Ν. Αλεβι (ζάτος): H διοίκηση του Ελληνικού Κράτους δεν έχει την υποχρέωση να εφαρμόζει τις αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας.

Επιστολή του καθηγητή Δημήτρη Μιχαλόπουλου προς την εφημερίδα "το ΠΑΡΟΝ".
12 Ιανουαρίου 2010


Κύριε Κουρή,

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διάβασα την –ευγενέστατη- επιστολή σας προς τον Νίκο Αλεβιζάτο, που δημοσιεύθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2010 στο Παρόν, και, για να πω την αλήθεια, δεν μπόρεσα παρά να αναφωνήσω: «Καλά, τώρα άρχισαν να καταλαβαίνουν τι γίνεται;» Και το είπα αυθορμήτως αυτό, κ. Κουρή, γιατί ο Ν. Αλεβιζάτος ήταν ο δικηγόρος του Αντώνη Λιάκου στην υπόθεση τής από τον δεύτερο παράνομης κατάληψης θέσης καθηγητή Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Και με την ιδιότητά του αυτήν, του δικηγόρου δηλαδή, είχε διατυπώσει εγγράφως, επισήμως την άποψη ότι η διοίκηση του Ελληνικού Κράτους δεν έχει την υποχρέωση να εφαρμόζει τις αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας. Και τα έλεγε αυτά, κ. Κουρή, ενώ προηγουμένως, σε άρθρο του στο Βήμα (φύλλο 13ης Σεπτεμβρίου 1998) εξηγούσε ότι οι αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας πρέπει να εφαρμόζονται, διότι αυτό το δικαστήριο αποτελεί το σοβαρότερο θεσμοθετημένο αντίβαρο στην ισχύ των κυβερνώντων... και άλλα τέτοια διάφορα πολλά, προφανώς προορισμένα για ευρεία, λαϊκή κατανάλωση.

Αυτά γίνονταν περί τα τέλη της δεκαετίας του 1990. Στο μεταξύ ο Λιάκος είχε πάρει (όπως την είχε πάρει) τη θέση του καθηγητή και έτσι, περί τα μέσα της δεκαετίας εκείνης, στις 27 Μαρτίου 1995 συγκεκριμένα, δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία άρθρο του Έρικ Χομπσμπάουμ (μεταφρασμένο από τον Τάκη Μίχα), στο οποίο εξηγούσε ο εν λόγω Χομπσμπάουμ ότι είναι «μύθος η συνέχεια 3.000 χρόνων του ελληνικού ‘έθνους’» και ότι «εθνικισμός και χουλιγκανισμός είναι πολλές φορές αλληλένδετοι». Εξυπακούεται ότι ο Λιάκος έσπευσε να υποστηρίξει, στο ίδιο φύλλο της Ελευθεροτυπίας, τις ‘απόψεις’ αυτού του –τουλάχιστον περίεργου- Χομπσμπάουμ.
Και προηγουμένως είχε λειάνει ιδεολογικώς το έδαφος στο Βήμα με άρθρα του, όπως «Έθνος και κράτος: απεμπλοκή η μόνη λύση» και «Η προσκόλληση στον Μεγαλέξανδρο» (φύλλα 23ης Ιανουαρίου και 28ης Αυγούστου 1994).

Φώναζα εγώ και κάποιοι άλλοι, μα δεν βαριέσαι: στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Ποιος μας άκουγε; Κανείς, απολύτως κανείς. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ο τωρινός πρωθυπουργός, σε ομιλία του που είχε γίνει στο Μέγαρο των Φίλων της Μουσικής προς τιμήν της κας Valentina Matvienko, πρέσβειρας τότε της Ρωσίας στην Αθήνα, είχε, προφορικώς, πλήρως -και επιδεικτικώς- υιοθετήσει τις απόψεις του Χομπσμπάουμ.
Να λοιπόν γιατί διερωτώμαι, κ. Κουρή: Τώρα καταλάβατε τι γίνεται και, πολύ περισσότερο, τι πάει να γίνει; Και επιμένω στο ερώτημά μου αυτό, γιατί, όπως εγώ τουλάχιστον βλέπω τα πράγματα, η αποδόμηση του Ελληνικού Κράτους άρχισε στις 18 Οκτωβρίου 1981, όταν δηλαδή ο Ανδρέας Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές.
Τότε άρχισε η εν χορδαίς και οργάνοις διάλυση του Κράτους που είχε δημιουργηθεί χάρη στην Επανάσταση του 1821. Και πολύ σας παρακαλώ, κ. Κουρή, μην αρχίσετε να μου λέτε πως αυτό ήθελε ο Ελληνικός Λαός κ.τ.λ.
Ήδη στις 9 Σεπτεμβρίου 1981, πέντε βδομάδες δηλαδή πριν από τις εκλογές, ο Β. Βασιλικός, σε άρθρο του στη στήλη «Εντός και εκτός των τειχών» της εφημερίδας Τα Νέα εξηγούσε ότι το ΠΑΣΟΚ έμελλε να γίνει κυβέρνηση, επειδή είχε τελικώς δώσει την προς τούτο συγκατάθεσή του ο... Λάμπρος Ευταξίας. Εμμέσως αλλά σαφώς δηλαδή επισήμαινε ο Β. Βασιλικός ότι υπάρχει ένα αόρατο κέντρο εξουσίας στην Ελλάδα το οποίο, προφανώς μετά από πολλές πιέσεις, είχε στέρξει να παραδώσει τη χώρα μας στον Ανδρέα Παπανδρέου και το κόμμα του.

Πάντως, κανείς δεν χρειάζεται να ρωτήσει κανένα κατά πόσο εν προκειμένω «το έπιασε το υπονοούμενο». Και τούτο, γιατί δεν υπάρχει απολύτως κανένα υπονοούμενο: Όλα είναι πια φως-φανάρι.

Δημήτρης Μιχαλόπουλος