Χαράσσοντας μία εθνικιστική πολιτική

Με κραυγές «υπευθυνότητα ή μπράτσα», σε ένα παιχνίδι στημένο από άλλους και γι' αυτό χαμένο εκ των προτέρων δεν προσφέρουμε λύσεις, αλλά επιλέγουμε κάποιες από αυτές  που συγκεκριμένα συμφέροντα προτείνουν


γράφει ο Δ. Ζαφειρόπουλος

Οι πρόσφατες εκλογές πάει, πέρασαν. Μαζί τους ήλθαν αλλαγές και ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό που θα υπάρχουν για τους επόμενους, τουλάχιστον, μήνες. Η τρικομματική κυβέρνηση με την πολύχρωμη πλέον υποταγή στα κελεύσματα των δανειστών μας, η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση, η καθίζηση και η ανάδειξη νέων και παλαιών σχηματισμών είναι μερικές από αυτές τις αλλαγές. Η σημαντικότερη όμως διαπίστωση δεν έχει τόσο πολιτικό χαρακτήρα, τουλάχιστον όσον αφορά στην κομματική έκφανσή της πολιτικής, όσο κοινωνικό. Είναι η διάλυση αυτής που γενικά ονομάζαμε μεσαία τάξη με τις ποικίλες μικρές, μεσαίες και μεγάλες διαφοροποιήσεις της. Αυτή η τάξη δεν υπάρχει πια, ή μάλλον υπάρχει με τα χαρακτηριστικά που είχε πριν. Ζώντας την οικονομική συρρίκνωση, αυτή η τάξη που στήριζε τόσα χρόνια τον δικομματισμό και κάποιες παραδοσιακές παραφυάδε3ς του, τώρα έκανε την επανάσταση της στρεφόμενη πολιτικά αλλού, συντρίβοντας κάποιους ή αναδεικνύοντας άλλους σχηματισμούς. Έχοντας αυτό το πλαίσιο των αλλαγών, ως χώρος αυτή την στιγμή δεν μπορούμε παρά να αναζητήσουμε το πλαίσιο της εθνικής αντιπολίτευσης. Να το αναζητήσουμε όμως όχι εξετάζοντας το ποιος μπορεί να την ασκήσει αυτή την αντιπολίτευση, αλλά το πώς. Δεν έχει δηλαδή σημασία αν ο ΛΑΟΣ του 1,6% θα μπορέσει να σταθεί ξανά στα πόδια του, ούτε το εάν η πληθωρική παρουσία της Χρυσής Αυγής θα μείνει τέτοια ή θα συρρικνωθεί στο μέλλον. Αυτό που οφείλουμε να αναζητήσουμε είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά μίας τέτοιας αντιπολίτευσης, οι ιδιαίτερες πολιτικές και ιδεολογικές κατευθύνσεις που μπορεί να έχει, οι κόκκινες γραμμές που πρέπει και μπορεί να βάλει. Εξετάζοντας ξεχωριστά τις διάφορες θεματικές των πολιτικών και κοινωνικών δεδομένων βλέπουμε ότι μονάχα στο μεταναστευτικό τα πράγματα είναι απλά. Ο προνομιακός τομέας των εθνικών δυνάμεων παραμένει έτσι παρόλα τα κατά καιρούς ενδιαφέροντα που δείχνει ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος. Αυτός είναι τόσο ένοχος για την εγκληματικότητα και την αποεθνοποίηση της χώρας ώστε να μην γίνεται πιστευτός. Μπορεί σήμερα να μην είναι το μεταναστευτικό στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, αλλά αρκεί μία σπίθα ή μάλλον λίγο αίμα, όπως έγινε στην Πάτρα προεκλογικά, για να γίνει και πάλι πρωτεύον. Στο σημείο αυτό οφείλει να σημειωθεί ότι ο ακτιβισμός είναι θετικό να υπάρχει αρκεί όμως να μπορεί να φέρει και μακροπρόθεσμα αποτελέσματα στην γενικότερη πολιτική. Στο πρόσφατο παρελθόν π.χ. Ο ΛΑΟΣ επέλεξε την Βουλή και τα παράθυρα ως χώρο άσκησης πολιτικής, αποφεύγοντας τον ακτιβισμό. Η θεοποίηση και μονοσήμαντη χρήση του τελευταίου μπορεί το ίδιο να κουράσει όταν απλά φύγουν τα φώτα των ΜΜΕ από ένα πεδίο μάχης. Πηγαίνοντας στην πολιτική τα πράγματα ήδη αρχίζουν και μπερδεύονται. Και κακώς συμβαίνει αυτό γιατί η θέση μας οφείλει να είναι εξαιρετικά απλή. Ούτε με το κατεστημένο του δικομματισμού, ούτε με τις αριστερές παραφυάδες και δεκανίκια του. Το καλό της πατρίδας δεν βρίσκεται δίπλα σε κανέναν πρωθυπουργό ούτε σε κάποια "αξιόπιστη" αντιπολίτευση. Ο ΛΑΟΣ κάηκε κυριολεκτικά παίζοντας με το σύστημα, συνομιλώντας και συγκυβερνώντας με αυτό. Αλλά και η πρόταση της Χρυσής Αυγής για "εθνική κυβέρνηση" με τον δοτό Μαρκεζίνη για πρωθυπουργό ή η εξαγγελία ότι θα ψηφίζει τα νομοσχέδια που κρίνει ως θετικά, σίγουρα δεν είναι γροθιά στο κατεστημένο. Η άρνηση του πολιτικού συστήματος δε3ν είναι αδιέξοδος αρνητισμός αλλά ο προθάλαμος για την δημιουργία δικών μας πολιτικών προτάσεων. Μήπως, αντί να ακολουθούμε τις επιλογές του συστήματος και να γυρνάμε την μπίλια ελπίζοντας ότι αυτή θα μας κάτσει μήπως επιτέλους θα πρέπει να προτείνουμε τις δικές μας πολιτικές τομές. Όπως π.χ. Την απευθείας από τον λαό ανάδειξη του ανώτατου άρχοντα με διευρυμένες εξουσίες ή την πρόταση για αλλαγή του Συντάγματος σε ό,τι αφορά τα δημοψηφίσματα για σοβαρά εθνικά και κοινωνικά ζητήματα. Ακούγεται απλό αλλά δυστυχώς ποτέ δεν υλοποιείται. Πηγαίνοντας στην οικονομία απλά έχουμε να αντιμετωπίσουμε το χάος.. Δυστυχώς ζούμε σε μία οικονομικίστική εποχή όπου ο υλισμός έχει γίνει κυρίαρχος και η οικονομία ο πρώτος παράγοντας καθορισμού πολιτικών αποφάσεων. Σε μία περίοδο που η παγκόσμια οικονομία των αγορών καταρρέει αποδεικνύοντας ότι η πολιτική της αέναης χρηματοπιστωτικής ανάπτυξης αποδεικνύεται μία επικίνδυνη φούσκα εμείς τι κάνουμε; Απλά παίζουμε τα πιόνια του συστήματος επιλέγοντας κάποιες από τις εναλλακτικές που αυτό δίνει. Μαλώνουμε για την συντήρηση του ευρώ ή την επιστροφή στην δραχμή χωρίς να καταλαβαίνουμε και κυρίως να προτάσσουμε το γεγονός ότι το πρόβλημα είναι οι παγκόσμιοι τραπεζίτες και οι τοκογλύφοι. Λες και έχει σημασία αν τις ζωές μας ή τις τύχες του Έθνους θα τις διαχειρίζεται μία παγκόσμια, μία ευρωπαϊκή ή μία ντόπια τράπεζα. Τοκογλύφοι είναι και ο Σόρος και η Λαγκάρντ και οι διάφοροι ημεδαποί ανακεφαλαιοποιήσιμοι τραπεζίτες – παιδιά του Σημίτη.
Το ζητούμενο δεν είναι το αν θα ζούμε σε ένα φεντεραλιστικό κράτος ή σε ένα εθνικό κράτος αλλά το ποιος θα ελέγχει αυτό το κράτος. Συγγνώμη, ξέχασα και την άποψη που λέει ότι μόλις πάρουν την εξουσία οι εθνικές δυνάμεις, όλα θα λυθούν διά μαγείας. Έτσι απλά, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς αρχές, χωρίς αξίες που θα μας διαφοροποιούν από τον οχετό των φιλελεύθερων τοκογλύφων και τον αχταρμά των αριστερών κλοούν. Πάλι ξέχασα, υπάρχουν τα πετρέλαια του Αιγαίου τα οποία μόλις αναδυθούν θα μας κάνουν Ντουμπάι, δηλαδή ένα υποτελές κρατίδιο όπου μία απειροελάχιστη ελίτ θα κυβερνά ελέω πολυεθνικών, ένα εξίσου πολυεθνικό προλεταριάτο. Δεν έχει σημασία αν τα πετρέλαια θα τα βγάλουν οι αμερικανοεβραίοι, αυτά και αυτοί (;) θα μας σώσουν.
Ο διεθνής ορίζοντας αλλάζει και μαζί του τα πολιτικά, οικονομικά και γεωπολιτικά δεδομένα. Ο χώρος μας παίζει με τους παγκόσμιους εξουσιαστές ή αποζητά καινούριους στην θέση των προηγουμένων. Δεν χαράσσουμε πολιτικές, δεν ονοματίζουμε τους εχθρούς ή τους φίλους μας, σερνόμαστε να κάνουμε αντιπολίτευση με κραυγές, υπευθυνότητα ή μπράτσα, λίγο σημασία έχει, σε ένα παιχνίδι στημένο από άλλους και γι' αυτό χαμένο εκ των προτέρων. Δεν προσφέρουμε λύσεις, αλλά επιλέγουμε κάποιες από αυτές που συγκεκριμένα συμφέροντα προτείνουν. Δεν μιλάμε για τεχνολογία, για εναλλακτικές πηγές ενέργειας (ναι και πυρηνικής), δεν αποζητούμε την παραγωγή που είναι ο μοναδικός πλούτος των εθνών. Επηρεασμένοι από τον αστισμό (που έχει όμως ήδη καταρρεύσει), ζητάμε μία επιστροφή στο παρελθόν.
Ένα παρελθόν όμως που περιείχε όλα τα σπέρματα που έφεραν στην σημερινή πραγματικότητα. Τον οικονομισμό, τον καπιταλισμό (εθνικό ή διεθνικό, λίγη σημασία έχει), την υποδούλωση στις αγορές και τους τραπεζίτες.
Θέλουμε να συντηρήσουμε μία επίπλαστη ευμάρεια που υπήρχε για να καταστραφεί τόσο εύκολα χωρίς να επιζητούμε το γκρέμισμα σε ελληνικό και παγκόσμιο επίπεδο των δεσμών που υποδουλώνουν τους λαούς.
Αυτό όμως δεν είναι εθνική ή όποια αντιπολίτευση αλλά απλά η εφήμερη αναζήτηση ψήφων και μηντιακής καταξίωσης. Σταματήστε το!