ΟΙ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΞΕΠΕΡΝΑΣ

ΧΡΗΣΙΜΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ.
ΟΙ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΞΕΠΕΡΝΑΣ, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΤΟΛΜΗ ΝΑ ΤΑ ΚΟΙΤΑΖΕΙΣ ΚΑΤΑΜΑΤΑ.

Όταν επιχειρήθηκε το εγχείρημα της οργανωμένης πολιτικής αντίστασης στην πολυεπίπεδη εθνική μειοδοσία (λαθρομεταναστευτικό, διοικητική αποδόμηση, διαχείριση εθνικών θεμάτων κλπ), με αιχμή του δόρατος το λαθρομεταναστευτικό, δύο συμπεράσματα ήταν από την πρώτη στιγμή δεδομένα:

γράφει ο Reporto
http://ellinikoforum.blogspot.com/2010/03/blog-post_642.html

1. Αυτή η πρωτοβουλία θα αποκτούσε με ταχύτατους ρυθμούς μια δυναμική αξιοπρόσεκτη, η οποία άλλωστε ήταν και ανάγκη της ίδιας της κοινωνίας, αφού ως πρωτοβουλία απετέλεσε και τη μόνη οργανωμένη απάντηση στη γενικευμένη επίθεση της κυβέρνησης και των ξένων κέντρων. Και..

2. Αυτή η πρωτοβουλία θα ήταν εκτεθειμένη και σε κινδύνους υπονόμευσης - εκ των έσω ή εκ των έξω - είτε γιατί οι πρωταγωνιστές της αντιλαμβάνονταν με τρόπο διαφορετικό τη διαδρομή της, είτε γιατί οι αντίπαλοί της θα είχαν κάθε λόγο να ξεμπερδεύουν με ένα σημαντικό εμπόδιο στα ανίερα σχέδια τους.

Προφανέστατα, αυτά τα αυτονόητα συμπεράσματα, τροφοδότησαν και μια στάση αναμονής παραγόντων αλλά και απλών ανθρώπων, που από τη μια είχαν την προσδοκία και τη λαχτάρα της πολυπόθητης δυναμικής, και από την άλλη τηρούσαν μια στάση αναμονής, προκειμένου να διακρίνουν καλύτερα το «προς τα πού θα πάει το πράγμα».
Πρακτικά στη ζωή επιβεβαιώθηκαν και τα δυο συμπεράσματα.
Και η δυναμική ήρθε, αλλά και οι κίνδυνοι υπονόμευσης έκαναν την εμφάνισή τους.
Προσωπικά δε με ανησυχούν αυτά τα φαινόμενα (οι κίνδυνοι που εμφανίστηκαν εννοώ). Τα θεωρώ παιδική αρρώστια κάθε νεοσύστατης προσπάθειας, και από αυτή την άποψη ξεπεράσιμα, μέσα από νηφάλια σκέψη και κυρίως μέσα από τη δράση που θα αγκαλιάζει το λαό και το κίνημα, και δε θα υιοθετεί πρακτικές αποκλεισμού, απομονωτισμού, και αφοριστικού καταγγελτικού λόγου.

Οι απαντήσεις για το τι πρέπει να κάνουμε, ας επιχειρήσουμε να δοθούν μέσα από τις απαντήσεις σε διλήμματα που βάζει η ίδια η ζωή και η αντικειμενική πραγματικότητα. Γιατί τότε οι απαντήσεις μας θα είναι ώριμες και αντικειμενικές.

1. Ήταν καλύτερα για το λαό πριν πάρουμε την πρωτοβουλία να οργανώσουμε με τρόπο συγκεκριμένο τη δράση μας η χειρότερα;;;

Πριν απ αυτό ο καθένας μας είχε το δικό του ανεξάρτητο μετερίζι και τη δική του ανεξάρτητη φωνή. Την άκουγε μόνος του και τη μοιραζόταν με πέντε καλούς φίλους. Είχε δύναμη αυτή η φωνή;;; Απασχόλησε ποτέ σοβαρά τους κυβερνώντες;;;
Είχε τη δυναμική να δώσει ελπίδα και προοπτική σ έναν αγώνα όμορφο;;;


Αν ναι. τότε ας γυρίσουμε πίσω στα καβούκια μας. Το «διαίρει και βασίλευε» είναι αυτό που θέλει το πολιτικό σύστημα. Ας του κάνουμε λοιπόν το χατίρι.

2. Χάσαμε από την προσπάθεια να οργανώσουμε καλύτερα τη δράση μας και την πολιτική μας παρουσία;;;

Αν αναλογιστεί κανείς πως μέσα σ ένα δίμηνο έμαθε όλη η Ελλάδα πως μια πρωτοβουλία αυθεντική και ενωτική σε πείσμα του πολιτικού συστήματος επιμένει να υψώνει φωνή αντίστασης, όταν όλοι οι υπόλοιποι κιότευαν και υποχωρούσαν, προφανώς δε χάσαμε.
Ούτε εμείς αλλά ούτε κι εκείνοι που μας περιέλαβαν με εμπιστοσύνη και ελπίδα.
Θα πουλήσουμε αυτή την ελπίδα και την εμπιστοσύνη;;;

Αν το θέλουμε μπορούμε. Κι ας είναι αυτό μέτρο της αξιοπρέπειας και της αξιοπιστίας μας. Ο δρόμος είναι ανοικτός.

Αυτό που έχει αξία μετά την απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα, δεν είναι να επιχειρηθεί η προσωποποίηση ή η κατηγοριοποίηση των ευθυνών για τα όποια λάθη.
Σημασία έχει να εντοπίσουμε τις αιτίες που τα τροφοδότησαν.

Και αυτές πρέπει να αναζητηθούν αν η πρόθεσή μας είναι η υπέρβαση των προβλημάτων. Αν θέλουμε να μην υπερβούμε προβλήματα αλλά να επιδοθούμε σε προσωποποιημένες αντιπαραθέσεις, τότε δεν έχουμε κανένα λόγο να αναζητήσουμε τις αιτίες επιστρατεύοντας την πολιτική σκέψη. Ας πάρουμε αγκαλιά τον εγωισμό μας και μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να οδηγηθούν τα πάντα στην καταστροφή.


Ποιες είναι κατά την άποψή μου αυτές οι αιτίες:

1. Η ανυπαρξία πολιτικής ενότητας.
Όχι γιατί ήταν δύσκολο να την οικοδομήσουμε, αλλά γιατί απλά δε συζητήσαμε ουσιαστικά επ αυτής. Και πολιτική ενότητα δεν εξασφαλίζεται με συρραφή της ανομοιογένειας, αλλά με την ανάγκη μιας μίνιμουμ συμφωνίας, στον πολιτικό λόγο και στην πολιτική πρακτική.
Δίχως αυτή, ο καθένας απλά θα τραβά το δικό του μπαϊεράκι, θα αποζητά μια φτηνή επιβεβαίωση, δε θα βλέπει τη διαδρομή αλλά το δικό του μικρό επόμενο βήμα.

2. Ο ελλιπής προσανατολισμός στο οργανωμένο μαζικό κίνημα και τους κοινωνικούς φορείς.

Υποτιμήθηκε. Και υποτιμήθηκε κακώς. Ότι υποτιμάς εσύ το αλώνουν κάποιοι άλλοι.
Αν εσύ παραιτηθείς από την υποχρέωση να το κάνεις σύμμαχο αυτό το κίνημα, τότε οι άλλοι θα το πείσουν πως είναι εχθρός σου.
Αν εσύ το παραβλέψεις και το στήσεις απέναντι, τότε αυτό θα συνεχίσει το δρόμο του.
Κι ενώ έχεις ανάγκη οι διαδρομές σας να ανταμώσουν, θα ορθώνονται πλασματικά εμπόδια, και ο μοναδικός ωφελημένος από αυτά θα είναι ο κοινός αντίπαλος.
Ο κοινός αντίπαλος είναι αλλού.
Είναι αυτοί που κυβερνούν, είναι τα όργανα που χρησιμοποιούν για να επιβάλουν τις επιλογές τους, είναι οι πολιτικές που εφαρμόζονται.
Και ο δικός μας αντίπαλος, ασφαλώς και δεν είναι ο λαός που αγωνίζεται έστω και με λάθος συνθήματα, ή με διαπιστωμένη την απροθυμία να τα διευρύνει. Δεν είναι οι μαζικές του οργανώσεις όποιες και αν είναι αυτές.
Ας τον πείσουμε γι αυτά τα συνθήματα, για να τον κάνουμε σύμμαχο. Δε δικαιούμαστε όμως σε καμία περίπτωση να τον προσπεράσουμε, έστω και αν σ αυτό μας παρασύρει η πίεση του χρόνου και η ροή των εξελίξεων. Γι αυτό το λαό αγωνιζόμαστε άλλωστε. Όχι για το βίτσιο μας και για να περνά η ώρα.
Χωρίς αυτόν θα είμαστε μόνοι μας. Μαζί μ αυτόν θα είμαστε όλη η Ελλάδα.

3. Η υποτίμηση της ανάγκης σχεδιασμού και αποτύπωσης συγκεκριμένων αρχών και κανόνων στην προπαγάνδα ακόμα και στα συνθήματα.

Η πολιτική κινητοποίηση δεν είναι καημός που πρέπει να εκδηλωθεί.
Είναι μορφή έκφρασης και εργαλείο συσπείρωσης. Έγιναν βήματα. Χρειάζονται κι άλλα.
Ο κόσμος δεν κερδίζεται επειδή εσύ αγωνίζεσαι απλά. Κερδίζεται επειδή αγωνίζεσαι σωστά, επειδή τα συνθήματα σου τον εμπνέουν, επειδή φωτίζουν την άλλη λύση που του προτείνεις.
Τα συνθήματα δεν είναι η «βαβούρα» της διαδήλωσης, αλλά η πεμπτουσία του πολιτικού μηνύματος που πρέπει να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει τη δράση.
Η πλασματική «ελευθερία» του «λέω ότι γουστάρω» πεθαίνει γρήγορα. Το κέρδος είναι αν καταφέρω να λέω αυτό που πρέπει με τρόπο που να εμπνέει και να κερδίζει την εμπιστοσύνη του κόσμου.

4. Η οργανωτική χαλαρότητα.
Ως ένα βαθμό ήταν και αναμενόμενη. Αλλά δε γίνεται να συνεχίσουμε έτσι.

5. Καθυστερήσεις σε πολιτικές επεξεργασίες ικανές να υιοθετηθούν από ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας.
Αυτές δεν μπορούν να υποκατασταθούν ακόμα και με τα πλέον φροντισμένα συνθήματα.
Η υπόθεση της Εθνικής Σωτηρίας για να αποτελέσει βιώσιμη προοπτική, δε θα είναι απάντηση σε πολιτικές που άλλοι εφαρμόζουν.
Οφείλει να γίνει συνολική πρόταση για πολιτικές που πρέπει να εφαρμοστούν.
Αυτό θα της δώσει αυτοτροφοδοτούμενη δυναμική. Αυτό θα ανοίξει παράθυρο στο μέλλον
Ένα πρώτο βήμα προόδου σ αυτή την κατεύθυνση θα προκύψει, μέσα από την αναβάθμιση αυτής της προσπάθειας σε ΚΙΝΗΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ.
Με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό
- Πολιτικά
- Οργανωτικά.
- Σε επίπεδο πρωτοβουλιών και αγώνων.