Προς τι άραγε η τόση εμμονή (Αμερικανών και Κούλη) με τη Χάγη,

Καθημερινά ακούγονται οι απόψεις πολιτικών και σχολιαστών για τη δυνατότητα προσφυγής για τα ελληνοτουρκικά, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, στους οποίου τη νομολογία έχουν επικρατήσει τα τελευταία χρόνια κριτήρια που επικαλείται και η Τουρκία όπως τα δικαιώματα του Μεγάλου Πληθυσμού στους πλουτοπαραγωγικούς πόρους , το μήκος των ακτών. 
Σύμφωνα με τα ανωτέρω, έχει δημιουργηθεί «δεδικασμένο» ότι τα επάκτια κράτη με μεγάλη πυκνότητα πληθυσμού, και μεγαλύτερη ακτογραμμή έχουν μεγαλύτερη ανάγκη και επομένως αυξημένα δικαιώματα για εκμετάλλευση των φυσικών πόρων. 
Σε πολλές από τις πρόσφατες αποφάσεις του δεν λαμβάνεται υπόψη το Δίκαιο της Θάλασσας, οι διαβουλεύσεις για το οποίο ξεκίνησαν στον ΟΗΕ το 1973, και κατέληξαν μετά από εννέα έτη διαβουλεύσεων, στην υπογραφή το 1982 της πρώτης Σύμβασης για το Δίκαιο της θάλασσας (UN Convention Law of the Sea–UNCLOS), στο Μοντέγκο Μπέι από 60 χώρες..
Σήμερα 168 κράτη μέλη την έχουν προσυπογράψει, δίνοντας της αυξημενη ισχύ. Στο άρθρο 287 της UNCLOS προβλέπεται η λειτουργία του Διεθνούς διακρατικού Δικαστηρίου του Αμβούργου, ειδικά για την επιβολή του Δικαίου της θάλασσας. Βέβαια, στο καταστατικό αυτού του θεσμικού οργάνου του ΟΗΕ προβλέπεται ότι τα κράτη μέλη, εάν το επιλέξουν μπορούν να εκδικάσουν στη Χάγη τις διακρατικές διαφορές τους για τη θάλασσα και όχι στο Αμβούργο.
 Η προσφυγή, επομένως, στη Χάγη ή στο Αμβούργο, είναι στη δυνητική ευχέρεια των προσφευγόντων κρατών. Είναι προφανές ότι η προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο του Αμβούργου είναι η ιδανική επιλογή για την Ελλάδα, αφού η UNCLOS παρέχει πλήρως υποστήριξη στις εθνικές θέσεις για την εφαρμογή του Δικαίου της θάλασσας. Αποφεύγει η Τουρκία Αντιθέτως, η Τουρκία έχει κάθε λόγο να επιθυμεί πάση θυσία να αποφύγει το Διεθνές Δικαστήριο του Αμβούργου, το οποίο είναι αναμενόμενο ότι θα γνωμοδοτήσει αρνητικά για τις παράνομες -σύμφωνα με την UNCLOS- διεκδικήσεις και αιτιάσεις της Άγκυρας. 
Κατόπιν των ανωτέρω, είναι σαφές ότι οι δηλώσεις των αναλυτών γενικά περί προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο για την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών και ειδικότερα η αναφορά στη Χάγη είναι άνευ ουσιαστικού περιεχομένου. 
Μάλιστα, δημιουργούν προβληματισμό στους γνώστες. 
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ελληνοτουρκικές συνομιλίες για την εξεύρεση λύσης ξεκίνησαν τη δεκαετία του ’70 με το βλέμμα στη Χάγη, διότι τότε δεν υπήρχε η UNCLOS. 
Στο κοινό συνυποσχετικό που θα πρέπει να προσυπογράψουν Ελλάδα και Τουρκία για την παραπομπή σε διεθνές δικαστήριο για την επίλυση των διαφορών στη θάλασσα, θα πρέπει η ελληνική πλευρά να θέτει ως απαραίτητη προϋπόθεση την εφαρμογή των προβλέψεων της σύμβασης για το Δίκαιο της θάλασσας. 
Είναι φανερό ότι η σύμβαση αυτή είναι το παρόν και το μέλλον στο Διεθνές Δίκαιο για τη θάλασσα. Επομένως, ο χρόνος που περνάει με άλυτα τα σχετικά θέματα, αποδυναμώνει τις τουρκικές θέσεις γεγονός που την κάνει νευρική και επιθετική στην εξωτερική της πολιτική.

 Πηγή: αντιπτέραρχος (ε.α) Ιωάννης Αναστασάκης /SLpress