Στις 15 Ιουνίου 1939 δημοσιεύτηκε στο φύλλο 77 η απόφαση 31 του Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου της Χάγης , που δεχόταν την άποψη της κυβέρνησης του Ιωάννη Μεταξά, που επικαλούνταν την «αρχής τής δημοσιονομικής αδυναμίας», και έβαζε σε προτεραιότητα τις ανάγκες των πολιτών έστω κι αν αυτό ήταν εις βάρος των πιστωτών. Το δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή της «Societe Commerciale De Belgique», που ζητούσε να ....πληρωθεί.
«Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι».
ΑπάντησηΔιαγραφή(Ιωάννου Μεταξά: «Ημερολόγιο», εκδόσεις «Γκοβόστη», τόμος Δ’ σελ. 77).
«Είμεθα ουδέτεροι εφ’ όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης».
(Ι. Μεταξάς στον Αρθουρ Μάρτον – ανταποκριτή της «Ντέιλι Τέλεγκραφ». Στο «Τα Μυστικά Αρχεία του Φόρεϊν Οφφις», ΒΙΠΕΡ, εκδόσεις «ΠΑΠΥΡΟΣ», σελ. 76).
«Είμαι στρατιώτης και ευγενής και θέτω εις την υπηρεσία του Βασιλέως μου το ξίφος μου… Μου είναι αδιάφορον αν ο Βασιλεύς είναι καλός ή κακός, επιβλαβής ή ωφέλιμος. Δεν εξετάζω αν αι πράξεις του προξενούν καλόν ή κακόν εις το έθνος. Τον ακολουθώ τυφλώς εις ό,τι θέλει. Η θέλησίς του είναι διΆ εμέ νόμος».
(Ιωάννη Μεταξά, Το προσωπικό μου Ημερολόγιο, τομ. 2ος, σ. 461, Γκοβόστης, Αθήνα)
Εντέλει πια είναι η αλήθεια;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήτσος The Stranger ----- • 9 ώρες πριν
Χαχαχα! Πάλι η ίδια μούφα ιστορία;;; ΠΑΡΑΜΥΘΙ.
Ρε σοβαρευτείτε λιγάκι, τις ίδιες ανοησίες των αγανακτισμένων θα αρχίσουμε πάλι; Ότι μαλακία υπάρχει στο ιντερνετ δε σημαίνει οτι είναι αλήθεια!
Η αποφαση ήταν με πλειοψηφία 13-2 και απέρριπτε όλους τους ελληνικούς ισχυρισμούς
Όχι μόνο δεν δικαίωσε την Ελλάδα αλλά ανεγνώρισε, ότι οι από 03.01.1936 και 25.07.1936 διαιτητικές αποφάσεις ήταν δεσμευτικές γι' αυτή. Και ναι μεν το παραπάνω Δικαστήριο αναγνωρίζει ότι είναι δυνατή μια νέα συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών, την οποία η Ελλάδα θα δύναται να τηρήσει, λαμβανομένων υπόψη της κακής οικονομικής καταστάσεώς της, πλην, όμως, μέχρι να ληφθεί μια τέτοια συμφωνία (που, ουδέποτε ελήφθη), οι παραπάνω διαιτητικές αποφάσεις δέσμευαν την Ελλάδα. Κατά τα κοινώς λεγόμενα, η Ελλάδα ηττήθηκε κατά κράτος και το χρέος της προς τη βελγική τράπεζα παρέμεινε.
Η Ελλάδα προφανώς λόγω της δυσχερούς οικονομικής της κατάστασης είχε συμφωνήσει να εξοφλεί το δημόσιο χρέος της κατά τρόπο, που δεν θα οδηγούσε στην ολοκληρωτική εξαθλίωσή της. Επεδίωξε, λοιπόν, να υπαγάγει και το χρέος της προς την ανωτέρω βελγική τράπεζα στους ίδιους όρους, πλην όμως, η απόφαση του Διαρκούς Δικαστηρίου του Διεθνούς Δικαίου δεν έκανε δεκτό αυτό τον ισχυρισμό της.
Το αγγλικό κείμενο της απόφασης του Διαρκους Δικαστηρίου του Διεθνούς Δικαίου (βάζουν και της Χάγης για παραπλάνηση αφου το γνωστό σε εμάς σήμερα Διεθνες Δικαστήριο ιδρύθηκε το 1945 μετά το Μεταξά δηλαδή).
http://www.worldcourts.com/...