρού. 

 Το αδημοσίευτο ημερολόγιο του έφεδρου Λοχία του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων Γεώργιου Αν. Γιαννόπουλου, στις 3/16 Ιουλίου αναφέρει: 

«Ο Διοικητής μας Συνταγματάρχης Πλαστήρας Νικόλαος εξεφράσθη μετά θαυμασμού δια το σχέδιον του Γενικού επιτελείου περί της διατάξεως των επιχειρήσεων, ένεκεν του οποίου επίκειται η αιχμαλωσία και αυτού ακόμα του Κεμαλικού Γενικού Στρατηγείου. Διαταχθείς δε παρά του Σωματάρχου υποστρατήγου Βλαχοπούλου όπως εξορμήση προς κατάληψην των υψωμάτων δια των ταγμάτων του Συντάγματος μας ηρνήθη δηλώσας παραίτησιν εν τοιαύτη περιπτώσει , εκφράσας την γνώμην ότι ο εχθρός θα εγκαταλείψει απόψε τα υψώματα και ότι η βεβαία καταστροφή του Συντάγματος θα ήτο άσκοπος και έγκλημα.»

 Ο Πλαστήρας , δεν δέχθηκε να εκτελέσει στις 3/16 Ιουλίου 1821, μια κατά μέτωπο επίθεση με τις ξιφολόγχες εναντίον οχυρωμένης θέσης απλώς για να απασχολήσει τις δυνάμεις του εχθρού. 

 Στις 3 / 16 Ιουλίου, την ίδια ημέρα, το Γ Σώμα Στρατού διατάχθηκε να κινηθεί ανατολικά του Εσκί Σεχήρ, για να αποκόψει τη υποχώρηση των Τούρκων. 

 Στις δυνάμεις του Σώματος ανήκε και η 12η Μεραρχία με διοικητή τον Πρίγκιπα Ανδρέα στην οποία είχε ενταχθεί και η Ταξιαρχία Ιππικού της οποίας Επιτελάρχης ήταν ο Διαγγελέας. 

 Στις 4/17 Ιουλίου, οι Τούρκοι που υποχωρούσαν από το Εσκί Σεχήρ, για να καλύψουν την αναδίπλωση, επιτέθηκαν με ισχυρές δυνάμεις κατά του 14ου Συντάγματος Πεζικού της 12ης, στο Ουτς Σαράι, όπου κατέφτασε στις 5/18 Ιουλίου και η Ταξιαρχία Ιππικού με Επιτελάρχη τον Διαγγελέα. 

 Η Ταξιαρχία Ιππικού μετατράπηκε σε πεζικού και ενεπλάκη στη μάχη αλλά το δεξιό του 14ου ΣΠ κάμφθηκε και οι Τούρκοι, που διέθεταν και ιππικό, απειλούσαν με περικύκλωση το Σύνταγμα. 

 Για να αποτραπεί το ενδεχόμενο αυτό, ο αντισυνταγματάρχης Αλέξανδρος Παπάγος διέταξε τον επίλαρχο Σπυρίδωνα Μαρκόπουλο να επιτεθεί κατά των Τούρκων για να καλύψει την υποχώρηση. Οι Έλληνες ιππείς εφόρμησαν με την σπάθη κατά των εχθρών. Ηρωικώς επιτιθέμενη , η 1η Επιλαρχία αποδεκατίστηκε. 

 Ο Διοικητής της, Επίλαρχος Μαρκόπουλος με τους 3 αξιωματικούς του, τον Ίλαρχο Φορτούνα, τον Ανθυπίλαρχο Παπαϊωάννου και τον Έφεδρο Ανθυπίλαρχο Κλώντζα έπεσαν μαχόμενοι. Μαζί τους και 49 άνδρες. Το 14ο Σύνταγμα υποχώρησε ατάκτως. 

 Οι «ιστορικοί» που εγκωμιάζουν τον Διαγγελέα γράφουν: 

 «Παρόλα αυτά χάρη στην πρωτοβουλία του επιτελάρχη, αντισυνταγματάρχη Αλέξανδρου Παπάγου, κερδήθηκε χρόνος και το ιππικό κάλυψε την υποχώρηση του πεζικού, ελισσόμενο σε διαδοχικές θέσεις και καθυστερώντας τους Τούρκους».

 Επισήμως η διάλυση του αποσπάσματος της 12ης Ουτς Σαράι αποδόθηκε σε σύγχυση. 

 Οι 53 στο Ουτς Σαράι, έδωσαν την ζωή τους λόγω «συγχύσεως» του Επιτελών. Εκείνη την ημέρα πρίγκιπας Ανδρέας έπινε το τσάι του. Το Εσκί Σεχήρ κατελήφθη στις 6 /19 Ιουλίου. 

 ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΧΑΤΖΑΡΑΣ

Η δολοφονία του Γερμανού Πρέσβη στη Μόσχα και η δράση των Τσοφούτ-Τσιφούτ

Η δράση των μυστικών υπηρεσιών 

στην επαναστατική Ρωσία

Στις 6 Ιουλίου 1918, η φράξια του Ρωσικού 

Σοσιαλ-Επαναστατικού Κόμματος (Εσέροι) 

που συνεργαζόντουσαν με την Αντάντ

 δολοφόνησε το Γερμανό πρέσβη στη Μόσχα

Γκραφ φον Μίρμπαχ, ξεκινώντας την αποτυχημένης εξέγερση των Αριστερών

Εσέρων στην Μόσχα που ήταν μέρος του

 σχεδίου της Αντάντ να υπονομεύσει την 

εξουσία του Λένιν στηρίζοντας την

 αντιπολίτευση μετά την αποτυχημένη εξέγερση του Αταμάνου Καλέντιν στην περιοχή του 

Ντον. 

Δυο πράκτορες της Τσε-ΚΑ,  ο εβραίος Γιακόβ Μπλούμκιν και ο Νικολάι Αντρέεφ με εντολή της Σπυριντόφκα πήγαν με πλαστά έγραφα στη Γερμανική Πρεσβεία και ζήτησαν να συναντήσουν τον πρέσβη. 

Τον πυροβόλησε στις 14:50 ο Αντρεεφ. Αμέσως μετά διέφυγαν. 

 Η δολοφονία έγινε μετά από απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος των αριστερών Εσέρων, προκειμένου να προκληθεί η επανάληψη του πολέμου με τη Γερμανία. 

 Η δολοφονία του Γερμανού πρέσβη σηματοδότησε και την έναρξη της εξέγερσης των αριστερών Εσέρων εναντίον των πρώην συμμάχων τους στην Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 των Μπολσεβίκων. 

 Ο Κόμης Βίλχελμ φον Μίρμπαχ ήταν Πρεσβευτής της Γερμανικής Αυτοκρατορίας στην κυβέρνηση της Ρωσικής Ομοσπονδίας στη Μόσχα από τον Απρίλιο του 1918. Συμμετείχε στις σοβιετικογερμανικές ειρηνευτικές συνομιλίες στο Μπρεστ-Λιτόβσκ που άρχισαν τον Δεκέμβριο του 1917 και έληξαν τον Μάρτιο του 1918. 

Ο Εβραίος Σίμχα-Γιάνκεβ Γκέρσεβιτς Μπλουμκίν, ο Τρότσκι και το ιουδαικό παρακράτος στη Σοβιετία 

Ο Γιάκοφ Γκριγκόρεβιτς Μπλουμκίν λεγόταν στα Εβραϊκά 

Σίμχα-Γιάνκεβ Γκέρσεβιτς Μπλουμκίν, και είχε τα ψευδώνυμα: Ισαέβ, Μαξ, και Βλαντιμίροφ. 

 Ο Μπλουμκίν γεννήθηκε στις 12/25 Μαρτίουτου 1900 . Ο πατέρας του, Χιρς Σαμοίλοβιτς Μπλουκίν , ήταν υπάλληλος σε ένα μανάβικο, η μητέρα του, λεγόταν Γκάγια Λιβσα .

Πριν μετακομίσουν στην Οδησσό, οι γονείς του ζούσαν στο Κίεβο, όπου γεννήθηκαν τα μεγαλύτερα παιδιά τους. 

 Το 1914, μετά την αποφοίτησή του από το δωρεάν δημοτικό εβραϊκό σχολείο της Ισραηλιτικής Κοινότητας για τα παιδιά από φτωχές οικογένειες, το «Ταλμούδ Τορά», εργάστηκε ως ηλεκτρολόγος, σε μια αποθήκη, στα τραμ, σε ένα θέατρο, και σε ένα κονσερβοποιείο των ιουδαίων αδελφών Ισραέλσον.

 Ο αδελφός του Λίο. ήταν αναρχικός και η αδελφή του Ρόζα ήταν σοσιαλδημοκράτισσα . 

Οι μεγαλύτεροι αδελφοί του Ιακώβ, και Ισάι , ήταν δημοσιογράφοι των εφημερίδων της Οδησσού . 

Ο Σίμχα-Γιάνκεβ Γκέρσεβιτς Μπλουμκίν συμμετείχε στις εβραϊκές μονάδες αυτοάμυνας ενάντια στα πογκρόμ στην Οδησσό και τότε εντάχθηκε στο κόμμα των σοσιαλιστών επαναστατών. 

 Ως «προβοκάτορας» για τις εκλογές της Συντακτικής Συνέλευσης, έδρασε στην περιοχή του Βόλγα τον Αύγουστο-Οκτώβριο του 1917. 

 Το Νοέμβριο του 1917, ο Μπλουμκίν εντάχθηκε σε μια ομάδα ναυτικών, και συμμετείχε σε μάχες με τμήματα του Ουκρανικού Κεντρικού Συμβουλίου. 

Κατά τη διάρκεια των επαναστατικών εκδηλώσεων στην Οδησσό το 1918 συμμετείχε στην κατάληψη της Κρατικής Τράπεζας. 

 Τον Ιανουάριο του 1918, ο Μπλουμκίν μαζί με τον Μωϋσή Βινίτσκι συμμετέσχε ενεργά στο σχηματισμό της 1ης Εθελοντικής Ομάδας Ερυθροφρουρών στην Οδησσό του Μιχαήλ Μουραβίεφ. 

Τα ίδια χρόνια στην Οδησσό, ο Μπλουμκίν συνάντησε τον Λετονό συνταγματάρχη A.I. ΄Έρντμαν που είχε εισχωρήσει στην "Λαϊκή Ένωση για την Προστασία της Πατρίδας και της Ελευθερίας", του Μπαρίς Βικόβοβιτς Σαβίκοφ , και αυτός τον έφερε σε επαφή με έναν Άγγλο κατάσκοπο. 

 Ο Έρντμαν τον Απρίλιο του 1918, βρισκόταν στην Μόσχα και είχε ανακατευτεί με τους Λιθουανούς αναρχικούς και έλεγχε μερικές ένοπλες αναρχικές ομάδες της Μόσχας ενω ταυτόχρονα εργαζόταν για την Τσεχική Δημοκρατία, συλλέγοντας πληροφορίες σχετικά με τη γερμανική επιρροή στη Ρωσία. 

Τον Μάιο του 1918, ο Μπλουμκίν έφτασε στη Μόσχα βρηκε τον φίλο του Έρντμαν που τον έφερε σε επαφή με την ηγεσία του Κόμματος των Αριστερών Εσέρων που έστειλε τον Μπλουμκίν στον επικεφαλής του τμήματος της Πανρωσικής Επιτροπής Έκτακτης Ανάγκης κατά της αντεπανάστασης και των σαμποτάζ κατά της διεθνούς κατασκοπείας. 

 Από τον Ιούνιο του 1918, ο δεκτααοκτάχρονος ιουδαίος Μπλουμκίν, ήταν επικεφαλής του γερμανικού τμήματος της μονάδας αντικατασκοπείας που επέβλεπε την προστασία των πρεσβειών αλλά και τις παρακολουθούσε για «πιθανές εγκληματικές δραστηριότητές». 

Στις 6 Ιουλίου 1918, εμφανίστηκε στη Γερμανική Πρεσβεία, σύμφωνα με ισχυρισμούς, για να συζητήσει την τύχη ενός μακρινού συγγενή του , ο οποίος συνελήφθη από την Τσεχική Δημοκρατία. Συνοδευόταν από έναν υπάλληλο του ίδιου τμήματος της Τσεχικής Δημοκρατίας, τον Εσέρο Νικολάι Αντρέεφ. 

Περίπου στις 14:40 ο Μπλουμκίν πυροβόλησε αρκετές φορές τον πρεσβευτή και ο Αντρέεφ φεύγοντας , πέταξε δύο βόμβες στο σαλόνι.

 Ο πρέσβης πέθανε επί τόπου. 

 Ο Μπλουμκίν κηρύχτηκε παράνομος από τους Μπολσεβίκους και μετά την αποτυχία της ανταρσίας με το επώνυμο Μπέλοφ κρυβόταν σε νοσοκομεία στη Μόσχα, αλλά πολύ σύντομα μεταπήδησε στο πλευρό των Μπολσεβίκων, προδίδοντας την οργάνωση των αριστερών Εσέρων. 

Εγινε δεκτός στο κόμμα, και έγινε διάσημος για τη συμμετοχή του στη βίαιη καταστολή της γεωργιανής εξέγερσης. 

Το Σεπτέμβριο του 1918 ο Μπλουμκίν ήταν στην Ουκρανία. 

 Τον Νοέμβριο, κατά τη διάρκεια της γενικής εξέγερσης κατά του Ουκρανού Αταμάνου ο Πάβελ Σκοροπάντσκι, και των Αυστρο-Γερμανών κατακτητών, ο Μπλουμκίν συνδέθηκε με τους συντρόφους του στο Κίεβο και μπήκε στον παράνομο μηχανισμό των Εσέρων συμμετέχοντας στην προετοιμασία μιας τρομοκρατικής ενέργειας κατά του Αταμάνου και στη δολοφονία του στρατάρχη των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής στην Ουκρανία. 

Από το Δεκέμβριο του 1918 ως το Μάρτιο του 1919 ο Μπλουμκίν ήταν ο γραμματέας της επιτροπής πόλης του Κιέβου των Εσσέρων. 

 Με τις οδηγίες της Πανρωσικής Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής μαζί με τους Ουκρανούς αναρχικούς του Μάχνοφ συμμετείχε στην προετοιμασία μιας απόπειρας δολοφονίας ,του ηγέτη του κινήματος της Λευκής Φρουράς Ναύαρχου Κόλτσακ, αλλά η αποστολή ματαιώθηκε λόγω της σύλληψης του Κόλτσακ στο Ιρκούτσκ. 

 Τον Μάρτιο του 1919, συνελήφθη από τους οπαδούς του Πετλούρα που τον χτύπησαν αλύπητα. 

Μετά από ένα μήνα νοσηλείας ο Μπλουμκίν εμφανίστηκε ξανά στο Κίεβο. 

Στο μεταξύ ο Μπλουμκίν καταδικάστηκε σε θάνατο από στρατοδικείο για τη δολοφονία του Μπιρμπαχ αλλά, χάρη στην εβραϊκή παρέμβαση , από τον Τρότσκι και τον Ντερζίνσκι του δόθηκε αμνηστία, διότι «εξιλεώθηκε στις μάχες για την υπεράσπιση της επανάστασης».

 Στην απόφαση αυτή συνέβαλε και το γεγονός ότι πρόδωσε πολλούς πρώην συντρόφους του, από τους οποίους πολλοί  καταδικάστηκαν σε θάνατο.

 Ο Μπλουμκίν επέζησε από τρεις απόπειρες, δολοφονίας και τραυματίστηκε σοβαρά, αλλά κατάφερε να διαφύγει από το Κίεβο. 

Από το 1919 πολέμησε στο Νότιο Μέτωπο. 

Το 1920, ο Μπλουμκίν υπηρέτησε ως επικεφαλής της προσωπικής φρουράς του Τρότσκι  του δημιουργού του Κόκκινου Στρατού. 

 Τότε συνδέθηκε με αρκετούς ποιητές και συγγραφείς της Μόσχας. 

Ήταν φίλος με τον Γεσένιν, με τον τον Μαγιακόφσκι, τον Σερσένεβιτς και τον Μαρίνοφ .

 Ο Μπλουμκίν ήταν ένας από τους ιδρυτές της ημιαναρχικής ποιητικής «Ένωσης ελεύθερων στοχαστών», και ήταν τακτικός στους κύκλου των καλλιτεχνών. 

Το 1920-1921 πέρασε από ειδική εκπαίδευση στη Στρατιωτική Ακαδημία , μετά την οποία επέστρεψε στην ΓΚΕ-ΠΕ-ΟΥ, στην GPU. 

Ο Μπλουμκίν στην συνέχεα στάλθηκε στην Περσία, όπου συμμετείχε στην ανατροπή του Κουτσέκ Χαν και συνέβαλε στην άνοδο στην εξουσία του Εσανουλάχ Χαν, ο οποίος υποστηρίχθηκε από την τοπική «αριστερά» και τους κομμουνιστές. 

Τραυματίστηκε έξι φορές σε μάχες . 

Μετά το πραξικόπημα, ο Μπλουμκίν συμμετείχε στην ίδρυση του του Ιρανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (Κομμουνιστικού) ήταν μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του και εκπροσώπησε την Περσία στο Πρώτο Συνέδριο των Καταπιεσμένων Λαών της Ανατολής, που συγκλήθηκε από τους Μπολσεβίκους στο Μπακού. 

Όταν επέστρεψε στη Μόσχα ο Τρότσκι τον έστειλε να σπουδάσει στην Ακαδημία του Γενικού Επιτελείου, Εκεί έμαθε τουρκικα, αραβικα, κινεζικα και μογγολικά πέρα από τη στρατιωτική, οικονομική και πολιτική εκπαίδευση. 

 Ως δόκιμος στην Ακαδημία Γενικού Επιτελείου ο Μπλουμκίν ήταν για λίγο επικεφαλής της 79ης Ταξιαρχίας Τυφεκιοφόρων, της 27ης Μεραρχίας Ομσκ, , στο Σαράτοφ και ήταν υπεύθυνος για την «εξάλειψη των ληστών» στην περιοχή του Βόλγα. 

Στα τέλη Αυγούστου του 1921, διορίστηκε Αρχηγός Επιτελείου της 61ης Ταξιαρχίας της 21ης Μεραρχίας Περμ, η οποία συμμετέχει επίσης στην «εξάλειψη της ληστοκρατίας» στη Νότια Σιβηρία.

Τον Οκτώβριο του 1921, με το ψευδώνυμο Ισάεφ στάλθηκε στο Ταλίν παριστάνοντας τον κοσμηματοπώλη και να αποκαλύπτει δίκτυο ξένων κατασκόπων . 

Μετά επέστρεψε στη Μόσχα και συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία. 

Συμμετείχε για πρώτη φορά στις ξένες επιχειρήσεις του UGPU τον Απρίλιο του 1923 . 

Το 1922, μετά την αποφοίτησή του από την Ακαδημία, ο Μπλουμκίν έγινε επίσημα βοηθός του Τρότσκι με τον οποίο συνεργάστηκε σ.τενά. Το φθινόπωρο του 1923, μετά από πρόταση του Ντερζίνσκι ο Μπλουμκίν εντάχθηκε στο διεθνές Τμήμα της ΓΚΕ-ΠΕ-ΟΥ (GPU).

Τον Νοέμβριο στάλθηκε στην Παλαιστίνη για να συλλέξει πληροφορίες σχετικά με τα σχέδια της Αγγλίας και της Γαλλίας στη Μέση Ανατολή.

 Τον Ιούνιο του 1924, ο Μπλουμκίν ανακλήθηκε στη Μόσχα.

Το 1924 εργάστηκε στον Καύκασο ως πολιτικός εκπρόσωπος της UGPU και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Τσε-ΚΑ του Καυκάσου. 

Παράλληλα, ήταν βοηθός διοικητής των στρατευμάτων της ΟΥ-ΓΚΕ-ΠΕ-ΟΥ στον Καύκασο. 

Ο Μπλουμκίν συμμετείχε στην καταστολή της αντισοβιετικής εξέγερσης στη Γεωργία, και διέταξε επίσης την επίθεση στην πόλη Μπαγκράμ Τεπέ, η οποία κατελήφθη από τα περσικά στρατεύματα. 

Συμμετείχε στις συνοριακές επιτροπές για την επίλυση των αμφισβητούμενων ζητημάτων μεταξύ της ΕΣΣΔ, της Τουρκίας και της Περσίας. 

Μετά ανέλαβε αποστολή στο Αφγναιστάν, και μεταμφιεσμένος ως βουδιστής μοναχός, έλαβε μέρος στην επιχείρηση της Γκε-πε-Ου για την ανατροπή το Μετά ανέλαβε αποστολή στο Αφγναιστάν, και μεταμφιεσμένος ως βουδιστής μοναχός, έλαβε μέρος στην επιχείρηση της Γκε-πε-Ου για την ανατροπή του Δαλάι Λάμα που απέτυχε.

Ο Μπλουμκίν γύρισε στην Μόσχα το 1926. 

Στάλθηκε από την ΓΚΕ-ΠΕ-ΟΥ στην Κρατική Ασφάλεια της Μογγολίαςκαι πιστώνεται με τη δολοφονία του εκεί γραμματέα του κόμματος Σετίνκιν.

Το 1927 ανακλήθηκε στη Μόσχα λόγω τριβής με την ηγεσία της Μογγολίας. 

Το 1928, ο Μπλουμκίν έγινε ο επικεφαλής της ΓΚΕ-ΠΕ-ΟΥ στην Κωνσταντινούπολη, από όπου επέβλεπε την Τουρκία και την Ελλάδα και ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.

 Με εντολή της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού 

Κόμματος συμμετείχε στην οργάνωση ενός δικτύου στην Παλαιστίνη.

 Επιπλέον, ο Μπλουμκίν έστησε μέσω των καναλιών της Τσεχικής Δημοκρατίας την εξαγωγή εβραϊκών χειρογράφων και αρχαιοτήτων από την ΕΣΣΔ. 

Η ΓΚΕ-ΠΕ-ΟΥ έχει κάνει πολύ καλή δουλειά στις δυτικές περιοχές της ΕΣΣΔ για τη συλλογή των αρχαίων παπύρων ΤΟΡΑΧ ,καθώς και 330 έργων μεσαιωνικής εβραϊκής λογοτεχνίας.

 Ο ίδιος ο Μπλουμκιν ταξίδεψε στην Οδησσό, στο Ροστόβ , όπου εξέτασε τις βιβλιοθήκες συναγωγών και εβραϊκών σπιτιών προσευχής. 

Τα βιβλία αποσύρθηκαν ακόμη και από τις κρατικές βιβλιοθήκες και τα μουσεία. 

Στην Παλαιστίνη, ο Μπλουμκίν στρατολόγησε τον Λέοπολντ Τρέπερ, τον μελλοντικό ηγέτη μιας αντιφασιστικής οργάνωσης και ενός σοβιετικού δικτύου πληροφοριών στη ναζιστική Γερμανία, γνωστού ως «Κόκκινο Παρεκκλήσι». 

Το 1929,   προσπάθησε ανεπιτυχώς να δολοφονήσει τον πρώην γραμματέα του Στάλιν, Μπαζάνοφ, ο οποίος είχε διαφύγει στο εξωτερικό. 

Το καλοκαίρι του 1929, ο Μπλουμκίν γύρισε στη Μόσχα για να αναφέρει για το έργο του στη Μέση Ανατολή.

Η έκθεσή του προς τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος σχετικά με την κατάσταση στη Μέση Ανατολή εγκρίθηκε από τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής και τον επικεφαλής της ΓΚΕ-ΠΕ-ΟΥ Μενζίνσκι.

 Ο Μπλουμκίν διατηρούσε κρυφά επαφές με τον Τρότσκι με το οποίο συναντήθηκε το 1929 . Ο Τρότσκι τον έπεισε να συνεχίσει να δουλεύει για την ΓΚΕ-ΠΕ-ΟΥ γιατί έτσι θα ήταν πιο χρήσιμος στην "αντιπολίτευση". 

Ο Μπλουμκίν συνελήφθη όταν η Ελισαβετα Σαρούμπινα που τον παρακολούθουσε στην Κωνσταντινουπολη ενημέρωσε την ΓΚΕ-ΠΕ-ΟΥ για τις επαφές του με τον Τρότσκι. 

Ο Μπλουμκίν προσπάθησε να δραπετεύσει, αλλά συνελήφθη μετά από καταδίωξη με πυροβολισμούς στους δρόμους της Μόσχας. 

Στις 3 Νοεμβρίου 1929, η υπόθεση του Μπλουμκίν εκδικάστηκε  από την ΓΚΕ-ΠΕ-ΟΥ.

 Κατηγορήθηκε σύμφωνα με τα άρθρα 58-10 και 58-4 του Ποινικού Κώδικα. 

Ο Μεντζίνσκι και ο Γιάγκοντα τάχθηκαν υπέρ της θανατικής ποινής, ο Τριλύσερ ήταν κατά. 

\

Σύμφωνα με μια εκδοχή, ο Μπλουμκίν αναφώνησε κατά την εκτέλεση του, «Ζήτω ο σύντροφος Τρότσκι!». 

6 Ιουλίου 1974.9 ημέρες πριν το πραξικόπημα. Ο Μακέριος έδωσε στην δημοσιότητα την επιστολή προς τον Γκιζίκη Ο Λαγάκος επέδωσε την απάντηση Γκιζίκη. Η ΜΙΤ κυκλοφόρησε στην Αθήνα πλαστό εγγραφο της Γενικής Γραμματείας Τύπου.

Οι ανεγκέφαλοι των Αθηνών έδιναν μεγάλη σημασία στην πρόταση 270 αμερικανών βουλευτών για διακοπή τη αμερικανικής βοήθειας προς την Τουρκία λόγω του Οπίου, αλλά και στις επιστολές που έστειλαν κάποιοι "τίποτα"υπέρ του Μπονάνου του Γκιζίκη και του Ταξίαρχου, στην Επιτροπή Εξωτερικών της Γερουσίας

 

Το μπουρου- μπούρου είναι επαναστατικό καθήκον του κάθε χασομέρη

 ΟΔΗΓΊΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ ΓΙΑ ΑΓΚΙΤΑΤΣΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΓΝΑΔΑ

Οι Κλεφτολουμπινέ και τα Αφεντικά τους

 

Ο ΓΑΒ, (Γεώργιος Βλάχος),  ήταν κατά τον Γεώργιο ΠΩΠ,  ο ΠΟΥΣ ΤΙΣ  που αρθογραφούσε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.

Και ΠΟΥΣ ΤΙΣ  και ΑΣΤΟΣ και ΒΑΣΙΛΟΦΡΩΝ και πάνω από όλα. ΑΓΓΛΟΦΡΩΝ

Το αληθινό περιεχόμενο του Πατριωτισμού αυτών των Δεξιών εθνικοφρόνων το αποτύπωσε με επιστημονική ακρίβεια απευθυνόμενος στους Αριστερούς ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΟΎΣΑΝ σοβιετικό αφεντικό  στις 16 Μαρτίου 1947.

«Ζήτημα ανεξαρτησίας δεν υπάρχει.

 Υπάρχει ζήτημα ένα και μόνον. Αφεντικού.

Το ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ.

 Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΚΑΙ Η ΑΓΓΛΙΑ»

 

Ο Αγών των Ελλήνων στην Κύπρο. Στις 6 ΙΟΥΛΙΟΥ 1956, το ΑΚΕΛ , που ιδρύθηκε από την Ιντέλιζενς Σέρβις και ηταν Πρακτορείο των Άγγλων κατηγγειλε τον ΔΙΓΕΝΗ σαν Φασίστα