Οι αργυρώνητοι των Αθηνών και το ΕΠΟΣ του 40

Η Επιστολή Πλαστήρα ως πηγή της ιστορίας


Ο Νικόλαος Πλαστήρας δεν ήταν υποστηρικτής του Άξονα και δεν ήταν φίλος του Μεταξά. Πίστευε όμως, σαν πατριώτης ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να εμπλακεί σε πόλεμο με τη Γερμανία, και είχε την άποψη πως η Ελλάδα όφειλε να δεχθεί τις μεσολαβητικές γερμανικές προτάσεις που προέβλεπαν ανακωχή στο μέτωπο της Β. Ηπείρου με προσωρινή ελληνική διοίκηση στις περιοχές που είχε απελευθερώσει ο ελληνικός Στρατός .

Τις απόψεις του αυτές τις διατύπωσε γραπτά στον πρέσβη στην Γαλλία του Βισύ, Πλούταρχο Μεταξά , τον Σεπτέμβριο του 1941, ο οποίος εκπροσωπούσε την «βασιλική» κυβέρνηση Τσουδερού.

Η ουσία είναι ότι μετά τον θάνατο του Μεταξά απέμειναν «οι αργυρώνητοι και ανάλγητοι των Αθηνών», «...οι βλεδυροί συμμορίται που εν γνώσει του αναποφεύκτου της εθνικής συμφοράς, παρέσυραν την πτωχήν Ελλάδα με το μέρος των πλουτοκρατών και του Διεθνούς Εβραιομασσωνισμού...».
Όπως έλεγε και ο Πλαστήρας , «η έπαρσις των ανθρώπων του σεσηπότος καθεστώτος της 4ης Αυγούστου αναζωογονηθέντων υπό την μαχητικήν ορμήν του Έλληνος στρατιώτου, υπερέβη κάθε όριον».

Ο Πλαστήρας έγραψε περί «αστόχου πολιτικής» , περί, «ανυπαρξίας ικανής διευθύνσεως των πολεμικών επιχειρήσεων», και για «τύφλωση» των ανθρώπων του καθεστώτος.
Οι αναφορές του αυτές αφορούν πρωτίστως τον βασιλιά και τον Παπάγο, και τους Παπαγικούς τενεκέδες, που ηθελαν να πετάξουν τους ιταλούς στη θάλασσα και ξόδεψαν το αίμα 8000 ελλήνων στρατιωτών.
Και εξηγούσε ο Πλαστήρας, ότι ζώντος του Μεταξά, «κατά το τέλος του μηνός Νοεμβρίου του 1940», «υπήρξε έδαφος διευθετήσεως της ιταλοελληνικής συρράξεως τη μεσολαβήσει της Γερμανίας», και προσέθετε: «Έκαμα ότι ήταν δυνατόν, ώστε η Ελλάς να επωφεληθεί της ευκαιρίας», «δεν έπαυσα τας ενέργειας μου, όπως ωθήσω προς μιαν απευθείας συννενόησιν της Γερμανίας μετά της Ελληνικής Κυβερνήσεως Μεταξά, ήτις κατά τας πληροφορίας μου, ήρξατο από του Δεκεμβρίου, αλλ΄άνευ αποτελέσματος, χωρίς να γνωρίζω τους λόγους της αποτυχίας των διαπραγματεύσεων εκείνων».
Ούτε ο Μεταξάς στο ημερολόγιο του αναφέρθηκε.
Στη συνέχεια , μετά τον θάνατο του Μεταξά, ο Πλαστήρας λέει:

«Κατά Ιανουάριον και Φεβρουάριον, ο κίνδυνος ήτο οφθαλμοφανής. Ανήσυχος μέχρι απελπισίας ηθέλησα να μεταβώ εις Αίγυπτον. Εσκέφθην να επιχειρήσω, όπως επιτύχω μετάβασιν εις Βηρυττόν, οπόθεν θα μου ήτο εύκολον να επικοινωνήσω μέσω προσώπου τινός της Ελληνικής κυβερνήσεως, δια να της παραστήσω τον κίνδυνον και τας ελπίδας αποφυγής της καταστροφής δια μιας συμφωνίας μεσολαβήσει της Γερμανίας....Δυστυχώς όλαι αι προσπάθειαι μου απέτυχον, οφειλόμεναι εις την εχθρικήν διάθεσιν εναντίον μου της πρεσβείας. Εάν κ. πρεσβευτά κατόρθωνα να μεταβώ εις Βηρυττόν, έτρεφον πολλάς ελπίδας ότι θα έπειθον την κυβέρνησιν Κορυζή τουλάχιστον να επιδιώξη την προτεινόμενην εκ μέρους της Γερμανίας διευθέτησιν της ιταλόελληνικής συρράξεως. Είχα αρκετά σοβαρά πειστήρια προς τούτο. Παρ΄όλα αυτά δεν έπαυσα τας ενέργειας μου, όπως ωθήσω προς μιαν απευθείας συννενόησιν της Γερμανίας μετά της Ελληνικής Κυβερνήσεως».

Άρα ακόμη και τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο υπήρχε έδαφος συνεννοήσεως. Και συνεχίζει ο Πλαστηρας.
«Και το μοιραίον επήλθεν. Η Ελλάς ήχθη προς αυτοκτονίαν παρά μιας βασιλικής κυβερνήσεως δεχθείσης μετ΄απεριγράπτου αφελείας ν΄αντιμετωπίση τας δύο μεγαλυτέρας στρατιωτικάς δυνάμεις της Ευρώπης, καίτοι της υπεδείχθη υπό της συμμάχου Αγγλίας ότι η βοήθεια της θα ήταν αυστηρώς περιορισμένη.
Η ανήκουστος κουφότης της Βασιλικής κυβερνήσεως υπήρξεν η αφορμή μιας τραγικής καταστροφής για της χώρας εντός ολίγων ημερών και ως να μην ήρκει ετούτο ένεκα τελείας αγνοίας των νεότερων πολεμικών μεθόδων, παρέτειναν ασκόπως τον πόλεμον δια να συντελεσθή η πράξις η τελευταία του δράματος δια την μετατροπίν εις ερείπια της ωραίας αλλά ατυχούς νήσου Κρήτης, την ευθύνην της οποίας κατά μέγα μέρος φέρει επί των ώμων του ο κ. Τσουδερός, γέννημα αυτής».

Αυτοί είναι οι αργυρώνητοι και ανάλγητοι των Αθηνών, η βδελυρά βασιλικοί συμμορία που οδήγησαν στην «τραγική καταστροφή για της χώρας εντός ολίγων ημερών» και «ένεκα τελείας αγνοίας των νεότερων πολεμικών μεθόδων», ο Παπάγος και ο Βασιλιάς, «παρέτειναν ασκόπως τον πόλεμον».

Δηλαδή ο Πλαστήρας έλεγε ότι ο Τσολάκογλου δεν ηταν προδότης αλλά Σωτήρας του Έλληνα Στρατιώτη και της Χώρας.
Αλλά οι αργυρώνητοι των Αθηνών, έγραψαν την δική τους πλαστή ιστορία.