Η πραγματικότητα των αριθμών ,η βλακεία και το ψέμα

Ο Θανάσης ,που του άρεσε να τον φωνάζουν Άρη, 36 ημέρες μετά την ολοκλήρωση της «Σφαγής του Μελιγαλά» , (Καλαμάτα, Γαργαλιάνοι, Μελιγαλάς κλπ) ομολόγησε τη σφαγή από το μπαλκόνι στη Λαμία, Είπε:
«Ναι, σφάξαμε κι είμαστε έτοιμοι να ξανασφάξουμε, αν χρειαστεί. Ποιους όμως σφάξαμε; Εμείς είμαστε πιο πονόψυχοι απ' αυτούς. Απόδειξη είναι ότι εμείς είμαστε κείνοι που τρώγαμε χρόνια τώρα τις καρπαζιές και καταδιωκόμασταν. Σφάξαμε κείνους που πρόδιδαν στους καταχτητές τους Έλληνες, κείνους που κλέβανε το λαό και διαπράττανε εγκλήματα». (29 Οκτωβρίου 1944).
71 χρόνια μετά, τα αμετανόητα αριστερά καθάρματα επιμένουν και λένε: «Η αλήθεια για την Πηγάδα του Μελιγαλά: Ταγματασφαλίτες και προδότες οι εκτελεσθέντες»!

Το σύνολο των εκτελεσμένων στο διάστημα των 14 ημερών (9-23 Σεπτεμβρίου), στην Καλαμάτα, στο Κοπανάκι, τους Γαργαλιάνους, το Μελιγαλά, τη Μερόπη, την Οιχαλία, τη Μεσσήνη, το Νεοχώρι, το Σολάκι, την Ανθούσα, τον Αχλαδόκαμπο, το Κουτσουβέρι , στο Λεζάκι και στην Βέργα, ποτέ δεν διασταυρώθηκε και δεν υπάρχουν βεβαιωμένες καταστάσεις. Ό αριθμός τους κυμαίνεται.
Από τους συγγενείς ,στα μνημεία που έχουν στηθεί, έχουν καταγραφεί 3657 ονόματα, αλλά, ο πραγματικός αριθμός είναι μεγαλύτερος, γιατί στην Καλαμάτα και το Μελιγαλά υπήρχε μεγάλος αριθμός προσφύγων από την ύπαιθρο. Η εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», την Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 1945, ανέφερε ότι οι εκτελεσθέντες στη Μεσσηνία ήσαν 7,500 άτομα, σύμφωνα με τις καταγγελίες στις εισαγγελικές αρχές.
 Με τίτλο,«ΟΙ ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΝΤΕΣ ΕΝ ΜΕΣΣΗΝΙΑ» τα ΝΕΑ έγραφαν: «Επέστρεψαν εκ Πελοποννήσου οι ιατροδικασταί κ.κ. Ψημάρας και Καψάσκης οίτινες επικεφαλείς ειδικών συνεργείων ενήργησαν εκταφάς πτωμάτων εκτελεσθέντων κατά το κίνημα, υπό ΕΛΑΣιτών, πολιτών. Κατά παρασχεθείσας σχετικάς πληροφορίας εκ των στοιχείων τα οποία εχει συγκεντρώσει η εισαγγελία Καλαμών εις την περιφέρειαν της Μεσσηνίας κατά την Κατοχήν και το κίνημα εξετελέσθησαν περί τα 7.500 άτομα. Εξ αυτών εξετάφησαν υπό των ιατροδικαστικών συνεργείων περί τα 1.500 πτώματα, εκ των οποίων 708 εις Μελιγαλά».

Γύρω από τους 708 στήθηκε άλλο πανηγύρι. Διότι ενώ τον αριθμό των 7500 τον ξέχασαν, θυμούνται τους 708, που τελικά ήσαν 787 ,γιατί τόσα πτώματα αναγνωρίστηκαν και θάφτηκαν.
Ωστόσο ποτέ κανείς δεν είπε ότι τους έβγαλαν όλους. Απλά τα «συνεργεία» δεν άντεχαν να συνεχίσουν από τη δυσοσμία, όπως αναφέρει ο «δημοκρατικός» Σπύρος Κατσουλέας στο βιβλίο του, «Η Ελλάδα χωρίς στολίδια», (στη σελίδα 188), όπου λέγει :«Υπηρετούσα τότε εκεί πλησίον. Από δύο εργάτες του συνεργείου πληροφορήθηκα θετικά ότι ανασύρθηκαν σχεδόν 600 πτώματα. Ύστερα, σταμάτησαν. Διαδίδεται με επιμονή ότι η εξαγωγή σταματά οριστικά λόγω της δυσοσμίας».

Όταν σταμάτησε λόγω των συνθηκών και της απειλής κατά της δημόσιας υγείας, η εκταφή, υπήρχαν ακόμα πολλά πτώματα στην «πηγάδα».
Ο Συνταγματάρχης Ηλίας Θεοδωρόπουλος στο βιβλίο του «Η ΠΗΓΑΔΑ ΤΟΥ ΜΕΛΙΓΑΛΑ», αναφέρει, πλήρη στοιχεία για 1.142 βασανισθέντες και κτηνωδώς εκτελεσθέντες , προσθέτοντας και ονόματα θυμάτων των «αυτοδικιών» έξω από το Μπεζεστένι και μέσα στο Μιλιγαλά.
(Για παράδειγμα ο πρόεδρος της Κοινότητος Παπαδόπουλος σκοτώθηκε μέσα στο Μπεζεστένι και ο γιατρός Μπερσής μεσα στην πόλη).

 Ωστόσο οι νεκροί της σφαγής του Μελιγαλά δεν είναι μόνο θύματα της Πηγάδας. Είναι και οι δολοφονημένοι στα γύρω χωριά, ενώ τα θύματα των αυτοδικιών δεν τα μετέφεραν ποτέ στην Πηγάδα.

Μέσα στα ονόματα των θυμάτων, είναι και στρατιώτες του Τάγματος Ασφαλείας του Μελιγαλά, του λόχου της Καλαμάτας, και της δύναμης του Στούπα στους Γαργαλιάνους. Αλλά για αυτούς, δεν υπάρχουν βεβαιωμένες καταστάσεις.

Η δύναμη του λόχου της Καλαμάτας ήταν περίπου 300 άνδρες, η φρουρά του Μελιγαλά ήσαν 600 και σε αυτούς προστέθηκαν στις 10 Σεπτεμβρίου οι διαφυγόντες από την Καλαμάτα, ενώ η δύναμη του Στούπα στους Γαργαλιάνους ήταν 300 ένοπλοι. Συνολικά, οι «ταγματασφαλίτες» στην περιοχή δεν ήταν περισσότεροι από 1200. Από τους ταγματασφαλίτες στον Μελιγαλά, περίπου 300 διέφυγαν υπό τον Καζάκο και 25 πιάστηκαν και εκτελέστηκαν στο Σολάκι.
Από τις μάχες του διημέρου (13-14 Σεπτεμβρίου) είχαν σκοτωθεί 15 και υπήρχαν 35 τραυματίες που σφαγιάστηκαν αμέσως μετά την απράδοση του Μελιγαλά από τον « Όχλο» .

Οι αριθμοί απαντούν στο βλακώδες ερώτημα των σύγχρονων κομμουνιστών, «ποιοι είναι θαμμένοι στην Πηγάδα» αλλά και στο ψευδές και πλαστό ανακοινωθέν της 3ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ της 15 Σεπτεμβρίου του 1944, που μιλούσε για 850 ταγματασφαλίτες που έπεσαν στη Μάχη.

Από το Τάγμα είχαν σκοτωθεί και τραυματιστεί 50, 300 διέφυγαν και περίπου 400 παραδόθηκαν. Από αυτούς , μερικοί, όπως ο Δ. Παπαδοπούλος και ο Χιλίαρχος αφέθηκαν ελεύθεροι, 28 δολοφονήθηκαν και θάφτηκαν στην Μερόπη και οι περισσότεροι βρέθηκαν στην Πηγάδα. Οι υπόλοιποι νεκροί της Πηγάδας απλά δεν ήταν «Ταγματασφαλίτες».

Αλλά το ερώτημα για κάθε λογικό και τίμιο άνθρωπο δεν είναι το ,«Ποιοί ακριβώς είναι θαμμένοι στην πηγάδα του Μελιγαλά;», αλλά αν οι 3657επώνυμοι σφραγισθέντες των 14 ημερών, και οι άλλοι οι ανώνυμοι που τους ξέχασε η ιστορία, «πρόδιδαν στους καταχτητές τους Έλληνες, κλέβανε το λαό διαπράττανε εγκλήματα;». Απλά πράγματα.
Ιδού η Ρόδος.

Όσο για το άλλο βλακώδες ερώτημα «γιατί δεν δικάστηκαν ως εγκληματίες πολέμου», η απάντηση είναι η Βάρκιζα.
Την απόφαση για την τύχη των αιχμαλώτων στον Μελιγαλά την έλαβαν οι αντιπρόσωποι του κόμματος Νίκος Μπελογιάννης και Τάσος Κουλαμπάς που την ανέθεσαν στον "Αρη".

 Ο Μπελογιάννης, Κουλαμπάς, ο Μιχαλόπουλος, ο Φράγκος, ο Μπλάνας, έκαναν πολιτικά αδικήματα που αμνηστεύτηκαν.

Εκείνοι που σκότωσαν, το συνεργείο των εκτελέσεων δικάστηκαν. Το 1949 από το στρατοδικείο Καλαμάτας καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν 13, και 11 καταδικάστηκαν σε ισόβια μεταξύ των οποίων και ο αγωνιστής ΟΠΛΑτζής  Ξιάρχος.

Ο «Ωρίων» , Γιάννης Μιχαλόπουλος, δάσκαλος πριν την Κατοχή, που πέθανε από καρκίνο στο πάγκρεας στις 15 Ιουλίου 1996, και ο «Ακρίτας» Γιάννης Φράγκος, δικαστικός κλητήρας πριν τον πόλεμο, που πέθανε στις 11 Φεβρουαρίου 1992, εισέπτραταν σύνταξη αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης. Ο Αχιλλέας Μπλάνας, που έφυγε πλήρης ημερών το 1998, στη Νέα Σμύρνη, εισέπραττε επίσης σύνταξη αγωνιστού. Ο Τάσος Κουλαμπάς, στις εκλογές του 1958 εξελέγη βουλευτής με την ΕΔΑ ,αλλά, πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο, το 1964, και δεν πήρε σύνταξη «αγωνιστή». Ο λαϊκός Επίτροπος Βασίλης Μπράβος, από τον Μελιγαλά, δε δικάστηκε λόγω Βάρκιζας, αλλά σκοτώθηκε στις 24 Δεκέμβρη 1947 στο Πενταώριο της Δωρίδας, ως αξιωματικός του Δημοκρατικού Στρατού και δεν πήρε σύνταξη. Το ίδιο άτυχος, ήταν και ο Κώστας Κανελλόπουλος που σαν αντισυνταγματάρχης του Δημοκρατικού Στρατού σκοτώθηκε το μεσημέρι της 4ής Φεβρουαρίου 1949. Για το λόγο αυτό, δεν δικάστηκε και ο Μπελογιάννης.
Και αν δεν έπιανε γκόμενα λάθος γυναίκα στο Βουκουρέστι, θα ζούσε και εκείνος και θα έπαιρνε σύνταξη ….αγωνιστού.