Το ΟΧΙ του Μελιγαλά και η Κομμουνιστική θηριωδία.

Οι μαχητές του Μελιγαλά έπεσαν υπακούοντες στην φωνή του νόμιμου πρωθυπουργού που είπε : «Το ΕΑΜ και το ΚΚΕ μας ζητούν να παραδώσωμεν την Ελλάδα: Αρνούμεθα ! »

ΜΕΡΟΣ Α!

Η σφαγή του Μελιγαλά ήταν ένα καθαρά πολιτικό γεγονός με πολλές επικοινωνιακές παραμέτρους, για να τρομοκρατηθεί ο πληθυσμός και να υποκύψει στους κομμουνιστες. Όλα όσα γράφονται και λέγονται για πράξεις αντεκδίκησης, για το «ανεξέλεγκτο μίσος» αριστερών -δεξιών, για φασίστες και κομμουνιστές, για «συνεργάτες των Γερμανών ταγματασφαλίτες» , για το ότι «ο Μελιγαλάς υπήρξε βάση και ορμητήριο των ένοπλων συνεργατών της Βέρμαχτ που το 1943-44 έπνιξαν στο αίμα τη Μεσσηνία» κλπ, είναι αέρας κοπανιστός.
Ακριβώς αυτήν την επικοινωνιακή αξιοποίηση της «λαϊκής οργής», εξέφραζε η προπαγάνδα των κομμουνιστών.Να τι έγραφε η «ΛΑΙΚΗ ΝΙΚΗ» αρ. φύλλου 2, στις 18/09/1944 : «Τη χαραυγή της Τρίτης ο λαός της Άνω Μεσσηνίας ξύπνησε από το θανατηφόρο κελάηδισμα των πολυβόλων του ΕΛΑΣ και από τους φοβερούς κρότους των κανονιών του. Δεν άργησε να καταλάβει πως ο ελευθερωτής στρατός πατούσε το εκδικητικό ποδάρι του στην κολασμένη από τους προδότες γη. Με τις καμπάνες που έχει σαν σύνθημα, ξεσηκώθηκε σύσσωμος με τσεκούρια, σπαθιά, κλαδευτήρια και ρόπαλα για να πάει εκεί που πολεμούσαν τα αδέρφια του οι αντάρτες. […] Προς την τρίτη ημέρα της μάχης στρατός και λαός σε μεγαλειώδη εξόρμηση καταλαμβάνουν την πόλη. Κατά εκατοντάδες οι Ταγματαλήτες παραδίδοντες, άλλοι στους αντάρτες, κι άλλοι στην οργή του λαού που σα θάλασσα ξεχύνεται στους δρόμους ζητώντας εκδίκηση».
Ο «κομμουνιστικός λαός», που «ζητούσε εκδίκηση», η ορδή των «συντρόφων» που ακολουθούσε το ΚΚΕ με την υπόσχεση της αρπαγής , όρμησε στον Μελιγαλά για καθολικό πλιάτσικο. ΕΛΑΣίτες και εφεδρο-ΕΛΑΣίτες, τα μέλη και οι φίλοι του ΕΑΜ άρπαξαν τα χρυσαφικά, τα ρούχα, τις κουβέρτες, τα παπούτσια, τα τρόφιμα, τις καρέκλες. Οτιδήποτε μπορούσε να μετακινηθεί. Τους επόμενους μήνες οι περισσότεροι κάτοικοι του Μελιγαλά δεν είχαν κατσαρόλες να μαγειρέψουν, ούτε κουτάλια και πιρούνια να φάνε. Θύματα του πλιάτσικου ήσαν οι κάτοικοι του Μελιγαλά, αλλά και όλοι αυτοί που είχαν καταφύγει στην πόλη από τα γύρω μέρη, εκτός από τα μέλη και τους φίλους του ΕΑΜ/ΚΚΕ.
Η σφαγή του Μελιγαλά λοιπόν ήταν μια καθαρά πολιτική πράξη χωρίς ίχνος οργής και συναισθηματισμού. «Η μάχη του Μελιγαλά ήταν μια μάχη ταξική μεταξύ των δυνάμεων της λευτεριάς και της κοινωνικής προόδου και της πιο μαύρης αντίδρασης», γράφει ο κομμουνιστής «αυτόπτης», «έπαρχος» της «Κυβέρνησης του βουνού», Στάθης Κανναβός, που διαψεύδει τους σύγχρονους «μελετητές», που λένε ότι το μακελειό του Μελιγαλά, ήταν το αποτέλεσμα μιας από τις σκληρότερες μάχες που έδωσε ο ΕΛΑΣ, με εξουσιοδότηση του συμμαχικού στρατηγείου και της κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Ούτε εξουσιοδότηση του συμμαχικού στρατηγείου ούτε της κυβέρνησης εθνικής ενότητας είχαν.
Ο «Εμφύλιος», για την κατάληψη της εξουσίας αποφασίστηκε και δρομολογήθηκε από το ΚΚΕ, στις αρχές του 1943.
Τον Φεβρουάριο ιδρύθηκε η ΕΠΟΝ και δόθηκαν οι μυστικές οδηγίες για την εκκαθάριση από την ΟΠΛΑ των «αντιδραστικών». Έτσι ξεκίνησε η Κόκκινη Τρομοκρατία. Στις 10 Μαρτίου 1943 η ΟΠΛΑ κατέλαβε το Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στον Φενεό, και άρχισαν τις εκτελέσεις των «αντιδραστικών», Αργολίδος, Κορινθίας, Αρκαδίας, Αχαίας. Τους κρατούμενους, οι δολοφόνοι τους εκτελούσαν μετά 2-3 ημερών κράτηση. Σε απάντηση , τον Απρίλιο του 1943, η κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη ίδρυσε τα ευζωνικά σώματα, τους «γερμανοτσολιάδες» όπως τους ονόμαζαν οι αριστεροί, για να αντιμετωπίσουν «τις δυνάμεις της λευτεριάς και της κοινωνικής προόδου», δηλαδή την Κόκκινη τρομοκρατία της ΟΠΛΑ, (Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών), που ανέλαβε την εξολόθρευση των «αντιδραστικών», με βάση λίστες προγραφών που συντάσσονταν από την περιφερειακή ηγεσία του ΚΚΕ σε συνεργασία με τις τοπικές επιτροπές. Τότε άρχισαν και οι συστηματικές σφαγές στην Πελοπόννησο.
Με την αποχώρηση των γερμανών από την Καλαμάτα εξαπολύθηκε από το ΚΚΕ, η τελική επίθεση για την κατάληψη της εξουσίας. Τον Σεπτέμβριο του 1944 στην Καλαμάτα, στον Μελιγαλά, στον Πύργο, στους Γαργαλιάνους, ξεκίνησε η ένοπλη αντιπαράθεση του ΚΚΕ με τον ελληνικό λαό που κράτησε ως το 1949.
Όλα λοιπόν ξεκίνησαν από τον Μελιγαλά.
Για αυτό είναι Εθνική Επέτειος και ημέρα Ιστορικής Μνήμης.
Και εάν υπάρχει ένα στοιχείο «μίσους», αυτό είναι η σφαγή από το ΚΚΕ των άοπλων αιχμαλώτων. Αυτή είναι η αλήθεια που θέλει να κρύψει το ΚΚΕ και οι συνοδοιπόροι του.
Τα θύματα της «Πηγάδας», ήσαν αιχμάλωτοι που είχαν παραδοθεί, κατόπιν συμφωνίας με τον άγγλο στρατιωτικό σύνδεσμο. Η σφαγή του Μελιγαλά είναι αντίγραφο της σφαγής του ΚΑΤΙΝ, που έκρυβαν οι σοβιετικοί. Είναι ότι και τα Καλάβρυτα και το Δίστομο. Σφαγή αόπλων. Κομμουνιστική θηριωδία.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
 Το ΚΚΕ από τις 10 Μάρτιου 1944, έχει ανακοινώσει την «κυβέρνηση του Βουνού» την ΠΕΕΑ. Έτσι οι Έλληνες έχουν τρείς κυβερνήσεις. Την Κατοχική του Ράλλη, την Κομμουνιστική, και την βασιλική κυβέρνηση του εξωτερικού. Στις 22 Απριλίου 1944, ο «Αρης» πέρασε στην Πελοπόννησο.Στις 28 Ιουνίου, σαράντα ημέρες μετά τις συμφωνίες του Λιβάνου, ο Γ. Παπανδρέου, καταγγέλλει με ραδιοφωνικό μήνυμα προς τον ελληνικό λαό το ΕΑΜ, που αρνείται να συμμετάσχει στην Εθνική Κυβέρνηση. Το ΚΚΕ ζητάει 6 υπουργεία, Εσωτερικών , Δικαιοσύνης, Παιδείας, Γεωργίας, Εργασίας, Προνοίας, τον υφυπουργό στρατιωτικών, τον στρατηγό Οθωναίο για αρχιστράτηγο των τακτικών και για διοικητή των ανταρτικών σωμάτων αξιωματικό του ΕΛΑΣ . Απαιτεί να μην εκτελεστούν οι θανατικές ποινές για τους στασιαστές της Μέσης Ανατολής και χορήγηση αμνηστίας μετά ολοκλήρωση της κυβερνήσεως. Ανασυγκρότηση των Ενόπλων Δυνάμεων Μέσης Ανατολής αποκλειομένων των δεδηλωμένων φασιστών. Ο Παπανδρέπυ απάντησε ραδιοφωνικά προς τον ελληνικό λαό. «Με τους νέους όρους ζητούνται: Υφυπουργείον Στρατιωτικών και Υπουργεία Εσωτερικών, Δικαιοσύνης, Παιδείας, Εργασίας και Κοινωνικής Πρόνοιας. Ο Στρατός, λοιπόν, με την αμετάβλητον διατήρησιν του ΕΛΑΣ την οποίαν επίσης αξιώνουν, θα είναι ιδικός των. Αλλά δεν θα είναι μόνον ο Στρατός ιδικός των. Με το Υπουργείο Εσωτερικών, το οποίον διεκδικούν, θα έχουν επίσης τον έλεγχο της Χωροφυλακής και της Αστυνομίας. Θα έχουν επίσης τον έλεγχο όλης της Διοικήσεως και της Δικαιοσύνης. Και θα έχουν, προσθέτως, την ηγεσία της Παιδείας, δια να εμπνέουν διδασκάλους και νέαν γενεάν με τας ιδικάς των ιδέας. Αποδοχή, επομένως, των νέων όρων σημαίνει κατ΄ ουσίαν: άμεσον σχηματισμόν κυβερνήσεως του ΕΑΜ εις την ορεινήν Ελλάδα... ......Εκφράζομεν την ευγνωμοσύνην μας προς την επιτροπήν των βουνών διότι εγκατέλειψεν, επιτέλους, τας υπεκφυγάς και τας προτάσεις και απεκάλυψε τους αληθινούς της σκοπούς. [...] Μας ζητούν να παραδώσωμεν την Ελλάδα: Αρνούμεθα [...] Η αποστολή μας είναι να εντάξωμεν τας οργανώσεις εις το Έθνος, όχι να υποτάξωμεν το Έθνος εις τας οργανώσεις...» .
Στις 2 Ιουλίου ο Παπανδρέου ζήτησε από τη βρετανική κυβέρνηση, την παρουσία βρετανικών στρατευμάτων κατά την απελευθέρωση της Ελλάδας , προς αποτροπή του ορατού πλέον κινδύνου ελληνικού εμφυλίου πολέμου. .......

Στις 26 Ιουλίου, πέφτουν με αλεξίπτωτα στην «ορεινή Ελλάδα», 8 Ρώσοι αξιωματικοί, με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Γκριγκόρι Ποπώφ. Εκτός του παραπάνω γεγονότος, στο χρονικό διάστημα των μακρών διαβουλεύσεων στο Κάιρο, η ΕΑΜική επιτροπή προσπάθησε να έλθει σε επαφή με τον Ρώσο πρέσβη στο Κάιρο Νοβίκωφ προκειμένου να λάβει οδηγίες από τη Μόσχα. Ο Νοβίκωφ, αν και διατηρούσε επαφές με την ελεύθερη ελληνική κυβέρνηση και τον διάδοχο Παύλο, δεν δέχθηκε καμία απευθείας επαφή με την ΕΑΜική επιτροπή, και τους παρέπεμψε στον α΄ γραμματέα Σολόντ. Ο Πέτρος Ρούσσος, έγραψε για αυτές τις προσπάθειες «στο Βουνό». «...Σε προσωπική επαφή με τον πρεσβευτή της ΕΣΣΔ δεν κατορθώσαμε να ερθούμε. Ζητήσαμε αν είναι δυνατό να έχουμε την άποψη της σοβιετικής κυβέρνησης πάνω στα ελληνικά ζητήματα από τον πρώτο σύμβουλο της πρεσβείας. Μετά δέκα περίπου μέρες, δηλαδή ένα μήνα μετά την λήξη της διάσκεψης του Λιβάνου και μια βδομάδα μετά την αναχώρηση του Μιλτιάδη (Πορφυρογένη) ο α΄ σύμβουλος με κάλεσε και μου έκανε την ακόλουθη ανακοίνωση: Η σοβιετική κυβέρνηση δεν απάντησε επί του θέματος. O πρεσβευτής όμως σας διαβιβάζει την ακόλουθη προσωπική του γνώμη:
 α) Η συμφωνία του Λιβάνου ανταποκρίνεται στη σημερινή κατάσταση πραγμάτων. β) Η στάση της αντιπροσωπείας σας είναι η σωστή. γ) Πρέπει να μπείτε στην κυβέρνηση και δ) Να φροντίσετε να γίνει γνωστή η γνώμη αυτή στα βουνά».
Στις 29 Ιουλίου η ΠΕΕΑ με τηλεγράφημα στο Κάιρο λέει ναι, στη συμμετοχή εαμιτών στην κυβέρνηση. Στις 8 Αυγούστου ο Παρτσαλίδης αντικαθιστά τον Θ. Χατζή στην ηγεσία του ΕΑΜ. Στις 15 Αυγούστου ΚΚΕ και ΕΑΜ αποδέχονται πέντε υπουργεία. (Οικονομικών, Δημοσίων Έργων, Γεωργίας, Εθν. Οικονομίας και Εργασίας).
Στις 26 Αυγούστου του 1944, ο Χίτλερ διέταξε την απόσυρση των γερμανικών δυνάμεων από την Ελλάδα, και άρχισε ο χορός του διαβόλου.
Λίγες μέρες μετά στο τέλος Αυγούστου, με μεγάλη καθυστέρηση ο Τσώρτσιλ έδωσε εντολή στις βρετανικές δυνάμεις να ετοιμαστούν για την κατάληψη της Ελλάδας, αλλά μέχρι τις 18 Σεπτεμβρίου δεν είχαν κάνει τίποτα.
Παρόλα αυτά , στις 2 Σεπτέμβρη του 1944, Ο Αλ. Σβώλος, ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης των βουνών, ορκίστηκε υπουργός Οικονομικών, και ο Άγγελος Αγγελόπουλος ορκίστηκε υφυπουργός . Ο Γ. Ζέβγος υπουργός Γεωργίας, ο Μ. Πορφυρογένης υπουργός Εργασίας, ο Ηλ. Τσιριμώκος υπουργός Εθνικής Οικονομίας και ο Ν. Ασκούτσης υπουργός Δημοσίων Εργων. Την ίδια μέρα ο αρχιστράτηγος των συμμαχικών δυνάμεων της Μεσογείου στρατηγός Ουίλσον διόρισε τον Σκόμπι διοικητή των χερσαίων δυνάμεων στην Ελλάδα και τον Αμερικάνο στρατηγό Πέρσι Σάντλερ, αναπληρωτή διοικητή για τη βοήθεια και τις επανορθώσεις.
Στις 4 Σεπτέμβρη έγινε το πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο με τη συμμετοχή των ΕΑΜιτών υπουργών και αποφασίστηκε ομόφωνα να απευθύνει η κυβέρνηση διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό, που ακούστηκε και στην Καλαμάτα, και στον Μελιγαλά.
Την επομένη 5 Σεπτεμβρίου 1944, οι Γερμανοί αποσύρθηκαν από την Καλαμάτα, και στις 6 Σεπτεμβρίου , οι κομμουνιστές ζώνουν την πόλη, με επικεφαλής τον απεσταλμένο του ΚΚΕ από την Αθήνα, Νίκο Μπελογιάννη , που ζητά επιτακτικά σαν εκπρόσωπος της Εθνικής Κυβέρνησης, την παράδοση της πόλης . Ο Νομάρχης, με την συναίνεση των υπολοίπων τοπικών παραγόντων, είπε ΟΧΙ, όπως και ο πρωθυπουργός Παπανδρέου. Αρνήθηκε ρητά και κατηγορηματικά, να παραδοθεί στου κομμουνιστές. Ο Κόκκινος Στρατός, με δύο Συντάγματα του ΕΛΑΣ ξεκίνησε τα ξημερώματα της 9ης Σεπτεμβρίου, ημέρα Κυριακή, την επίθεση κατά της Καλαμάτας, που την υπεράσπιζαν 600 άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας και 200 της Χωροφυλακής, υπό την διοίκηση του Νομάρχη Δημητρίου Περρωτή. Μέχρι τα μεσάνυχτα , τα περισσότερα φυλάκια και οι συνοικίες της πόλης είχαν πέσει, και είχε μείνει ελεύθερη η περιοχή του κέντρου, όπου ευρισκόταν η Διοίκηση Χωροφυλακής. Εκεί είχαν συγκεντρωθεί οι εναπομείναντες μαχητές και πολλοί πολίτες. Μετά από σύσκεψη, αποφασίστηκε η έξοδος προς τον σιδηροδρομικό σταθμό και από κει η αναχώρηση με το τραίνο προς τον ελεύθερο Μελιγαλά. Πράγματι, στις 2 το πρωί της 10ης Σεπτεμβρίου, ξεκίνησε μια μεγάλη φάλαγγα από 1.000 εθνικιστές , πολεμιστές, και άμαχους που κατάφεραν να φθάσουν στον Μελιγαλά, που βρισκόταν σε ύψωμα και είχε οχυρωθεί από τους Ιταλούς και τους Γερμανούς με συρματοπλέγματα , χαρακώματα, θέσεις για πολυβολεία και υπήρχαν στρωμένα ναρκοπέδια. Τη νύχτα της 11ης Σεπτέμβρη, 1500 ΕΛΑΣίτες και άλλοι εφεδρικοί αρχίζουν την πολιορκία του Μελιγαλά, όπου συμπτύχθηκαν και οι ταγματασφαλίτες από το Κοπανάκι. Στον Μελιγαλά εκτός από τους 2500 κατοίκους ,είχαν καταφύγει για προστασία από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ και την πολιτοφυλακή του ΕΑΜ και 4000 πρόσφυγες.