Σέχτα Ηλιθίων ή άϊ σιχτίρ Ηλίθιοι...
ο Μαο (Soros) των ηλιθίων.
-------
Η παράδοση του cd με την προκήρυξη έγινε στον τάφο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, συνοδεία ανθοδέσμης.
Ήταν μια πρώτη ένδειξη της τηλεοπτικής ανατροφής των συντακτών και είχε όλο τον κιτς συναισθηματισμό ενός σήριαλ του Φώσκολου.
Πιθανότατα στο βάθος ένα άη-ποντ - μεγάλη η χάρη του - έπαιζε το «Να μ’ αγαπάς» του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κατόπιν, ειδοποίησαν τους συντάκτες σε μια μεγάλη αστική εφημερίδα, να παραλάβουν.
Μάλλον αυτή διάβαζε ο μπαμπάς τους από την εποχή του χρηματιστηρίου, αυτήν ήξεραν, αυτήν εμπιστεύονταν.
Η εφημερίδα είναι σαν το απορρυπαντικό, πρέπει να διατηρείς μαζί της σχέση εμπιστοσύνης.
Είχε προηγηθεί η επιλογή ονόματος.
Πως να ονομάσεις μια οργάνωση η οποία ― καθ’ ομολογίαν των μελών της ― δεν διαθέτει άλλα χαρακτηριστικά, πλην του οπλισμού και του αντι-αστυνομικού μένους;
Ας αποτολμήσουμε και εδώ μια εικασία.
Άρχισαν να ψάχνουν στο «Ματζέντα ελληνογερμανικό λεξικό» την απόδοση της λέξης «Faktion».
Στα συνώνυμα υπήρχε και η «Σέχτα».
Κάνει αέρα 70ς, όπως Μπάαντερ, και δικαιολογεί το σκονάκι-τσιτάτο της RAF που παράθεσαν, το οποίο πολύ θα ήθελαν να περάσει για ιδεολογική συγγένεια.
Όποιος γράφει για τους αστυνομικούς «όπως και τα ντόνατς που τρώνε, έτσι κι αυτοί δεν είναι ωραίοι χωρίς μία τρύπα στη μέση», τους γνωρίζει μόνον από αμερικάνικες ταινίες και σήριαλ.
Ίσως, αν συλληφθεί, να περιμένει να του απαγγείλουν και την «Μιράντα» - you have the right to remain silent (ούτως ή άλλως βλακεία θα πεις).
Όμως, η μόνη ελληνική Μιράντα είναι μπισκότο και ακολουθείται από το επίθετο Παπαδοπούλου.
Όπως η «προκήρυξη» έτσι και η ελληνική αστυνομία δεν κυκλοφορούν στο Βέγκας του CSI αλλά στην Put the κοτ down slowly land.
Το ελληνικό αντίστοιχο του «ντόνατ» έχει και αυτό «τρύπα στη μέση» και λέγεται σημίτικο κουλούρι.
Αλλά, βέβαια, για να το ξέρεις πρέπει να κυκλοφορείς στους δρόμους και όχι να περνάς τη ζωή σου μπρος σε οθόνες.
Άλλα κορυφαία σημεία της πιο σλάπστικ προκήρυξης στην ιστορία των προκηρύξεων.
«Δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να δικαιολογήσουμε ή ακόμα και να επεξηγήσουμε την πράξη μας». Τότε προς τι η προκήρυξη;
Είναι must στους τρομοκρατικούς κύκλους;
«Δεν κάνουμε πολιτική, κάνουμε αντάρτικο». Παγκόσμια πρωτοτυπία αυτή, αντάρτικο ξεροσφύρι, χωρίς πολιτική στόχευση.
Μετά ταύτα, πως να μη πάει για Οσκαρ καλύτερης δήλωσης, η δήλωση αστυνομικού σύμφωνα με την οποία δεν υπάρχει διαφορά «μεταξύ εκτελεστικού και θεωρητικού βραχίονα της συγκεκριμένης οργάνωσης».
Σε απλά ελληνικά, οι «κουμπούρες» σκέφτονται με τα κουμπούρια.
Αν υπήρχε κάποιος να το δεχθεί, θα έβαζα στοίχημα πως το κείμενο το έγραψαν σε υπολογιστή για να το περάσουν από τον ορθογράφο.
Ελλείψει πολιτικής, η «επαναστατική γυμναστική» (ξύλο με τα ΜΑΤ) περνάει σε άλλο επίπεδο.
Και για όσους αναρωτιούνται «γιατί επιλέξαμε κάποιους τυχαίους μπάτσους, και όχι ένα υψηλόβαθμό στέλεχος, έναν μεγαλοδημοσιογράφο, ένα κρατικό λειτουργό, ή έστω ένα καπιταλιστή τους απαντάμε ότι θα’ρθει και η σειρά τους».
Τυχαίοι μπάτσοι, μάνατζερ, μεγαλοδημοσιογράφοι.
Τελευταίο και καταϊδρωμένο τον κακόμοιρο τον έχουν τον «έστω έναν καπιταλιστή».
Πως την γλύτωσαν οι οι πορτιέρηδες και οι πωλητές ντόνατ είναι απορίας άξιον.
Μας πληροφορούν ακόμα ότι «τόσες δεκαετίες, τα πολιτικά κόμματα, η δικαστική και εκτελεστική εξουσία απέδειξαν τα συμφέροντα του κατεστημένου που εξυπηρετούν».
Είναι γεγονός ότι το επίπεδο του πολιτικού λόγου έχει πέσει από τη μεταπολίτευση αλλά όχι και έτσι.
Τι είδους επαναστάτες είναι αυτοί που χρειάζονταν αποδείξεις ότι τα πολιτικά κόμματα και η εξουσία εξυπηρετούν «συμφέροντα του κατεστημένου»;
Αυτό το ήξερε και η Βουγιουκλάκη στην «Κόρη μου τη Σοσιαλίστρια», για να τους θυμίσουμε κάτι από τις πολιτικές τους αναφορές.
Και πόσες «δεκαετίες» άραγε χρειάστηκε στην περίπτωσή τους, ή στην περίπτωση του μπαμπά, η απόδειξη ότι η εξουσία είναι τζιζ κακό;
Δύο; Τρείς; Πέντε;
Πρόκειται, δηλαδή, για απογοητευμένους οπαδούς της Αλλαγής ή πληγωμένους πρώην ψηφοφόρους του Μητσοτάκη; Μήπως είναι ΚΟΔΗΣΟ;
Η προκήρυξη τελειώνει με κλείσιμο του ματιού στο Μαο:
«Εκατό λουλούδια άνθισαν, είναι οι εκατό επαναστατικές οργανώσεις».
Λουλούδια ίσως όχι, αλλά βλήτα σίγουρα.
Ας ελπίσουμε ότι οι γονείς τους θα μπορέσουν να τα μαζέψουν πριν κάνουν καμμιά αληθινή ζημιά.
Μια βδομάδα χωρίς χαρτζιλίκι πρέπει να αρκεί.
Λ.Θ.
http://gianniotis.blogspot.com/2009/02/blog-post_2114.html
Ήταν μια πρώτη ένδειξη της τηλεοπτικής ανατροφής των συντακτών και είχε όλο τον κιτς συναισθηματισμό ενός σήριαλ του Φώσκολου.
Πιθανότατα στο βάθος ένα άη-ποντ - μεγάλη η χάρη του - έπαιζε το «Να μ’ αγαπάς» του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κατόπιν, ειδοποίησαν τους συντάκτες σε μια μεγάλη αστική εφημερίδα, να παραλάβουν.
Μάλλον αυτή διάβαζε ο μπαμπάς τους από την εποχή του χρηματιστηρίου, αυτήν ήξεραν, αυτήν εμπιστεύονταν.
Η εφημερίδα είναι σαν το απορρυπαντικό, πρέπει να διατηρείς μαζί της σχέση εμπιστοσύνης.
Είχε προηγηθεί η επιλογή ονόματος.
Πως να ονομάσεις μια οργάνωση η οποία ― καθ’ ομολογίαν των μελών της ― δεν διαθέτει άλλα χαρακτηριστικά, πλην του οπλισμού και του αντι-αστυνομικού μένους;
Ας αποτολμήσουμε και εδώ μια εικασία.
Άρχισαν να ψάχνουν στο «Ματζέντα ελληνογερμανικό λεξικό» την απόδοση της λέξης «Faktion».
Στα συνώνυμα υπήρχε και η «Σέχτα».
Κάνει αέρα 70ς, όπως Μπάαντερ, και δικαιολογεί το σκονάκι-τσιτάτο της RAF που παράθεσαν, το οποίο πολύ θα ήθελαν να περάσει για ιδεολογική συγγένεια.
Όποιος γράφει για τους αστυνομικούς «όπως και τα ντόνατς που τρώνε, έτσι κι αυτοί δεν είναι ωραίοι χωρίς μία τρύπα στη μέση», τους γνωρίζει μόνον από αμερικάνικες ταινίες και σήριαλ.
Ίσως, αν συλληφθεί, να περιμένει να του απαγγείλουν και την «Μιράντα» - you have the right to remain silent (ούτως ή άλλως βλακεία θα πεις).
Όμως, η μόνη ελληνική Μιράντα είναι μπισκότο και ακολουθείται από το επίθετο Παπαδοπούλου.
Όπως η «προκήρυξη» έτσι και η ελληνική αστυνομία δεν κυκλοφορούν στο Βέγκας του CSI αλλά στην Put the κοτ down slowly land.
Το ελληνικό αντίστοιχο του «ντόνατ» έχει και αυτό «τρύπα στη μέση» και λέγεται σημίτικο κουλούρι.
Αλλά, βέβαια, για να το ξέρεις πρέπει να κυκλοφορείς στους δρόμους και όχι να περνάς τη ζωή σου μπρος σε οθόνες.
Άλλα κορυφαία σημεία της πιο σλάπστικ προκήρυξης στην ιστορία των προκηρύξεων.
«Δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να δικαιολογήσουμε ή ακόμα και να επεξηγήσουμε την πράξη μας». Τότε προς τι η προκήρυξη;
Είναι must στους τρομοκρατικούς κύκλους;
«Δεν κάνουμε πολιτική, κάνουμε αντάρτικο». Παγκόσμια πρωτοτυπία αυτή, αντάρτικο ξεροσφύρι, χωρίς πολιτική στόχευση.
Μετά ταύτα, πως να μη πάει για Οσκαρ καλύτερης δήλωσης, η δήλωση αστυνομικού σύμφωνα με την οποία δεν υπάρχει διαφορά «μεταξύ εκτελεστικού και θεωρητικού βραχίονα της συγκεκριμένης οργάνωσης».
Σε απλά ελληνικά, οι «κουμπούρες» σκέφτονται με τα κουμπούρια.
Αν υπήρχε κάποιος να το δεχθεί, θα έβαζα στοίχημα πως το κείμενο το έγραψαν σε υπολογιστή για να το περάσουν από τον ορθογράφο.
Ελλείψει πολιτικής, η «επαναστατική γυμναστική» (ξύλο με τα ΜΑΤ) περνάει σε άλλο επίπεδο.
Και για όσους αναρωτιούνται «γιατί επιλέξαμε κάποιους τυχαίους μπάτσους, και όχι ένα υψηλόβαθμό στέλεχος, έναν μεγαλοδημοσιογράφο, ένα κρατικό λειτουργό, ή έστω ένα καπιταλιστή τους απαντάμε ότι θα’ρθει και η σειρά τους».
Τυχαίοι μπάτσοι, μάνατζερ, μεγαλοδημοσιογράφοι.
Τελευταίο και καταϊδρωμένο τον κακόμοιρο τον έχουν τον «έστω έναν καπιταλιστή».
Πως την γλύτωσαν οι οι πορτιέρηδες και οι πωλητές ντόνατ είναι απορίας άξιον.
Μας πληροφορούν ακόμα ότι «τόσες δεκαετίες, τα πολιτικά κόμματα, η δικαστική και εκτελεστική εξουσία απέδειξαν τα συμφέροντα του κατεστημένου που εξυπηρετούν».
Είναι γεγονός ότι το επίπεδο του πολιτικού λόγου έχει πέσει από τη μεταπολίτευση αλλά όχι και έτσι.
Τι είδους επαναστάτες είναι αυτοί που χρειάζονταν αποδείξεις ότι τα πολιτικά κόμματα και η εξουσία εξυπηρετούν «συμφέροντα του κατεστημένου»;
Αυτό το ήξερε και η Βουγιουκλάκη στην «Κόρη μου τη Σοσιαλίστρια», για να τους θυμίσουμε κάτι από τις πολιτικές τους αναφορές.
Και πόσες «δεκαετίες» άραγε χρειάστηκε στην περίπτωσή τους, ή στην περίπτωση του μπαμπά, η απόδειξη ότι η εξουσία είναι τζιζ κακό;
Δύο; Τρείς; Πέντε;
Πρόκειται, δηλαδή, για απογοητευμένους οπαδούς της Αλλαγής ή πληγωμένους πρώην ψηφοφόρους του Μητσοτάκη; Μήπως είναι ΚΟΔΗΣΟ;
Η προκήρυξη τελειώνει με κλείσιμο του ματιού στο Μαο:
«Εκατό λουλούδια άνθισαν, είναι οι εκατό επαναστατικές οργανώσεις».
Λουλούδια ίσως όχι, αλλά βλήτα σίγουρα.
Ας ελπίσουμε ότι οι γονείς τους θα μπορέσουν να τα μαζέψουν πριν κάνουν καμμιά αληθινή ζημιά.
Μια βδομάδα χωρίς χαρτζιλίκι πρέπει να αρκεί.
Λ.Θ.
http://gianniotis.blogspot.com/2009/02/blog-post_2114.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου