Η πολιορκία των 55 ημερών των Γάλλων στο Ντιεν Μπιέν Φου και η νίκη του λαού του Βιετνάμ έχει μείνει στην ιστορία σαν σύμβολο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των λαών όλου του κόσμου ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Το Βιετνάμ αλλά και όλη η περιοχή της Ινδοκίνας (Λάος, Καμπότζη, Βιετνάμ) για δεκαετίες ήταν αποικία της Γαλλίας. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η περιοχή κατακτήθηκε από τους Ιάπωνες, αλλά εξακολουθούσε να βρίσκεται υπό γαλλική διοίκηση.
Στα 1942 ο Χο Τσι Μινχ συγκρότησε το Βιετμίνχ, ένα εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο υπό την καθοδήγηση των κομμουνιστών. Ο Βο Νγκουγιέν Γκιαπ ορίστηκε αρχηγός του αντάρτικου στρατού, δημιουργώντας ένα παλλαϊκό δίκτυο με ομάδες ανταρτών κυρίως στο βόρειο τμήμα της χώρας, το Μπακ Μπο.
Με τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το Βιετμίνχ, μετά από μια γενική εξέγερση τον Αύγουστο του 1945, κατέλαβε την εξουσία και ο Χο Τσι Μινχ ανακήρυξε την ανεξαρτησία του Βιετνάμ (2 Σεπτέμβρη 1945).
Οι Γάλλοι όμως με τη βοήθεια των Βρετανών ανακατέλαβαν το νότιο τμήμα του Βιετνάμ και σχεδίαζαν την επίθεση προς το βορρά. Τότε ο βιετναμέζικος λαός ξεσηκώθηκε σ' όλη τη χώρα.
Ας αφήσουμε όμως τον ίδιο τον Γκιαπ να περιγράψει την κατάσταση:
"Το πρόβλημα που έμπαινε τότε στο εκστρατευτικό σώμα (σ.σ.: εννοεί των Γάλλων, υπό το στρατηγό Λεκλέρ) ήταν να γνωρίζει εάν του ήταν εύκολο να ξαναγυρίσει στο Β. Βιετνάμ δυναμικά.
Βέβαια όχι, αφού οι δυνάμεις μας εκεί ήταν πιο ισχυρές απ' ό,τι στο Νότο. Από την πλευρά της, η Κυβέρνησή μας ήθελε να διασώσει την ειρήνη με κάθε θυσία για να στερεώσει τη λαϊκή εξουσία που μόλις σχηματίστηκε και να ανοικοδομήσει τη χώρα, ρημωμένη από τον πολύχρονο πόλεμο.
Έτσι, έγιναν διαπραγματεύσεις που κατάληξαν στην προκαταρκτική Συμφωνία στις 6 Μάρτη 1946. Σύμφωνα με αυτή, περιορισμένα αποσπάσματα του Γαλλικού στρατού θα στάθμευαν σε καθορισμένες θέσεις του Β. Βιετνάμ με το σκοπό, σε συνεργασία με τον Βιετναμέζικο στρατό, ν' αντικαταστούσαν το στρατό του Τσαγκ - Κάι - Σεκ.
Η Γαλλική κυβέρνηση αναγνώριζε το Βιετνάμ σαν Κράτος ελεύθερο, με την κυβέρνησή του, την εθνική συνέλευσή του, το στρατό του, τα δικά του δημοσιοοικονομικά και αναλάμβανε την υποχρέωση ν' αποσύρει τις δυνάμεις της από το Βιετνάμ σε πέντε χρόνια. Οσο για το πολιτικό καθεστώς του Ναμ Μπο, θα καθοριζόταν με δημοψήφισμα. Αλλά, αντί να τηρήσουν τη συμφωνία και την εκεχειρία, οι αποικιοκράτες εξακολούθησαν τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στο Ναμ Μπο, εγκατάστησαν εκεί μια τοπική Κυβέρνηση ανδρείκελο, στο Μπακ Μπο επιδίδονταν σε προκλήσεις και επιτίθονταν σε πολλές επαρχίες, λήστευαν και σκότωναν τον πληθυσμό της περιοχής των μεταλλείων Χονγκάι, δημιουργώντας παντού ένταση και προπαρασκεύαζαν δυναμικά χτυπήματα." (Γκιαπ, 12).
Ετσι, στις 23 Νοέμβρη του 1946 ξεκινά ο πρώτος πόλεμος της Ινδοκίνας. Οι Γάλλοι βομβαρδίζουν τη Χαϊφόνγκ. 6.000 άμαχοι σκοτώνονται. Αμέσως μετά επιτίθενται στο Ανόι. Ο λαός του Βιετνάμ όμως δεν υποκύπτει. Μετά από έκκληση του Χο Τσι Μινχ για παλλαϊκό ξεσηκωμό, αναδιοργανώνεται και συνεχίζει το αντάρτικο με ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Το μήνυμα που απηύθυνε ο Χο Τσι Μινχ στο λαό του περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο το τι θα ακολουθήσει: "Αγωνισθείτε μ' όλα τα μέσα που διαθέτετε. Αγωνισθείτε με τα όπλα σας, με τους κασμάδες σας, με τα φτυάρια σας, με τα μπαστούνια σας." (Andre Μasson, 109)
Ο Γκιαπ περιγράφει την τακτική που ακολούθησαν: "Οι δυνάμεις μας πήραν διαταγή να χτυπούν παντού όπου υπήρχαν φρουρές για να τις αδυνατίζουν και να εμποδίζουν τη γρήγορη εξάπλωσή τους. Μετά, όταν οι προϋποθέσεις μεταβάλλονταν σε βάρος μας, να αποσύρουν το μεγαλύτερο μέρος τους στα μετόπισθεν για τη διαφύλαξη του έμψυχου υλικού μας, με την προοπτική μιας μακρόχρονης αντίστασης." (Γκιαπ, 13)
Ταυτόχρονα σε πολλές περιοχές της υπαίθρου δημιουργήθηκε τοπική λαϊκή εξουσία.
Η απελευθέρωση της Κίνας, μετά το θρίαμβο της κινεζικής επανάστασης το 1949, καθώς και το διώξιμο των Ολλανδών από την Ινδονησία ήταν από τα γεγονότα που συνέβαλαν αποφασιστικά στην έκβαση του αγώνα στο Βιετνάμ.
Αν και οι Γάλλοι έχουν πλέον και την οικονομική και στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ, σ' όλο αυτό το διάστημα είναι υποχρεωμένοι να αμύνονται. Ο Γκιαπ έλεγε πως ήταν ένας βρόμικος πόλεμος. Γινόταν με "αμερικάνικα δολάρια και αίμα γαλλικό". Η αλήθεια είναι ότι οι ΗΠΑ χρηματοδοτούσαν σταδιακά όλο και περισσότερο το γαλλικό εκστρατευτικό σώμα, φτάνοντας το 1954 να καλύπτουν οικονομικά το 80% του πολέμου. Τα εγκλήματά τους ήταν ασύλληπτα. Από το 1951 οι Γάλλοι έριχναν αμερικανικές βόμβες ναπάλμ εναντίον άμαχου πληθυσμού.
Το 1949 σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να επικρατήσουν, οι γάλλοι ιμπεριαλιστές ένωσαν το νότιο τμήμα με το υπόλοιπο Βιετνάμ και διόρισαν για ηγέτη του "κράτους" τον πρώην αυτοκράτορα Μπάο Ντάι.
Στα 1953 το Βιετμίνχ μετά μια σειρά επιτυχίες ήλεγχε όλη σχεδόν τη χώρα. Αρχισαν να εμφανίζονται νέες δομές λαϊκής εξουσίας, με χτύπημα της φεουδαρχίας και πραγματοποίηση αγροτικής μεταρρύθμισης.
Η Γαλλία διορίζει νέο διοικητή του στρατού της το στρατηγό Ναβάρ. Αυτός κατέστρωσε ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο που απέβλεπε μέσα σε 18 μήνες την οριστική συντριβή του αντάρτικου και τη μετατροπή όλου του Βιετνάμ σε αποικία και στρατιωτική βάση της Γαλλίας και των ΗΠΑ. Αποφασίστηκε να δημιουργηθεί ένα τεράστιο στρατόπεδο στο Ντιεν Μπιεν Φου. Ηταν ένα φρούριο των Γάλλων στο βόρειο τμήμα, κοντά στα σύνορα με το Λάος και την Κίνα, σε θέση κλειδί, που ήλεγχε τη δίοδο για το Λάος αλλά και το δέλτα του Ερυθρού ποταμού. Σε μια περιοχή 100 τετρ. χιλιομέτρων, περιτριγυρισμένη από ψηλά βουνά και δύσκολη στο να καταληφθεί, οι Γάλλοι εγκατέστησαν μια στρατιωτική βάση και ένα αεροδρόμιο για ανεφοδιασμό, με στόχο αρχικά να ελέγχουν την περιοχή και αργότερα να ξεκινήσουν επιθέσεις. Το Ντιεν Μπιεν Φου θεωρούνταν ένα απόρθητο φρούριο όχι μόνο από τους Γάλλους αλλά και από διεθνείς στρατιωτικούς αναλυτές.
Ο Γκιαπ επέλεξε να χτυπήσει τους Γάλλους εκεί. Οι Γάλλοι θεώρησαν ότι οι Βιετναμέζοι έπεσαν στην παγίδα τους. Από τα τέλη του 1953 ξεκίνησε η πολιορκία του Ντιεν Μπιεν Φου από το στρατό του Γκιαπ. Η επιτυχίες διαδέχονταν η μια την άλλη.
Για να αντιληφθούμε όμως το μέγεθος των δυσκολιών που αντιμετώπισε ο βιετναμέζικος στρατός αρκεί μόνο να αναφέρουμε ότι διέλυσε όλα σχεδόν τα βαριά όπλα που χρησιμοποίησε, τα μετακίνησε σε μεγάλη απόσταση και τα ξανασυναρμολόγησε στο πεδίο της μάχης. Ο Andre Masson περιγράφει αυτό τον άθλο: “Σε τρεις μήνες, απ' το Δεκέμβριο ως το Μάρτιο, κατάφερε να συγκεντρώσει (σ.σ.: εννοεί τον Γκιαπ) γύρω απ' το Ντιεν Μπιεν Φου τέσσερις γερά εξοπλισμένες μεραρχίες. Ογδόντα χιλιάδες "κούλιδες" κατασκεύασαν δρόμους και μετέφεραν στην πλάτη διαλυμένο σε κομμάτια πυροβολικό. Το Τουάν Γκιάο χρησίμευσε σα βάση του γιγαντιαίου αυτού έργου, που εξασφάλισε πενήντα ημερών ανεφοδιασμό, με πενήντα τόνους πολεμικό υλικό απόθεμα για κάθε μέρα, προοριζόμενο για την πολιορκία της φρουράς του Ντιεν Μπιεν Φου, που η ζωή της κρέμονταν απ' τη λειτουργία μιας αερογέφυρας." (Andre Μasson, 112)
Στις 13 Μάρτη άρχισε μια απίστευτη σε ένταση επίθεση των Βιετναμέζων εναντίον του φρουρίου. Ο τυχοδιωκτισμός των ΗΠΑ ήταν τέτοιος ώστε έπεσε πρόταση για ρίψη ατομικής βόμβας! Ο Horowitz αναφέρει: "Στις 14 Μαρτίου οι δυνάμεις του Ναβάρ, όπως ήταν φυσικό να αναμένεται, δέχτηκαν επίθεση από 25.000 μέχρι 45.000 Βιετμίνχ και η αμερικανική ηγεσία έγινε οξύτερη. Ο πρόεδρος του κοινού επιτελείου ναύαρχος Ρέντφορντ… εζήτησε τη χρησιμοποίηση 500 αεροπλάνων για να ρίξουν τακτικές ατομικές βόμβες εναντίον των δυνάμεων των Βιετμίνχ και να αποτρέψουν έτσι την πτώση του Ντιεν Μπιεν Φου. (Η πρόταση αυτή που υποστηριζόταν και από τον Ντάλες απορρίφθηκε από τον Αϊζενχάουερ)." (David Horowitz, 201).
Μέχρι τα τέλη του Μάρτη διακόπηκε η αερογέφυρα των Γάλλων και στις 7 Μάη έπεσε και η τελευταία εστία αντίστασής τους. Οι Γάλλοι άφησαν πίσω τους 1.500 νεκρούς, 4.000 τραυματίες και 10.000 αιχμαλώτους.
Ο Andre Μasson γράφει: "Ο αντίχτυπος από την πτώση του Ντιεν Μπιεν Φου ήταν τεράστιος… Η αεροπορία είχε νικηθεί από τους "κούλιδες", η σοφία των στρατηγών της Δύσεως είχε αποδειχθεί άχρηστη μπρος στην τόλμη και το ταλέντο ενός νεαρού βιετναμέζου αρχηγού που, όσο για Σχολή Πολέμου, δεν είχε γνωρίσει παρά τη Νομική." (Andre Μasson, 112-113).
Η πτώση του Ντιεν Μπιεν Φου ανάγκασε του Γάλλους να υπογράψουν στις 21 Ιούλη 1954 στη Γενεύη κατάπαυση του πυρός, με αποτέλεσμα να ειρηνεύσει γενικότερα η περιοχή της Ινδοκίνας αλλά και να σταματήσει προσωρινά η ανάμιξη των ΗΠΑ στην περιοχή. Αποφασίστηκε η προσωρινή διαίρεση της χώρας. Ο 17ος παράλληλος ορίστηκε ως το όριο πάνω από το οποίο (Β. Βιετνάμ) ελέγχονταν από το Βιετμίνχ και κάτω (Ν. Βιετνάμ) από τους Γάλλους. Το 1956 μετά από εκλογές η χώρα θα ενωνόταν, κάτι που δεν πραγματοποιήθηκε με ευθύνη του ανδρείκελου που είχαν διορίσει οι Γάλλοι και οι Αμερικάνοι στο νότο, του Νγκο Ντινχ Ντιεμ.
Σήμερα που οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές έχουν ξεκινήσει μια νέα επίθεση εναντίον των λαών, τα διδάγματα της νίκης στο Ντιεν Μπιεν Φου είναι επίκαιρα όσο ποτέ. Ο πολύπαθος λαός του Ιράκ άρχισε να βρίσκει τα δικά του όπλα και αντιστέκεται σθεναρά στις δυνάμεις της κατοχής.
Ισως τα νέα Ντιεν Μπιεν Φου να είναι η Φαλούτζα και η Νατζάφ ή η Τζενίν της Παλαιστίνης. Ισως το μήνυμα να έρθει από τα βουνά της ανατολικής Τουρκίας ή τα οροπέδια του Νεπάλ. Μπορεί οι αντάρτες στις Φιλιππίνες να διαψεύσουν όλους αυτούς που προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι λαοί δεν μπορούν να νικήσουν. Μπορεί τα ευχάριστα νέα να ακουστούν από τη Λατινική Αμερική, την εξεγερμένη Βολιβία και το Εκουαδόρ, τις ζούγκλες της Κολομβίας και τα χωριά του Μεξικού.
Σε κάθε περίπτωση θα είναι επίκαιρο ένα απόσπασμα της ομιλίας του Β. Σαμαρά στο camping της Ασίζης το Σεπτέμβρη του 2003:
"…Εξελίξεις που έδειξαν ότι το έδαφος θα πυρακτώνεται όλο και πιο πολύ κάτω από τα πόδια των εισβολέων, ότι σ' όσες χώρες κι αν επιδράμουν, όσες πόλεις κι αν κυριέψουν θα τις μετατρέπουν στους τόπους όπου θα τους "περικυκλώσουν" οι λαοί. Θα είναι τα Στάλινγκραντ, τα Ντιεν Μπιεν Φου, και τα Ντα Ναγκ του αύριο. Οσο λοιπόν ανασυντάσσεται και συγκροτείται το λαϊκό κίνημα και σε παγκόσμια κλίμακα τόσο και θα προβάλλει σαν ο παράγοντας εκείνος που θα έχει το δικό του λόγο και ρόλο στις εξελίξεις και τόσο περισσότερο θα μετατρέπεται σε δύναμη που θα μπορεί να τις στρέψει στην κατεύθυνση εξυπηρέτησης της υπόθεσης των λαών."
Το Βιετνάμ αλλά και όλη η περιοχή της Ινδοκίνας (Λάος, Καμπότζη, Βιετνάμ) για δεκαετίες ήταν αποικία της Γαλλίας. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η περιοχή κατακτήθηκε από τους Ιάπωνες, αλλά εξακολουθούσε να βρίσκεται υπό γαλλική διοίκηση.
Στα 1942 ο Χο Τσι Μινχ συγκρότησε το Βιετμίνχ, ένα εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο υπό την καθοδήγηση των κομμουνιστών. Ο Βο Νγκουγιέν Γκιαπ ορίστηκε αρχηγός του αντάρτικου στρατού, δημιουργώντας ένα παλλαϊκό δίκτυο με ομάδες ανταρτών κυρίως στο βόρειο τμήμα της χώρας, το Μπακ Μπο.
Με τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το Βιετμίνχ, μετά από μια γενική εξέγερση τον Αύγουστο του 1945, κατέλαβε την εξουσία και ο Χο Τσι Μινχ ανακήρυξε την ανεξαρτησία του Βιετνάμ (2 Σεπτέμβρη 1945).
Οι Γάλλοι όμως με τη βοήθεια των Βρετανών ανακατέλαβαν το νότιο τμήμα του Βιετνάμ και σχεδίαζαν την επίθεση προς το βορρά. Τότε ο βιετναμέζικος λαός ξεσηκώθηκε σ' όλη τη χώρα.
Ας αφήσουμε όμως τον ίδιο τον Γκιαπ να περιγράψει την κατάσταση:
"Το πρόβλημα που έμπαινε τότε στο εκστρατευτικό σώμα (σ.σ.: εννοεί των Γάλλων, υπό το στρατηγό Λεκλέρ) ήταν να γνωρίζει εάν του ήταν εύκολο να ξαναγυρίσει στο Β. Βιετνάμ δυναμικά.
Βέβαια όχι, αφού οι δυνάμεις μας εκεί ήταν πιο ισχυρές απ' ό,τι στο Νότο. Από την πλευρά της, η Κυβέρνησή μας ήθελε να διασώσει την ειρήνη με κάθε θυσία για να στερεώσει τη λαϊκή εξουσία που μόλις σχηματίστηκε και να ανοικοδομήσει τη χώρα, ρημωμένη από τον πολύχρονο πόλεμο.
Έτσι, έγιναν διαπραγματεύσεις που κατάληξαν στην προκαταρκτική Συμφωνία στις 6 Μάρτη 1946. Σύμφωνα με αυτή, περιορισμένα αποσπάσματα του Γαλλικού στρατού θα στάθμευαν σε καθορισμένες θέσεις του Β. Βιετνάμ με το σκοπό, σε συνεργασία με τον Βιετναμέζικο στρατό, ν' αντικαταστούσαν το στρατό του Τσαγκ - Κάι - Σεκ.
Η Γαλλική κυβέρνηση αναγνώριζε το Βιετνάμ σαν Κράτος ελεύθερο, με την κυβέρνησή του, την εθνική συνέλευσή του, το στρατό του, τα δικά του δημοσιοοικονομικά και αναλάμβανε την υποχρέωση ν' αποσύρει τις δυνάμεις της από το Βιετνάμ σε πέντε χρόνια. Οσο για το πολιτικό καθεστώς του Ναμ Μπο, θα καθοριζόταν με δημοψήφισμα. Αλλά, αντί να τηρήσουν τη συμφωνία και την εκεχειρία, οι αποικιοκράτες εξακολούθησαν τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στο Ναμ Μπο, εγκατάστησαν εκεί μια τοπική Κυβέρνηση ανδρείκελο, στο Μπακ Μπο επιδίδονταν σε προκλήσεις και επιτίθονταν σε πολλές επαρχίες, λήστευαν και σκότωναν τον πληθυσμό της περιοχής των μεταλλείων Χονγκάι, δημιουργώντας παντού ένταση και προπαρασκεύαζαν δυναμικά χτυπήματα." (Γκιαπ, 12).
Ετσι, στις 23 Νοέμβρη του 1946 ξεκινά ο πρώτος πόλεμος της Ινδοκίνας. Οι Γάλλοι βομβαρδίζουν τη Χαϊφόνγκ. 6.000 άμαχοι σκοτώνονται. Αμέσως μετά επιτίθενται στο Ανόι. Ο λαός του Βιετνάμ όμως δεν υποκύπτει. Μετά από έκκληση του Χο Τσι Μινχ για παλλαϊκό ξεσηκωμό, αναδιοργανώνεται και συνεχίζει το αντάρτικο με ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Το μήνυμα που απηύθυνε ο Χο Τσι Μινχ στο λαό του περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο το τι θα ακολουθήσει: "Αγωνισθείτε μ' όλα τα μέσα που διαθέτετε. Αγωνισθείτε με τα όπλα σας, με τους κασμάδες σας, με τα φτυάρια σας, με τα μπαστούνια σας." (Andre Μasson, 109)
Ο Γκιαπ περιγράφει την τακτική που ακολούθησαν: "Οι δυνάμεις μας πήραν διαταγή να χτυπούν παντού όπου υπήρχαν φρουρές για να τις αδυνατίζουν και να εμποδίζουν τη γρήγορη εξάπλωσή τους. Μετά, όταν οι προϋποθέσεις μεταβάλλονταν σε βάρος μας, να αποσύρουν το μεγαλύτερο μέρος τους στα μετόπισθεν για τη διαφύλαξη του έμψυχου υλικού μας, με την προοπτική μιας μακρόχρονης αντίστασης." (Γκιαπ, 13)
Ταυτόχρονα σε πολλές περιοχές της υπαίθρου δημιουργήθηκε τοπική λαϊκή εξουσία.
Η απελευθέρωση της Κίνας, μετά το θρίαμβο της κινεζικής επανάστασης το 1949, καθώς και το διώξιμο των Ολλανδών από την Ινδονησία ήταν από τα γεγονότα που συνέβαλαν αποφασιστικά στην έκβαση του αγώνα στο Βιετνάμ.
Αν και οι Γάλλοι έχουν πλέον και την οικονομική και στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ, σ' όλο αυτό το διάστημα είναι υποχρεωμένοι να αμύνονται. Ο Γκιαπ έλεγε πως ήταν ένας βρόμικος πόλεμος. Γινόταν με "αμερικάνικα δολάρια και αίμα γαλλικό". Η αλήθεια είναι ότι οι ΗΠΑ χρηματοδοτούσαν σταδιακά όλο και περισσότερο το γαλλικό εκστρατευτικό σώμα, φτάνοντας το 1954 να καλύπτουν οικονομικά το 80% του πολέμου. Τα εγκλήματά τους ήταν ασύλληπτα. Από το 1951 οι Γάλλοι έριχναν αμερικανικές βόμβες ναπάλμ εναντίον άμαχου πληθυσμού.
Το 1949 σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να επικρατήσουν, οι γάλλοι ιμπεριαλιστές ένωσαν το νότιο τμήμα με το υπόλοιπο Βιετνάμ και διόρισαν για ηγέτη του "κράτους" τον πρώην αυτοκράτορα Μπάο Ντάι.
Στα 1953 το Βιετμίνχ μετά μια σειρά επιτυχίες ήλεγχε όλη σχεδόν τη χώρα. Αρχισαν να εμφανίζονται νέες δομές λαϊκής εξουσίας, με χτύπημα της φεουδαρχίας και πραγματοποίηση αγροτικής μεταρρύθμισης.
Η Γαλλία διορίζει νέο διοικητή του στρατού της το στρατηγό Ναβάρ. Αυτός κατέστρωσε ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο που απέβλεπε μέσα σε 18 μήνες την οριστική συντριβή του αντάρτικου και τη μετατροπή όλου του Βιετνάμ σε αποικία και στρατιωτική βάση της Γαλλίας και των ΗΠΑ. Αποφασίστηκε να δημιουργηθεί ένα τεράστιο στρατόπεδο στο Ντιεν Μπιεν Φου. Ηταν ένα φρούριο των Γάλλων στο βόρειο τμήμα, κοντά στα σύνορα με το Λάος και την Κίνα, σε θέση κλειδί, που ήλεγχε τη δίοδο για το Λάος αλλά και το δέλτα του Ερυθρού ποταμού. Σε μια περιοχή 100 τετρ. χιλιομέτρων, περιτριγυρισμένη από ψηλά βουνά και δύσκολη στο να καταληφθεί, οι Γάλλοι εγκατέστησαν μια στρατιωτική βάση και ένα αεροδρόμιο για ανεφοδιασμό, με στόχο αρχικά να ελέγχουν την περιοχή και αργότερα να ξεκινήσουν επιθέσεις. Το Ντιεν Μπιεν Φου θεωρούνταν ένα απόρθητο φρούριο όχι μόνο από τους Γάλλους αλλά και από διεθνείς στρατιωτικούς αναλυτές.
Ο Γκιαπ επέλεξε να χτυπήσει τους Γάλλους εκεί. Οι Γάλλοι θεώρησαν ότι οι Βιετναμέζοι έπεσαν στην παγίδα τους. Από τα τέλη του 1953 ξεκίνησε η πολιορκία του Ντιεν Μπιεν Φου από το στρατό του Γκιαπ. Η επιτυχίες διαδέχονταν η μια την άλλη.
Για να αντιληφθούμε όμως το μέγεθος των δυσκολιών που αντιμετώπισε ο βιετναμέζικος στρατός αρκεί μόνο να αναφέρουμε ότι διέλυσε όλα σχεδόν τα βαριά όπλα που χρησιμοποίησε, τα μετακίνησε σε μεγάλη απόσταση και τα ξανασυναρμολόγησε στο πεδίο της μάχης. Ο Andre Masson περιγράφει αυτό τον άθλο: “Σε τρεις μήνες, απ' το Δεκέμβριο ως το Μάρτιο, κατάφερε να συγκεντρώσει (σ.σ.: εννοεί τον Γκιαπ) γύρω απ' το Ντιεν Μπιεν Φου τέσσερις γερά εξοπλισμένες μεραρχίες. Ογδόντα χιλιάδες "κούλιδες" κατασκεύασαν δρόμους και μετέφεραν στην πλάτη διαλυμένο σε κομμάτια πυροβολικό. Το Τουάν Γκιάο χρησίμευσε σα βάση του γιγαντιαίου αυτού έργου, που εξασφάλισε πενήντα ημερών ανεφοδιασμό, με πενήντα τόνους πολεμικό υλικό απόθεμα για κάθε μέρα, προοριζόμενο για την πολιορκία της φρουράς του Ντιεν Μπιεν Φου, που η ζωή της κρέμονταν απ' τη λειτουργία μιας αερογέφυρας." (Andre Μasson, 112)
Στις 13 Μάρτη άρχισε μια απίστευτη σε ένταση επίθεση των Βιετναμέζων εναντίον του φρουρίου. Ο τυχοδιωκτισμός των ΗΠΑ ήταν τέτοιος ώστε έπεσε πρόταση για ρίψη ατομικής βόμβας! Ο Horowitz αναφέρει: "Στις 14 Μαρτίου οι δυνάμεις του Ναβάρ, όπως ήταν φυσικό να αναμένεται, δέχτηκαν επίθεση από 25.000 μέχρι 45.000 Βιετμίνχ και η αμερικανική ηγεσία έγινε οξύτερη. Ο πρόεδρος του κοινού επιτελείου ναύαρχος Ρέντφορντ… εζήτησε τη χρησιμοποίηση 500 αεροπλάνων για να ρίξουν τακτικές ατομικές βόμβες εναντίον των δυνάμεων των Βιετμίνχ και να αποτρέψουν έτσι την πτώση του Ντιεν Μπιεν Φου. (Η πρόταση αυτή που υποστηριζόταν και από τον Ντάλες απορρίφθηκε από τον Αϊζενχάουερ)." (David Horowitz, 201).
Μέχρι τα τέλη του Μάρτη διακόπηκε η αερογέφυρα των Γάλλων και στις 7 Μάη έπεσε και η τελευταία εστία αντίστασής τους. Οι Γάλλοι άφησαν πίσω τους 1.500 νεκρούς, 4.000 τραυματίες και 10.000 αιχμαλώτους.
Ο Andre Μasson γράφει: "Ο αντίχτυπος από την πτώση του Ντιεν Μπιεν Φου ήταν τεράστιος… Η αεροπορία είχε νικηθεί από τους "κούλιδες", η σοφία των στρατηγών της Δύσεως είχε αποδειχθεί άχρηστη μπρος στην τόλμη και το ταλέντο ενός νεαρού βιετναμέζου αρχηγού που, όσο για Σχολή Πολέμου, δεν είχε γνωρίσει παρά τη Νομική." (Andre Μasson, 112-113).
Η πτώση του Ντιεν Μπιεν Φου ανάγκασε του Γάλλους να υπογράψουν στις 21 Ιούλη 1954 στη Γενεύη κατάπαυση του πυρός, με αποτέλεσμα να ειρηνεύσει γενικότερα η περιοχή της Ινδοκίνας αλλά και να σταματήσει προσωρινά η ανάμιξη των ΗΠΑ στην περιοχή. Αποφασίστηκε η προσωρινή διαίρεση της χώρας. Ο 17ος παράλληλος ορίστηκε ως το όριο πάνω από το οποίο (Β. Βιετνάμ) ελέγχονταν από το Βιετμίνχ και κάτω (Ν. Βιετνάμ) από τους Γάλλους. Το 1956 μετά από εκλογές η χώρα θα ενωνόταν, κάτι που δεν πραγματοποιήθηκε με ευθύνη του ανδρείκελου που είχαν διορίσει οι Γάλλοι και οι Αμερικάνοι στο νότο, του Νγκο Ντινχ Ντιεμ.
Σήμερα που οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές έχουν ξεκινήσει μια νέα επίθεση εναντίον των λαών, τα διδάγματα της νίκης στο Ντιεν Μπιεν Φου είναι επίκαιρα όσο ποτέ. Ο πολύπαθος λαός του Ιράκ άρχισε να βρίσκει τα δικά του όπλα και αντιστέκεται σθεναρά στις δυνάμεις της κατοχής.
Ισως τα νέα Ντιεν Μπιεν Φου να είναι η Φαλούτζα και η Νατζάφ ή η Τζενίν της Παλαιστίνης. Ισως το μήνυμα να έρθει από τα βουνά της ανατολικής Τουρκίας ή τα οροπέδια του Νεπάλ. Μπορεί οι αντάρτες στις Φιλιππίνες να διαψεύσουν όλους αυτούς που προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι λαοί δεν μπορούν να νικήσουν. Μπορεί τα ευχάριστα νέα να ακουστούν από τη Λατινική Αμερική, την εξεγερμένη Βολιβία και το Εκουαδόρ, τις ζούγκλες της Κολομβίας και τα χωριά του Μεξικού.
Σε κάθε περίπτωση θα είναι επίκαιρο ένα απόσπασμα της ομιλίας του Β. Σαμαρά στο camping της Ασίζης το Σεπτέμβρη του 2003:
"…Εξελίξεις που έδειξαν ότι το έδαφος θα πυρακτώνεται όλο και πιο πολύ κάτω από τα πόδια των εισβολέων, ότι σ' όσες χώρες κι αν επιδράμουν, όσες πόλεις κι αν κυριέψουν θα τις μετατρέπουν στους τόπους όπου θα τους "περικυκλώσουν" οι λαοί. Θα είναι τα Στάλινγκραντ, τα Ντιεν Μπιεν Φου, και τα Ντα Ναγκ του αύριο. Οσο λοιπόν ανασυντάσσεται και συγκροτείται το λαϊκό κίνημα και σε παγκόσμια κλίμακα τόσο και θα προβάλλει σαν ο παράγοντας εκείνος που θα έχει το δικό του λόγο και ρόλο στις εξελίξεις και τόσο περισσότερο θα μετατρέπεται σε δύναμη που θα μπορεί να τις στρέψει στην κατεύθυνση εξυπηρέτησης της υπόθεσης των λαών."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου