Ο πρώτος νεκρός δημοσιογράφος του 1940
«…ΚΑΠΟΥ εις το Μέτωπον 3 Νοεμβρίου 1940. Επτά μέρες τώρα και επτά νύχτες πολεμούμε. Τα κανόνια μας, τα πολυβόλα μας, τ’ αεροπλάνα μας, τ’ αδέλφια μας, όλοι εμείς, που αποτελούμε τον ελληνικό στρατό με ψυχή γεμάτη θάρρος κι αυτοπεποίθηση πολεμούμε…Θα νικήσουμε έναν εχθρό μεγαλύτερο και δυνατότερο από μας. Για να δείξουμε σ’ όλους τους λαούς το δρόμο της ελευθερίας και της τιμής…Ας μάθουν όλες οι μανάδες, που έχουν παιδιά στα σύνορα, πως πρέπει να είναι υπερήφανες, γιατί στα παιδιά τους έλαχε ο κλήρος να δείξουν στον κόσμο πως η ελευθερία δε χαρίζεται από κανέναν, αλλά παίρνεται με το σπαθί…».
Από την πρώτη και τελευταία πολεμική ανταπόκριση του Κωστή Παπαδάκη στην εφημερίδα του το «Ελεύθερον Βήμα».
«…Μας αποχαιρέτισε κι έφυγε γελώντας. Ποιος ήξερε αλήθεια, αγαπημένο παλικάρι, πως φεύγοντας με το χαμόγελο στο στόμα απ’ το ειρηνικό γραφείο εβάδιζες με τους άλλους εκλεχτούς προς τους τραχειούς δρόμους που οδηγούν στις απάτητες κορφές της αθανασίας. Να πούμε πως δεν σε κλαίμε θα ήταν ψέμμα. Κι η συνείδησή σου απεχθανόταν το ψέμμα. Όσοι εμείναμε πίσω το μόνο που έχουμε να δώσουμε σε σας, που με το αίμα σας και τα κορμιά σας στεριώσατε την νέα ελληνική ιστορία, είναι ο πόνος μας, είναι το καμάρι μας, είναι ο θαυμασμός μας, είναι η βαθειά ευγνωμοσύνη μας για τη μεγάλη σας θυσία. Τα λόγια μας είναι φτωχά για να σας υμνήσουμε»…
Από τη νεκρολογία για τον Κωστή Παπαδάκη, που δημοσιεύτηκε στο «Ελεύθερο ΒΗΜΑ», λίγες μέρες μετά τον θάνατό του.
Ο έφεδρος ανθυπολοχαγός μηχανικού Κωστής Παπαδάκης χτυπήθηκε από ιταλική βόμβα στις 4 Νοεμβρίου 1940 στο Νεστόριο , ενώ επιθεωρούσε την γέφυρα του Αλιάκμονα. Ήταν είκοσι εννέα χρόνων. Τον Σεπτέμβρη του 1940 είχε τοποθετηθεί ανταποκριτής της εφημερίδας στο Λονδίνο, αλλά με δική του πρωτοβουλία κατετάγη στο στρατό και πήγε στο μέτωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου