Δεύτερα 2 Οκτωβρίου 1922. ‘Ένα αρθρο στον «Ριζοσπάστη» του διευθυντή του, Ελευθέριου Σταυρίδη, που περιέγραφε (σωστά) το πολιτικό αδιέξοδο των αξιωματικών, μπροστά στον «Γουναρισμό» και τον «Βενιζελισμό» λέγοντας ότι η στάση υπεράνω των κομμάτων δεν ηταν σωστή και προσπαθούσε να παραστήσει , αντί των Αξιωματικών που ησαν "παιδιά του Λαού, τον «εργαζόμενο λαό», που τον χρηματοδότησε ο Πάρβους για να υποστηρίζει τον Κεμάλ, ως «Τρίτη Λύση»

Το άρθρο αυτό είναι διπλά ωφέλιμο. 

Αφ ενός περιγράφει το αδιέξοδο των αξιωματικών ανάμεσα στα «Κόμματα» και εξηγεί την πολιτική αποτυχία της Επανάστασης που κατεληξε στην επαναφορά του διαφθαρμένου «Βενιζελισμού» και αφ ετέρου μας περιγράφει γλαφυρά την φρενοβλάβεια και τον εγωισμό των Μαρξιστών- Λενινιστών που πίστευαν ότι τα «παιδιά του Λαού» οι αξιωματικοί δεν ήσαν «ο λαός» και έπρεπε να ακολουθήσουν τας αιτήματα του Πάρβους για να γίνουν «λαός». Αυτό εξηγεί και την ΕΑΜοκρατία και τις ανθρωποσφαγές του 1943-1949