Οι Κιοτσέκ του ΣΥΡΙΖΑ και ο Παγκρατίδης

¨Όπως λένε στο Αμέρικα, «χρειάζονται δύο για να χορέψουν Ταγκό». Δεν αρκεί ο δίφυλλος Πουστραλέξης να βάζει ξανθιά παρούκα, γόβες και κραγιόν. Χρειάζεται και κάποιος που θα τον θεωρεί  «ελκυστικό». Θυμάστε την εβραία «λουκάνικο» της Γιουροβίζιον; Δεν φτάνει ! Θέλει και πελάτες.

  Τα κιοτσέκια, οι Ταβσαν, οι Ρακκά και τα Τσενγκί της Κωνσταντινούπολης αλλά και εκέινοι οι ξεπεσμένοι πούστηδες που δούλευαν στα Χάνια της επαρχίας, ηταν σκλάβοι κατεχόμενοι.
Τα κιοτσέκια ξεκινούσαν την εκπαίδευσή τους από την ηλικία των επτά ή οκτώ ετών , όχι δεκαπέντε που θέλει ο πουστρουπουργός του ΣΥΡΙΖΑ.
Στην οθωμανική ναζιστική κοινωνία η ομοφυλοφιλία ήταν καθεστωτική. 
Οι "άρειοι " Μογγόλοι είχαν στα χαρέμια τους στην Αδριανούπολη νεαρούς υπηρέτες και τους ακολουθούσαν οι βεζύρηδες, οι Γενίτσαροι και οι ουλεμάδες. Όλοι ήσαν αρσενοκοίτες.
Αργότερα έδωσαν την πουστιά στο λαό που έβρισε ο καθένας στις ταβέρνες και τα χάνια του νεαρούς Κιοτσέκ , που ξεκινούσαν την εκπαίδευσή τους από την ηλικία των επτά ή οκτώ ετών , και θεωρούνταν ολοκληρωμένοι πούστηδες , μετά από περίπου έξι χρόνια πρακτικής, στα 13 ή 14.(Οπότε στα 15 δεν είχαν αμφιβολίες).
Η καριέρα τους διαρκούσε για όσο διάστημα δεν είχαν τριχοφυφϊα και διατηρούσαν τη νεανική τους εμφάνιση.
Μεταξύ των πιο διάσημων τραβεστί-πούστηδωντης Πόλης , στα τέλη του 18ου αιώνα ήταν ένας Τσιγγάνος από το Διδυμότειχο , ενας Γιοργάκι, ενας Κροάτης, ενας Αρμένης και ο Παντελής από τη Χίο.
Αλλά ο πιο διάσημος πούστης ηταν ο τσιγγάνος Ισαμήλ που οι πελάτες είχαν σειρά μερικές εβδομάδες.
Όλα αυτά σας τα είπα επειδή μου έκανε εντύπωση ή παρέμβαση της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου σε μια υπόθεση τέτοιας υφής, ιδίως υπό το πρίσμα του νόμου για την νομική αναγνώριση του φύλλου.
Ένας κύριος μήνυσε έναν άλλο κύριο και ισχυρίζεται ότι το 2001, στην ηλικία των 12 ετών είχε έρθει σε σύγκρουση με τους γονείς του, αδιαφορούσε για το σχολείο του, και σύχναζε σε καφετέριες και μπαράκια, όπου γνώρισε τον κατά 20 χρόνια μεγαλύτερό του κατηγορούμενο, ο οποίος είχε δύο καταστήματα στην πόλη που διέμενε και για κάποιο διάστημα εργάστηκε σε αυτά.
Ο επίμαχος ενήλικας προσέγγισε τον 12χρονο και ανέπτυξαν φιλικές σχέσεις. Σύμφωνα με τον μηνυτή, το καλοκαίρι του 2003, (όταν πιά ήταν 14 ετών),
ο κατηγορούμενος με το πρόσχημα της εγγραφής CD μουσικής τον παρέσυρε στο σπίτι της αδελφής του και αφού ήπιαν μπύρες, ο ενήλικας του ζήτησε να γδυθεί και τον απείλησε ότι θα κάνει κακό στη μητέρα του και την αδελφή του αν δεν τον υπακούσει.
Ο  τότε ανήλικος αναφέρει στην κατάθεσή του:
«Εγώ φοβούμενος και μη μπορώντας να ζητήσω βοήθεια από κανένα, καθώς δεν υπήρχε κανείς σπίτι, τον υπάκουσα και στη συνέχεια με βίασε».
Η συμπεριφορά σε βάρος του ανήλικου διήρκεσε ανελλιπώς έως τα 18 χρόνια του.
Στην κατάθεση του μηνυτής αναφέρει ότι μέσα στο κατάστημα του κατηγορουμένου, που εργαζόταν για κάποιο διάστημα, τον βίαζε με την άσκηση ψυχολογικής βίας λέγοντας ότι «θα κάνει κακό στον ίδιο και την οικογένεια του». Παράλληλα, όμως ο μυνητής επέστρεψε στο σχολείο και ένας συμμαθητής του σε κατάθεση του ανέφερε ότι όταν ήταν στην Γ΄ Γυμνασίου κάποια στιγμή τον είδε στενοχωρημένο και μετά από πιέσεις του εκμυστηρεύθηκε ότι τον είχε βιάσει ο κατηγορούμενος.

Η μητέρα του μηνυτή κατέθεσε ότι ο γιός της, «της είπε ότι λέγοντας ότι ντρέπεται»,
«ότι δεν ήθελε να το μάθει ο μπαμπάς του»,
ότι ο μηνυθείς «τον απειλούσε ότι θα κάνει τα ίδια στην μητέρα και την αδελφή του».
και ότι «ο φόβος που του δημιούργησε αλλοίωσε όλη την προσωπικότητά του».
Μετά την ενηλικίωσή του ο μηνυτής, άρχισε να εμφανίζει τα αποτελέσματα των όσων υπέστη στην εφηβεία του λένε οι συντάκτες της μήνυσης.
«Εμφάνισε ανυπέρβλητες δυσκολίες προσαρμογής κατά την στρατιωτική του θητεία, όπου τελικά εξέτισε θητεία αόπλου, ενώ κρατήθηκε προσωρινά στις φυλακές Κορυδαλλού για απόπειρα βιασμού και ληστεία σε βάρος γυναίκας.
Τότε από το ψυχιατρείο κρατουμένων των φυλακών, διαγνώστηκε διπολική διαταραχή προσωπικότητας και ξεκίνησε φαρμακευτική αγωγή, ενώ στην συνέχεια αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει δια απαγχονισμού. Μετά από όλα αυτά νοσηλεύτηκε σε ιδιωτική κλινική». Με βάση αυτή την τραγική ιστορία, ο νόμος τους Πουστραλέξη μάλλον δεν είναι πράξη γενναιότητας.
ΥΓ. Και πολλές ομοιότητές με τον Παγκρατίδη ρε παιδιά!