1896-2018. Εντός εκτός και επί τα αυτά για 122 χρόνια

Τρία χρόνια, μετά το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», του Χάρυ του «εκσυγχρονιστή», και νε μέσω Διεθνούς οικονομικού Ελέγχου, ο Παπαδιαμάντης δημοσίευσε στην «Ακρόπολι» του Βλάση Γαβριηλίδη, το αθηναϊκό χρονογράφημα, «τα Χριστούγεννα του τεμπέλη», που έδινε μια εικόνα της καθημερινής φτώχειας.
Έλεγε λοιπόν ο μαστρο-Παύλος , ο Πισκολέτος.
«Εμένα η φαμίλια μου δουλεύει, εγώ δουλεύω, ο γυιός μου δουλεύει, το κορίτσι πάει στη μοδίστρα. Και μ’ όλα αυτά, δεν μπορούμε ακόμα να βγάλουμε τα νοίκια της κυρα-Στρατίνας. Δουλεύουμε για την σπιτονοικοκυρά, δουλεύουμε για τον μπακάλη, για τον μανάβη, για τον τσαγκάρη, για τον έμπορο. Η κόρη θέλει το λούσο της· ο νέος θέλει το καφενείο του, το ρούχο του, το γλέντι του. Ύστερα, κάμε προκοπή».

Τώρα αντί για «τα νοίκια της κυρα-Στρατίνας» έχουμε το στεγαστικό. Και επειδή η μέση οικογένεια πληρώνει πιο πολλά για φόρους και λογαριασμούς παρά για φαγητό, ο «μαστρο-Παύλος» , 122 χρόνια μετά θα έλεγε. «Δουλεύουμε για την Τράπεζα, δουλεύουμε για τους φόρους, δουλεύουμε για τη ΔΕΗ, για την ΚΟΣΜΟΤΕ, δουλεύουμε για τον μπακάλη, για τον μανάβη, για τον τσαγκάρη, για τον έμπορο. Η κόρη θέλει το λούσο της· ο νέος θέλει το καφενείο του, το ρούχο του, το γλέντι του. Ύστερα, κάμε προκοπή».

Ούτε ένα βήμα έξω από το φαύλο κύκλο. 122 χρόνια στάσιμοι.

Και ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες το έλεγαν και τότε.

«Ποιός λέγει, ότι αι εορταί είναι πάρα πολλαί δια τους ορθοδόξους Έλληνας, και αι εργάσιμοι είναι πολύ ολίγαι; Αυτά τα λέγουν όσοι δεν έκαμαν ποτέ σωματικήν εργασίαν και ηξεύρουν μόνον δια τους άλλους να θεσμοθετούν», εγραφε ο Παπαδιαμάντης το 1896.
Τα ίδια ακριβώς έλεγε και ο Σημίτης.