Δελτίο των 11

6/7/25

Ο Αγών των Ελλήνων στην Κύπρο. Στις 6 ΙΟΥΛΙΟΥ 1956, το ΑΚΕΛ , που ιδρύθηκε από την Ιντέλιζενς Σέρβις και ήταν Πρακτορείο των Άγγλων κατήγγειλε τον ΔΙΓΕΝΗ ως Φασίστα

ΤΟ ΑΚΕΛ, ΣΤΙΣ 6 ΙΟΥΛΙΟΥ 1956, ΩΣ ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΓΛΩΝ ΚΑΛΕΣΕ ΤΟΝ "ΚΥΠΡΙΑΚΟ" ΛΑΟ ΝΑ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΟΚΑ

Ο ΜΕΝΤΕΡΕΣ ΖΗΤΟΥΣΕ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΗΣ

Η δολοφονία το 1918, του Γερμανού Πρέσβη στη Μόσχα και η μυστική δράση των Τσιφούτ-Τσιφούτ των «Λαντίνο»-όπουλων

Οι Λαντινόπουλοι της Ρωσίας

και δράση των μυστικών υπηρεσιών μετά την "Επανάσταση"

Στις 6 Ιουλίου 1918, η φράξια του Ρωσικού

Σοσιαλ-Επαναστατικού Κόμματος (Εσέροι)

που συνεργαζόντουσαν με την Αντάντ,

δολοφόνησε το Γερμανό πρέσβη στη Μόσχα

Γκραφ φον Μίρμπαχ, ξεκινώντας την

αποτυχημένη εξέγερση των Αριστερών

Εσέρων στην Μόσχα που ήταν μέρος του

σχεδίου της Αντάντ , να υπονομεύσει την

εξουσία του Λένιν στηρίζοντας την

αντιπολίτευση μετά την αποτυχημένη

εξέγερση του Αταμάνου Καλέντιν

στην περιοχή του Nτον.

Στις 6 Ιουλίου 1918, δυο πράκτορες της Τσε-ΚΑ,

ο εβραίος Γιακόβ Μπλούμκιν και ο Νικολάι

Αντρέεφ, με εντολή της Σπυριντόφκα , πήγαν,

εφοδιασμένοι με πλαστά έγραφα στη Γερμανική Πρεσβεία και ζήτησαν να συναντήσουν τον

πρέσβη.

Τον πυροβόλησε στις 14:50 ο Μπλουμκίν.

Αμέσως μετά, διέφυγαν.

Η δολοφονία έγινε μετά από απόφαση της

Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος των

αριστερών Εσέρων, προκειμένου να προκληθεί

η επανάληψη του πολέμου με τη Γερμανία.

Η δολοφονία του Γερμανού πρέσβη, σηματοδότησε και την έναρξη

της εξέγερσης των αριστερών Εσέρων, εναντίον των πρώην

συμμάχων τους στην Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 των Μπολσεβίκων.

Ο Κόμης Βίλχελμ φον Μίρμπαχ ήταν Πρεσβευτής της Γερμανικής Αυτοκρατορίας στην κυβέρνηση της Ρωσικής Ομοσπονδίας στη

Μόσχα από τον Απρίλιο του 1918.

Συμμετείχε στις σοβιετο-γερμανικές ειρηνευτικές συνομιλίες στο Μπρεστ-Λιτόβσκ που άρχισαν τον Δεκέμβριο του 1917 και έληξαν

τον Μάρτιο του 1918.

Ο Σίμχα-Γιάνκεφ Γκέρσεβιτς Μπλούμκιν το 1929 πριν εκτελεστεί

Ο Ιουδαίος , από την Οδησσό, Σίμχα Γιακόβ Μπλουμκίν, που δολοφόνησε τον Γερμανό πρέσβη στη Μόσχα το 1918 ,για να προκαλέσει νέο Ρωσο-Γερμανικό Πόλεμο, έστησε και την μυστική εξαγωγή σημαντικών εβραϊκών χειρογράφων από την ΕΣΣΔ.

Ο «επαναστάτης» τσόγλανος, τον οποίο ο Τρότσκι και ο Ντερζίνσκι τον εμπιστευτήκαν απόλυτα και του ανέθεσαν πολλές αποστολές, καθοδηγούσε από την Κωνσταντινούπολη το ΚΚΕ .

Αυτός έστειλε τον Ζαχαριάδη στην Ανώτατη Κομματική Σχολή της Μόσχας και αυτός ενέκρινε την αποστολή το 1928 στη Σοβιετική Ένωση του Γιάννη Ιωαννίδη για θεραπεία από τη φυματίωση που έπασχε.

Ο Ιουδαίος , από την Οδησσό, Σίμχα Γιακόβ Μπλουμκίν που τον εξετέλεσε, ως Προδότη ο «κακούργος» Στάλιν, (το 1929), ήταν ο υπεύθυνος για την πώληση στο "εξωτερικό", «παπύρων ΤΟΡΑΧ ,καθώς και 330 έργων μεσαιωνικής εβραϊκής λογοτεχνίας» για να βρεθούν χρήματα για την επανάσταση. Το «ζούμι» δεν είναι η δήθεν πώληση των χειρογράφων σε «συλλέκτες».

Αυτό το παραμύθι το έφαγαν οι (χαζοί) «Κομμουνιστές».

Αυτό που έψαχναν, το βρήκαν και εξαφάνισαν ήταν το βιβλιαράκι που ξέρουμε ΟΛΟΙ σαν τα «Πρωτόκολλα».

Ο "Λαντινόπουλος" Σίμχα-Γιάνκεβ Γκέρσεβιτς Μπλουμκίν, ο Τρότσκι και το ιουδαϊκό παρακράτος στη Σοβιετία

Ο Γιάκοφ Γκριγκόρεβιτς Μπλουμκίν λεγόταν στα Εβραϊκά Σίμχα-Γιάνκεβ Γκέρσεβιτς Μπλουμκίν, και είχε τα ψευδώνυμα: Ισαέβ, Μαξ, και Βλαντιμίροφ.

Ο Μπλουμκίν γεννήθηκε στις 12/25 Μαρτίουτου 1900 . Ο πατέρας του, Χιρς Σαμοίλοβιτς Μπλουκίν , ήταν υπάλληλος σε ένα μανάβικο, η μητέρα του, λεγόταν Γκάγια Λιβσα .

Πριν μετακομίσουν στην Οδησσό, οι γονείς του ζούσαν στο Κίεβο, όπου γεννήθηκαν τα μεγαλύτερα παιδιά τους.

Το 1914, μετά την αποφοίτησή του από το δωρεάν δημοτικό εβραϊκό σχολείο της Ισραηλιτικής Κοινότητας για τα παιδιά από φτωχές οικογένειες, το «Ταλμούδ Τορά», εργάστηκε ως ηλεκτρολόγος, σε μια αποθήκη, στα τραμ, σε ένα θέατρο, και σε ένα κονσερβοποιείο των ιουδαίων αδελφών Ισραέλσον.

Ο αδελφός του Λίο. ήταν αναρχικός και η αδελφή του Ρόζα ήταν σοσιαλδημοκράτισσα .

Οι μεγαλύτεροι αδελφοί του Ιακώβ, και Ισάι , ήταν δημοσιογράφοι των εφημερίδων της Οδησσού .

Ο Σίμχα-Γιάνκεβ Γκέρσεβιτς Μπλουμκίν συμμετείχε στις εβραϊκές μονάδες αυτοάμυνας ενάντια στα πογκρόμ στην Οδησσό και τότε εντάχθηκε στο κόμμα των σοσιαλιστών επαναστατών.

Ως «προβοκάτορας» για τις εκλογές της Συντακτικής Συνέλευσης, έδρασε στην περιοχή του Βόλγα, τον Αύγουστο-Οκτώβριο του 1917.

Το Νοέμβριο του 1917, ο Μπλουμκίν εντάχθηκε σε μια ομάδα ναυτικών, και συμμετείχε σε μάχες με τμήματα του Ουκρανικού Κεντρικού Συμβουλίου.

Κατά τη διάρκεια των επαναστατικών εκδηλώσεων στην Οδησσό το 1918 συμμετείχε στην κατάληψη της Κρατικής Τράπεζας.

Τον Ιανουάριο του 1918, ο Μπλουμκίν μαζί με τον Μωϋσή Βινίτσκι συμμετέσχε ενεργά στο σχηματισμό της 1ης Εθελοντικής Ομάδας Ερυθροφρουρών στην Οδησσό .του Μιχαήλ Μουραβίεφ.

Τα ίδια χρόνια στην Οδησσό, ο Μπλουμκίν συνάντησε τον Λετονό συνταγματάρχη A.I. ΄Έρντμαν που είχε εισχωρήσει στην "Λαϊκή Ένωση για την Προστασία της Πατρίδας και της Ελευθερίας", του Μπαρίς Βικόβοβιτς Σαβίκοφ , και αυτός τον έφερε σε επαφή με έναν Άγγλο κατάσκοπο.

Ο Έρντμαν τον Απρίλιο του 1918, βρισκόταν στην Μόσχα και είχε ανακατευτεί με τους Λιθουανούς αναρχικούς και έλεγχε μερικές ένοπλες αναρχικές ομάδες της Μόσχας ενώ ταυτόχρονα εργαζόταν για την Τσεχική Δημοκρατία, συλλέγοντας πληροφορίες σχετικά με τη γερμανική επιρροή στη Ρωσία.

Τον Μάιο του 1918, ο Μπλουμκίν έφτασε στη Μόσχα βρήκε τον φίλο του Έρντμαν που τον έφερε σε επαφή με την ηγεσία του Κόμματος των Αριστερών Εσέρων που έστειλε τον Μπλουμκίν στον επικεφαλής του τμήματος της Πανρωσικής Επιτροπής Έκτακτης Ανάγκης κατά της αντεπανάστασης και των σαμποτάζ κατά της διεθνούς κατασκοπείας.

Από τον Ιούνιο του 1918, ο δεκτααοκτάχρονος ιουδαίος Μπλουμκίν, ήταν επικεφαλής του γερμανικού τμήματος της μονάδας αντικατασκοπείας που επέβλεπε την προστασία των πρεσβειών αλλά και τις παρακολουθούσε για «πιθανές εγκληματικές δραστηριότητές».

Στις 6 Ιουλίου 1918, εμφανίστηκε στη Γερμανική Πρεσβεία, σύμφωνα με ισχυρισμούς, για να συζητήσει την τύχη ενός μακρινού συγγενή του , ο οποίος συνελήφθη από την Τσεχική Δημοκρατία.

Συνοδευόταν από έναν υπάλληλο του ίδιου τμήματος της Τσεχικής Δημοκρατίας, τον Εσέρο Νικολάι Αντρέεφ.

Περίπου στις 14:40 ο Μπλουμκίν πυροβόλησε αρκετές φορές τον πρεσβευτή και ο Αντρέεφ, φεύγοντας , πέταξε δύο βόμβες στο σαλόνι.

Ο πρέσβης πέθανε επί τόπου.

Ο Μπλουμκίν κηρύχτηκε παράνομος από τους Μπολσεβίκους και μετά την αποτυχία της ανταρσίας , κρυβόταν με το επώνυμο Μπέλοφ σε νοσοκομεία στη Μόσχα, αλλά, πολύ σύντομα μεταπήδησε στο πλευρό των Μπολσεβίκων, προδίδοντας την οργάνωση των αριστερών Εσέρων.

Εγινε δεκτός στο κόμμα, και έγινε διάσημος για τη συμμετοχή του στη βίαιη καταστολή της γεωργιανής εξέγερσης.

Το Σεπτέμβριο του 1918 ο Μπλουμκίν ήταν στην Ουκρανία.

Τον Νοέμβριο, κατά τη διάρκεια της γενικής εξέγερσης κατά του Ουκρανού Αταμάνου ο Πάβελ Σκοροπάντσκι, και των Αυστρο-Γερμανών κατακτητών, ο Μπλουμκίν συνδέθηκε με τους συντρόφους του στο Κίεβο και μπήκε στον παράνομο μηχανισμό των Εσέρων συμμετέχοντας στην προετοιμασία μιας τρομοκρατικής ενέργειας κατά του Αταμάνου και στη δολοφονία του στρατάρχη των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής στην Ουκρανία.

Από το Δεκέμβριο του 1918 ως το Μάρτιο του 1919 ο Μπλουμκίν ήταν ο γραμματέας της επιτροπής πόλης των Εσσέρων του Κιέβου.

Με τις οδηγίες της Πανρωσικής Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής μαζί με τους Ουκρανούς αναρχικούς του Μάχνοφ συμμετείχε στην προετοιμασία μιας απόπειρας δολοφονίας ,του ηγέτη του κινήματος της Λευκής Φρουράς Ναύαρχου Κόλτσακ, αλλά η αποστολή ματαιώθηκε λόγω της σύλληψης του Κόλτσακ στο Ιρκούτσκ.

Τον Μάρτιο του 1919, συνελήφθη από τους οπαδούς του Πετλούρα που τον χτύπησαν αλύπητα.

Μετά από ένα μήνα νοσηλείας ο Μπλουμκίν εμφανίστηκε ξανά στο Κίεβο.

Στο μεταξύ ο Μπλουμκίν καταδικάστηκε σε θάνατο στη Μόσχα, από στρατοδικείο, για τη δολοφονία του Μπιρμπαχ αλλά, χάρη στην εβραϊκή παρέμβαση , από τον Τρότσκι και τον Ντερζίνσκι. του δόθηκε αμνηστία, διότι «εξιλεώθηκε στις μάχες για την υπεράσπιση της επανάστασης».

Στην απόφαση αυτή συνέβαλε και το γεγονός ότι πρόδωσε πολλούς πρώην συντρόφους του, από τους οποίους πολλοί καταδικάστηκαν σε θάνατο.

Ο Μπλουμκίν επέζησε από τρεις απόπειρες, δολοφονίας και τραυματίστηκε σοβαρά, αλλά κατάφερε να διαφύγει από το Κίεβο.

Από το 1919 πολέμησε στο Νότιο Μέτωπο.

Το 1920, ο Μπλουμκίν υπηρέτησε ως επικεφαλής της προσωπικής φρουράς του Τρότσκι του δημιουργού του Κόκκινου Στρατού.

Τότε συνδέθηκε με αρκετούς ποιητές και συγγραφείς της Μόσχας. Ήταν φίλος με τον Γεσένιν, με τον τον Μαγιακόφσκι, τον Σερσένεβιτς και τον Μαρίνοφ .

Ο Μπλουμκίν ήταν ένας από τους ιδρυτές της ημιαναρχικής ποιητικής «Ένωσης ελεύθερων στοχαστών», και ήταν τακτικός στους κύκλου των καλλιτεχνών.

Το 1920-1921 πέρασε από ειδική εκπαίδευση στη Στρατιωτική Ακαδημία , μετά την οποία επέστρεψε στην ΓΚΕ-ΠΕ-ΟΥ, (GPU).

Ο Μπλουμκίν, στην συνέχεα στάλθηκε στην Περσία, όπου συμμετείχε στην ανατροπή του Κουτσέκ Χαν και συνέβαλε στην άνοδο στην εξουσία του Εσανουλάχ Χαν, ο οποίος υποστηρίχθηκε από την τοπική «αριστερά» και τους κομμουνιστές.

Τραυματίστηκε έξι φορές σε μάχες .

Μετά το πραξικόπημα, ο Μπλουμκίν συμμετείχε στην ίδρυση του του Ιρανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (Κομμουνιστικού) ήταν μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του και εκπροσώπησε την Περσία στο Πρώτο Συνέδριο των Καταπιεσμένων Λαών της Ανατολής, που συγκλήθηκε από τους Μπολσεβίκους στο Μπακού.

Όταν επέστρεψε στη Μόσχα, ο Τρότσκι τον έστειλε να σπουδάσει στην Ακαδημία του Γενικού Επιτελείου.

Εκεί έμαθε τουρκικά, αραβικά, κινεζικά και μογγολικά πέρα από τη στρατιωτική, οικονομική και πολιτική εκπαίδευση.

Ως δόκιμος στην Ακαδημία Γενικού Επιτελείου ο Μπλουμκίν ήταν για λίγο επικεφαλής της 79ης Ταξιαρχίας Τυφεκιοφόρων, της 27ης Μεραρχίας Ομσκ, , στο Σαράτοφ και ήταν υπεύθυνος για την «εξάλειψη των ληστών» στην περιοχή του Βόλγα.

Στα τέλη Αυγούστου του 1921, διορίστηκε Αρχηγός Επιτελείου της 61ης Ταξιαρχίας της 21ης Μεραρχίας Περμ, η οποία συμμετείχε επίσης στην «εξάλειψη της ληστοκρατίας» στη Νότια Σιβηρία.

Τον Οκτώβριο του 1921, με το ψευδώνυμο Ισάεφ στάλθηκε στο Ταλίν παριστάνοντας τον κοσμηματοπώλη και να αποκαλύπτει δίκτυο ξένων κατασκόπων .

Μετά επέστρεψε στη Μόσχα και συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία. Συμμετείχε για πρώτη φορά στις ξένες επιχειρήσεις του UGPU τον Απρίλιο του 1923 .

Το 1922, μετά την αποφοίτησή του από την Ακαδημία, ο Μπλουμκίν έγινε επίσημα βοηθός του Τρότσκι με τον οποίο συνεργάστηκε στενά.

Το φθινόπωρο του 1923, μετά από πρόταση του Ντερζίνσκι ο Μπλουμκίν εντάχθηκε στο διεθνές Τμήμα της ΓΚΕ-ΠΕ-ΟΥ (GPU).

Τον Νοέμβριο στάλθηκε στην Παλαιστίνη για να συλλέξει πληροφορίες σχετικά με τα σχέδια της Αγγλίας και της Γαλλίας στη Μέση Ανατολή.

Τον Ιούνιο του 1924, ο Μπλουμκίν ανακλήθηκε στη Μόσχα.

Το 1924 εργάστηκε στον Καύκασο ως πολιτικός εκπρόσωπος της UGPU και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Τσε-ΚΑ του Καυκάσου. Παράλληλα, ήταν βοηθός διοικητής των στρατευμάτων της ΟΥ-ΓΚΕ-ΠΕ-ΟΥ στον Καύκασο.

Ο Μπλουμκίν συμμετείχε στην καταστολή της αντισοβιετικής εξέγερσης στη Γεωργία, και διέταξε επίσης την επίθεση στην πόλη Μπαγκράμ Τεπέ, η οποία κατελήφθη από τα περσικά στρατεύματα.

Συμμετείχε στις συνοριακές επιτροπές για την επίλυση των αμφισβητούμενων ζητημάτων μεταξύ της ΕΣΣΔ, της Τουρκίας και της Περσίας.

Μετά ανέλαβε αποστολή στο Αφγανιστάν, και μεταμφιεσμένος ως βουδιστής μοναχός, έλαβε μέρος σε επιχείρηση της Γκε-πε-Ου,για την ανατροπή του Δαλάι Λάμα που απέτυχε. Ο Μπλουμκίν γύρισε στην Μόσχα το 1926.

Στάλθηκε από την ΓΚΕ-ΠΕ-ΟΥ στην Κρατική Ασφάλεια της Μογγολίαςκαι πιστώνεται με τη δολοφονία του εκεί γραμματέα του κόμματος Σετίνκιν.

Το 1927 ανακλήθηκε στη Μόσχα λόγω τριβής με την ηγεσία της Μογγολίας.

Το 1928, ο Μπλουμκίν έγινε ο επικεφαλής της ΓΚΕ-ΠΕ-ΟΥ στην Κωνσταντινούπολη, από όπου επέβλεπε την Τουρκία και την Ελλάδα και ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.

Με εντολή της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος συμμετείχε στην οργάνωση ενός δικτύου στην Παλαιστίνη.

Επιπλέον, ο Μπλουμκίν έστησε μέσω των καναλιών της Τσεχικής Δημοκρατίας την εξαγωγή εβραϊκών χειρογράφων και αρχαιοτήτων από την ΕΣΣΔ.

Η ΓΚΕ-ΠΕ-ΟΥ έχει κάνει πολύ καλή δουλειά στις δυτικές περιοχές της ΕΣΣΔ για τη συλλογή των αρχαίων παπύρων ΤΟΡΑΧ ,καθώς και 330 έργων μεσαιωνικής εβραϊκής λογοτεχνίας.

Ο ίδιος ο Μπλουμκιν ταξίδεψε στην Οδησσό, στο Ροστόβ , όπου εξέτασε τις βιβλιοθήκες συναγωγών και εβραϊκών σπιτιών προσευχής.

Τα βιβλία αποσύρθηκαν ακόμη και από τις κρατικές βιβλιοθήκες και τα μουσεία.

Στην Παλαιστίνη, ο Μπλουμκίν στρατολόγησε τον Λέοπολντ Τρέπερ, τον μελλοντικό ηγέτη μιας αντιφασιστικής οργάνωσης και ενός σοβιετικού δικτύου πληροφοριών στη ναζιστική Γερμανία, γνωστού ως «Κόκκινο Παρεκκλήσι».

Το 1929, προσπάθησε ανεπιτυχώς να δολοφονήσει τον πρώην γραμματέα του Στάλιν, Μπαζάνοφ, ο οποίος είχε διαφύγει στο εξωτερικό.

Το καλοκαίρι του 1929, ο Μπλουμκίν γύρισε στη Μόσχα για να αναφέρει για το έργο του στη Μέση Ανατολή. Η έκθεσή του προς τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος σχετικά με την κατάσταση στη Μέση Ανατολή εγκρίθηκε από τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής και τον επικεφαλής της ΓΚΕ-ΠΕ-ΟΥ Μενζίνσκι.

Ο Μπλουμκίν διατηρούσε κρυφά επαφές με τον Τρότσκι με το οποίο συναντήθηκε το 1929 .

Ο Τρότσκι τον έπεισε να συνεχίσει να δουλεύει για την ΓΚΕ-ΠΕ-ΟΥ γιατί έτσι θα ήταν πιο χρήσιμος στην "αντιπολίτευση".

Ο Μπλουμκίν συνελήφθη όταν η Ελισαβετα Σαρούμπινα που τον παρακολουθούσε στην Κωνσταντινουπολη ενημέρωσε την ΓΚΕ-ΠΕ-ΟΥ για τις επαφές του με τον Τρότσκι.

Ο Μπλουμκίν προσπάθησε να δραπετεύσει, αλλά συνελήφθη μετά από καταδίωξη με πυροβολισμούς στους δρόμους της Μόσχας.

Στις 3 Νοεμβρίου 1929, η υπόθεση του Μπλουμκίν εκδικάστηκε από την ΓΚΕ-ΠΕ-ΟΥ. Κατηγορήθηκε σύμφωνα με τα άρθρα 58-10 και 58-4 του Ποινικού Κώδικα.

Ο Μεντζίνσκι και ο Γιάγκοντα τάχθηκαν υπέρ της θανατικής ποινής, ο Τριλύσερ ήταν κατά.

Σύμφωνα με μια εκδοχή, ο Μπλουμκίν αναφώνησε κατά την εκτέλεση του, «Ζήτω ο σύντροφος Τρότσκι!».

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΧΑΤΖΑΡΑΣ

Το «δόγμα» του συνταγματάρχη Πλαστήρα: «Πρέπει να φειδόμεθα του αίματος των μαχητών»

Στις 3/16 Ιουλίου 1921, κατά τις επιθετικές επιχειρήσεις της Στρατιάς στη Μικρά Ασία έληξε, με την υποχώρηση των Τούρκων , η τριήμερη μάχη στο χωριό Τσαούς Τσιφλίκ και στο Ύψωμα Καρά Τας Νταγ , (ύψ. 1799).

Στη μάχη ενεπλάκησαν το Α και το Β Σώμα Στρατού με 2 από τις 4 μεραρχίες τους. (Οι 1η, και 5η).

Το αποτέλεσμα της μάχης ήταν η διάρρηξη της οχυρωμένης τοποθεσίας της Κιουτάχειας και η σύμπτυξη του Τουρκικού Στρατού στην γραμμή Εσκή Σεχήρ – Σεϊντή Γαζή.

Η μεγάλη νίκη της Στρατιάς, που κόστισε 571 ελληνικές ψυχές ήταν μια αιματηρή μεν ,αλλά πλήρης αποτυχία.

Σκοπός των επιχειρήσεων, σύμφωνα με το Σχέδιο της Στρατιάς, δεν ήταν η κατάληψη μερικών χιλιομέτρων εδάφους αλλά η περικύκλωση και η συντριβή των εχθρικών δυνάμεων. Και αφού οι εχθροί «διέφυγαν», η θυσία των 571 ψυχών ήταν μάταιη και η επιχείρηση ηταν αποτυχημένη.

Το γιατί διέφυγαν οι Τούρκοι το γνωρίζουν όσοι έχουν μελετήσει τις αποφάσεις των Σωματαρχών και τις κατευθύνσεις που δόθηκαν. Η αποτυχία αφορούσε στους επιτελικούς αξιωματικούς και όχι το πεδίο της μάχης.

Η Στρατιά ,δεν διέθετε εικόνα για τον σφοδρό και αιματηρό αγώνα που διεξαγόταν στα υψώματα του Τσαούς Τσιφλίκ και του Καρά Τας Νταγ, και για αυτό στο εκδοθέν δελτίο στρατιωτικής κατάστασης, ουδέν το συγκεκριμένο ανέφερε, αλλά έδινε αριθμούς καταληφθέντων όπλων και σε μια «σφοδρότατη» επίθεση κατά του Αφιόν Καραχισάρ που αποκρούσθηκε δια ορμητικών αντεπιθέσεων των ημετέρων.

Ακριβή εικόνα για την διεξαγόμενη μάχη δεν διέθεταν ούτε τα Α’ και Β’ Σώματα Στρατού, και ως εκ τούτου δεν επενέβησαν για να συντονίσουν τις Μεραρχίες τους που μάχονταν στο Τσαούς Τσιφλίκ και στο Καρά Τας Νταγ, με αποτέλεσμα η 2α και η 13η Μεραρχία του μετέπειτα Προδότη Διγενή, να παραμείνουν θεατές της σκληρής μάχης που διεξαγόταν στην μεταξύ τους εδαφική περιοχή.

Λόγω του φανατισμού, (και της βλακείας), οι πολλοί που ασχολούνται , δήθεν αντικειμενικά με ένα μικρό επεισόδιο του πεδίου της μάχης το οποίο αφορά στο 5/42 και τον συνταγματάρχη Πλαστήρα για να του αποδώσουν ευθύνες.

Οι «φανατικοί» για τους οποίους για όλα φταίει ο Πλαστήρας επικαλούνται στοιχεία από απομνημονεύματα, όπως του εκτελεσθέντος από τον Κονδύλη το 1935, διοικητή της Στρατιάς της Μικράς Ασίας Αντιστράτηγου Αναστασίου Παπούλα , ο οποίος ως Αρχιστράτηγος ήταν ο κυρίως υπεύθυνος για την έλλειψη συντονισμού και ο οποίος που ανέφερε:

«Η ενέργεια της ΧΙΙΙης Μεραρχίας κατά την ημέραν της 2ας Ιουλίου δεν υπήρξε σύντονος και συγχρονισμένη με την δράσιν της Vης τοιαύτης, προκαλέσασα τοιουτορόπως την παράτασιν του αγώνος και συνάμα την εκδηλωθείσαν ισχυρότατην πίεσιν του εχθρού κατά της Vης Μεραρχίας, η οποία εκλονίσθη , ευτυχώς όμως χωρίς να καμφθή. Ο διοικητής της ΧΙΙΙης Μεραρχίας ανέθεσε την επιχείρησιν προς το Ακτσάλ Νταγ εις το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων διότι είχε την γνώμην ότι τούτο θα διεξήγαγε αυτήν ευχερέστερον και ασφαλώς. Παραδόξως όμως ο διοικητής του 5/42 ηρνήθη να εκτελέση ταύτην απαντήσας ,«Κύριε μέραρχε εγώ δεν εννοώ να κάψω τους ευζώνους μου».

Αυτό που ανέφερε για τον Πλαστήρα ήταν ψευδές και αναληθές και το έγραφε ο Παπούλας επειδή συνελήφθη και ανακρίθηκε μετα την επανάσταση των Πλαστήρα-Γονατά, ως συνπεύθυνος της Καταστροφής.

Ο Πλαστήρας, που δεν ήταν Μέραρχος, δεν αρνήθηκε να εκτελέσει εντολή αλλά παραιτήθηκε από την διοίκηση του Συντάγματος, λέγοντας σε εκείνους που τον διέταξαν να κάνει μια κατά μέτωπο επίθεση για να απασχολήσει τις δυνάμεις του εχθρού ότι η διαταγή τους ήταν βλακώδης και εγκληματική.

Ο Λοχαγός Πεζικού Πολύζος Δημήτριος, ο μετέπειτα υπουργός επισιτισμού του Τσολάκογλου, που ήταν Διευθυντής 3ου Γραφείου της ΧΙΙΙ Μεραρχίας ,εκθέτων τα συμβάντα της 1ης-2ας και 3ης Ιουλίου 1921 έγραψε:

«Ο συνταγματάρχης Πλαστήρας , διοικητής του 5/42 Ευζώνων κατείχετο από την έμμονον σκέψιν ότι ελιγμός σημαίνει υπερκέρασις και ουδέν άλλο, επί πλέον δε διασαλπίζων το σύνθημα ότε έπρεπε να φειδόμεθα του αίματος των μαχητών, κατέληγε εις το συμπέρασμα ότι αφού δια της κυκλώσεως παρά του Α΄Σώματος στρατού θα έπιπτεν η τοποθεσία του Ακτσάλ Νταγ, διατί να θυσιάσωμεν ευζώνους δι’ επίθεσιν κατά μέτωπον».

Μακάρι αυτή τη λογική να την είχαν όλοι οι ηγήτορες .

«Πρέπει να φειδόμεθα του αίματος των μαχητών».

Βρήκα και ένα «Υποστρατήγο ε.α τον Ν. Σπυρόπουλο που έγραψε ότι « Η αδρανής στάσις της ΧΙΙΙης Μεραρχίας παρέσχε την ευκαιρίαν εις τους Τούρκους να ενισχύσωσι μεταφέροντες δυνάμεις εις την έναντι του μετώπου αμυντικήν τοποθεσίαν περί το Τσαούς Τσιφλίκ και να ασκήσωσιν ισχυρότατην επ’αυτής πίεσιν».

Το απόσπασμα δεν αναφέρεται ειδικά στο 5/42 αλλά όσοι το επικαλούνται ομολογούν οτι η κατά μέτωπο επίθεση στο Ακτσάλ Νταγ είχε (στρατηγικό)σκοπό την απασχόληση των δυνάμεων του εχθρού.

Το αδημοσίευτο ημερολόγιο του έφεδρου Λοχία του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων Γεώργιου Αν. Γιαννόπουλου, στις 3/16 Ιουλίου αναφέρει:

«Ο Διοικητής μας Συνταγματάρχης Πλαστήρας Νικόλαος εξεφράσθη μετά θαυμασμού δια το σχέδιον του Γενικού επιτελείου περί της διατάξεως των επιχειρήσεων, ένεκεν του οποίου επίκειται η αιχμαλωσία και αυτού ακόμα του Κεμαλικού Γενικού Στρατηγείου. Διαταχθείς δε παρά του Σωματάρχου υποστρατήγου Βλαχοπούλου όπως εξορμήση προς κατάληψην των υψωμάτων δια των ταγμάτων του Συντάγματος μας ηρνήθη δηλώσας παραίτησιν εν τοιαύτη περιπτώσει , εκφράσας την γνώμην ότι ο εχθρός θα εγκαταλείψει απόψε τα υψώματα και ότι η βεβαία καταστροφή του Συντάγματος θα ήτο άσκοπος και έγκλημα.»

Ο Πλαστήρας , δεν δέχθηκε να εκτελέσει στις 3/16 Ιουλίου 1921, μια κατά μέτωπο επίθεση με τις ξιφολόγχες εναντίον οχυρωμένης θέσης απλώς για να απασχολήσει τις δυνάμεις του εχθρού. Στις 3 / 16 Ιουλίου, την ίδια ημέρα, το Γ Σώμα Στρατού διατάχθηκε να κινηθεί ανατολικά του Εσκί Σεχήρ, για να αποκόψει τη υποχώρηση των Τούρκων.

Στις δυνάμεις του Σώματος ανήκε και η 12η Μεραρχία με διοικητή τον Πρίγκιπα Ανδρέα στην οποία είχε ενταχθεί και η Ταξιαρχία Ιππικού της οποίας Επιτελάρχης ήταν ο Διαγγελέας.

Στις 4/17 Ιουλίου, οι Τούρκοι που υποχωρούσαν από το Εσκί Σεχήρ, για να καλύψουν την αναδίπλωση, επιτέθηκαν με ισχυρές δυνάμεις κατά του 14ου Συντάγματος Πεζικού της 12ης, στο Ουτς Σαράι, όπου κατέφτασε στις 5/18 Ιουλίου και η Ταξιαρχία Ιππικού με Επιτελάρχη τον Διαγγελέα. Η Ταξιαρχία Ιππικού μετατράπηκε σε πεζικού και ενεπλάκη στη μάχη αλλά το δεξιό του 14ου ΣΠ κάμφθηκε και οι Τούρκοι, που διέθεταν και ιππικό, απειλούσαν με περικύκλωση το Σύνταγμα. Για να αποτραπεί το ενδεχόμενο αυτό, ο αντισυνταγματάρχης Αλέξανδρος Παπάγος διέταξε τον επίλαρχο Σπυρίδωνα Μαρκόπουλο να επιτεθεί κατά των Τούρκων για να καλύψει την υποχώρηση. Οι Έλληνες ιππείς εφόρμησαν με την σπάθη κατά των εχθρών. Ηρωικώς επιτιθέμενη , η 1η Επιλαρχία αποδεκατίστηκε. Ο Διοικητής της, Επίλαρχος Μαρκόπουλος με τους 3 αξιωματικούς του, τον Ίλαρχο Φορτούνα, τον Ανθυπίλαρχο Παπαϊωάννου και τον Έφεδρο Ανθυπίλαρχο Κλώντζα έπεσαν μαχόμενοι. Μαζί τους και 49 άνδρες. Το 14ο Σύνταγμα υποχώρησε ατάκτως. Οι «ιστορικοί» που εγκωμιάζουν τον Διαγγελέα γράφουν: «Παρόλα αυτά χάρη στην πρωτοβουλία του επιτελάρχη, αντισυνταγματάρχη Αλέξανδρου Παπάγου, κερδήθηκε χρόνος και το ιππικό κάλυψε την υποχώρηση του πεζικού, ελισσόμενο σε διαδοχικές θέσεις και καθυστερώντας τους Τούρκους».

Επισήμως η διάλυση του αποσπάσματος της 12ης Ουτς Σαράι αποδόθηκε σε σύγχυση. Οι 53 στο Ουτς Σαράι, έδωσαν την ζωή τους λόγω «συγχύσεως» του Επιτελών. Εκείνη την ημέρα πρίγκιπας Ανδρέας έπινε το τσάι του. Το Εσκί Σεχήρ κατελήφθη στις 6 /19 Ιουλίου.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΧΑΤΖΑΡΑΣ

103 χρόνια από την Μικρασιατική Προδοσία. Στις 6/19 Ιουλίου 1922, έπεσε η Ιταλική Κυβέρνηση. 38 ημέρες πριν την επίθεση του Κεμάλ που θα έφερνε την ταχεία ειρήνευση, συνεχιζόταν η σφαγή ων Ελλήνων στον Πόντο. Οι μελλοθάνατοι Προδότες , ο Γούναρης και ο Στράτος διαφωνούσαν για τον Κανονισμό της Χωροφυλακής και περίμεναν (δήθεν) την πρόσκληση για το ΜπεΙκόζ που δεν θα ερχόταν ποτέ.

Στο Ρίο ντε Τζανέιρο αρχίζει σήμερα η διήμερη Σύνοδος Κορυφής των BRICS στην οποία , η Ρωσική Ομοσπονδία θα εκπροσωπηθεί από τον υπουργό Εξωτερικών της χώρας Σεργκέι Λαβρόφ. Ο Πρόεδρος Πούτιν θα συμμετάσχει μέσω βιντεοσύνδεσης.

Οι Κλεφτολουμπινέ και τα Αφεντικά τους

Ο ΓΑΒ, (Γεώργιος Βλάχος), ήταν κατά τον Γεώργιο ΠΩΠ, ο ΠΟΥΣ ΤΙΣ που αρθογραφούσε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.

Και ΠΟΥΣ ΤΙΣ και ΑΣΤΟΣ και ΒΑΣΙΛΟΦΡΩΝ και πάνω από όλα. ΑΓΓΛΟΦΡΩΝ

Το αληθινό περιεχόμενο του Πατριωτισμού αυτών των Δεξιών εθνικοφρόνων το αποτύπωσε με επιστημονική ακρίβεια απευθυνόμενος στους Αριστερούς ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΟΎΣΑΝ ω σοβιετικό αφεντικό , στις 16 Μαρτίου 1947.

«Ζήτημα ανεξαρτησίας δεν υπάρχει.

Υπάρχει ζήτημα ένα και μόνον. Αφεντικού.

Το ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ.

Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΚΑΙ Η ΑΓΓΛΙΑ»