Μια ακόμα Γερμανική Ληστεία. (Στην Κατοχή).

Τα στρατεύματα κατοχής, έθεσαν από τις 29 Απριλίου 1941 σε αναγκαστική κυκλοφορία δικά τους κατοχικά νομίσματα. Το σύστημα των κατοχικών μάρκων οι Γερμανοί το είχαν εφαρμόσει και σε άλλες χώρες, και εκδίδονταν από τους διοικητές των διαφόρων μονάδων κατοχής με κινητά λιθογραφεία και δεν ελέγχονταν από την Τραπέζα της Ελλάδος . 
Οι γερμανικές Αρχές Κατοχής ενημέρωσαν απλώς τον προσωρινό διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος με ένα σημείωμα. Τις πρώτες ημέρες ένα κατοχικό μάρκο αντιστοιχούσε σε 50 δρχ. και από τις 23 Ιουνίου 1941 σε 60 δρχ. 
Παράλληλα, οι Ιταλικές Αρχές Κατοχής έθεσαν ανεπίσημα σε κυκλοφορία τη λιρέτα και τη μεσογειακή δραχμή, που εκδιδόταν από το Μεσογειακό Ταμείο Πίστεως . 
Μία λιρέτα ή μία μεσογειακή δραχμή αντιστοιχούσα στην αρχή σε 16 δρχ. και από 23 Ιουνίου 1941 σε 8 δρχ. Τα ιταλικά αυτά νομίσματα ισχύουν μόνο για την Ελλάδα. Η ληστεία ήταν χοντροκομμένη και πρωτοφανής. 
Οι Αρχές Κατοχής τύπωναν, χαρτιά και με αυτά άδειαζαν την αγορά από ότι υπήρχε. Πλήρωναν σε μετρητά και αγόραζαν σαν «κύριοι». Όταν σταμάτησε η κυκλοφορία τους, αυτά τα ίδια τα «μουτζουρωμένα» χαρτιά μας τα πούλησαν, ξανά. Γιατί εμείς πληρώσαμε την απόσυρση. 
Μετά από τις διαμαρτυρίες της κυβέρνησης Τσολάκογλου , συμφωνήθηκε με τις Αρχές Κατοχής να αποσυρθούν από την κυκλοφορία τα Μάρκα Κατοχής και οι μεσογειακές δραχμές τον Ιούλιο του 1941 και κυκλοφόρησε στις 18 Ιουλίου 1941 η σχετική εγκύκλιος του υπ. οικονομικών. 
Όσα ήδη κυκλοφορούσαν θα τα αγόραζε η Τράπεζα της Ελλάδος και το ποσό της εξαγοράς θα το αφαιρούσε από το χρέος των Αρχών Κατοχής.
 Πόσα τέτοια χαρτονομίσματα είχαν κυκλοφορήσει οι Αρχές Κατοχής είναι άγνωστο. Γνωστό είναι ότι μόνο εκείνα που παρουσιάστηκαν για να ανταλλαγούν ανήλθαν σε 530.824.χρυσες λίρες Αγγλίας , για τα γερμανικά μάρκα και 574.081 χρυσές λίρες Αγγλίας, για τις μεσογειακές δραχμές. Δηλαδή σύνολο 1.104.905 χρυσές λίρες Αγγλίας. 
Τελικά εξαγορασθήκαν κατοχικά μάρκα αξίας 782.428 χρυσών λιρών . και δεν παραδόθηκαν αξίας 214.273 χρυσών λιρών. Οι μεσογειακές δραχμές που καταστράφηκαν, (τις κάψανε), αντιπροσώπευαν 846.189 χρυσές λίρες και για αυτές καταβλήθηκαν περίπου 3,660 δισ. δρχ. και εκείνες που δεν παρουσιάστηκαν για ανταλλαγή ήταν αξίας 162.610 χρυσών λιρών. Λόγω του πληθωρισμού κατ'  εκτίμηση η Ελλάδα χρεώθηκε με 10 δισ. δρχ από αυτές τις ανταλλαγές. Σε σταθερό νόμισμα, μόνο για την αντικατάσταση των γερμανικών μάρκων που κυκλοφορούσαν, η Τράπεζα της Ελλάδος κατέβαλε σε δραχμές το ισοδύναμο 29.592.854 δολ. του 1944. 
Τα μάρκα που συγκεντρώθηκαν τα πήραν οι Γερμανοί και τα έθεσαν σε κυκλοφορία σε άλλες υπό κατοχή χώρες, κυρίως στη Γιουγκοσλαβία. 
Στα Επτάνησα, ο Ντούτσε, τον Φεβρουάριο του 1942, απαγόρευσε την κυκλοφορία των ελληνικών και των μεσογειακών δραχμών που έπρεπε να ανταλλαγούν μέχρι τις 27 Απριλίου 1942, μέσω της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, με ιονικές δραχμές που ήταν οι ιταλικές δραχμές.
 Η κυκλοφορία σε ελληνικές δραχμές θα επανήλθε μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, τον Σεπτέμβριο του 1943, οπότε και τα 3,3 δισ. των ιονικών δραχμών που θα κυκλοφορούσαν ανταλλάχθηκαν με ελληνικές δραχμές στην ισοτιμία μια προς μία. 
Μαζί με τα νομίσματα αυτά κυκλοφορούσαν τα βουλγαρικά λέβα και τα αλβανικά φράγκα. Όλα αυτά κυκλοφορούσαν παράλληλα με την ελληνική (πληθωρική) δραχμή.