70 ΧΡΟΝΙΑ ΕΑΜ –ΕΛΛΑΣ –ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ

του Σπύρου Χατζάρα

Τα βίντεο με το σφάξιμο από τους Ισλαμορατσιστές, Κούρδων, Σύρων και «Αμερικανών δημοσιογράφων», προκάλεσαν τη «φρίκη και τον αποτροπιασμό» των δημοκρατικών και προοδευτικών που εξακολουθούν όμως να μην αισθάνονται την ίδια φρίκη και αποτροπιασμό για το σφάξιμο με το μαχαίρι των «τζιχαντιστών» του ΚΚΕ των Ελλήνων το μαύρο Καλοκαίρι του 1944. Όπως καθόταν καμαρωτός ο κουκουλοφόρος Ισλαμοναζιστής σφαγέας έτσι καμαρωτοί στεκόντουσαν οι χασάπηδες του ΚΚΕ στον Φενεό, στο Αγιονόρι, στη Στιμάγκα, και τον Μελιγαλά.
Πέρασαν 70 χρόνια και όμως ακόμα λείπουν «χαρτιά και ντοκουμέντα», ενώ οι αμετανόητα φανατικοί, όπως ο βουλευτής Αχαΐας του Κ.Κ.Ε Νίκος Καραθανασόπουλος ,λένε με απίστευτη κυνικότητα, με το δίκιο της άγνοιας και του Εργάτη : «Λίγους σφάξαμε στον Μελιγαλά! Έρχεται ο επόμενος γύρος και θα σας φάμε λάχανο».
Πέρασαν 70 χρόνια λοιπόν από τη μέρα του Σταυρού που ο ΕΛΑΣ επιτέθηκε στον Μελιγαλά, και ακόμα δεν ξέρουμε , επειδή πολλοί εξακολουθούν να μην το θέλουν, τι ακριβώς έγινε, και παρόλο που πέρασαν 70 χρόνια, τα εγγλέζικα αρχεία παραμένουν κλειστά και «απόρρητα». Το ερώτημα το έχω θέσει εδώ και χρόνια και επειδή κανείς «παντογνώστης» σδεν μου απάντησε το επαναλαμβάνω.
Ο σύνδεσμος της Force 133 λοχαγός Ντόναλντ Γκίμπσον, μπήκε στον Μελιγαλά, μίλησε με τους επικεφαλής των αμυνομένων και τους έπεισε να παραδοθούν εγγυώμενος ότι θα κριθούν από τη νόμιμη κυβέρνηση;
Υπάρχει αναφορά του λοχαγού Γκίμπσον για τα γεγονότα που ακολούθησαν; Υπάρχουν αναφορές των άλλων συνδέσμων της Force 133 και που είναι αυτός ο φάκελος; Και ακόμα, σε ποιο βαθμό η Force 133 υποστήριζε τους κομμουνιστές; Τα ερωτήματα φυσικά δεν είναι ιστορικά. Είναι πολιτικά. Και από τις απαντήσεις που θα βρούμε θα φανεί το γιατί το «άθλιο δεξιό Κράτος» έκανε και κάνει ακόμα και τώρα ότι μπορεί για να καλύψει τον ρόλο και τις ευθύνες των Άγγλων και της Force 133 στην σφαγή του Μελιγαλά αλλά και στην σφαγή των Καλαβρύτων.
Όσο λείπουν «χαρτιά και ντοκουμέντα», οι αμετανόητοι αριστεροί του «συνταγματικού τόξου» θα φωνάζουν ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ αντί να ντρέπονται , γιατί στο Μελιγαλά οι κομμουνιστές έκαναν ένα έγκλημα πολέμου όπως και στο ΚΑΤΙΝ. Έσφαξαν αιχμαλώτους και αόπλους.
Οι νεκροί της «Πηγάδας» και οι σφαγιασθέντες από τους «δημοκρατικούς» στα γύρω χωριά, ήσαν αιχμάλωτοι, που είχαν παραδοθεί, κατόπιν συμφωνίας με τον άγγλο στρατιωτικό σύνδεσμο της FORCE 133. Ο Μελιγαλάς δεν αλώθηκε. Παραδόθηκε στους Άγγλους.
Ο λοχαγός Ντόναλντ Γκίμπσον της FORCE 133, έφθασε στον Μελιγαλά το απόγευμα της 14ης Σεπτεμβρίου και πέρασε στην πόλη «για να πείσει τους αμυνόμενους να σταματήσουν την αιματοχυσία, να παραδοθούν στον ΕΛΑΣ, και να περιμένουν να κριθούν από την Κυβέρνηση».
Οι Ελασίτες αποδέχτηκαν την εκεχειρία λόγω έλλειψης πυρομαχικών και επειδή περίμεναν την άφιξη του Βελουχιώτη με ενισχύσεις.
 Η συνάντηση των αμυνόμενων με τον Γκίμπσον , έγινε το βράδυ της 14ης Σεπτεμβρίου 1944 στο σπίτι του Γ. Θεοφιλόπουλου, και ο μεν διοικητής του Τάγματος Μελιγαλά Διονύσης Παπαδόπουλος, δέχθηκε την παράδοση, ενώ ο υποδιοικητής του Τάγματος, ταγματάρχης του τακτικού Στρατού Παναγιώτης Καζάκος, δεν δέχτηκε τις εγγυήσεις των Άγγλων και πρότεινε έξοδο, όπως και ο νομάρχης Μεσσηνίας Δημήτριος Περρωτής που ήθελε έξοδο προς τους Γαργαλιάνους, όπου βρισκόταν ο Στούπας.
Σύμφωνα με την περίεργη έκθεση του Καζάκου προς το ΓΕΣ, που δεν εξηγεί ούτε τη δική του φυγή ούτε αναφέρεται στην παρέμβαση Γκίμπσον, στις θέσεις μάχης από τους 1000 είχαν παραμείνει 300 άνδρες , οι περισσότεροι από τους οποίους τον ακολούθησαν στην έξοδο και αφού διέσχισαν τον κάμπο ανάμεσα στο Σολάκι και τη Μερόπη ξέφυγαν με βαριές απώλειες προς Δερβένι- Σούλι.
Οι άλλοι 700 είχαν αποσυρθεί στα σπίτια σύμφωνα με τους όρους του Γκίμπσον.
Το μεσημέρι της 15ης Σεπτεμβρίου 1944, ακριβώς στις 12.00, όπως είχε συμφωνηθεί με τον Γκίμπσον , χτύπησαν οι καμπάνες της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη στην πλατεία του Δημαρχείου του Μελιγαλά, και αυτό ήταν το σύνθημα για να μπουν οι ελασίτες στην πόλη ενώ από τα σπίτια άπλωναν σεντόνια στα παράθυρα σαν λευκές σημαίες .
Ο Μελιγαλάς δεν αλώθηκε . Παραδόθηκε.
Μαζί με τον ΕΛΑΣ όρμησε στον Μελιγαλά η ορδή των «συντρόφων» που ακολουθούσε το ΚΚΕ με την υπόσχεση της αρπαγής. ΕΛΑΣίτες και εφεδρο-ΕΛΑΣίτες, τα μέλη και οι φίλοι του ΕΑΜ ο «κομμουνιστικός λαός», που «ζητούσε εκδίκηση», άρπαξαν τρόφιμα, χρυσαφικά, έπιπλα, ρούχα, παπούτσια, κλινοσκεπάσματα, προίκες κοριτσιών, τα καταστήματα λεηλατήθηκαν και η λεία φορτώθηκε σε κάρα που πήραν τον δρόμο για τα γύρω αριστερά χωριά. Τους επόμενους μήνες οι περισσότεροι κάτοικοι του Μελιγαλά δεν είχαν κατσαρόλες να μαγειρέψουν, ούτε κουτάλια και πιρούνια να φάνε.
Ο Παπαδόπουλος που παραδόθηκε , δεν εκτελέστηκε. Ανακρίθηκε παρουσία του λοχαγού Γκίμπσον και αφέθηκε ελεύθερος. Το 1951 συμμετείχε στο κίνημα του ΙΔΕΑ, και αποστρατεύτηκε .Τότε δημοσίευσε στην εφημερίδα «Μεσσηνία» (8.9.1952), την εκδοχή του για τα γεγονότα , και απέδωσε την διάσωσή του στις σχέσεις του με την Ιντέλιτζενς Σέρβις και την Force 133 .
Το απόγευμα της Παρασκευής, ενώ ακόμα ο Γκίμπσον ήταν παρών, είχαν αρχίσει και οι αυτοδικίες . Αιχμάλωτοι εκκαλούντο ονομαστικά έξω από το Μπεζεστένι και τους εκτελούσαν. Το σύνολο των θυμάτων των «αυτοδικιών» υπολογίζονται σε 150, που θαφτήκαν σε ομαδικούς τάφους στο νεκροταφείο του Μελιγαλά, μαζί με τους 15 νεκρούς των μαχών και τους 41 τραυματίες που εκτελέστηκαν.
Οι κρατούμενοι χωρίστηκαν ανάλογα με τον τόπο καταγωγής τους, και οι τοπικές Επιτροπές του ΕΑΜ από τα γύρω χωριά και κωμοπόλεις, που κατέφθασαν , έδιναν πληροφορίες για το αν ήταν ταγματασφαλίτες η «αντιδραστικοί». Οι τοπικές οργανώσεις , ζητούσαν και έπαιρναν τους συγχωριανούς των να τους «δικάσουν» και να τους εκτελέσουν στα χωριά τους. Το παράδειγμα το έδωσε η οργάνωση Οιχαλίας και Μερόπης. Πήραν αμέσως 15 «αντιδραστικούς» και τους εκτέλεσαν. Το Νησί επίσης πήρε 13. Τους οδήγησαν στο κέντρο της Μεσσήνης και εκεί με χορούς και τραγούδια τους εκτέλεσαν και αυτοί. Συνολικά στα γύρω χωριά, (Μερόπη, Σολάκι, Ανθούσα, Νεοχώρι, Οιχαλία, Σκάλα, αλλά και στη Μεσσήνη) εκτελέστηκαν 700 αιχμάλωτοι.
Το μεσημέρι του Σαββάτου εμφανίστηκαν στον Μελιγαλά ο Βελουχιώτης με τον Μπελογιάννη μαζί με τον Γκίμπσον. Ζήτησαν, «να ερευνηθεί η περίπτωση κάθε ταγματασφαλίτη για να μην ξεφύγει κανένας που έχει διαπράξει έγκλημα».
Στο Μπεζεστένι είχαν απέμειναν περίπου 850 . Από αυτούς εκτελέστηκαν στην πηγάδα 787. Η σφαγή κράτησε μέχρι τις 19 Σεπτεμβρίου.