Ιδού ο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ Ρουφιανογιάννης

Τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη αξιοποιήθηκαν από την Στοά και την Ιντέλιτζενς Σέρβις στην Κατοχή, για να στηρίζουν το σενάριο (αγγλόφιλου) του Λαού απέναντι στους γερμανόφιλους στρατηγούς.
Ο λόγος της Λαμίας του Βελουχιώτη και ο ύμνος στον Μακρυγιάννη του άγγλου πράκτορα Γιώργου Σεφεριάδη έχουν κοινή μήτρα.
Το ίδιο και η Κομμουνιστοκρατία που μιλάει ακόμα για το ΟΧΙ του λαού. Όλο το σενάριο της Εθνικής Αντίστασης χτίστηκε πάνω στον «αγνό λαϊκό αγωνιστή» Μακρυγιάννη, του οποίου τον αγώνα συνέχιζαν το ΚΚΕ και ο ΕΛΑΣ. 
Ο πράκτωρ Γιώργος Σεφεριάδης αναγνώρισε, τον ανήθικο τοκογλύφο, «ως σπουδαία παρακαταθήκη μιας απλής και βαθιάς ηθικής συνείδησης». Για τις ανάγκες της συμμαχικής προσπάθειας. Αυτός έβγαλε και το «απαλλακτικό βούλευμα» για την συνομωσία εκτέλεσης του Όθωνα, που ήταν αντίγραφο εκείνης του Καποδίστρια στο Ναύπλιο.
Η αγγλική και κομμουνιστική προπαγάνδα στην Κατοχή, εμφάνισαν τον Ρουφιανογιάννη ως «ως δείγμα ανυποχώρητου αγωνιστή και γνήσιου πατριώτη», και «ως εκπρόσωπο της ψυχής του έθνους».

Η Στοά του Λονδίνου ανέλαβε τα μαθήματα «Μακρυγιαννισμού»

Ο Γιάννης Βλάχος, (Βλαχογιάννης), ήταν Βλάχος. Και σαν τέτοιος δεν έβλαψε ποτέ το συμφέρον του. Βρήκε ως χορηγό τον αμπραμχαμίτη Μπεν-άκη από την Αίγυπτο, και με τα χρήματα και με συμβουλή εκείνου , «αλίευσε» μέρος των χειρογράφων του Σπηλιάδη στο τυπογραφείο του Χ. Νικολαΐδου Φιλαδελφέως και τα υπόλοιπα τα αγόρασε από τη χήρα του, για να μην εκδοθούν ποτέ.
Επειδή όμως ο Βλάχος Γιάννης, ως Βλάχος ήταν δίβουλος, δεν τα κατέστρεψε αλλά τα «παραχώνιασε», και έτσι τα βρήκε ο Παναγιώτης Φ. Χριστόπουλος που επιμελήθηκε την έκδοση το 2007 του τρίτου τόμου των απομνημονευμάτων Σπηλιάδη, που αναφερόταν στην δολοφονία του Καποδίστρια και τον οποίο οι αμπραμχαμίτες ήθελαν να εξαφανίσουν. Έτσι μάθαμε την αλήθεια.
Ωστόσο ο Γιάννης Βλάχος, με χορηγό πάντα τον αμπραμχαμίτη Μπεν-άκη, εξέδωσε το 1907 το χειρόγραφο του Μακρυγιάννη με τον τίτλο «Απομνημονεύματα», με δική του επιμέλεια.
Αλλά τότε τα ψέματα του ρουφιάνου δεν απέδωσαν.

Η «επιχείρηση» «άγιος-Μακρυγιάννης», στήθηκε στην κατοχή, από την «γενιά του 30», τους Σεφεριάδη, Θεοτοκά, Λορεντζάτο και τον εδαίτη Βουρνά, τον διάδοχο του Κορδάτου στην μαρξιστική παντογνωσία. Ο Βουρνάς μάλιστα βάφτισε τον τοκογλύφο- πράκτορα ,«πατριδοφύλακα».

Ο απατεώνας Γιώργος Σεφεριάδης, ο αδελφός της «Πάπισσας Ιωάννας», τον αναγνώρισε στην εποχή του Μεσοπολέμου και ως σπουδαίο πεζογράφο.
Στις 16 Μαΐου 1943 στον κινηματογράφο Ριάλτο της Αλεξάνδρειας έκανε και διάλεξη για τον Ρουφιανογιάννη, που την επανέλαβε και στο Κάιρο.

Ο άγιος-Μακρυγιάννης μετά τον εμφύλιο ήταν το ιδεολογικό όπλο που χρειαζόταν η ΕΔΑ για να υποστηρίξει τον καλό «λαϊκό»- πατριωτισμό των μαρξιστών, έναντι των κακών δεξιών «εθνικιστών».

Τα «Απομνημονεύματά» του «ασπούδακτου αγωνιστή του 1821», τα προσκύνησαν, οι αμπραχάμ φρέντλι, Σεφεριάδης και Θεοτοκάς, και ο Ζήσιμος Λορεντζάτος, που ήταν «απαλλαγμένος από βιοποριστικές φροντίδες». Θαυμαστής του τοκογλύφου και ο «συνταγματολόγος», που είχε το πορτρέτο του, κρεμασμένο στο γραφείο του .

Εάν ο Εβανζέλ θαυμάζει τον «πατριδοφύλακα» της ΕΔΑ , η ιστοσελίδα του κ. Μιζαλολιάκου θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτική με τα πρόσωπα που αποθεώνουν.

Ο Μακρυγιάννης, ο Ξάνθος, ο Πολυζωίδης , ο Μαυροκορδάτος , ο Βελουχιώτης είναι πολύ μαύρα πρόσωπα. Κατάμαυρα. Που μας τα επέβαλε η ξένη κατοχή.

Τρείς του Σεπτέμβρη να γελάς.

Το πραξικόπημα της 3ης/15 Σεπτεμβρίου 1843, που το συνοργάνωσε ο τοκογλύφος Ρουφιανογιάννης, έγινε από τους δανειστές, για να εξασφαλιστεί η εκπλήρωση των όρων του τότε μνημονίου. Το καλοκαίρι του 1843 η Ελλάδα... έπρεπε να καταβάλει στις τράπεζες της Ευρώπης τα τοκοχρεολύσια του δανείου των 60 εκατ. φράγκων. Οι ετήσιοι τόκοι ήταν 7 εκατομμύρια δραχμές και τα έσοδα του ελληνικού κράτους έφταναν μετά βίας τα 14 εκατομμύρια ετησίως.

Ο Νικόλαος Σιλήβεργος, ως υπουργός Οικονομικών ενημέρωσε τον Μαξ Ρότσιλντ τον Ιούνιο του 1843 ότι η κυβέρνηση αδυνατούσε να καταβάλει το ποσό και ζήτησε νέο δάνειο, με την εγγύηση των μεγάλων δυνάμεων, ώστε να αποπληρώσει τα παλιά. Οι Δυνάμεις έκαναν μια διάσκεψη για το ελληνικό χρέος στο Λονδίνο με τους Ρότσιλντ, και κατέληξαν σε ένα πρωτόκολλο, το οποίο οι πρεσβευτές τους, το παρουσίασαν στον Άθωνα και άρχισαν διαπραγματεύσεις.

Μετά από ένα μήνα υπογράφηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 1843 το Μνημόνιο μνημόνιο, με μέτρα 3,6 εκατομμυρίων δραχμών υπέρ των δανειστών. Με το μνημόνιο, – Απολύθηκε το ένα τρίτο των Δημοσίων υπαλλήλων και μειώθηκαν 20% οι μισθοί όσων παρέμειναν, απολύθηκαν όλοι οι υπάλληλοι του εθνικού τυπογραφείου, οι δασονόμοι και οι δασικοί υπάλληλοι, οι μηχανικοί του Δημοσίου και σταμάτησαν τα δημόσια έργα. Καταργήθηκαν εντελώς όλες οι υγειονομικές υπηρεσίες του κράτους και μειώθηκαν κατά 60% οι στρατιωτικές δαπάνες. Εφαρμόστηκε δηλαδή το «λιγότερο κράτος»,
Ακόμα, σταμάτησε η χορήγηση συντάξεων ,αυξήθηκαν οι δασμοί και οι φόροι χαρτοσήμου και επιβλήθηκε προκαταβολή στην είσπραξη του φόρου εισοδήματος. Νομιμοποιήθηκαν όλα τα αυθαίρετα κτίσματα με πληρωμή προστίμων νομιμοποίησης, και περαιώθηκαν συνοπτικά όλες οι εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις, τον φοροφυγάδων με την καταβολή εφάπαξ ποσού.

Αυτά ανέλαβε να εφαρμόσει η «Επανάσταση» του Μαξ , που έγινε την επομένη. Το αγγλικό Σύνταγμα Ρόστιλντ, ήταν προοδευτική ... «μεταρρύθμιση» και εγγύηση πληρωμής των δανείων.

Η καταδίκη του Προδότη

Επειδή ο Όθωνας συνέχισε να συνεργάζεται με τους Πατριώτες και Φιλογενείς , ιδίως μετά την υπόθεση Πατσίφικο, οι Ρότσιλντ και η Στοά του Λονδίνου αποφάσισαν την ανατροπή του. Στην κίνηση αυτή, που πρωταγωνιστικό ρόλο είχε ο Ρουφιανογιάννης, μετείχε και ο Αναστάσιος Γούδας, ο συκοφάντης του νεκρού Καποδίστρια. Ο Μακρυγιάννης το 1851 ήταν στο επίκεντρο συνωμοσίας για τη δολοφονία του Όθωνα και της Αμαλίας.
Τότε άρχισε να γράφει τα «απομνημονεύματα», και τα Οράμματα.
Συνελήφθη στα μέσα Μαρτίου 1852, και τότε σταμάτησε το γράψιμο.
Το Μάρτιο του 1853 δικάστηκε σε στρατοδικείο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας και καταδικάστηκε σε θάνατο .
Ο μάρτυρας Ν. Στεφανίδης, κατέθεσε πως ο Μακρυγιάννης του αποκάλυψε ότι στις 25 Μαρτίου 1853, οι άνθρωποι του θα δολοφονούσαν το βασιλικό ζεύγος έξω από τον τότε μητροπολιτικό ναό της Αγίας Ειρήνης.
Ήταν μια αντιγραφή της δολοφονίας Καποδίστρια. Οι δολοφόνοι θα ήσαν από τους συνταγματικούς» Πολωνούς μασόνους επαναστάτες του 1848, που είχαν καταφύγει και βρει άσυλο στην Ελλάδα.

Όλοι οι αγγλόφρονες ρουφιάνοι της Ψωροελίτ, με πρώτο τον απατεώνα Σεφεριάδη, τον υπερασπίζονται, και λένε ότι δεν υπήρχαν σοβαρά αποδεικτικά στοιχεία και ότι η κατηγορία δεν αποδείχτηκε.

Κατά τη διάρκεια της δίκης του Μακρυγιάννη κλήθηκαν να καταθέσουν γιατροί σχετικά με το αν είχε σώας τας φρένας Ρουφιανογιάννης. Ο Ιατρός Περικλής Σούτσος, είπε ότι «ο άνθρωπος ήταν εις κατάστασιν μονομανίας προελθούσης από θρησκευτικά αίτια» και ο οικογενειακός ιατρός Αλέξανδρος Βενιζέλος τόνισε ότι «η σειρά της ομιλίας του ήτο ενίοτε συγκεχυμένη».
Ο ψυχίατρος Νίκος Σιδέρης απέδωσε τη συμπεριφορά του Μακρυγιάννη σε επιληψία του κροταφικού λοβού. Με αυτά και με αυτά τη γλύτωσε . Η ποινή του πράκτορα μετατράπηκε από τον Όθωνα σε ισόβια, επειδή του είπαν ότι
ο πράκτορας ήταν τρελός, και κατόπιν σε δεκαετή κάθειρξη.
Με παρέμβαση του Δημητρίου Καλλέργη και της αγγλικής πρεσβείας αποφυλακίστηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 1854. Δυο χρόνια  έμεινε στη φυλακή.

Μετά την έξωση του Όθωνα η προσωρινή κυβέρνηση τον έκανε τιμητικά υποστράτηγο και στις 20 Απριλίου 1864 προβιβάστηκε τιμητικά από τους άγγλους πάτρωνες σε αντιστράτηγο. Πέθανε στις 27 Απριλίου του 1864 , σε ηλικία 67 ετών. Την επομένη έγινε η κηδεία στο μητροπολιτικό ναό.

Τον επικήδειο εκφώνησε ο ρουφιάνος και συνάδελφος πράκτορας της αγγλικής πρεσβείας Αναστάσιος Γούδας.

Ο Ρουφιανογιάννης και η δολοφονία του Καποδίστρια

Ο αγράμματος συνωμότης και τοκογλύφος Μακρυγιάννης ήταν ένας από τους πράκτορες των «Συνταγματικών» Άγγλων στο Καποδιστριακό Ναύπλιο και μας άφησε στα απομνημονεύματα του, το κλειδί, για την αναζήτηση των δολοφόνων του Καποδίστρια. Ήταν το μήνυμα που του έστειλαν από την Ύδρα, τον Αύγουστο του 1831, όταν απέτυχε το πραξικόπημα εντός του Ναυπλίου και κατάληψη του Παλαμηδιού, και το οποίο έλεγε, «Άσε θα γένει αλλιώς το πράγμα».

Ο ρουφιάνος Μακρυγιάννης φυσικά δεν γνώριζε τι θα γραφόταν από άλλες πηγές για τα γεγονότα του Ιουνίου του 1831, και παρουσίαζε ψευδώς στα απομνημονεύματα του τον εαυτό του ως κάτι διαφορετικό από την αγγλική φατρία που υπηρετούσε. Το βασικό του κίνητρο, ήταν πάντως το 2000 τάλαρα που επένδυσε και τα έχασε και δεν του τα έδωσαν.

Ο Νικόλαος Σπηλιάδης στα δικά του απομνημονεύματα αποκάλυψε ότι ο Καποδίστριας γνώριζε ότι ο Μαυροκορδατος και ο Μιαούλης κατά την τετραήμερη παραμονή τους στο Ναύπλιο στις αρχές Ιουνίου 1831, έστειλαν τον Μακρυγιάννη και προσκάλεσε τον φρούραρχο του Παλαμηδίου Άναστάσιο Ροδίτη στο σπίτι που διέμεναν και εκεί παρουσία του Μακρυγιάννη και του Κωνσταντίνου Δούκα, του προσέφεραν τρεις χιλιάδες ισπανικά δίστηλα για να παραδώσει το Παλαμήδι στους Υδραίους.
Ο Ροδίτης, ανέφερε την πρόταση στον συντοπίτη του υπουργό στρατιωτικών, Παναγιώτη Ρόδιο, που ενημέρωσε τον Καποδίστρια.
Ο κυβερνήτης είπε στον φρούραρχο να πάρει τα χρήματα να δεχθεί εντός του Παλαμηδίου τούς Υδραίους ,και να τους συλλάβει κατόπιν.

Οι συνωμότες παράλληλα, προσπάθησαν να προκαλέσουν εξέγερση του τακτικού τάγματος που στάθμευε στο Ναύπλιο. Ο Α. Πολυζωίδης έγραψε επιστολή προς τον διοικητή του τακτικού τάγματος Π. Διαμαντίδη και ο Θ. Φαρμακίδης προς τους αξιωματικούς Μαμάκη, Καμπότη και Γενοβέλη για να κινήσουν σε αποστασία το τάγμα τους στο Ναύπλιο. Το εγχείρημα απέτυχε και μόνο ο Γενοβέλης αυτομόλησε στην Ύδρα.

Ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματα του ομολογεί το σχέδιο για κατάληψη του Παλαμηδιού που το εμφανίζει ψευδώς ως δικό του.

Οι «συνταγματικοί», παράλληλα με το πραξικόπημα που είχαν προσκαλέσει τους πληρεξούσιους της Τετάρτης Εθνοσυνέλευσης στην Ύδρα.

Ο Μακρυγιάννης συνέχισε την επαφή με τον Ρόδιο, (που δεν ήταν ανιψιός του Ησαΐα όπως εγραφε ο Μακρυγιάν νης), και βρήκε και άλλη επαφή με κάποιο Ρουμελιώτη της φρουράς, και μάζεψε στρατιώτες για να καταλάβουν το φρούριο. Αυτές οι ενέργειες έγιναν μέχρι παράλληλα με την κατάληψη του ναυστάθμου στον Πόρο.

Γράφει λοιπόν ο ψεύτης και ρουφιάνος Μακρυγιάννης, οπρακτορας των άγγλων, που ορισμένοι χαζοί τον τιμούν ως πατριώτη. «τότε βρίσκω έναν ανιψιόν του Δεσπότη Ησαϊα. Αυτός ήταν φρούραρχος εις το Παλαμήδι. Τον Κυβερνήτη τον φοβέριζαν πολλοί να τον σκοτώσουνε, ότι έκαμεν εξορίαν όλους τους σημαντικούς της πατρίδας άλλους εις τη Νύδρα κι' άλλους αλλού, κ' ο καθείς από αυτούς είχε το κόμμα του και συγγενείς του, και κιντύνευε. Εγώ εις τον Κυβερνήτη είχα μίαν συμπάθεια, ότι έλπιζα να μετανοήση και να 'ρθη εις τον καλόν δρόμον. Και τον 'παινούσα κι' ας με πείραζε αδίκως .Δεν μου κακοφαίνεταν. Τότε δια να μην του γένη κάνα δυστύχημα αυτεινού και κιντυνέψη η πατρίδα, μίλησα μ' εκείνον οπού ήταν φρούραρχος του Παλαμηδιού να μας δώση το Παλαμήδι και να του δώσουμεν δυο χιλιάδες τάλλαρα. Συνφωνήσαμεν 'σ αυτό και πούθε να μας μπάση και να λάβωμεν τις αναγκαίες τάμπιες. Με πήρε πήγαμεν οι δυο μας εις το Παλαμήδι. είδα τις θέσες, τα πολεμοφόδια, όλα. Τότε ορκίζομαι και με τον Μήτρο Ντεληγιώργη, στενό μου φίλον, τίμιον αγωνιστή, συνάζομεν ανθρώπους μυστικά. τους είχαμεν εις την Νεόπολη, τους δώσαμεν και χαρτζιλίκι, ξοδιάσαμεν καμμιά τετρακοσιαριά τάλλαρα. και τους λέγαμεν των ανθρώπων ότι θα πάμεν κλέφτες. Τότε είχαμεν χαζίρι αυτούς κι' ανθρώπους πιστούς να στείλωμεν συνχρόνως εις Ρούμελην, εις Πελοπόννησο και νησιά να γένουν οι πληρεξούσιοι. Θα 'ρχονταν οι ίδιγοι οπού 'ταν εις την Τετάρτη Συνέλεψη. Δεν θέλαμεν εκείνους, ότ' ήταν αγορασμένοι και να 'ρθούν πατριώτες. Τα χρήματα δεν τα 'χαμεν, τις δυο-χιλιάδες τα τάλλαρα. ανταμώνομεν με τον Μιαούλη- ήταν πρωτύτερα αυτό από τα καράβια οπού κάηκαν• του λέγω του Μιαούλη να πάγη εις τη Νύδρα και ειπή του Μαυροκορδάτου, των Κουντουργιωταίων και του Ζαϊμη να του δώσουνε τις δυο-χιλιάδες τα τάλλαρα κ' ύστερα τα ρίχνομεν εις την πατρίδα και πλερώνονται, ή μόνοι μας ο καθείς τα δίνομεν, καθώς εμείς πλερώνομεν και τους ανθρώπους. Του είπα να πάρη και καμπόσους Νυδραίγους να γνωρίζουν από κανόνια και εις την Πρόνοια "ανταμωνόμαστε. Πήγε ο Μιαούλης το λέγει αυτεινών. «Πες του Μακρυγιάννη, λένε του Μιαούλη, να τραβήξη χέρι από αυτό και θα γένη διαφορετικό "το πράμα"". Τότε διαλύσαμεν τους ανθρώπους. χάσαμεν και τα χρήματά" "μας. Του λέγω του Μιαούλη• ""Πως θα γένη διαφορετικόν; Θα συβιβαστούν;" "Αυτό είναι, του λέγω, το καλύτερον, να σωθούμεν"". 'Υστερα άρχισε" ο εφύλιος πόλεμος παντού και σκοτώνονταν οι άνθρωποι. Τότε άρχισε ο Πόρος και κάηκαν τα καράβια κ' έγινε παντού άνου-κάτου».

Η διασταύρωση, αποκαλύπτει τον πραγματικό άνθρωπο. Έχασε τα λεφτά του που δεν του τα έδιναν ύστερα.

Τα μούπες σούπα είναι όλα ψευδή και αφορούν σε επικοινωνίες που έγιναν ανάμεσα στους συνωμότες του Ναυπλίου με τον Πόρο.

Ο Μαυροκορδάτος ήταν μαζί με τον Μιούλη στο Ναύπλιο και οι επαφές με τον Ρόδιο έγιαναν μπροστά στον Μακρυγιάννη. Οπότε όλοι αυτοί οι «διάλογοι» είναι μούφα. Σάλτσα.

Ο Μακυριγάνης, ο φτωχός, που «δεν είχε να ζήσει», επένδυσε 400 ισπανικά τάλαρα για να μαζέψει τους στρατιώτες και επένδυσε 2000 τάλαρα (που έδωσε στον Ροδίτη) και τα έχασε.

Και βέβαια ο συνωμότης δεν λέει τίποτα για τη συνομωσία και το πραξικόπημα , αλλά γράφει «πικρές αλήθειες» .

Πιστεύω ότι μετά από αυτή την συγκροτημένη προγραφή του ποιος ήταν ο πραγματικός Ρουφιανογιάννης , δεν μπορεί κανείς έντιμος πατριώτης να αναφέρεται θετικά στον Ρουφιάνο -Μακρυγιάννη. Και όλες οι εθνικιστικές ιστοσελίδες οφείλουν να διαγράψουν τις αναφορές τους σε αυτόν. Το ζήτημα δεν είναι ιστορικό είναι πολιτικό. Όποιος δεν το κάνει απλά δεν είναι πατριώτης.

Μόνο όποιος είναι 100% εναντίον του Ρουφιανογιάννη είναι καλός Έλληνας.