Η άνευ λόγου θυσία του ελληνικού αίματος το 1940 που έμεινε ατιμώρητη

Του Σπύρου Χατζάρα

Τα έχω εξηγήσει πολλές φορές. Τα ελληνικό θαύμα του 1940, στην γραμμή Ελαίας-Καλαμά και στην Πίνδο, γίνεται ακόμα μεγαλύτερο διότι στρατιωτικά επετεύχθηκε εναντίον της θέλησης και των σχεδίων της άκαπνης και ανίκανης ηγεσίας του πραξικοπηματία διαγγελέα και χάρη στην ισχυρή θέληση των επιτόπου στρατιωτικών διοικητών του διοικητή της 8ης Μεραρχίας υποστράτηγου Χαράλαμπου Γ. Κατσιμήτρου και του διοικητή της 1ης Μεραρχίας υποστράτηγου Βασίλειου Βραχνού, που ενέπνευσαν τους στρατιώτες και τους αξιωματικούς τους.

Έχω εξηγήσει, πολλές φορες, ότι η ιταλική επίθεση βασίστηκε στην γνώση των «επιτελικών σχεδίων» του Παπάγου περί εγκαταλείψεως της Ηπείρου και για το λόγο αυτό χρησιμοποιήθηκαν βιαστικά λιγότερες δυνάμεις από τις αναγκαίες.

Ο πόλεμος, δεν είναι τίποτε άλλο από μια μονομαχία σε ευρύτερη κλίμακα. Στις αναρίθμητες επιμέρους μονομαχίες, οι Έλληνες νίκησαν στην Γκραμπάλα και την Πίνδο, ενώ ο "φτερωτός" Λιούμπας το είχε βάλει στα πόδια και πήγε στο Αχέρωντα σύμφωνα με τα σχέδια του Διαγγελέα και παρέμεινε εκεί μέχρι τις 14 Νοεμβρίου παραμένοντας «διαταγές».

  Ο Στρατάρχης-Διαγγελέας που δεν πήγε ποτέ στο μέτωπο, δεν διέθετε σαφή αντίληψη του Αλβανικού μετώπου, δεν είχε αίσθηση για τη κατάσταση, και το λεγόμενο Γενικό Στρατηγείο δεν διέθετε αντίληψη του Θεάτρου, δεν διέθετε ακριβείς πληροφορίες και ούτε είχε την ικανότητα να προσδιορίσει το στόχο της κύριας προσπάθειας. του στρατού. Να δώσω ένα κλασσικό παράδειγμα αυτή της ανικανότητας.
Το πλαστό και ανακριβές πολεμικό ανακοινωθέν Νο 43 του Παπάγου, της 8ης Δεκεμβρίου ανέφερε: «Καθ όλην την ημεραν τα στρατεύματα μας διεξήγαγον επιθετικούς αγώνας εις διαφόρους τομείς του μετώπου. Οι αγώνες ούτοι εστέφθησαν υπό πλήρους επιτυχίας και έσχον ως αποτέλεσμα την κατάληψιν επικαίρων θέσεων εντός του αλβανικού εδάφους. Κατελήφθη το Αργυρόκαστρον».

Η IV Μεραρχία επιστρατεύτηκε στην Τρίπολη στις 28 Οκτωβρίου 1940. Στις 19 Νοεμβρίου 1940 μετακινήθηκε στο Ναύπλιο και από εκεί σιδηροδρομικά Καλαμπάκα, και από εκεί πεζοπορώντας έφτασε στα Γιάννενα στις 2 Δεκεμβρίου 1940, όπου τέθηκε υπό τη διοίκηση του Α’ Σώματος Στρατού. Την 6η Δεκεμβρίου 1940 προωθήθηκε στην περιοχή Καστάνιανη – Κεράσοβο και έφθασε στην πρώτη γραμμή, μετά από 39 ημέρες πολέμου. Στις 7 Δεκεμβρίου το Γενικό Στρατηγείο Εξέδωσε τη διαταγή επιχειρήσεων της μεραρχίας με κύριο αντικειμενικό σκοπό την κατάληψη της γραμμής Ράχη Κανάτια-ύψωμα 1505-Λαζαράτι, επιτιθέμενη στην κατεύθυνση Μακρύκαμπος-Σοπότι-Κεσιάγι, και με δευτερεύοντα αντικειμενικό σκοπό με παράλληλη ενέργεια την κατάληψη της γραμμής Σκαρφίτσα-Μάλι Λέχνικουτ- Μασκουλέρι, επιτιθέμενη στην κατεύθυνση Πέζα-Ελευθεροχώρι-Ράχη Κανάτια-Πιλόι.

Δηλαδή δεν υπήρχε στόχος κατάληψης του Αργυροκάστρου το οποίο όμως οι Ιταλοί είχαν εκκενώσει από τη νύκτα της 5ης προς την 6η Δεκεμβρίου και η γραμμή αμύνης τους ήταν 10 χιλιόμετρα βορειοδυτικά από το Αργυρόκαστρο στη γέφυρα του Βελίτσα.

Διαταγές στα κουτουρού για επιθετικές ενέργειες προς κατάληψη, «επικαίρων θέσεων εντός του αλβανικού εδάφους.»

Ο στόχος του Πολέμου βέβαια, σύμφωνα με τον Παπάγο δεν ήταν η πλέον απελευθέρωση της Β. Ηπείρου, αλλά η κατάληψη επικαίρων θέσεων εντός του αλβανικού εδάφους.

Το Αργυρόκαστρο για το Γενικό Επιτελείο της Μεγ.Βρετανίας και τον Παπάγο ήταν «αλβανικό έδαφος», όπως και η Κορυτσά και η Χειμμάρα. Άλλωστε, σε αυτό επέμενε ο αγγλικός παράγων, και για αυτό ο Μεταξάς στο μήνυμα για την απελευθέρωση της Κορυτσάς είχε ειπεί το ατυχές: «Αγωνιζόμεθα όχι μόνον δια την ύπαρξιν μας, αλλά και για τους άλλους Βαλκανικούς λαούς και για την απελευθέρωσιν της Αλβανίας».

Ο στρατιωτικός στόχος του πολέμου ορίζεται από τον πολιτικό σκοπό. Επομένως , ο στόχος πλέον ήταν η απελευθέρωση της Αλβανίας.
Ο Μεταξάς παρόλο που ζητούσε από το ελληνικό ναυτικό μια επιχείρηση απελευθέρωσης των Δωδεκανήσων, δεν αναφερθηκε σε αυτήν στο διάγγελμα του λόγω των αγγλικών ενστάσεων. Η Καθημερινή της 29 Οκτωβρίου έγραφε ότι , «με την έναρξη του πολέμου οι Δωδεκανήσιοι ενθουσιάστηκαν. Η ελπίδα ότι έφτασε η ώρα να απελευθερωθούν από την ιταλική κατοχή τους έδωσε φτερά». Τον Νοέμβριο συγκροτήθηκε το σύνταγμα Δωδεκανήσιων, ποπυ δεν στάλθηκε ποτέ στα Δωδεκάνησα αλλά το έστειλε ο Παπάγος να αντιμετωπίσει τα γερμανικά Πάντσερ στη Βωβούσα.

Ο Μεταξάς στο ημερολόγιο του έγραφε: «11 Δεκεμβρίου, Τετάρτη-45 ημέρα (πολέμου) Απόψε. Μέγα Πολεμικόν Συμβούλιον ένεκα Παπαδήμα ζητούντος δράσιν του στόλου εις Αδριατικήν. Εισήγησίς μου περί ανάγκης τηρήσεως στόλου δια Δωδεκάνησον. 29 Δεκεκβρίου, Κυριακή- 63η ημέρα ... Πάλαιρετ τον εκάλεσα πάλιν δια ζήτημα Δωδεκανήσου. Φαίνεται ότι εισέρχεται εις κάποιον δρόμον ευνοικόν. Φαίνεται μόνον».
Την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 1941 ο Ιωάννης Μεταξάς έκοψε την πίττα της ΕΟΝ. «Κόβω ένα κομμάτι για την Κορυτσά και ένα για το Αργυρόκαστρο» είπε. Και κόβοντας το τρίτο κομμάτι είπε. «Πρέπει να προστεθεί τώρα και για πάντα πια η περιφερειακή Διοίκησης Δωδεκανήσου».

Η απελευθέρωση της Δωδεκανήσου δεν έγινε λόγω των αντιδράσεων των άγγλων συμμάχων που επέμεναν και για την εδαφική ακεραιότητα της …Αλβανίας.; Η (έξυπνη) εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα, στην έκδοση του 1911 έγραφε: «Ο πόλεμος χωρίς στρατηγική είναι σκέτη σφαγή».
Το ζητούμενο ακόμα είναι η ελληνική στρατηγική μετα την απόκρουση της ιταλικής εισβολής. Η άνευ λόγου θυσία του ελληνικού αίματος εντός του «αλβανικού εδάφους» που έμεινε ατιμώρητη, γίνεται προσπάθεια να δικαιολογηθεί ακόμα και σήμερα, από τους λάτρεις του ….αγγλικού ποδοσφαίρου. Και επειδή ο Πόλεμος είναι απλώς η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα και οι ένοπλες δυνάμεις είναι ο «σιδηρούς βραχίων» της διπλωματίας ενός κράτους,
η λύση στην ελληνοιταλική σύρραξη δεν μπορεί να ήταν στρατιωτική αλλά διπλωματική Και για αυτό εκτελέστηκε ο Μεταξάς.
Ο παράγων που χάλαγε τη σούπα, (και τη στρατηγική),  του «αγγλικού παράγοντα».