G-20 και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο (Κωστας Μπετινάκης)

Περιμένοντας να πληρώσουμε το λογαριασμό από τη συνάντηση Ομπάμα-Καραμανλή

Ελπίζω μετά την εμφάνιση του Ομπάμα για πρώτη φορά ως προέδρου των ΗΠΑ στην Ευρώπη, να πιστέψανε όλοι εκείνο που μετά τις αμερικανικές εκλογές είχαμε γράψει : «Ίδια γεύση».
Αντιγράφω από το στυξ 23/1/09:
«Από την αρχή λοιπόν της προεκλογικής μάχης στις ΗΠΑ, είχαμε πει, πως πρόκειται για μια καθαρά «εσωτερική πολιτική διευθέτηση» στην αμερικανική κοινωνία, που έχει τραβήξει ένα μακρύ δρόμο, μέσα στο χρόνο, ώσπου να αποδεχτεί (ακόμα και σήμερα όχι παντού – ιδιαίτερα στο Νότο) την ισοπολιτεία Λευκών και Μαύρων.
Η πρόβλεψή μας, επιβεβαιώθηκε από τον λόγο της ανάληψης των προεδρικών του καθηκόντων. Ουδέν νεότερον. Ή κάτι τέλος πάντων που να ικανοποιήσει τις ελπίδες που είχε γεννήσει σε τόσες χιλιάδες αφελείς ανά την υφήλιο. Δεν παρέλειψε να μιλήσει για αμυντικά πυραυλικά συστήματα, συμμάχους στο ΝΑΤΟ που θα βοηθήσουν στο Αφγανιστάν, αοριστίες για το Ιράκ, και η σαπουνόφουσκα ότι κλείνει το Γκουαντάναμο. Ψάχνουν τώρα που θα στείλουν τους εκεί έγκλειστους.
Μίλησε ακόμα για «τιμημένες μάχες» (Γκέτυσμπεργκ, Νορμανδία και Κεσάν) με ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει, (η πρώτη είναι η καθοριστική για τον αμερικανικό Εμφύλιο κι οι άλλες δύο είναι στο εξωτερικό)».
Τίτλος: Τι πρέπει να περιμένουμε από το νέο Αμερικανό πρόεδρο; http://www.styx.gr/index.cfm?Action=RTCL&CLiD=2193

Ζούμε πάλι αξιοπερίεργες στιγμές. Είκοσι χρόνια από τη διάλυση του αντίπαλου δέους, και ενώ ΗΠΑ και Βρετανία βρίσκονται στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης, ταυτόχρονα προσκαλούν τους συμμάχους τους σε αποικιακό πόλεμο χωρίς τελειωμό. Την στιγμή μάλιστα, που αυξάνεται η πίεση για την παραπομπή των εγκλημάτων τους σε ένα ποινικό δικαστήριο ανάλογο με της Νυρεμβέργης.
Στα 1998, η Ισπανία, υποστηριζόμενη από τη Γαλλία, την Ελβετία και το Βέλγιο, εξέδωσε ένταλμα σύλληψης εναντίον του δικτάτορα Αουγκούστο Πινοτσέτ, που διατηρούσε το αξίωμα του «ισόβιου γερουσιαστή της Χιλής», που είχε απονείμει μόνος του στον εαυτό του για να γλιτώσει την δίωξή του. Τότε ο Πινοτσέτ –πελάτης των ΗΠΑ και εκτελεστής εντολών του υπουργού Κίσιντζερ –βρισκόταν για επίσκεψη στη Βρετανία. Στην περίπτωση που το ένταλμα γινόταν αποδεκτό από την εργατική βρετανική κυβέρνηση, στην δίκη του είναι φανερό πως θα ξεβρακώνονταν ως συνεργοί, στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξε ο αιμοσταγής δικτάτορας, τουλάχιστον ένας Βρετανός πρωθυπουργός και δύο Αμερικανοί πρόεδροι. Ο τότε υπουργός Εσωτερικών Τζακ Στρόου, τον βοήθησε να διαφύγει πίσω στην ασυλία του στη Χιλή.
Η περίπτωση Πινοτσέτ υπήρξε η αρχή. Στις 19 του περασμένου Ιανουαρίου, ο καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου «Τζορτζ Ουάσιγκτον» Τζόναθαν Τέρλεϋ, παρομοίασε την κατάσταση του Τζορτζ Μπους με του Πινοτσέτ. «Έξω από τις ΗΠΑ δεν υπάρχει διχογνωμία για το τι θα κάνουν με τα εγκλήματα πολέμου», είχε πει. Για το λόγο αυτό ο πρώην υπουργός Άμυνας του Μπους, Ντόναλντ Ράμσφελντ, που πέτυχε να πείσει με τα ψέματα την εισβολή στο Ιράκ (2001) και προσωπικά ενέκρινε τις τεχνικές των βασανιστηρίων στο Ιράκ και το Γκουαντάναμο, δεν ταξιδεύει πια στο εξωτερικό».

Το Ανώτατο Ισπανικό Δικαστήριο αυτή την εποχή ερευνά τις ευθύνες του πρώην υπουργού Άμυνας του Ισραήλ (αντιπροέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς ακόμα),και έξι άλλων ανώτατων Ισραηλινών αξιωματούχων για το ρόλο τους στον φόνο αμάχων και κυρίως παιδιών, στη Γάζα.
Ο περιβόητος Χένρι Κίσιντζερ, (κύριος υπεύθυνος για το βομβαρδισμό και το θάνατο 600.000 αγροτών στην Καμπότζη, 1969-73) καταζητείται για ανάκριση στη Γαλλία, τη Χιλή (πραξικόπημα Πινοτσέτ) και την Αργεντινή (πραξικόπημα Βιδέλα). Τον έχει μηνύσει επίσης ο δημοσιογράφος Κρίστοφερ Χίτσενς, και μηνυτήρια αναφορά στον Άρειο Πάγο, έχει γίνει από τον παλαίμαχο δημοσιογράφο Ηλία Δημητρακόπουλο (2003).
(βλέπε στυξ http://www.styx.gr/index.cfm?Action=RTCL&CLiD=226 )
Κι όμως, στις 8 Φεβρουαρίου ‘09, για να αποδείξει τη συνέχεια της αμερικανικής ισχύος προφανώς, ο προεδρικός σύμβουλος (του Ομπάμα) για θέματα εθνικής ασφάλειας Τζέιμς Τζόουνς, δήλωνε: «…Παίρνω τις καθημερινές μου διαταγές από τον δρα Κίσιντζερ»…
Ο περίφημος Ισπανός δικαστής Μπαλτάσαρ Γκαρθόν, που παρέπεμψε να δικαστεί ο Πινοτσέτ και οι ηγέτες της στρατιωτικής χούντας της Αργεντινής, έχει ζητήσει να παραπεμφθούν σε δίκη οι Τζορτζ Μπους, Τόνι Μπλαιρ, και ο πρώην Ισπανός πρωθυπουργός Χοσέ Μαρία Αθνάρ, για την εισβολή στο Ιράκ. «Ένα από τα πλέον αποκρουστικά και αδικαιολόγητα επεισόδιαστην πρόσφατη ιστορία της ανθρωπότητας», όπως την χαρακτήρισε.

G-20 και ΝΑΤΟ

Ας είναι καλά το CNN που μας πρόσφερε μπόλικες δόσεις από την διάσκεψη των «πλούσιων» G-20 στο Λονδίνο, και την πανηγυρική διάσκεψη του ΝΑΤΟ κατόπιν, στο Στρασβούργο.
Παρακολουθήσαμε τον καμαρωτό πρωθυπουργό να πλασάρεται πίσω από τους πρωταγωνιστές, Ομπάμα- Σαρκοζί και Μέρκελ, αλλά να περπατάει καμαρωτός – απελπιστικά μόνος, ενώ δίπλα του ο Τούρκος πρόεδρος, είχε διπλαρώσει τον Βρετανό πρωθυπουργό και τον έπαιζε μονότερμα.
Γιορτάσαμε τα 60 χρόνια του ΝΑΤΟ της αμερικανικής στρατιωτικής κυριαρχίας στα 25 μέλη –ολόκληρα πια- μετά την επιστροφή και της Γαλλίας στο στρατιωτικό σκέλος. Βέβαια ο Σαρκοζί, ξεκαθάρισε πως η Γαλλία δεν σκοπεύει να στείλει στρατεύματα στο Αφγανιστάν, αλλά θα συνεισφέρει οικονομικά…
Την επομένη δηλαδή της λήψης δρακόντιων μέτρων για την διάσωση της παγκόσμιας οικονομίας, ο Ομπάμα ζήτησε αυξημένη συνεισφορά από τα κράτη- μέλη της συμμαχίας στον «δίκαιο αγώνα» εναντίον της τρομοκρατίας της αλ-Κάιντα.
Του «παραστρατημένου» τώρα, παιδιού των ΗΠΑ. Και για να μην υπάρχουν αντιρρήσεις, εξήγησε, πως «η Ευρώπη κινδυνεύει περισσότερο από την αλ-Κάιντα, παρά οι ΗΠΑ», με ό,τι συμπέρασμα μπορεί να βγάλει κάποιος.

Όσο για τα οφέλη; Μην ακούτε τα παπαγαλάκια που συνόδεψαν τον υπουργό Οικονομίας στις Βρυξέλες. Δεν έκαναν τον κόπο να διαβάσουν κάποιον σχολιαστή της προκοπής. Το γερμανικό περιοδικό «ντερ Σπήγκελ», θεωρείται κάτι σαν κατ’ εξοχήν γκουρού των οικονομικών συμφερόντων της γερμανικής άρχουσας τάξης. Σας διαβάζω λοιπόν, δύο τίτλους και σας αφήνω να σκεφτείτε: Αν αυτό σημαίνει για την ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης, τότε τι συμβαίνει με τη δική μας;
«Τα βιομηχανικά κράτη πανηγυρίζουν για τον συμβιβασμό του ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων». Το άρθρο αρχίζει: Τα μέλη της G-20 διακήρυξαν όλοι, τους εαυτούς τους νικητές. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες με επικεφαλής την Άνγκελα Μέρκξελ και τον Νικολά Σαρκοζί, κατάφεραν να κρατήσουν τις θέσεις τους, απέναντι στις ΗΠΑ.
Να σας διαβάσω και την άποψη που εκφράζει ο σχολιαστής του ίδιου περιοδικού, Γκέημπορ Στάινγκαρτ –ανταποκριτής στην Ουάσιγκτον:
«Οι G-20 συμφώνησαν στα σχέδια να πολεμήσουν την καθοδική πορεία της παγκόσμιας οικονομίας. Η προσέγγισή τους όμως αυτή, οδηγεί το οικοδόμημα ως την επόμενη και μεγαλύτερη κρίση. Αντί για «σταθερότητα, ανάπτυξη και περισσότερες θέσεις εργασίας», μήπως το πραγματικό τους σύνθημα ήταν «χρέος, ανεργία, πληθωρισμός»;

Πόσο θα πληρώσουμε την τουρκική υποχώρηση να δεχθεί τελικά ο νέος γγ του ΝΑΤΟ να είναι ο Δανός πρώην πρωθυπουργός Ράσμουνσεν; Πήρε κάτι στο χέρι ο πρωθυπουργός, από την πολυδιαφημισμένη «40λεπτη συνάντηση» με τον Αμερικανό πρόεδρο, ή πάλι χρεωμένοι βγήκαμε; Την απάντηση δεν θα μας τη δώσει μόλις επιστρέψει, αλλά θα φανερώσουν τα γεγονότα, πάρα πολύ σύντομα.