Πηγή:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=20257#20257
Η ναζιστική φρενοβλάβεια ήταν το απόσταγμα του ολοκληρωτισμού των εθνικών ιμπεριαλισμών. Η ιδεολογία αυτής της εθνικιστικής φρενοβλάβειας του εθνικού ιμπεριαλισμού ήταν ο «εθνικοσοσιαλισμός». Αυτή η ιδεολογία ανύψωνε το έθνος πάνω από την ιστορία. Και για να το πετύχει αυτό κατέφευγε στο υποστήριγμα της ράτσας. Έτσι οι «εθνικοσοσιαλιστές», απορρίπτοντας την οικονομική αντίληψη σαν κατώτερη, έπεσαν σε έναν όροφο παρακάτω: Από τον οικονομικό ματεριαλισμό κατέφυγε στο ζωολογικό ματεριαλισμό. Η «θεωρία» της ράτσας αποτελεί, γι’ αυτούς το παγκόσμιο κλειδί για όλα τα μυστήρια της ζωής.
Σήμερα η Νέα Τάξη καταφεύγει στο ίδιο τέχνασμα, διαστέλλοντας τη «φυλετική φιλοσοφία», από «εθνική» σε πλανητική. Σήμερα καλλιεργείται και προωθείται ο «πλανητικός φυλετισμός», η παγκοσμιοποιημένη ιδεολογία του κεφαλαίου.
Σήμερα υπάρχει η παγκόσμια φυλή της κοινωνίας των πολιτών. Σήμερα υπάρχει ο φασισμός των υπερεθνικών, ο ρατσισμός της πλανητικής αυτοκρατορίας εναντίον των κοινωνιών, των εθνών και των λαών.
Αυτό το πλανητικό ρατσιστικό ιδεολόγημα των υπερεθνικών καταργεί τα έθνη, τις τάξεις, την ιστορική και κοινωνική διαλεκτική και χρησιμοποιείται σαν παγκόσμιο κλειδί για όλα τα μυστήρια της ζωής. Δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη κλειδί για την ερμηνεία των πάντων είναι ο «ρατσισμός»: Ένας φυλετικός όρος που χρησιμοποιείται για την ιστορία και την κοινωνία, καταλύοντας και ισοπεδώνοντας κυριολεκτικά τη διαλεκτική της ιστορίας και την ταξική θεώρηση των πραγμάτων.
Φυσικά αυτό το πλανητικό ιδεολόγημα-τέχνασμα αποτελεί το διαλεκτικό επακόλουθο της μετεξέλιξης του ολοκληρωτισμού των εθνικών ιμπεριαλισμών στο θηριώδη ολοκληρωτισμό του αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού, επακόλουθο της μετάβασης από τη φασιστική εθνικιστική φρενοβλάβεια στη φασιστική φρενοβλάβεια της Νέας Πλανητικής Εποχής.
Όποιος έχει ως βάση τη διαλεκτική της ιστορίας και ως πυξίδα την ταξική θεώρηση των πραγμάτων δεν εκπλήσσεται. Είναι σε θέση να ερμηνεύσει τα πράγματα και να κατανοήσει το νέο ιδεολογικό οπλοστάσιο των κυριάρχων ελίτ εξουσίας και τις φόρμες αυτού το οπλοστασίου.
Έκπληξη μπορεί να νιώσει κάποιος σε τούτο: Ότι η «αριστερά», στις ποικίλες εκδοχές της έφτασε στο κατάντημα να ερμηνεύει τα πράγματα με τα ιδεολογικά όπλα και τις «θεωρίες» του αντιπάλου.
Βλέπουμε πράγματι, σήμερα, αυτή η «αριστερά» να έχει εγκαταλείψει την ιστορική και ταξική θεώρηση των πραγμάτων και να κρίνει τα κοινωνικά φαινόμενα φυλετικά. Η μαγική λεξούλα «ρατσισμός» να αποτελεί το κλειδί για όλα τα μυστήρια της ζωής.
Αν εξετάσει κανείς τα γραπτά των κλασσικών του μαρξισμού δεν θα βρει αυτή τη λέξη να χρησιμοποιείται σαν κλειδί ερμηνείας στους «εθνικούς» ανταγωνισμούς και διαιρέσεις των εργατών και των λαών. Σήμερα αυτή η μυθοποιημένη λεξούλα χρησιμοποιείται υστερικά, ακριβώς για να επικαλύψει, αποκρύψει και εξαφανίσει την ιστορική διαλεκτική και την κοινωνική ουσία των προβλημάτων.
Η «αριστερά» σήμερα έχει εγκαταλείψει ένα πραγματάκι: Την ταξική θέση.
Αντικαθιστά την ταξική ανάλυση με φυλετικούς όρους. Ο «ρατσισμός», αυτή η μυθοποιημένη έννοια παίζεται σε όλα τα «αριστερά» πλήκτρα με ένα και μοναδικό σκοπό: Να καλύψει την υποταγή της στη Νέα Τάξη, να καμουφλάρει την αντίθεση ανάμεσα στο χθες (την επαναστατική κληρονομιά) της Αριστεράς και στο σήμερα της «αριστεράς»: Νεοταξική της μετάλλαξη…
Το «μεταναστευτικό» αποτελεί τη Λυδία Λίθο. Εδώ αποτυπώνεται ολοκάθαρα η καθεστωτική μετάλλαξη της «αριστεράς», η ολοκληρωτική εγκατάλειψη των ταξικών κριτηρίων και της μαρξιστικής θεωρίας.
Θα το αναπτύξουμε στις επόμενες ημέρες…
ΤΑ ΕΝΟΧΑ ΨΕΜΑΤΑ… ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΕΠΙΜΕΛΩΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπόλυτα σωστό το συμπέρασμα έτσι όπως αυτό αποτυπώνεται στην κεφαλίδα του άρθρου.
Όπως και απόλυτα δικαιολογημένη η αυστηρότητα στην κρίση για τα κακουργήματα των εθνικοσοσιαλιστών στο ανίερο «παιχνίδι» τους με τις έννοιες στη ζωή.
Απετέλεσαν άλλωστε αυτά τα ερμηνευτικά – τρόπον τινά κακουργήματα - και τα εν δυνάμει «άλλοθί» τους για τα κορυφαία τους κακουργήματα σε βάρος τόσο των λαών, όσο και της ίδιας της ιστορίας.
Μόνο που στις μέρες μας, η νεοταξική και πάντως σκόπιμη και απόλυτα ηθελημένη κουλτουροθολούρα, δεν καινοτομεί καθόλου όσο λαθροχειρεί στην απόπειρα αποχρωματισμού της ταξικότητας των προβλημάτων και των κοινωνιών. Με τους όποιους «λαστιχένιους» ως προς την χρήση αυτών των εννοιών τρόπους κι αν μηχανεύτηκε, αυτό ήταν πάντα στο κέντρο της προσοχής της και το προέβαλε κατά περίπτωση και φυσικά κατά το δοκούν.
Το καινούριο στοιχείο, είναι η συστηματική της ίσως προσπάθεια, να ευνουχίσει το ρόλο των εθνών στην ιστορία, στις μνήμες των λαών, στα ήθη και τα έθιμά τους, στις παραδόσεις και στη μνήμη την ιστορική, στον αυτοσεβασμό και στη «συνέχεια», στον τρόπο της ζωής, στις κοινωνιολογικές κλπ προσεγγίσεις, στα ίδια τα σύμβολα και τους συμβολισμούς τους.
Διατηρεί για τον εαυτό της το υπερεθνικό προνόμιο της κατανομής του πλούτου (με τις αντιθέσεις της φυσικά αλλά και τις αντιπαραθέσεις της για το μέγεθος του κομματιού της πίτας κατά τη μοιρασιά, και προωθεί παράλληλα την εξ ίσου υπερεθνική κατανομή της μιζέριας τους για όλους τους υπόλοιπους. Και φυσικά δεν το κάνει τυχαία.
Ξέρει πολύ καλά πως οι δικές της αντιθέσεις για τη μοιρασιά, η θα οδηγήσουν σε συμβιβασμούς που σε κάθε περίπτωση θα είναι κερδοφόροι, η σε πολέμους για μοίρασμα των αγορών με θύματα τους «δευτεροκλασάτους» κι αυτό δεν την απασχολεί γιατί «ραβδιές σε ξένο κώλο δεν πονάνε».
Ξέρει πολύ καλά πως η «σούπα των εθνών» που προωθεί, όσο περνούν τα χρόνια θα ταυτίζεται με αγέλη αρσενικών λύκων που θα νοιάζεται για τον έλεγχο του κοπαδιού κι όλο και λιγότερο θα θυμάται πως η μιζέρια που τους καταδίκασαν, οφείλει να τους συστρατεύει χωρίς όμως να τους ενιαιοποιεί.
Μόνο που αυτή η μεθοδολογία, καταργεί μεν την κοινωνική διαλεκτική, αλλά την ιστορική δε θα καταφέρει ποτέ αν την καταργήσει. Κι ας αποτελεί η κατάργησή της εργαλείο, μέθοδο, προθάλαμο ίσως για να ξεμπερδέψει οριστικά με την κοινωνική.
Όσο για την Αριστερά… μεγάλη κουβέντα.
Φύσει και θέσει όφειλε να προνοήσει… να προειδοποιήσει… να καταγγείλει… να προλάβει… να μην παρασυρθεί.
Τίποτε απ όλα αυτά όμως δεν κατάφερε.
Το ένα της κομμάτι είναι αυτό το προσκυνημένο. Αυτό που επιμένει να αυτοαποκαλείται Αριστερά, αλλά εδώ και δεκαετίες κυκλοφορεί με το δεξί φλας μόνιμα αναμμένο. Πελαγοδρομεί σε διάφορα παραπλανητικά φιλολογήματα περί δημοκρατίας, δικαιωμάτων και ανθρωπιάς, αρκείται να παρεμβαίνει με ναρκισσισμό, χωρίς αποφασιστικότητα και δυνατότητες, χωρίς προσανατολισμό για αντιστάσεις και ανατροπές επί της ουσίας.
Το άλλο της κομμάτι, επιμένει να ερωτοτροπεί σε συνθήκες δοκιμαστικού σωλήνα μ έναν ιδιότυπο ιδεολογισμό που μετατρέπει τις ιδεολογικές προσεγγίσεις σε ιδεολογήματα που «δένουν» τα χέρια και τη σκέψη, που κλείνουν τα αυτιά, και μετατρέπεται σε «έρημο» κι ας είναι γύρω του η κοινωνική του βάση που φωνάζει «φωνήν βοώντας». Ποιος την ακούει…..
Καμία ταξική μετάλλαξη αυτής της αριστεράς στο «μεταναστευτικό».
Στο μυαλό αυτής της Αριστεράς θριαμβεύει η στείρα εργατολαγνεία.
«Είσαι εργάτης? Έλα μαζί μας να φαινόμαστε πολλοί. Είσαι καταφρονημένος? Μαζί μας κι εσύ. Εργάτες όλου του κόσμου ελάτε να κάνουμε μεγάλη (και πολύχρωμη) την Ελλάδα μας. Ελάτε να κάνουμε μεγάλη την Ευρώπη».
Αυτή είναι η λογική αυτής της Αριστεράς που επιμένει πεισματικά να προσεγγίζει τη μαρξιστική σκέψη έξω από χώρους και περιβάλλοντα και πάντως ανεξάρτητα από εποχές και δεδομένα.
Δεν ξέρω ποιος της είπε αυτής της Αριστεράς, πως με αυτού του είδους την ανοχή και προσδοκία γκρεμίζεται ο καπιταλισμός και υπονομεύεται δραστικά η νέα τάξη πραγμάτων.
Και ναι, μπορεί να μη χρησιμοποίησαν τη λέξη «ρατσισμός» οι κλασικοί του Μαρξισμού στα όσα είπαν η έγραψαν για το «εθνικό ζήτημα», αλλά ήταν τόνοι το μελάνι που έχυσαν μιλώντας για το θέμα αυτό.
Το πόσο αποτελεσματικά συνέβαλε στην επίλυσή του όμως αυτό το αδικοχυμένο μελάνι, προκύπτει εκ του αποτελέσματος σε όλες – μηδεμιάς εξαιρουμένης - τις ομόσπονδες σοσιαλιστικές δημοκρατίες. Αίμα και θάνατος παντού μόλις ο σοσιαλιστής χωροφύλακας απεσύρθη από τους δρόμους. Κι εκεί οι «έποικοι» δεν ήταν εισαγόμενοι. Γηγενείς δήλωναν κάποιες εκατοντάδες χρόνια κατά κανόνα.
Επόμενα, η Μαρξιστική σκέψη, ούτε το αλάθητο κατέχει, ούτε την απόλυτη διαχρονικότητα και ισχύ, ούτε το εργαλείο της καθολικής προβλεψιμότητας κατέχει.
Εύκολο να κυνηγάει κανείς μάγισσες λοιπόν, αλλά δύσκολο έως απίθανο να τις τσακώσει.
Αλλωστε ένα είναι σίγουρο. Αν κάποιος έχει μισό δοχείο με νίτρο κι άλλο μισό με γλυκερίνη και θέλει περισσότερο κι από τα δυο, οφείλει ν απογεμίσει το καθένα με το δικό του υλικό. Αν λαθέψει και μπερδέψει τα δοχεία, το μίγμα που θα προκύψει θα είναι εκρηκτικό. Θα είναι αιτία καταστροφής και ολέθρου με όση ταξικότητα και αν το λιβανίσει.
Και κάτι τελευταίο για να ξεμπερδεύουμε οριστικά με κάποιες αλήθειες και με κάποια ένοχα ψέματα που μοιάζουν με αλήθειες.
Ο ασφαλέστερος τρόπος για να πει κανείς ένα επικίνδυνο ψέμα, είναι να χρησιμοποιήσει για περιτύλιγμα μια μεγάλη αλήθεια γύρω απ αυτό.
Και η μεγάλη αλήθεια είναι πως ο ρατσισμός με τον κακώς νοούμενο εθνικισμό εγκλημάτισαν διαχρονικά κατά της ανθρωπότητας.
Το μεγάλο ψέμα όμως είναι, να ταμπουρώνεται κάποιος πίσω απ αυτή την μεγάλη αλήθεια και να κολλάει αβασάνιστα την ταμπέλα του ρατσιστή και του αρρωστημένου εθνικιστή σ όποιον τολμά να πει:
ΣΤΟΠ…. Υπάρχουν και όρια στην πολυπολιτισμικά κακόγουστη πολυεθνική σούπα που μαγειρεύετε για να ισοπεδώσετε τα πάντα στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης δημοκρατίας και απάνθρωπης ανθρωπιάς.
Το μεγαλείο βρίσκεται στη διακριτή πολυμορφία και διαφορετικότητα και όχι στον αχταρμά εθνικών συνειδήσεων που επιχειρείτε κακόγουστοι η κακόβουλοι ερασιτέχνες της ανάλατης γαστρονομίας…
Αυτά προς το παρόν. Προφανώς θα επανέλθουμε…