Γράφει ο Σπύρος Χατζάρας . Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΟΡΗΓΟ. Ανένδοτος για να φύγουν οι Ψεύτες,οι κλέφτες,και οιΠροδότες.«Ου δη πάτριον εστί ηγείσθαι τους επήλυδας των αυτοχθόνων….»...
▼
21/6/09
Σπύρος Χατζάρας:Απουσιάζω
Το ιστολόγιο δελτίο των 11, είναι προσωπική και όχι συλλογική προσπάθεια. Επειδή απουσιάζω από την Αθήνα η ιστοσελίδα θα υπολειτουργεί. Ελπίζω να ξανασυναντηθούμε όλοι, (και οι 800 εννοώ) μετά τις 14 Ιουλίου. Σπύρος Χατζάρας
ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ, ΣΩΜΑΤΕΙΑ - Αμφίβολος ο σκοπός σωματείου με παραπλανητική επωνυμία - προετοιμασία δημιουργίας Μακεδόνικου ζητήματος από σλαβομακεδονικές οργανώσεις εξωτερικού με τη συνδρομή Ελλήνων - Ελληνικότητα Μακεδονίας.
Οι ήδη εκκαλούντες με την 12-6-1990 ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Φλώρινας αίτηση τους ζήτησαν την στα οικεία βιβλία αυτού εγγραφή σωματείου που ίδρυσαν μαζί με άλλους με την επωνυμία "ΣΤΕΓΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ." Η αίτηση απορρίφθηκε ως ουσιαστικά αβάσιμη με την υπ' αριθμ. 73/926/26/1990 οριστική απόφαση του ως άνω δικαστηρίου που δίκασε με την προσήκουσα διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας (άρθρα 740 και επ. και 787 Κ.Πολ.Δ.). Κατά της αποφάσεως αυτής παραπονούνται οι αιτούντες με την υπό κρίση έφεση τους, η οποία ασκήθηκε νομίμως και εμπροθέσμως και πρέπει να γίνει δεκτή κατά τύπους και ερευνηθεί κατ' ουσία. Ο Πάρις Νιφλής του Στεφάνου, δικηγόρος, κάτοικος Θεσσαλονίκης, με προφορική δήλωση του, που καταχωρίσθηκε στα ταυτάριθμα με την παρούσα πρακτικά και με προτάσεις που κατέθεσε μετά την επ' ακροατηρίου συζήτηση της υποθέσεως, παρενέβη προσθέτως, όπως ισχυρίσθηκε, ζητώντας όμως όχι την παραδοχή της εκδικαζομένης έφεσης, αλλά την απόρριψη της. Με τέτοιο αίτημα η ασκηθείσα παρέμβαση κατά την προκείμενη διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας χαρακτηρίζεται ως κυρία και όχι πρόσθετη και για το παραδεκτό της έπρεπε ν' ασκηθεί μόνο με ιδιαίτερο δικόγραφο, σύμφωνα με το άρθρο 752 παρ. 1 του Κ.Πολ.Δ. (βλ. ΕΑ 2184/1987 Αρμ. 41,953 και υπ' αυτή παρατηρήσεις Χαρ. Απαλαγάκη). Πρέπει, συνεπώς, ν' απορριφθεί ως απαράδεκτη. Το δικαστήριο κατά την έρευνα της ουσιαστικής βασιμότητας αίτησης που δικάζεται κατά τη διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας, όπως στην προκείμενη περίπτωση, μπορεί και υποχρεούται να λάβει υπόψη κατ' αυτεπάγγελτη συλλογή, λόγω του έντονου δημόσιου συμφέροντος που εμφιλοχωρεί στη διαδικασία αυτή και άλλα αποδεικτικά στοιχεία, πέρα απ' αυτά που προσκομίζουν οι διάδικοι, ιδίως πραγματικά περιστατικά και καταστάσεις που περιέχονται σε δημοσιεύματα (βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες κ.λ.π.), προσιτά σε κάθε ενδιαφερόμενο, κατ' απόκλιση των περί βάρους αποδείξεως κ.λ.π. γενικώς κρατούντων. Το Δικαστήριο τούτο με βάση τα κατωτέρω πασίγνωστα γεγονότα, για τα οποία δεν έχει αμφιβολία ότι είναι αληθινά, δέχεται, σε σχέση πάντοτε με την ένδικη υπόθεση, τα εξής:
Η αρχαία (κλασσική) Μακεδονία περιλαμβάνεται μεταξύ Αιγαίου Πελάγους και των ορέων Καμβούνια, Πιέρια και Όλυμπος προς νότο, των λιμνών Αχρίδα και Πρέσπες και των ορέων Μπαμπσύνα - Σκόμιον (Ρίλα Πλανίνα) - Ροδόπη προς βορρά, του ποταμού Νέστου ανατολικά και των ορέων Γράμμος και Πίνδος δυτικά (βλ. Εκδοτικής Αθηνών: Μακεδονία, σελ. 10 επ. Απ. Βακαλόπουλου: Σύγχρονα Βαλκανικά Εθνολογικά Προβλήματα, σελ. 11 Γ. Μίντση: Ιστο¬ρία του Μακεδόνικου Ζητήματος, σελ. 29). Οι κάτοικοι της (Μακεδόνες) αποτελούσαν ένα από τα αρχαιότερα ελληνικά φύλα με εγγύτερη συγγένεια προς τους αιολικής επίσης καταγωγής Θεσσαλούς και ιδίως τους Μάγνητες. Η γλώσσα τους ήταν ένα από τα παλαιότερα ελληνικά ιδιώματα με συγγένεια προς την αιολική, την αρκαδοκυπριακή αλλά και τη μυκηναϊκή διάλεκτο. Η Θρησκεία τους ήταν η κοινή των Ελλήνων, όπως και οι μύθοι και οι παραδόσεις τους όμοιες μ' αυτές του λοιπού ελλαδικού χώρου (βλ. H.G Wells: ΤΗΕ ΟUΤLΙΝΕ ΟΡ ΗΙSTORY, μετ. Κ. Γερογιάννη υπό. τον τίτλο Παγκόσμιος Ιστορία, έκδ. Περγαμηναίς, Κεφ. Β' Ι, σελ. 439, Κεφ. Ι', σελ. 367, WILL DURANT, Παγκό¬σμιος Ιστορία του Πολιτισμού, επιμ. Απ. Δασκαλάκη, 1965, σελ. 483 V, Παντίτ Γιαβαχαρλάλ Νεχρού: Ματιές στην Παγκόσμια Ιστορία, μετ. Π. Δράκου, έκδ. ΦΑΡΟΣ, 1954, σελ. 25, Α. Βακαλόπουλο ο.π., σελ. 14 επ., Μιχ. Σακελλαρίου:
Η ταυτότητα των Μακεδόνων, ανακοίνωση στην Ακαδημία Αθηνών στη συνεδρίαση της 8-11-1988, Κ. Βαβούσκου: Ανασκευή των εις το σχέδιον της νέας Αυστραλιανής Εγκυκλοπαίδειας "AUSTRALIAN ΡΕΟΡLΕ" ως προς το λήμμα "Μακεδονία" περιλαμβανομένων, ομιλία σ' έκτακτη συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών της 7-3-1989, Ν. ANDRIOTIS: ΤΗΕ LANGUAGE ΑΝD THE GREEK RIIGIN OF THE ANCIENT MACEDONIANS Θεσσαλονίκη 1978). Όχι απλώς ως Έλληνες, αλλά ως Πανέλληνες, υπό την έννοια των ενσαρκωτών της παλαιάς ιδέας της δημιουργίας ενιαίου Ελληνικού Κράτους με τη συνένωση των ελληνικών κρατιδίων,, έδρασαν οι βασιλείς των Μακεδόνων Φίλιππος Β' και ο γιος του Αλέξανδρος ο Μέγας, που υπήρξαν φορείς και μεταδότης (ο δεύτερος) στους λαούς της Ασίας, όχι του στερούμενου αυτοτέλειας Μακεδόνικου πολιτισμού, αλλά του ελληνικού (βλ. JOHANN GUSTAV DROUYSEN: Ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, μετάφραση, σχόλια κ.λ.π. Ρένου Αποστολί¬δη, 1988, σελ. 1-9,28 επ., Εκδοτικής Αθηνών: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. Δ', σελ. 10 και επ.). Και κατά τους μετέπειτα χρόνους, ιδίως μετά την εμφάνιση στα Βαλκάνια των Βουλγάρων και των Σλάβων (6ος - 7ος αιώνας μ.Χ.) ο χώρος της Μακεδονίας, όπως αυτός παραπάνω οριοθετήθηκε, υπήρξε το προπύργιο και ο προμαχώνας του ελληνισμού, όπως ακριβώς και κατά την αρχαιότητα. Ο Πολύβιος αποκαλεί τη Μακεδονία "πρόφραγμα" και αποδίδει τιμές στους Μακεδόνες γιατί πολεμούν τους βαρβάρους (μη Έλληνες) για την ασφάλεια των (λοιπών) Ελλήνων (Πολυβίου: HISTORIAE, εκδ. Λειψίας, 1898, τ. 3, βιβλ. 9,35). Το ίδιο επαναλαμβάνει για τη Βυζαντινή περίοδο ο Γάλλος ιστορικός PAUL LEMERLE στο κλασσικό έργο του PHILIPE ET LA MACEDOINE ORIENTAL, PARIS 1945, σελ. 516-517. Και κατά τους μετά τον 3ο μ.Χ, αιώνα μέχρι σήμερα χρόνους σημειώνεται σε Οδηγό της θεσσαλονίκης που συνέταξαν Γερμανοί ιστορικοί και αρχαιολόγοι κατά τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο, "οι καταιγίδες των μεταναστεύσεων των λαών που συχνά καταμάστισαν τη βαλκανική, διαλύθηκαν επάνω σ' αυτόν τον ισχυρότατο προμαχώνα του ελληνισμού (βλ. Α. Βακαλόπουλο, ο.π., σελ. 17 επ.). Μακεδονία και Μακεδόνες ως ιδιαίτερος εθνολογικός σχηματισμός δεν μνημονεύεται σε κάποιο επίσημο κείμενο του πρόσφατου αλλά και του αPώτερου παρελθόντος. Η συνθήκη του Βερολίνου και η υπ' αυτής ανακληθείσα συνθήκη του Αγίου Στεφάνου αγνοούν τις έννοιες αυτές. Στην επιστήμη τουρκική απογραφή του 1905 γίνεται λόγος για Έλληνες και Βούλγαρους ή Βουλγαρίζοντες κατοίκους των Βιλαετίων θεσσαλονίκης και Μοναστηρίου, όπου το ελληνικό στοιχείο πλειοψηφούσε, όχι δε και για Μακεδόνες, αφού κανένας από τους απογραφέντες δεν δήλωσε τέτοια καταγωγή (Α. Βακαλόπουλος ο.π., σελ. 84 και επ, Γ. Ρούσσου: Νεώτερη Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τ. 5ος, σελ. 83 επ., όπου και παράθεση των πινάκων απογραφής). Ο Γάλλος Πρόξενος στη θεσσαλονίκη Ε.Ε. COUSSINERY στο έργο τοDANS LE MACEDOINE, Paris 1831, τ. Ι, σελ. 53, 67-68 και τ. 2, σελ. 140, μας πληροφορεί ότι οι Βούλγαροι (όπως ονομάζονταν τότε όλοι οι σλαυοφωνοι) ποτέ δεν εισεδυσαν στα κάτω από το Βέρμιο δάση, όπου ο πληθυσμός έμεινε ελληνικός. Αναφερόμενος στην ίδια περιοχή ο Γερμανός γεωγράφος LEONARD T. SCHULTZE στο έργο του MACEDONIAN LANDSCHAFTS UND KULTURBILDER, IENA 1927,σελ. 106, παρατηρεί ότι οι κάτοικοι της ως προς τη γλώσσα, τις παραδόσεις, την πολιτιστική συγγένεια, την εθνική βούληση και το θρήσκευμα είναι το ίδιο έγκυροι (γνήσιοι) Έλληνες, όπως και οι αδελφοί τους του Νότου, επαναλαμβάνοντας με άλλη διατύπωση τα από το λόρδο SALISBURI, αντιπρόσωπο της Μ. Βρεττανίας στο Συνέδριο του Βερολίνου κατά τη συνεδρίαση της 19-6-1878, λεχθέντα, Ή Μακεδονία και η Θράκη είναι τόσο ελληνικές όσο και η Κρήτη" (Κ. Βαβούσκος ο.π., σελ. 84). Το γεγονός ότι μικρό μέρος του πληθυσμού της παραπάνω περιοχής ομιλεί και γλώσσα βουλγαρική κατά βάση κατάσπαρτη με δάνειες σλαβικές, ελληνικές, βλάχικες και αρβανίτικες λέξεις, δεν αποτελεί απόδειξη περί της σλαβικής ή βουλγαρικής καταγωγής του, γιατί το κριτήριο αυτό μεμονωμένο δεν έχει οποιαδήποτε αξία, όπως απέδειξε η πείρα του πρόσφατου παρελθόντος με την αναγκαστική μετανάστευση στην Ελλάδα Ελλήνων αναμφιβόλως από τη Μ. Ασία, οι οποίοι αγνοούσαν τελείως την ελληνική γλώσσα.
Χαρακτηριστικό είναι ότι μεταξύ των αγωνιστών του Μακεδόνικου Αγώνα (1904 -1908) περιλαμβάνονται άνδρες που μιλούσαν το βουλγαροσλαβικό ιδίωμα αλλά είχαν πλήρη ελληνική συνείδηση, όπως οι Κώτας, Νταλίπης, Κύρου, Γκόνος και άλλοι. Για τους ξενόφωνους αυτούς Έλληνες ο Ρώσος ιστορικός Ε. GOLOYBINSIST έγραψε στη Σύντομη Ιστο¬ρία των Ορθοδόξων Εκκλησιών Βουλγαρίας, Σερβίας και Ρουμανίας, Μόσχα 1871, ότι έτρεφαν εναντίον κάθε βουλγαρικού ή σλαβικού μίσος αδυσώπητο και περιφρόνηση έντονη (Κ. Βαβούσκος ο.π., σελ. 85 επ.). Η περιοχή της (αρχαίας) Μακεδονίας μετά τους βαλκανικούς πολέμους 1912- 1913 ανήκει στην επικράτεια της Ελλά¬δας κατά 51,57%, της Γιουγκοσλαβίας κατά 38,32% και της Βουλγαρίας κατά 10,11% (βλ. Εκδοτικής Αθηνών ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, σελ. 504, όπου και χάρτης). Διαμορφώθηκε έτσι ένα εδαφικό STATUS, με την οικειοθελή δε ή ύστερα από διμερείς συμφωνίες, όπως η ελληνοβουλγαρική του 1926, γνωστή ως συμφωνία Καφαντάρη - Μολώφ, ανταλλαγή πληθυσμών και τον εποικισμό του ελληνικού τμήματος της Μακεδονίας από Έλληνες της Τουρκίας, στο τμήμα αυτό παρέμειναν μόνο Έλληνες, έστω και αν μέρος αυτών ήταν δίγλωσσοι. Κατέστη δηλαδή η ελληνική Μακεδονία απολύτως ομοιογενές μέρος της ελληνικής επικράτειας (βλ. Κ. Βαβούσκος ο.π., σελ. 92, Απ. Βακαλόπουλο ο.π., σελ. 31, παραπέμποντα και στο έργο του Γερμανού STEPHAN RONART “GRIECHELAND VON HAUTE*) ιδίως μετά την μετακατοχική περίοδο (1945 - 1949), οπότε σχεδόν πάντες οι μη έχοντες ελληνική συνείδηση δίγλωσσοι κάτοικοι της περιοχής αυτής μετανάστευσαν σε γειτονικά κράτη (Ε. KOFOS NATIONALISM AND COMMUNISM IN MACEDONIA, Θεσσαλονίκη, 1964, σελ. 185 επ.), όπου υποβλήθηκαν σε μετάλλαξη (ΜΙΙΤΑΤΙΟΝ) της ελληνίζουσας ή βουλγαρίζουσας εθνικότητας τους σε "Μακεδόνικη", δηλαδή σε σλαυομακεδονική (βλ. Κωφόν σε Ή σημερινή Γιουγκοσλαβία", Αθήνα 1990, σελ. 50, Κέντρον Αποδήμου Ελληνισμού: Μα¬κεδονία, Ιστορία και Πολιτισμός, 1989, υπό Εκδοτικής Αθηνών, σελ. 29 επ.). Της δημιουργίας αυτής της καταστάσεως προηγήθηκαν ορισμένα βίαια γεγονότα, όπως η εξέγερση του ILIDEN, κατά την οποία οι Βούλγαροι φέρονται ότι επαναστάτησαν κατά των Τούρκων την 2-8-1903 στο Κρούσοβο, πόλη κοντά στο Μοναστήρι με συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού στοιχείου, στην πραγματικότητα όμως εναντίον των Ελλήνων κατοίκων του, τους οποίους σε συνεργασία με τους Τούρκους προσπάθησαν να εξοντώσουν, χωρίς σημαντική βλάβη των λοιπών κατοίκων της πόλης αυτής (βλ. Βαβούσκο ο.π., σελ. 89, DOUGLAS DAIKIN: ΤΗΕ GREEK STRUGGLE IN MACEDONIA 1897- 1913, Θ/κη 1966, σελ. 92 επ., Ίδιου με τη συνεργασία Ι.Κ. Μαζαράκη - Αινιάνος, Ε. Κωφού, Ι. Διαμαντούρου: Ο Μακεδόνικος Αγώνας, Αθήνα 1985, σελ. 30 επ., Γ. Μίντση ο.π., σελ. 53 επ.). Μέχρι του έτους 1914 "Μακεδονία" ως σλαβικό κράτος και "Μακεδόνικο Έθνος" ως ιδιαίτερη εθνότητα ήσαν έννοιες άγνωστες. Η στη Σερβική επικράτεια περιελθούσα Μακεδονία, όπως και η αντίστοιχη της Βουλγαρίας, αποτελεί μια στενόμακρη εδαφική λωρίδα κατά μήκος των ελληνικών συνόρων, η οποία καλύπτει μικρό μόνο μέρος της Σερβίας. Τα Σκόπια, που φέρονται σήμερα ως πρωτεύουσα της υπό παραπλανητική επωνυμία Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, του Ομόσπονδου Γιουγκοσλαβικού Κράτους, ευρίσκονται μακριά από τη Μακεδονία.
Η Σ.ΔΜ. ιδρύθηκε κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής (βλ. Ε. ΚOFOS: ΤΗΕ ΙΜΡΑCT OF THE MACEDONIAN QUESTION ON CIVIL CONFLICT IN GREECE 1943 - 1948, Αθήνα 1989), η ίδρυση της δε αποτελούσε προσπάθεια ηθελημένης πολιτικής, όπως, με την παραχώρηση των περιοχών Σκοπίων και Τετόβου, που ανήκαν στην αρχαία Δαρδανία, χώρα μη Μακεδόνικη, σ' αυτή, δηλωθεί η παρουσία σερβικού πληθυσμού στην αραιοκατοικημένη περιοχή της πέρα από τα ελληνικά σύνορα Μακεδονίας, που περιλάμβανε Σέρβους, Έλληνες, Ελληνόβλαχους, τουρκοφέροντες Μουσουλμάνους και Βουλγάρους ή ενός σλαβόφωνου πληθυσμού με ιδιαίτερο γλωσσικό ιδίωμα και ρευστή εθνική συνείδηση (βλ. Βακαλόπουλο ο.π., σελ. 12 επ, Ν. ΑΝDRIOTIS: ΤΗΕ CONFEDERATE STATE OF SKOPIE AND ITS LANGUAGE, Αθήναι 1957, όπου και σχετική βιβλιογραφία). Η ίδρυση της Σ.Δ.Μ. απέβλεπε μακροχρονίως την επανασύσταση Μακεδόνικου κράτους υπό σλαβικό όμως μανδύα με σκοπό την έξοδο της Χώρας αυτής στο Αιγαίο. Μέσο για το σκοπό αυτό αποτελεί ο προσεταιρισμός δίγλωσσων Ελλήνων της Ελληνικής Μακεδονίας με διάφορους τρόπους. Στην προσπάθεια αυτή εντάσσεται, σ' εφαρμογή "ντιρεκτίβας" σλαβικών οργανώσεων του Εξωτερικού, η σύσταση σωματείου στη Φλώρινα υπό την επωνυμία ΣΤΕΓΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. Έτσι προετοιμάζε¬ται η δημιουργία Μακεδόνικου Ζητήματος με διεθνείς προεκτάσεις (βλ. δηλώσεις Σέρβων πολιτικών στην εφημερίδα ΒΟΡΒΑ της 8-11-1990 και το περιοδικό ΝΙΝ της 1 -2-1991). Αρωγοί του εγχειρήματος αυτού είναι οι υποβάλλοντες την ένδικη αίτηση αναγνωρίσεως του παραπάνω σωματείου. Οι απ' αυτούς Χρήστος Σιδηρόπουλος και Σταύρος Αναστασιάδης με παρουσία τους σε διεθνή Διάσκεψη αμφισβήτησαν την ελληνικότητα της (ελληνικής) Μακεδονίας, ιδίως ο πρώτος διακρίνοντας μεταξύ Ελλήνων και Μακεδόνων (βλ. Εφημερίδα ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΒΟΡΡΑΣ της 17-3-1991, όπου και φωτογραφίες αυτών μεταξύ 16 μελών της "μακεδόνικης" αντι¬προσωπείας στη Δ.Α.Σ.Ε. της Κοπεγχάγης, εφημερίδα ΕΘΝΟΣ της 5-2-1991, σελ. 10). Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την επωνυμία και το όλο περιεχόμενο του καταστατικού του υπό ίδρυση σωματείου καθιστά τουλάχιστον αμφίβολο το σκοπό του, εγκείμενο, όπως νομιμοφανώς τα ιδρυτικά του μέλη αναγράφουν στο άρθρο 2 του καταστατικού, στην πολιτιστική, πνευματική και καλλιτεχνική καλλιέργεια των μελών του, την πολιτιστική αποκέντρωση κ.λ.π. Η κρίση αυτή ενισχύεται από το περιεχόμενο του άρθρου 3 παρ. 2 του ίδιου καταστατικού, που ορίζει, ότι στο ιδρυθησόμενο Τμήμα Νέων του σωματείου εγγράφονται όλοι οι νέοι της περιοχής Φλώρινας. Πρόδηλο απ' αυτό καθίσταται ότι υφίσταται κίνδυνος εκμεταλλεύσεως της ανωριμότητας νεαρών ατόμων και παγιδεύσεως αυτών με την κατάλληλη προπαγάνδα στην εθνολογικά ανύπαρκτη και ιστορικά αποκρουστέα σλαβομακεδονική μειονότητα. Στο άρθρο 4 του αυτού καταστατικού αναγράφεται ως προϋπόθεση για την εγγραφή μέλους του σωματείου ή έγγραφη αποδοχή των αρχών αυτού από το υποψήφιο μέλος. Όμως πουθενά στο καταστατικό δεν καθορίζονται οι αρχές αυτές. Έτσι το καταστατικό δεν παρέχει σαφή εικόνα όσων πρόκειται να ακολουθήσουν την εγγραφή, αφού σκοπίμως αποφεύγεται ο σαφής προσδιορισμός των αρχών που θα διέπουν το υπό ίδρυση σωματείο. Τέλος και αυτός ο τίτλος (επωνυμία) του σωματείου, μπορεί να δημιουργήσει σύγχυση, γιατί από πρώτη άποψη δίνει την εντύπωση ότι αναφέρεται στον ελληνικό πολιτισμό της Μακεδονίας, ενώ στην πραγματικότητα προσβλέπει στον ανύπαρκτο στο χώρο αυτό ιδιαίτερο σλαβικό πολιτισμό. Γενικώς στο Δικαστήριο τούτο εδραία δημιουργείται από τα προεκτεθεντα η πεποίθηση ότι με τη χρήση της λέξεως "Μακεδόνικος" στοχεύεται η φαλκίδευση της ελληνικής ταυτότητας της Μακεδονίας και των κατοίκων της κατά έμμεσο και εκ τούτου δόλιο τρόπο και διαβλέπεται πρόθεση των ιδρυτών για διάσπαση της ακεραιτότητας της Χώρας. Ορθώς, κατά συνέπεια, αν και με συνοπτική και μερικώς διαφορετική αιτιολογία, απορρίφθηκε με την εκκαλούμενη απόφαση η ένδικη αίτηση και τ' αντίθετα προβαλλόμενα με το μοναδικό λόγο της υπό κρίση έφεσης πρέπει ν' απορριφθούν.
ΑΡΧΕΙΟ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΤΟΣ 42ο (ΜΒ') 1991
Σελ. 189
ΕΦΕΤΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ1558/1991*
Πρόεδρος, Εισηγητής: Ανδρέας Κατσίφας
Δικηγόρος: Βασ. Μπασματζής, Πάρις Νιφλής
ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ, ΣΩΜΑΤΕΙΑ - Αμφίβολος ο σκοπός σωματείου με παραπλανητική επωνυμία - προετοιμασία δημιουργίας Μακεδόνικου ζητήματος από σλαβομακεδονικές οργανώσεις εξωτερικού με τη συνδρομή Ελλήνων - Ελληνικότητα Μακεδονίας.
Οι ήδη εκκαλούντες με την 12-6-1990 ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Φλώρινας αίτηση τους ζήτησαν την στα οικεία βιβλία αυτού εγγραφή σωματείου που ίδρυσαν μαζί με άλλους με την επωνυμία "ΣΤΕΓΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ." Η αίτηση απορρίφθηκε ως ουσιαστικά αβάσιμη με την υπ' αριθμ. 73/926/26/1990 οριστική απόφαση του ως άνω δικαστηρίου που δίκασε με την προσήκουσα διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας (άρθρα 740 και επ. και 787 Κ.Πολ.Δ.). Κατά της αποφάσεως αυτής παραπονούνται οι αιτούντες με την υπό κρίση έφεση τους, η οποία ασκήθηκε νομίμως και εμπροθέσμως και πρέπει να γίνει δεκτή κατά τύπους και ερευνηθεί κατ' ουσία.
Ο Πάρις Νιφλής του Στεφάνου, δικηγόρος, κάτοικος Θεσσαλονίκης, με προφορική δήλωση του, που καταχωρίσθηκε στα ταυτάριθμα με την παρούσα πρακτικά και με προτάσεις που κατέθεσε μετά την επ' ακροατηρίου συζήτηση της υποθέσεως, παρενέβη προσθέτως, όπως ισχυρίσθηκε, ζητώντας όμως όχι την παραδοχή της εκδικαζομένης έφεσης, αλλά την απόρριψη της. Με τέτοιο αίτημα η ασκηθείσα παρέμβαση κατά την προκείμενη διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας χαρακτηρίζεται ως κυρία και όχι πρόσθετη και για το παραδεκτό της έπρεπε ν' ασκηθεί μόνο με ιδιαίτερο δικόγραφο, σύμφωνα με το άρθρο 752 παρ. 1 του Κ.Πολ.Δ. (βλ. ΕΑ 2184/1987 Αρμ. 41,953 και υπ' αυτή παρατηρήσεις Χαρ. Απαλαγάκη). Πρέπει, συνεπώς, ν' απορριφθεί ως απαράδεκτη.
Το δικαστήριο κατά την έρευνα της ουσιαστικής βασιμότητας αίτησης που δικάζεται κατά τη διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας, όπως στην προκείμενη περίπτωση, μπορεί και υποχρεούται να λάβει υπόψη κατ' αυτεπάγγελτη συλλογή, λόγω του έντονου δημόσιου συμφέροντος που εμφιλοχωρεί στη διαδικασία αυτή και άλλα αποδεικτικά στοιχεία, πέρα απ' αυτά που προσκομίζουν οι διάδικοι, ιδίως πραγματικά περιστατικά και καταστάσεις που περιέχονται σε δημοσιεύματα (βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες κ.λ.π.), προσιτά σε κάθε ενδιαφερόμενο, κατ' απόκλιση των περί βάρους αποδείξεως κ.λ.π. γενικώς κρατούντων. Το Δικαστήριο τούτο με βάση τα κατωτέρω πασίγνωστα γεγονότα, για τα οποία δεν έχει αμφιβολία ότι είναι αληθινά, δέχεται, σε σχέση πάντοτε με την ένδικη υπόθεση, τα εξής:
Η αρχαία (κλασσική) Μακεδονία περιλαμβάνεται μεταξύ Αιγαίου Πελάγους και των ορέων Καμβούνια, Πιέρια και Όλυμπος προς νότο, των λιμνών Αχρίδα και Πρέσπες και των ορέων Μπαμπσύνα - Σκόμιον (Ρίλα Πλανίνα) - Ροδόπη προς βορρά, του ποταμού Νέστου ανατολικά και των ορέων Γράμμος και Πίνδος δυτικά (βλ. Εκδοτικής Αθηνών: Μακεδονία, σελ. 10 επ. Απ. Βακαλόπουλου: Σύγχρονα Βαλκανικά Εθνολογικά Προβλήματα, σελ. 11 Γ. Μίντση: Ιστο¬ρία του Μακεδόνικου Ζητήματος, σελ. 29). Οι κάτοικοι της (Μακεδόνες) αποτελούσαν ένα από τα αρχαιότερα ελληνικά φύλα με εγγύτερη συγγένεια προς τους αιολικής επίσης καταγωγής Θεσσαλούς και ιδίως τους Μάγνητες. Η γλώσσα τους ήταν ένα από τα παλαιότερα ελληνικά ιδιώματα με συγγένεια προς την αιολική, την αρκαδοκυπριακή αλλά και τη μυκηναϊκή διάλεκτο. Η Θρησκεία τους ήταν η κοινή των Ελλήνων, όπως και οι μύθοι και οι παραδόσεις τους όμοιες μ' αυτές του λοιπού ελλαδικού χώρου (βλ. H.G Wells: ΤΗΕ ΟUΤLΙΝΕ ΟΡ ΗΙSTORY, μετ. Κ. Γερογιάννη υπό. τον τίτλο Παγκόσμιος Ιστορία, έκδ. Περγαμηναίς, Κεφ. Β' Ι, σελ. 439, Κεφ. Ι', σελ. 367, WILL DURANT, Παγκό¬σμιος Ιστορία του Πολιτισμού, επιμ. Απ. Δασκαλάκη, 1965, σελ. 483 V, Παντίτ Γιαβαχαρλάλ Νεχρού: Ματιές στην Παγκόσμια Ιστορία, μετ. Π. Δράκου, έκδ. ΦΑΡΟΣ, 1954, σελ. 25, Α. Βακαλόπουλο ο.π., σελ. 14 επ., Μιχ. Σακελλαρίου:
Η ταυτότητα των Μακεδόνων, ανακοίνωση στην Ακαδημία Αθηνών στη συνεδρίαση της 8-11-1988, Κ. Βαβούσκου: Ανασκευή των εις το σχέδιον της νέας Αυστραλιανής Εγκυκλοπαίδειας "AUSTRALIAN ΡΕΟΡLΕ" ως προς το λήμμα "Μακεδονία" περιλαμβανομένων, ομιλία σ' έκτακτη συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών της 7-3-1989, Ν. ANDRIOTIS: ΤΗΕ LANGUAGE ΑΝD THE GREEK RIIGIN OF THE ANCIENT MACEDONIANS Θεσσαλονίκη 1978).
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι απλώς ως Έλληνες, αλλά ως Πανέλληνες, υπό την έννοια των ενσαρκωτών της παλαιάς ιδέας της δημιουργίας ενιαίου Ελληνικού Κράτους με τη συνένωση των ελληνικών κρατιδίων,, έδρασαν οι βασιλείς των Μακεδόνων Φίλιππος Β' και ο γιος του Αλέξανδρος ο Μέγας, που υπήρξαν φορείς και μεταδότης (ο δεύτερος) στους λαούς της Ασίας, όχι του στερούμενου αυτοτέλειας Μακεδόνικου πολιτισμού, αλλά του ελληνικού (βλ. JOHANN GUSTAV DROUYSEN: Ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, μετάφραση, σχόλια κ.λ.π. Ρένου Αποστολί¬δη, 1988, σελ. 1-9,28 επ., Εκδοτικής Αθηνών: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. Δ', σελ. 10 και επ.). Και κατά τους μετέπειτα χρόνους, ιδίως μετά την εμφάνιση στα Βαλκάνια των Βουλγάρων και των Σλάβων (6ος - 7ος αιώνας μ.Χ.) ο χώρος της Μακεδονίας, όπως αυτός παραπάνω οριοθετήθηκε, υπήρξε το προπύργιο και ο προμαχώνας του ελληνισμού, όπως ακριβώς και κατά την αρχαιότητα. Ο Πολύβιος αποκαλεί τη Μακεδονία "πρόφραγμα" και αποδίδει τιμές στους Μακεδόνες γιατί πολεμούν τους βαρβάρους (μη Έλληνες) για την ασφάλεια των (λοιπών) Ελλήνων (Πολυβίου: HISTORIAE, εκδ. Λειψίας, 1898, τ. 3, βιβλ. 9,35). Το ίδιο επαναλαμβάνει για τη Βυζαντινή περίοδο ο Γάλλος ιστορικός PAUL LEMERLE στο κλασσικό έργο του PHILIPE ET LA MACEDOINE ORIENTAL, PARIS 1945, σελ. 516-517. Και κατά τους μετά τον 3ο μ.Χ, αιώνα μέχρι σήμερα χρόνους σημειώνεται σε Οδηγό της θεσσαλονίκης που συνέταξαν Γερμανοί ιστορικοί και αρχαιολόγοι κατά τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο, "οι καταιγίδες των μεταναστεύσεων των λαών που συχνά καταμάστισαν τη βαλκανική, διαλύθηκαν επάνω σ' αυτόν τον ισχυρότατο προμαχώνα του ελληνισμού (βλ. Α. Βακαλόπουλο, ο.π., σελ. 17 επ.). Μακεδονία και Μακεδόνες ως ιδιαίτερος εθνολογικός σχηματισμός δεν μνημονεύεται σε κάποιο επίσημο κείμενο του πρόσφατου αλλά και του αPώτερου παρελθόντος. Η συνθήκη του Βερολίνου και η υπ' αυτής ανακληθείσα συνθήκη του Αγίου Στεφάνου αγνοούν τις έννοιες αυτές. Στην επιστήμη τουρκική απογραφή του 1905 γίνεται λόγος για Έλληνες και Βούλγαρους ή Βουλγαρίζοντες κατοίκους των Βιλαετίων θεσσαλονίκης και Μοναστηρίου, όπου το ελληνικό στοιχείο πλειοψηφούσε, όχι δε και για Μακεδόνες, αφού κανένας από τους απογραφέντες δεν δήλωσε τέτοια καταγωγή (Α. Βακαλόπουλος ο.π., σελ. 84 και επ, Γ. Ρούσσου: Νεώτερη Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τ. 5ος, σελ. 83 επ., όπου και παράθεση των πινάκων απογραφής). Ο Γάλλος Πρόξενος στη θεσσαλονίκη Ε.Ε. COUSSINERY στο έργο τοDANS LE MACEDOINE, Paris 1831, τ. Ι, σελ. 53, 67-68 και τ. 2, σελ. 140, μας πληροφορεί ότι οι Βούλγαροι (όπως ονομάζονταν τότε όλοι οι σλαυοφωνοι) ποτέ δεν εισεδυσαν στα κάτω από το Βέρμιο δάση, όπου ο πληθυσμός έμεινε ελληνικός. Αναφερόμενος στην ίδια περιοχή ο Γερμανός γεωγράφος LEONARD T. SCHULTZE στο έργο του MACEDONIAN LANDSCHAFTS UND KULTURBILDER, IENA 1927,σελ. 106, παρατηρεί ότι οι κάτοικοι της ως προς τη γλώσσα, τις παραδόσεις, την πολιτιστική συγγένεια, την εθνική βούληση και το θρήσκευμα είναι το ίδιο έγκυροι (γνήσιοι) Έλληνες, όπως και οι αδελφοί τους του Νότου, επαναλαμβάνοντας με άλλη διατύπωση τα από το λόρδο SALISBURI, αντιπρόσωπο της Μ. Βρεττανίας στο Συνέδριο του Βερολίνου κατά τη συνεδρίαση της 19-6-1878, λεχθέντα, Ή Μακεδονία και η Θράκη είναι τόσο ελληνικές όσο και η Κρήτη" (Κ. Βαβούσκος ο.π., σελ. 84).
Το γεγονός ότι μικρό μέρος του πληθυσμού της παραπάνω περιοχής ομιλεί και γλώσσα βουλγαρική κατά βάση κατάσπαρτη με δάνειες σλαβικές, ελληνικές, βλάχικες και αρβανίτικες λέξεις, δεν αποτελεί απόδειξη περί της σλαβικής ή βουλγαρικής καταγωγής του, γιατί το κριτήριο αυτό μεμονωμένο δεν έχει οποιαδήποτε αξία, όπως απέδειξε η πείρα του πρόσφατου παρελθόντος με την αναγκαστική μετανάστευση στην Ελλάδα Ελλήνων αναμφιβόλως από τη Μ. Ασία, οι οποίοι αγνοούσαν τελείως την ελληνική γλώσσα.
Χαρακτηριστικό είναι ότι μεταξύ των αγωνιστών του Μακεδόνικου Αγώνα (1904 -1908) περιλαμβάνονται άνδρες που μιλούσαν το βουλγαροσλαβικό ιδίωμα αλλά είχαν πλήρη ελληνική συνείδηση, όπως οι Κώτας, Νταλίπης, Κύρου, Γκόνος και άλλοι. Για τους ξενόφωνους αυτούς Έλληνες ο Ρώσος ιστορικός Ε. GOLOYBINSIST έγραψε στη Σύντομη Ιστο¬ρία των Ορθοδόξων Εκκλησιών Βουλγαρίας, Σερβίας και Ρουμανίας, Μόσχα 1871, ότι έτρεφαν εναντίον κάθε βουλγαρικού ή σλαβικού μίσος αδυσώπητο και περιφρόνηση έντονη (Κ. Βαβούσκος ο.π., σελ. 85 επ.). Η περιοχή της (αρχαίας) Μακεδονίας μετά τους βαλκανικούς πολέμους 1912- 1913 ανήκει στην επικράτεια της Ελλά¬δας κατά 51,57%, της Γιουγκοσλαβίας κατά 38,32% και της Βουλγαρίας κατά 10,11% (βλ. Εκδοτικής Αθηνών ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, σελ. 504, όπου και χάρτης). Διαμορφώθηκε έτσι ένα εδαφικό STATUS, με την οικειοθελή δε ή ύστερα από διμερείς συμφωνίες, όπως η ελληνοβουλγαρική του 1926, γνωστή ως συμφωνία Καφαντάρη - Μολώφ, ανταλλαγή πληθυσμών και τον εποικισμό του ελληνικού τμήματος της Μακεδονίας από Έλληνες της Τουρκίας, στο τμήμα αυτό παρέμειναν μόνο Έλληνες, έστω και αν μέρος αυτών ήταν δίγλωσσοι. Κατέστη δηλαδή η ελληνική Μακεδονία απολύτως ομοιογενές μέρος της ελληνικής επικράτειας (βλ. Κ. Βαβούσκος ο.π., σελ. 92, Απ. Βακαλόπουλο ο.π., σελ. 31, παραπέμποντα και στο έργο του Γερμανού STEPHAN RONART “GRIECHELAND VON HAUTE*) ιδίως μετά την μετακατοχική περίοδο (1945 - 1949), οπότε σχεδόν πάντες οι μη έχοντες ελληνική συνείδηση δίγλωσσοι κάτοικοι της περιοχής αυτής μετανάστευσαν σε γειτονικά κράτη (Ε. KOFOS NATIONALISM AND COMMUNISM IN MACEDONIA, Θεσσαλονίκη, 1964, σελ. 185 επ.), όπου υποβλήθηκαν σε μετάλλαξη (ΜΙΙΤΑΤΙΟΝ) της ελληνίζουσας ή βουλγαρίζουσας εθνικότητας τους σε "Μακεδόνικη", δηλαδή σε σλαυομακεδονική (βλ. Κωφόν σε Ή σημερινή Γιουγκοσλαβία", Αθήνα 1990, σελ. 50, Κέντρον Αποδήμου Ελληνισμού: Μα¬κεδονία, Ιστορία και Πολιτισμός, 1989, υπό Εκδοτικής Αθηνών, σελ. 29 επ.). Της δημιουργίας αυτής της καταστάσεως προηγήθηκαν ορισμένα βίαια γεγονότα, όπως η εξέγερση του ILIDEN, κατά την οποία οι Βούλγαροι φέρονται ότι επαναστάτησαν κατά των Τούρκων την 2-8-1903 στο Κρούσοβο, πόλη κοντά στο Μοναστήρι με συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού στοιχείου, στην πραγματικότητα όμως εναντίον των Ελλήνων κατοίκων του, τους οποίους σε συνεργασία με τους Τούρκους προσπάθησαν να εξοντώσουν, χωρίς σημαντική βλάβη των λοιπών κατοίκων της πόλης αυτής (βλ. Βαβούσκο ο.π., σελ. 89, DOUGLAS DAIKIN: ΤΗΕ GREEK STRUGGLE IN MACEDONIA 1897- 1913, Θ/κη 1966, σελ. 92 επ., Ίδιου με τη συνεργασία Ι.Κ. Μαζαράκη - Αινιάνος, Ε. Κωφού, Ι. Διαμαντούρου: Ο Μακεδόνικος Αγώνας, Αθήνα 1985, σελ. 30 επ., Γ. Μίντση ο.π., σελ. 53 επ.). Μέχρι του έτους 1914 "Μακεδονία" ως σλαβικό κράτος και "Μακεδόνικο Έθνος" ως ιδιαίτερη εθνότητα ήσαν έννοιες άγνωστες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ στη Σερβική επικράτεια περιελθούσα Μακεδονία, όπως και η αντίστοιχη της Βουλγαρίας, αποτελεί μια στενόμακρη εδαφική λωρίδα κατά μήκος των ελληνικών συνόρων, η οποία καλύπτει μικρό μόνο μέρος της Σερβίας. Τα Σκόπια, που φέρονται σήμερα ως πρωτεύουσα της υπό παραπλανητική επωνυμία Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, του Ομόσπονδου Γιουγκοσλαβικού Κράτους, ευρίσκονται μακριά από τη Μακεδονία.
Η Σ.ΔΜ. ιδρύθηκε κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής (βλ. Ε. ΚOFOS: ΤΗΕ ΙΜΡΑCT OF THE MACEDONIAN QUESTION ON CIVIL CONFLICT IN GREECE 1943 - 1948, Αθήνα 1989), η ίδρυση της δε αποτελούσε προσπάθεια ηθελημένης πολιτικής, όπως, με την παραχώρηση των περιοχών Σκοπίων και Τετόβου, που ανήκαν στην αρχαία Δαρδανία, χώρα μη Μακεδόνικη, σ' αυτή, δηλωθεί η παρουσία σερβικού πληθυσμού στην αραιοκατοικημένη περιοχή της πέρα από τα ελληνικά σύνορα Μακεδονίας, που περιλάμβανε Σέρβους, Έλληνες, Ελληνόβλαχους, τουρκοφέροντες Μουσουλμάνους και Βουλγάρους ή ενός σλαβόφωνου πληθυσμού με ιδιαίτερο γλωσσικό ιδίωμα και ρευστή εθνική συνείδηση (βλ. Βακαλόπουλο ο.π., σελ. 12 επ, Ν. ΑΝDRIOTIS: ΤΗΕ CONFEDERATE STATE OF SKOPIE AND ITS LANGUAGE, Αθήναι 1957, όπου και σχετική βιβλιογραφία). Η ίδρυση της Σ.Δ.Μ. απέβλεπε μακροχρονίως την επανασύσταση Μακεδόνικου κράτους υπό σλαβικό όμως μανδύα με σκοπό την έξοδο της Χώρας αυτής στο Αιγαίο. Μέσο για το σκοπό αυτό αποτελεί ο προσεταιρισμός δίγλωσσων Ελλήνων της Ελληνικής Μακεδονίας με διάφορους τρόπους. Στην προσπάθεια αυτή εντάσσεται, σ' εφαρμογή "ντιρεκτίβας" σλαβικών οργανώσεων του Εξωτερικού, η σύσταση σωματείου στη Φλώρινα υπό την επωνυμία ΣΤΕΓΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. Έτσι προετοιμάζε¬ται η δημιουργία Μακεδόνικου Ζητήματος με διεθνείς προεκτάσεις (βλ. δηλώσεις Σέρβων πολιτικών στην εφημερίδα ΒΟΡΒΑ της 8-11-1990 και το περιοδικό ΝΙΝ της 1 -2-1991). Αρωγοί του εγχειρήματος αυτού είναι οι υποβάλλοντες την ένδικη αίτηση αναγνωρίσεως του παραπάνω σωματείου. Οι απ' αυτούς Χρήστος Σιδηρόπουλος και Σταύρος Αναστασιάδης με παρουσία τους σε διεθνή Διάσκεψη αμφισβήτησαν την ελληνικότητα της (ελληνικής) Μακεδονίας, ιδίως ο πρώτος διακρίνοντας μεταξύ Ελλήνων και Μακεδόνων (βλ. Εφημερίδα ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΒΟΡΡΑΣ της 17-3-1991, όπου και φωτογραφίες αυτών μεταξύ 16 μελών της "μακεδόνικης" αντι¬προσωπείας στη Δ.Α.Σ.Ε. της Κοπεγχάγης, εφημερίδα ΕΘΝΟΣ της 5-2-1991, σελ. 10).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την επωνυμία και το όλο περιεχόμενο του καταστατικού του υπό ίδρυση σωματείου καθιστά τουλάχιστον αμφίβολο το σκοπό του, εγκείμενο, όπως νομιμοφανώς τα ιδρυτικά του μέλη αναγράφουν στο άρθρο 2 του καταστατικού, στην πολιτιστική, πνευματική και καλλιτεχνική καλλιέργεια των μελών του, την πολιτιστική αποκέντρωση κ.λ.π. Η κρίση αυτή ενισχύεται από το περιεχόμενο του άρθρου 3 παρ. 2 του ίδιου καταστατικού, που ορίζει, ότι στο ιδρυθησόμενο Τμήμα Νέων του σωματείου εγγράφονται όλοι οι νέοι της περιοχής Φλώρινας.
Πρόδηλο απ' αυτό καθίσταται ότι υφίσταται κίνδυνος εκμεταλλεύσεως της ανωριμότητας νεαρών ατόμων και παγιδεύσεως αυτών με την κατάλληλη προπαγάνδα στην εθνολογικά ανύπαρκτη και ιστορικά αποκρουστέα σλαβομακεδονική μειονότητα. Στο άρθρο 4 του αυτού καταστατικού αναγράφεται ως προϋπόθεση για την εγγραφή μέλους του σωματείου ή έγγραφη αποδοχή των αρχών αυτού από το υποψήφιο μέλος. Όμως πουθενά στο καταστατικό δεν καθορίζονται οι αρχές αυτές. Έτσι το καταστατικό δεν παρέχει σαφή εικόνα όσων πρόκειται να ακολουθήσουν την εγγραφή, αφού σκοπίμως αποφεύγεται ο σαφής προσδιορισμός των αρχών που θα διέπουν το υπό ίδρυση σωματείο. Τέλος και αυτός ο τίτλος (επωνυμία) του σωματείου, μπορεί να δημιουργήσει σύγχυση, γιατί από πρώτη άποψη δίνει την εντύπωση ότι αναφέρεται στον ελληνικό πολιτισμό της Μακεδονίας, ενώ στην πραγματικότητα προσβλέπει στον ανύπαρκτο στο χώρο αυτό ιδιαίτερο σλαβικό πολιτισμό. Γενικώς στο Δικαστήριο τούτο εδραία δημιουργείται από τα προεκτεθεντα η πεποίθηση ότι με τη χρήση της λέξεως "Μακεδόνικος" στοχεύεται η φαλκίδευση της ελληνικής ταυτότητας της Μακεδονίας και των κατοίκων της κατά έμμεσο και εκ τούτου δόλιο τρόπο και διαβλέπεται πρόθεση των ιδρυτών για διάσπαση της ακεραιτότητας της Χώρας. Ορθώς, κατά συνέπεια, αν και με συνοπτική και μερικώς διαφορετική αιτιολογία, απορρίφθηκε με την εκκαλούμενη απόφαση η ένδικη αίτηση και τ' αντίθετα προβαλλόμενα με το μοναδικό λόγο της υπό κρίση έφεσης πρέπει ν' απορριφθούν.