Στις 7 Φεβρουαρίου, στην Αμμόχωστο, διοργανώθηκε γιγαντιαία μαχητική μαθητική διαδήλωση. Οι αγωνιζόμενοι νέοι έστησαν οδοφράγματα στην οδό Ερμού, όπου λίγο αργότερα άρχισε πετροπόλεμος με τον πάνοπλο βρετανικό στρατό. Απάντηση των Άγγλων στις πέτρες νεαρών μαθητών ήταν η παρατεταμένη χρήση πυρών. Καθώς οι άοπλοι μαθητές άρχισαν να οπισθοχωρούν μπροστά στα πυρά του κατακτητή, Άγγλος στρατιώτης στόχευσε και πυροβόλησε στην καρδιά τον σημαιοφόρο, τον μαθητή που ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή κάθε διαδήλωσης, κρατώντας τη σημαία του Έθνους ψηλά, όντας η ψυχή των αγωνιζόμενων μαθητών.
Ο Πετράκης Γιάλλουρος, πληγωμένος στην καρδιά από σφαίρα έκανε δέκα βήματα εμπρός και με όλη την δύναμη της ψυχής του κραύγασε «Ζήτω η Ένωσις» πέφτοντας νεκρός. Ήταν ο πρώτος μαθητής που με το αίμα του πότισε το δέντρο της Λευτεριάς στον αγώνα της ΕΟΚΑ.
Η θυσία του Πετράκη Γιάλλουρου, ενός μαθητή που δεν είχε κλείσει τα 18 έτη, αφήνει βαρύ το χρέος στις επόμενες γενεές Ελλήνων
. Ο Πετράκης Γιάλλουρος, ο σημαιοφόροςτης ΕΟΚΑ, που αποτελεί υπόδειγμα αυτοθυσίας και αγωνιστικότητας για κάθε νέο Έλληνα Εθνικιστή γεννήθηκε το 1938 στο Ριζοκάρπασο της Αμμοχώστου.
Στο σχολείο σε όλα τα μαθήματα ήταν πάντα πρώτος, και τον Οκτώβρη του 1955 ο διευθυντής του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου του παρέδωσε λόγω αριστείας την Ελληνική Σημαία του σχολείου.
Η αγάπη του Πετράκη Γιάλλουρου για την πατρίδα φαίνεται από τα γραπτά κείμενα που έστελνε στον πατέρα του, αφήνοντας τα ως ιερά παρακαταθήκη για τις επόμενες γενεές Ελλήνων στην Κύπρο
«Δεν συμφωνώ αγαπητέ μου πατέρα στο ότι ένας άνθρωπος πρέπει πρώτα να κοιτάξει για τον εαυτό του και ύστερα για την πατρίδα του. Τότε αυτός, καταντά άκρως εγωιστής, τομαριστής και μπορώ να πω αναίσθητος. Διότι όταν δεν κυριαρχεί μέσα του το αίσθημα της φιλοπατρίας, το ευγενέστερο των αισθημάτων, δεν είναι δυνατό να κυριαρχεί κανένα άλλο ευγενές αίσθημα… Εξ άλλου, αγαπητέ μου πατέρα, η ορμή του ανθρώπου προς την ύλη, δηλαδή τον πλούτο και την καλοπέραση και η ικανοποίηση τούτη, δεν προσφέρει την πραγματική ευτυχία του ανθρώπου. Την απόλυτη ευτυχία προσφέρει στους ανθρώπους και ιδίως όταν είναι Έλληνες, η ορμή προς τα ανώτερα ιδανικά την αγάπη προς την Πατρίδα και τον πόθο ακόμη και να θυσιαστεί για την ελευθερία της που είναι και δική του ατομική ελευθερία και αξιοπρέπεια».
Δέος διαπέρασε τον Πετράκη Γιάλλουρο την πρώτη φορά που πάτησε το πόδι του στην μητέρα Πατρίδα, σε εκδρομή του σχολείου του στην Αθήνα.
Ο ενθουσιασμός και η συγκίνηση που τον διακατέχει, αλλά και η αποφασιστικότητά του για αγώνα πηγάζουν μέσα από το γράμμα στον πατέρα του: «Μόλις πάτησα το Άγιο χώμα της Ελλάδος, μια βαθειά συγκίνησις με κατακυρίευσε και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου, αφ’ ενός λόγω του ότι πατούσα στην Ελεύθερη Πατρίδα, αφ’ ετέρου διότι σκέφτηκα ότι η ιδιαιτέρα μας πατρίς Κύπρος έμενε υπόδουλη κάτω από τον βαρύ ζυγό των Άγγλων, ενώ έπρεπε να είναι κι αυτή ένα κομμάτι της Ελεύθερης Ελλάδος».
Από την αρχή του αγώνα της ΕΟΚΑ, ο Πετράκης εντάχθηκε στην ΑΝΕ (Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ), και ήταν υπεύθυνος των μαθητικών ομάδων του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου