Ιράκ, μετά από έξι χρόνια κατοχή (Κώστας Μπετινάκης)

Οι Βρετανοί το έβαλαν στα πόδια. Έφυγαν από το Ιράκ, όπως οι Αμερικανοί είχαν φύγει από το Σουδάν

http://www.styx.gr/index.cfm?Action=RTCL&CLiD=2283

Χωρίς της 11/9 δεν θα είχαμε την «Πατριωτική πράξη» Την Πράξη Πολεμικών Επιχειρήσεων, τις Στρατιωτικές Επιτροπές και δύο άνευ λόγου και αιτία πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον δύο ανεξάρτητων χωρών που δεν είχαν επιτεθεί ούτε εναντίον των ΗΠΑ, ούτε εναντίον του Ηνωμένου Βασιλείου.
Υπάρχουν πολλές περισσότερες απώλειες από τους 179 στρατιώτες στο Ιράκ. Στον κατάλογο θα πρέπει να προστεθεί: Η διεθνής φήμη της Βρετανίας. Η αξιοπιστία των βρετανικών ΜΜΕ. Η ανεξαρτησία του ΒΒC. Η εμπιστοσύνη των Βρετανών πολιτών στο Κοινοβουλευτικό σύστημα του Γουεστμίνστερ και φυσικά, στο οικονομικό σύστημα.
Ντέηβιντ Χάναφορντ (πολίτης, σε επιστολή του στο BBC).

Διαβάζω όλα τα άρθρα του Robert Fisk (και τα βιβλία). Είναι ο δημοσιογράφος που έχει ζήσει και μελετήσει όσο κανένας άλλος τη Μέση Ανατολή.
Το άρθρο του στην Independent (1η Μαΐου 09) για την αποχώρηση των βρετανικών στρατευμάτων κατοχής από τη Βασόρα, αρχίζει: «Εκατόν εβδομήντα εννιά νεκροί Βρετανοί στρατιώτες. Προς τι; Για 179.000 Ιρακινούς νεκρούς; Ή μήπως ο πραγματικός αριθμός ξεπερνά το ένα εκατομμύριο; Δεν γνωρίζουμε Και δεν μας νοιάζει. Ποτέ δε νοιαστήκαμε για τους Ιρακινούς. Γι’ αυτό και δεν γνωρίζουμε τα ακριβή στοιχεία. Και για το λόγο αυτό εγκαταλείψαμε την Βασόρα χτες»….
Και πιο κάτω: «Τα βρετανικά στρατεύματα κατοχής είχαν αντίπαλο την ιρακινή αντίσταση –τους αποκαλούσαν «τρομοκράτες», φυσικά, αλλά οι Βρετανοί κατέστρεψαν μια πόλη που λεγόταν Φαλούτζα, κι είχαν απαιτήσει την παράδοση ενός Σιίτη κληρικού, ενώ η βρετανική αντικατασκοπία στη Βαγδάτη ισχυριζόταν πως οι «τρομοκράτες» περνούσαν τα σύνορα από τη Συρία. Και ο Λόυντ Τζορτζ –το αντίστοιχο των Μπους και Μπλαιρ μιας άλλης εποχής- είχε δηλώσει στη Βουλή των Κοινοτήτων, πως «θα υπάρξει αναρχία στο Ιράκ» στην περίπτωση που αποχωρήσουν τα βρετανικά στρατεύματα. Μάλιστα αγαπητέ μου».
Γράφει ακόμα πως ο Τ.Ε Λόρενς – ο γνωστός και ως «Λόρενς της Αραβίας»- είχε δημοσιεύσει στους Sunday Times στις 22 Αυγούστου 1920: «πως οι Άγγλοι οδηγήθηκαν στην Μεσοποταμία σε μια παγίδα, από την οποία θα είναι δύσκολο να ξεφύγουν με αξιοπρέπεια και τιμή».
Για να καταλήξει: «Καταστρέψαμε τον αφέντη του Ιράκ, που ήταν και φίλος μας (κάποιον Σαντάμ) και τώρα με τους δικούς μας νεκρούς να μπλέκονται ανάμεσα στα πόδια μας, ξαναφεύγουμε. Ως την επόμενη φορά…».

Η βρετανική αποχώρηση από το Ιράκ, συνέπεσε σχεδόν, με την λυπηρή για την ανθρωπότητα έκτη επέτειο της αμερικανο-βρετανικής εισβολής που είχε γίνει με το ψεύτικο επιχείρημα πως ο Σαντάμ Χουσεΐν διαθέτει επικίνδυνα για την ανθρωπότητα όπλα.
Κάτι ανάλογο που προσπαθούν να μας πείσουν τώρα για το Ιράν.

Κατά την διάρκεια των έξι αυτών χρόνων της κατοχής, περί το ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες Ιρακινοί πολίτες βρήκαν το θάνατο, δύο χιλιάδες γιατροί σκοτώθηκαν και 5.500 ακαδημαϊκοί και διανοούμενοι δολοφονήθηκαν ή φυλακίστηκαν.
Υπάρχουν ακόμα 4,7 εκατομμύρια Ιρακινοί πρόσφυγες από τους οποίους 2,7 εκατομμύρια πρόσφυγες που εξαναγκάστηκαν να φύγουν από τα σπίτια τους και να βρουν καταφύγιο κάπου αλλού μέσα στην κατεχόμενη και χωρίς κάποια ελάχιστα αποδεκτή ασφάλεια χώρα τους. Τα άλλα δύο εκατομμύρια ζήτησαν καταφύγιο σε γειτονικές χώρες κι ανάμεσα σ’ αυτούς 20.000 γιατροί.
Από την ανεξέλεγκτη χρήση του «εξασθενημένου ουρανίου» από τους εισβολείς ο αριθμός των καρκίνων αλλά και των αποβολών έχει δραματικά αυξηθεί.

Σύμφωνα με στοιχεία του Ερυθρού Σταυρού, το Ιράκ είναι πλέον μια χώρα γεμάτη χήρες και ορφανά. Υπολογίζονται σε δύο εκατομμύρια οι χήρες όχι μόνον από τις πολεμικές επιχειρήσεις, αλλά και το εμπάργκο που είχε προηγηθεί και τις επιπτώσεις από την κατοχή. Το ένα τρίτο των παιδιών του Ιράκ, υποσιτίζεται. Πέντε εκατομμύρια είναι τα ορφανά, τα περισσότερα από τα οποία τριγυρνούν άστεγα και περί που το 70% των κοριτσιών στο Ιράκ δεν πηγαίνουν πια σχολείο. Η ιατρική περίθαλψη που κάποτε φημιζόταν ως η καλύτερη στην περιοχή, έχει καταρρεύσει και έξι χρόνια μετά την «ανασυγκρότηση της χώρας», που κάποτε την αποκαλούσαν Ελβετία της Μέση Ανατολής (διάβασε κάποιο Αλμανάκ πριν το 1980). Σήμερα, τέσσερις στους δέκα Ιρακινούς ζουν κάτω από το «αποδεκτό» όριο φτώχειας. Η ανεργία έχει φτάσει το 28%.

Δίπλα στις επίσημα 26 φυλακές, λειτουργούν ακόμα 600 μυστικές φυλακές. Σύμφωνα με την Ένωση Ιρακινών Πολιτικών Κρατούμενων, ξεπερνούν τους 400.000 οι Ιρακινοί που «φιλοξενήθηκαν» σ’ αυτές από το 2003, κι ανάμεσά τους 6.500 ανήλικοι και 10.000 γυναίκες. Κάθε μορφής βασανιστήρια είναι καθημερινή υπόθεση, ενώ περισσότεροι από 87% των κρατούμενων περιμένουν ακόμα να τους απαγγελθεί κατηγορία.

Σύμφωνα με την Διεθνή Διαφάνεια, η διαφθορά στο Ιράκ έχει χτυπήσει κόκκινο μια και είναι η Τρίτη στον κόσμο χώρα όπου κυριαρχεί η διαφθορά, μετά το Σουδάν και την Μυανμάρ.
Το αμερικανικό περιοδικό Foreign Report που συνήθως απηχεί απόψεις του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών έχει χαρακτηρίσει το Ιράκ «αποτυχημένο κράτος». Και το βασίζει στο γεγονός, ότι η χώρα που διαθέτει τα τρίτα σε μέγεθος αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο, είναι υποχρεωμένη να εισάγει τεράστιες ποσότητες διυλισμένου πετρελαίου. Οι ιρακινές αρχές υποχρεώθηκαν από τους κατακτητές, να υπογράψουν συμβόλαια που παραχωρούν την εκμετάλλευση του ιρακινού πετρελαίου για 25 χρόνια, σε διεθνείς (αμερικανικές και ευρωπαϊκές) εταιρίες πετρελαίου αν και δεν είχαν το νόμιμο δικαίωμα.

Η εκκαθάριση μειονοτήτων είναι ανεξέλεγκτη. Το ιρακινό Κουρδιστάν έχει εκ-κουρδιστεί με μαζική εποίκηση και τη δημιουργία νέων οικισμών, στα πρότυπα των ισραηλινών στην κατεχόμενη Παλαιστίνη.
Ποιος Ιρακινός θα βρεθεί να συγχωρήσει για όσα δεινά προκάλεσαν στη χώρα του οι αυτόκλητοι «λυτρωτές» του;