Πίσω στους νεκρούς του παρελθόντος

Γράφει ο Θύμιος Παπανικολάου

Όταν ένα κόμμα, μέσα στη θύελλα των εξελίξεων που έρχονται, συνεδριάζει με κεντρικό θέμα το 20ο συνέδριο του 1956, το γεγονός και μόνο αυτό δείχνει ότι το κόμμα αυτό είναι νεκρό και συντηρείται μόνο από το νόμο της αδράνειας.Αν είναι ποτέ δυνατόν, ένα Συνέδριο Κομμουνιστικού Κόμματος, να μην ανοίγει τη συζήτηση πάνω στα φλέγοντα προβλήματα του καιρού μας, πάνω στους εφιάλτες που απειλούν τις κοινωνίες και τους λαούς, αλλά αντίθετα να πνίγει κάθε προβληματισμό στα πολιτικά καθήκοντα του σήμερα, κάτω από τη θλιβερή και αποστεωμένη αναβίωση και δικαίωση των σταλινικών μυθολογιών.Η ηγεσία του ΚΚΕ εξαφάνισε το σήμερα, τη «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης» με το τέχνασμα των ιδεολογικών αφαιρέσεων. Δηλαδή με την ιδεολογική σχηματοποίηση της ιστορίας και την ανάσταση των βρικολάκων.Τίποτα δε είναι πιο αντίθετο στο πνεύμα του μαρξισμού, στην ιστορικοδιαλεκτική του μέθοδο σκέψης, από τα να το τέμνομαι το «σταλινικό κύκλωμα», να τεμαχίζουμε και να κομματιάζουμε την ιστορική εξέλιξη και να απομονώνουμε ένα «ιστορικό τεμάχιο» (το 20ο Συνέδριο), σαν τον καθοριστικό παράγοντα της Σοβιετικής εξέλιξης. Αλλά γι’ αυτά έχουμε ήδη γράψει πολλά.Αυτό που θέλουμε να επισημάνουμε εδώ είναι η επίσημη κηδεία της μαρξιστικής διαλεκτικής στην πολιτική μέθοδο και πράξη της ηγεσίας του ΚΚΕ: Στον αφανισμό των καθηκόντων του σήμερα και στη φίμωση κάθε συζήτησης πάνω σε αυτά που ταλανίζουν την ανθρωπότητα και την Ελλάδα ιδιαίτερα.Κανένας προβληματισμός, καμία προσυνεδριακή συζήτηση, καμία επεξεργασία, καμία ανάδειξη των τεράστιων και κεντρικών ζητημάτων που απορρέουν από τον πλανητικό ιμπεριαλισμό και την επιθανάτια αγωνία του.Χωρίς αυτή τη «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης» πώς θα διεξαχθεί ο αγώνας εναντίον του καπιταλισμού, πώς θα οικοδομηθούν οι «σκαλωσιές» για το σοσιαλισμό; Το σπουδαιότερο: με ποιο «οπλισμό» τα στελέχη και τα μέλη του ΚΚΕ θα συμμετάσχουν τους αγώνες, χωρίς να έχουν στοιχειωδώς συμμετάσχει, όχι μόνο σε μια συζήτηση των προβλημάτων, αλλά ούτε καν στην ανάδειξή τους;Εδώ, πλέον ακτινοβολεί εκτυφλωτικά η βαθιά σταλινική αντίληψη της ηγεσίας του ΚΚΕ. Αυτή της κομματικής αυθεντίας και του αλάθητου της ηγεσίας: αυτή αποφασίζει για τα πάντα, για την εργατική τάξη χωρίς την εργατική τάξη, για τα στελέχη και τα μέλη του χωρίς αυτά.Ο Σταλινισμός είναι ακριβώς αυτό: Η υποκατάσταση της αστικής αυθεντίας με την «κομμουνιστική» αυθεντία της Κεντρικής Επιτροπής!!!Και το Συνέδριο αυτό ακριβώς ανανέωσε, σε μια εποχή, που πολλά μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, ζώντας την πραγματικότητα του σήμερα προχωρούν ξυπόλητα μέσα στα αγκάθια, πιέζονται και πνίγονται από τα «επίμαχα ζητήματα» της εποχής μας.Η ηγεσία του ΚΚΕ, με αυτό το Συνέδριο επιχείρησε να στοκάρει κάθε πόρο σκέψης και προβληματισμού των μελών και στελεχών, με το «γύψο» των σταλινικών μυθολογιών. Μιλώντας και ερεθίζοντας τη συζήτηση για το χρεοκοπημένο παρελθόν αφανίζουμε και ξεχνάμε το παρόν και το μέλλον.Όλο αυτό το Συνέδριο, μοιάζει να «στήθηκε» για να εξοβελιστούν τα μεγάλα και κεντρικά σύγχρονα ζητήματα: από τους μεγάλους εθνικούς κινδύνους που μας απειλούν, τα τεράστια και νέα κοινωνικά ζητήματα, μέχρι το μεταναστευτικό εφιάλτη και τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας.Τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ γνωρίζουν τους στεναγμούς και τις αγωνίες τις εργατικές τάξης και του λαού. Ακούνε τις κραυγές της απόγνωσης από τον αφανισμό τους, που τους προκαλεί η εισβολή των αλλοδαπών. Ζούνε και αναπνέουν μέσα στην κόλαση των «γκέτο», της ανεργίας, της απορύθμισης και διάλυσης όλων των κοινωνικών και «εργατικών» ιστών της ελληνικής κοινωνίας.Μια συζήτηση, συνεπώς, πάνω στα προβλήματα, και καθήκοντα και τις τακτικές του σήμερα θα προκαλούσε σεισμικές δονήσεις στον κομματικό μηχανισμό του ΚΚΕ. Τέτοιου είδους συζητήσεις πάνω στη «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης» πάντα φιμωνόντουσαν από τη γραφειοκρατία του κόμματος. Σήμερα, ούτε καν, γραφειοκρατικά δεν θίχτηκαν, ακριβώς γιατί ο έλεγχος θα χανόταν, λόγω της εκρηκτικής φύσης των προβλημάτων.ΣΗΜΕΡΑ, έπρεπε να ριχτούν εκ νέου τα ιδεολογικά μπετόν του σταλινισμού για να θωρακιστεί το κόμμα από τις ανησυχίες.Το κόμμα έχει θέσεις σε όλα, δεν χρειάζονται συζητήσεις και επεξεργασίες!!!Και φυσικά οι θέσεις του κόμματος είναι γνωστές: Αυτές της Νέας Τάξης. Σε όλα τα κεντρικά ζητήματα της εποχής μας, κυρίως στο μεταναστευτικό και στην παραγωγή των αυτοκρατορικών ιδεολογημάτων («εθνικισμοί», «ρατσισμοί» κ.λπ). Καθημερινά ο «Ριζοσπάστης», μα βομβαρδίζει με τις θέσεις του πλανητικού κεφαλαίου.Πιστός στη σταλινική μέθοδο: Χωρίζει τα φαινόμενα από το ιστορικό τους έδαφος και τα κάνει αφηρημένα, συχνά και ηθικά, σχήματα με απόλυτη και γενική ισχύ…