Η σκοτεινή προέλευση της Μεγάλης Επανεκκίνησης

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 

 Η ΔΥΣΤΟΠΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΟΗΕ ΚΑΙ Ο ΕΩΣΦΟΡΙΣΜΟΣ

© Aπεροπία. Τα άρθρα του ιστολογίου aperopia.fr γράφονται κατόπιν κοπιαστικής έρευνας και μετάφρασης. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ολόκληρου του άρθρου από άλλες ιστοσελίδες χωρίς άδεια του aperopia.fr. Επιτρέπεται μόνον η αναδημοσίευση 2-3 πρώτων παραγράφων με προσθήκη ενεργού link για την ανάγνωση της συνέχειας στο aperopia.fr

---

του γεωπολιτικού αναλυτή William Engdahl ¹

Απόδοση από τα αγγλικά – επιμέλεια: Χρυσούλα Μπουκουβάλα

Εισαγωγή ιστολογίου «Απεροπία»:

Στη δεκαετία του 1970, οι αγγλοσαξονικοί και οι μαλθουσιανοί εγκέφαλοι του αποπληθυσμού άρχισαν να δουλεύουν εντατικά το πρόγραμμά τους: το Ίδρυμα Ροκφέλερ, ο Κίσινγκερ και ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ επιτάχυναν τον ρυθμό, δημιουργώντας την Τριμερή Επιτροπή. Δεν ξεχνάμε βέβαια και τον τρομερό Λίτσιο Τζέλι (Licio Gelli) και τη Λέσχη της Ρώμης που ανακοίνωνε ήδη τι ακριβώς επρόκειτο να συμβεί.

Με τη διαφορά ότι από τότε ο πληθυσμός της γης έχει διπλασιαστεί και ειδικά εκείνος του αναπτυσσόμενου κόσμου: αυτό ακριβώς όμως ήταν και το επιθυμητό αποτέλεσμα προκειμένου η εγκληματική αγγλοσαξονική υπερδομή να επιτύχει τους σκοπούς της (την πείνα και την διάλυση των πάντων) και να επιλύσει την κρίση μέσω πολέμου ή /και μαζικής εξόντωσης.

Αυτό ακριβώς το μονοπάτι ακολούθησε και στην Ουκρανία και πριν απ’ αυτήν αλλού. Το σύνθημά της είναι ανέκαθεν: «Να προκαλέσουμε τα χειρότερα για να μπορέσουμε ΕΜΕΙΣ να προτείνουμε τη χειρότερη λύση για τα «ζώα», άρα την καλύτερη για εμάς».

Οι σκοτεινοί Παλλαδιστές ² θέλουν να οικοδομήσουν μόνο πάνω στο χάος, κάτι που άλλωστε είναι η αγαπημένη τους πρακτική: Ordo ab Chao. Ο επιδιωκόμενος στόχος δεν είναι μια ευτυχής παγκοσμιοποίηση (αυτή είναι το πρόσχημα) αλλά η καταστροφή των πάντων: δείτε τις κυβερνήσεις Μπάιντεν, Σολτς, Ντράγκι, Μακρόν, Τρυντώ, Μητσοτάκη, κ.ά. Η μηδενιστική και σαδιστική οργή τους υπερβαίνει ακόμα και την ακόρεστη υφαρπαγή δισεκατομμυρίων δολαρίων και ευρώ δημοσίου χρήματος προς ίδιον όφελος, και τον έλεγχο των «προβάτων» τα οποία από τη μεριά τους, με υποταγή, και πλήρη υπνωτιστική συμμόρφωση εξοργίζουν τελικά και τους βοσκούς και τους δημίους τους.

Ας δούμε λοιπόν τι γράφει για την απαρχή όλων αυτών ο William Engdahl, ένας από τους σπάνιους αναλυτές που έχουν την ικανότητα ιστορικής προσέγγισης των μείζονων προβλημάτων της εποχής μας.

---

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι δεν υπάρχει ούτε μία νέα ή πρωτότυπη ιδέα στο διάσημο πρόγραμμα Great Reset του Kλάους Σβαμπ για τον κόσμο. Ούτε η ατζέντα για την Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση είναι δική του, ούτε ο ισχυρισμός του ότι αυτός έχει εφεύρει την έννοια του «καπιταλισμού των μετόχων».

Ο Σβαμπ είναι κάτι περισσότερο από ένας επιδέξιος πράκτορας δημοσίων σχέσεων μιας παγκόσμιας τεχνοκρατικής ατζέντας, μια κορπορατιστική μονάδα της σύμπραξης της εξουσίας των επιχειρήσεων με την κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Εθνών, μιας ατζέντας που οι απαρχές της χρονολογούνται από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 και ακόμη νωρίτερα.

Η Μεγάλη Επανεκκίνηση του Νταβός είναι απλώς το επικαιροποιημένο σχέδιο για μια παγκόσμια δυστοπική δικτατορία υπό τον έλεγχο του ΟΗΕ, που αναπτύχθηκε εδώ και δεκαετίες. Οι βασικοί παίκτες ήταν ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ και ο προστατευόμενος του, Μωρίς Στρονγκ.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, αναμφισβήτητα δεν υπήρχε κανείς με μεγαλύτερη επιρροή στην παγκόσμια πολιτική από τον μακαρίτη Ντέιβιντ Ροκφέλερ, γνωστότερο τότε ως Πρόεδρο της τράπεζας Chase Manhattan.

Δημιουργώντας ένα νέο παράδειγμα

Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και στις αρχές της δεκαετίας του ’70, οι διεθνείς κύκλοι που συνδέονταν άμεσα με τον Ντέιβιντ Ροκφέλερ δημιούργησαν μια εκθαμβωτική σειρά ελιτίστικων οργανισμών, δεξαμενών σκέψης και μελετών.

Μεταξύ αυτών ήταν η «Λέσχη της Ρώμης» (Club of Rome) και η μελέτη της που συντάχθηκε με την επιστασία του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (MIT) με τίτλο Τα Όρια της Ανάπτυξης (The Limits to Growth), ο οργανισμός «1001: A Nature Trust», (ένα «καταπίστευμα» για τη φύση που συνδεόταν με το γνωστό μας Παγκόσμιο Ταμείο Άγριας Ζωής – WWF), οι Διασκέψεις της Στοκχόλμης των Ηνωμένων Εθνών για την Ημέρα της Γης, και η Τριμερής Επιτροπή (Trilateral Commission) του Ντέιβιντ Ροκφέλερ.

Η Λέσχη της Ρώμης

Το 1968 ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ ίδρυσε τη «Λέσχη της Ρώμης», μια νεομαλθουσιανή δεξαμενή σκέψης, μαζί με τον Ιταλό μεγιστάνα και «φιλάνθρωπο» Αουρέλιο Πετσέι (Aurelio Peccei), καθώς και τον Βρετανό χημικό μηχανικό Αλεξάντερ Κινγκ (Alexander King).

Ο Πετσέι, ήταν διευθυντής της αυτοκινητοβιομηχανίας Fiat, ιδιοκτησίας της ισχυρής ιταλικής οικογένειας Ανιέλι. Ο Πετσέι ανήκε επίσης στη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, ήταν μέλος του διοικητικού Συμβουλίου του Ατλαντικού Συμβουλίου, και όλως παραδόξως για εκείνη την εποχή, ιδρυτικό μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ισλάμ και Δύσης που είχε έδρα τη Γενεύη.

Ο Τζιάνι Ανιέλι της Fiat ήταν στενός φίλος του Ντέιβιντ Ροκφέλερ και μέλος του Διεθνούς Συμβουλευτικού Συμβουλίου της τράπεζας Chase Manhattan του Ροκφέλερ. Ο Ανιέλι και ο Ροκφέλερ ήταν στενοί φίλοι από το 1957. Ο Ανιέλι έγινε ιδρυτικό μέλος της Τριμερούς Επιτροπής του Ντέιβιντ Ροκφέλερ το 1973.

Ο Αλεξάντερ Κινγκ, επικεφαλής του επιστημονικού προγράμματος του ΟΟΣΑ, ήταν επίσης και σύμβουλος του ΝΑΤΟ. Αυτή ήταν η αρχή εκείνου που θα γινόταν το νεομαλθουσιανό σύνθημα «ο λαός μολύνει».

Το 1971, η Λέσχη της Ρώμης δημοσίευσε τη βαθιά εσφαλμένη μελέτη με τίτλο Τα Όρια της ανάπτυξης, η οποία προέβλεπε το τέλος του πολιτισμού, όπως τον ξέραμε, λόγω της ταχείας αύξησης του πληθυσμού, σε συνδυασμό με την εξάντληση των μη ανανεώσιμων πόρων, όπως το πετρέλαιο.

Η έκθεση κατέληγε στο συμπέρασμα ότι χωρίς ουσιαστικές αλλαγές στην κατανάλωση πόρων, το πιο πιθανό αποτέλεσμα θα είναι μια μάλλον ξαφνική και ανεξέλεγκτη μείωση, τόσο του πληθυσμού, όσο και της βιομηχανικής ικανότητας.

Βασισμένη σε ψεύτικες προσομοιώσεις μέσω μαθηματικών μοντέλων υπολογιστή που πραγματοποιήθηκαν από την ομάδα επιστημόνων υπολογιστών με την επωνυμία «System Dynamics Group» στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (MIT) που χρηματοδοτούσε γενναία ο Ανέλι, η μελέτη έκανε μια τολμηρή πρόβλεψη: «Εάν οι τρέχουσες τάσεις της παγκόσμιας αύξησης του πληθυσμού, της εκβιομηχάνισης, της ρύπανσης, της παραγωγής τροφίμων και της εξάντλησης των πόρων συνεχιστούν αμείωτα, τα όρια ανάπτυξης σε αυτόν τον πλανήτη θα επηρεαστούν κάποια στιγμή μέσα στα επόμενα εκατό χρόνια».

Αυτά συνέβησαν το 1971. Το 1973, ο Κλάους Σβαμπ, στην 3η ετήσια συνάντηση των ηγετών επιχειρηματιών στο Νταβός, κάλεσε τον Πετσέι στο Νταβός για να παρουσιάσει τα Όρια της ανάπτυξης στους συγκεντρωμένους διευθύνοντες συμβούλους των μεγαλύτερων επιχειρήσεων.

Το 1974, η Λέσχη της Ρώμης δήλωσε με τόλμη: «Η Γη πάσχει από καρκίνο αλλά ο καρκίνος είναι ο άνθρωπος… Ο κόσμος αντιμετωπίζει ένα άνευ προηγουμένου σύνολο αλληλένδετων παγκόσμιων προβλημάτων, όπως ο υπερπληθυσμός, οι ελλείψεις τροφίμων, η εξάντληση των μη ανανεώσιμων πόρων (πετρέλαιο κ.ά.), η υποβάθμιση του περιβάλλοντος και η κακή διακυβέρνηση».

Κατέληξαν λοιπόν ότι: «Χρειάζεται μια οριζόντια αναδιάρθρωση του παγκόσμιου συστήματος. Απαιτούνται ριζικές αλλαγές στο κανονιστικό στρώμα, δηλαδή στο σύστημα αξιών και στους ανθρώπινους στόχους, προκειμένου να επιλυθεί το πρόβλημα της ενέργειας, της τροφής και άλλα, μ’ άλλα λόγια, οι κοινωνικές αλλαγές και οι αλλαγές στην ατομική συμπεριφορά είναι απαραίτητες για να πραγματοποιηθεί η μετάβαση σε μια οργανική ανάπτυξη».

Επιπροσθέτως, στην ίδια έκθεση Mankind at the turning point, η Λέσχη της Ρώμης ανέφερε τα εξής:

«Η αυξανόμενη αλληλεξάρτηση μεταξύ εθνών και περιφερειών πρέπει στη συνέχεια να μεταφραστεί σε μείωση της ανεξαρτησίας. Τα έθνη δεν μπορούν να είναι αλληλεξαρτώμενα, εκτός εάν καθένα από αυτά παραιτηθεί από ένα μέρος της δικής του ανεξαρτησίας, ή τουλάχιστον αν αναγνωρίσει τα όριά του. Τώρα είναι η ώρα να οικοδομήσουμε ένα κύριο σχέδιο για βιώσιμη οργανική ανάπτυξη και παγκόσμια ανάπτυξη με βάση την παγκόσμια κατανομή όλων των πεπερασμένων πόρων και ένα νέο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα».

Αυτή ήταν η αρχική διατύπωση της περιβόητης Ατζέντας 21 του ΟΗΕ, που μετεξελίχθηκε σε Ατζέντα 2030 και σε Μεγάλη Επανεκκίνηση του Φόρουμ του Νταβός του 2020.

Ντέιβιντ Ροκφέλερ και Μωρίς Στρονγκ

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ο μακράν επιδραστικότερος διοργανωτής του προγράμματος «μηδενικής ανάπτυξης» του Ντέιβιντ Ροκφέλερ, ήταν ο μακροχρόνιος φίλος του, δισεκατομμυριούχος γόνος οικογενείας πετρελαιϊκών εταιρειών ονόματι Μωρίς Στρογκ (Maurice Strong).

Ο Μωρίς Στρονγκ.

Ο Καναδός Στρονγκ ήταν ένας από τους κορυφαίους υποστηρικτές της επιστημονικά εσφαλμένης θεωρίας ότι οι ανθρωπογενείς εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα που προέρχονται από μεταφορικά οχήματα, σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής με καύση άνθρακα και τη γεωργία, προκαλούν μια δραματική και επιταχυνόμενη άνοδο της παγκόσμιας θερμοκρασίας που απειλεί «τον πλανήτη», την λεγόμενη «Παγκόσμια Υπερθέρμανση».

Ως πρόεδρος της διάσκεψης της Στοκχόλμης του ΟΗΕ που πραγματοποιήθηκε το 1972 με την ευκαιρία της Ημέρας της Γης, ο Στρονγκ προώθησε μια ατζέντα μείωσης του πληθυσμού και του βιοτικού επιπέδου παγκοσμίως, προκειμένου «να σωθεί το περιβάλλον».

Ο Στρονγκ ξεκαθάρισε τη ριζοσπαστική περιβαλλοντική ατζέντα του: «Δεν είναι η μόνη ελπίδα για τον πλανήτη ότι οι βιομηχανοποιημένοι πολιτισμοί καταρρέουν; Δεν είναι δική μας ευθύνη να το πετύχουμε αυτό;»

Αυτό ακριβώς λοιπόν συμβαίνει τώρα υπό το πρόσχημα της περιβόητης παγκόσμιας πανδημίας της Covid-19 και των αναρίθμητων παραλλαγών της.

Ο Στρονγκ απετέλεσε περίεργη επιλογή ως ηγέτης μιας σημαντικής πρωτοβουλίας του ΟΗΕ για την κινητοποίηση δράσεων για το περιβάλλον, δεδομένου ότι η καριέρα του και η σημαντική του περιουσία είχαν χτιστεί πάνω στην εκμετάλλευση του πετρελαίου, όπως άλλωστε και ενός ασυνήθιστου αριθμού νέων υποστηρικτών της «οικολογικής καθαρότητας», όπως του Ντέιβιντ Ροκφέλερ ή του Ρόμπερτ Άντερσον του Ινστιτούτου Aspen ή του Τζον Λούντον της Shell.

Ο Στρονγκ είχε γνωρίσει τον Ντέιβιντ Ροκφέλερ το 1947 όταν ακόμα δεκαοχτάχρονος είχε παρατήσει το λύκειο, και από τότε η καριέρα του συνδέθηκε με το οικογενειακό δίκτυο των Ροκφέλερ.

Χάρη στη νέα του φιλία με τον Ροκφέλερ, ο Στρονγκ, σε ηλικία 18 ετών, έλαβε μια βασική θέση στα Ηνωμένα Έθνη υπό τη διεύθυνση του τότε ταμία του ΟΗΕ, Νώε Μονόντ (Noah Monod).

Τα κεφάλαια των Ηνωμένων Εθνών διαχειρίζονταν αρκετά άνετα η τράπεζα Chase των Ροκφέλερ. Ήταν ένα τυπικό παράδειγμα του μοντέλου «σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα» που επρόκειτο να εφαρμόσει ο Στρονγκ, δηλαδή να βγαίνει ιδιωτικό κέρδος από τη δημόσια κυβέρνηση.

Μέχρι τη δεκαετία του ‘60, ο Στρονγκ είχε γίνει πρόεδρος του τεράστιου ενεργειακού ομίλου του Μόντρεαλ και της εταιρείας πετρελαίου, γνωστής ως Power Corporation, που τότε ανήκε στον ισχυρό Πωλ Ντεμαραί (Paul Desmarais).

Σύμφωνα με την Καναδή ερευνήτρια Elaine Dewar, ³ η Power Corporation χρησιμοποιήθηκε επίσης ως ένα μαύρο πολιτικό ταμείο για τη χρηματοδότηση των εκλογικών εκστρατειών ορισμένων Καναδών πολιτικών όπως του Πιέρ Τρυντώ, πατέρα του προστατευόμενου του Φόρουμ του Νταβός, Τζάστιν Τρυντώ. (Elaine Dewar, ό.π. σελ. 269-271).

Σύνοδος Κορυφής για την Ημέρα της Γης και Σύνοδος Κορυφής του Ρίο

Το 1971, ο Στρονγκ διορίστηκε Αναπληρωτής Γραμματέας του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη και Γενικός Γραμματέας της επερχόμενης πρώτης Συνόδου Κορυφής για την Ημέρα της Γης, δηλαδή τη σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών για το Ανθρώπινο Περιβάλλον (Earth Summit I) που πραγματοποιήθηκε στη Στοκχόλμη της Σουηδίας.

Εκείνη τη χρονιά διορίστηκε επίσης διαχειριστής του Ιδρύματος Ροκφέλερ, το οποίο είχε χρηματοδοτήσει την έναρξη της δράσης «Ημέρα της Γης» στη Στοκχόλμη (Ibid., σελ. 277). Το Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα του ΟΗΕ (UNEP) δημιουργήθηκε στη Στοκχόλμη με επικεφαλής τον Στρονγκ.

Το 1989, ο Στρονγκ διορίστηκε από τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ ως επικεφαλής της Συνόδου Κορυφής του ΟΗΕ για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη του 1992, ή αλλιώς UNCED (United Nations Conference on Environment and Development) που διεξήχθη στο Ρίο ντε Τζανέιρο, επιβλέποντας τη σύνταξη των στόχων του ΟΗΕ για το «αειφόρο περιβάλλον», την Ατζέντα 21 για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη, που αποτέλεσε τη βάση της Μεγάλης Επανεκκίνησης του Κλάους Σβαμπ, αλλά και τη δημιουργία της Διακυβερνητικής Ομάδας του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC).

Ο Στρονγκ, ο οποίος ήταν επίσης μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός, είχε κανονίσει ο Σβαμπ να είναι ένας από τους κορυφαίους συμβούλους στη Σύνοδο Κορυφής του Ρίο.

Ως Γενικός Γραμματέας της Συνόδου Κορυφής του ΟΗΕ στο Ρίο, ο Στρονγκ ανέθεσε επίσης στη Λέσχη της Ρώμης να συντάξει μια έκθεση με τίτλο «Η Πρώτη Παγκόσμια Επανάσταση», που συντάχθηκε από τον Αλεξάντερ Κινγκ, και παραδεχόταν ότι ο ισχυρισμός της υπερθέρμανσης του πλανήτη από το διοξείδιο του άνθρακα δεν ήταν παρά απλώς ένα τέχνασμα που επινοήθηκε για να εξαναγκάσει τη συμπεριφορά των ανθρώπων να αλλάξει:

«Ο κοινός εχθρός της ανθρωπότητας είναι ο άνθρωπος. Ενώ αναζητούσαμε έναν νέο εχθρό για να μας ενώσει, είχαμε την ιδέα ότι η ρύπανση, η απειλή της υπερθέρμανσης του πλανήτη, η έλλειψη νερού, η πείνα και τα παρόμοια, θα ήταν το κόλπο. Όλοι αυτοί οι κίνδυνοι [θα πούμε ότι] προκαλούνται από την ανθρώπινη παρέμβαση και ότι μόνο μέσω αλλαγής στάσης και συμπεριφοράς μπορούν να ξεπεραστούν. Επομένως, ο πραγματικός εχθρός είναι η ίδια η ανθρωπότητα».

Το ίδιο παραδέχτηκε και ο εκπρόσωπος του προέδρου Κλίντον στο Ρίο, Timothy Wirth, λέγοντας:

«Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το θέμα της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Ακόμα κι αν η θεωρία της υπερθέρμανσης είναι λανθασμένη, θα κάνουμε το σωστό όσον αφορά την οικονομική και την περιβαλλοντική πολιτική».

To 1992 στο Ρίο, ο Στρονγκ εισήγαγε για πρώτη φορά την πονηρή ιδέα μιας «βιώσιμης κοινωνίας» που ορίστηκε σε σχέση με τον αυθαίρετο στόχο της εξάλειψης του CO₂ και άλλων λεγόμενων «αερίων του θερμοκηπίου». Τον Σεπτέμβριο του 2015 στη Ρώμη, η Ατζέντα 21 μετονομάστηκε σε Ατζέντα 2030, υπό τις ευλογίες του Πάπα, και τους 17 «βιώσιμους» στόχους της, όπου μεταξύ άλλων αναφέρουν:

«Η γη, λόγω της μοναδικής της φύσης και του κρίσιμου ρόλου που διαδραματίζει στην ανθρώπινη εγκατάσταση, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως ένα συνηθισμένο περιουσιακό στοιχείο που ελέγχεται από άτομα και υπόκειται σε πιέσεις και στην αναποτελεσματικότητα της αγοράς. Επίσης, η ιδιωτική ιδιοκτησία γης είναι ένα κύριο μέσο συσσώρευσης και συγκέντρωσης πλούτου, επομένως συμβάλλει στην κοινωνική αδικία…

Η κοινωνική δικαιοσύνη, η αστική ανάπλαση και ανάπτυξη, η παροχή αξιοπρεπούς στέγασης και υγιεινών συνθηκών για τον πληθυσμό, δεν μπορούν να επιτευχθούν παρά μόνο εάν η γη χρησιμοποιείται προς όφελος της κοινωνίας ως συνόλου».

Εν ολίγοις, πρέπει να κοινωνικοποιηθεί (βλ. να απαλλοτριωθεί) μόνο η ιδιοκτησία γης των πληβείων για χάρη της «κοινωνίας ως συνόλου», μια ιδέα πολύ γνωστή βεβαίως την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, και στοιχείο-κλειδί της Μεγάλης Επανεκκίνησης του Νταβός.

Στο Ρίο, όπου ήταν Πρόεδρος και Γενικός Γραμματέας ο Στρονγκ, δήλωσε:

«Είναι σαφές ότι ο τρέχων τρόπος ζωής και τα καταναλωτικά πρότυπα της εύπορης μεσαίας τάξης – που περιλαμβάνουν μεγάλη κατανάλωση κρέατος, κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων κατεψυγμένων τροφίμων και έτοιμων γευμάτων, χρήση ορυκτών καυσίμων, ηλεκτρικών συσκευών, κλιματισμό για τις οικίες και τους χώρους εργασίας, καθώς και εξοχικές κατοικίες– δεν είναι βιώσιμα».

Ωστόσο, ο ίδιος ο Στρονγκ, δεν τήρησε τη δική του έκκληση. Αυτό που δεν είπε στους περιβαλλοντικούς του συμμάχους στο Ρίο, ήταν ότι ο ίδιος είχε κάνει τότε μια σημαντική αγορά: την εταιρεία Colorado Land and Cattle (Γη και βοοειδή του Κολοράντο), από τον πασίγνωστο Σαουδάραβα έμπορο όπλων και δραστήριο πράκτορα της CIA, Αντνάν Κασόγκι.

Εκείνη την εποχή, ο Στρονγκ ήταν στο επίκεντρο της μετατροπής του ΟΗΕ σε όχημα κρυφής επιβολής ενός νέου παγκόσμιου τεχνοκρατικού φασισμού, εκπέμποντας ανησυχητικές προειδοποιήσεις για την καταστροφή του πλανήτη και την κλιματική υπερθέρμανση, συγχωνεύοντας παράλληλα τις κρατικές κυβερνητικές υπηρεσίες με την εταιρική εξουσία για τον μη εκλεγμένο έλεγχο σχεδόν των πάντων, υπό το απατηλό πρόσχημα της «βιωσιμότητας».

Το 1997, μετά από τη Σύνοδο Κορυφής της Γης, ο Στρονγκ επέβλεψε τη δημιουργία του σχεδίου δράσης Global Biodiversity Assessment (Αξιολόγηση της Παγκόσμιας Βιοποικιλότητας) για την ανάπτυξη μιας Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης, μιας απογραφής όλων των πόρων του πλανήτη, τους τρόπους με τους οποίους αυτοί θα ελέγχονταν και πώς αυτή η επανάσταση θα μπορούσε να επιτευχθεί.

Εκείνη την εποχή, ο Στρονγκ ήταν επίσης συμπρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός του Κλάους Σβαμπ. Το 2015, μετά το θάνατο του Στρονγκ, ο ιδρυτής του Φόρουμ, Κλάους Σβαμπ, έγραψε:

«Ήταν ο μέντοράς μου από την αρχή του Φόρουμ: ένας σπουδαίος φίλος. Ένας απαραίτητος σύμβουλος και, για πολλά χρόνια, μέλος του συμβουλίου του ιδρύματός μας».

Πριν ο Στρονγκ αναγκαστεί να εγκαταλείψει τα Ηνωμένα Έθνη ντροπιασμένος, μετά από ένα σκάνδαλο χρηματισμού του που σχετιζόταν με το κατάπτυστο πρόγραμμα του ΟΗΕ «Food-for-Oil» (Τροφή έναντι πετρελαίου) ⁴ στο Ιράκ, ήταν μέλος της Λέσχης της Ρώμης, επίτροπος του Ινστιτούτου Άσπεν, και των Ιδρυμάτων Ροκφέλερ και Ρότσιλντ.

Επιπλέον, ο Στρονγκ υπήρξε και διευθυντής της απόκρυφης οργάνωσης Ναός της Κατανόησης (Temple of Understanding), μόρφωμα της θεοσοφικής εταιρείας Lucis Trust, που φιλοξενείτο στον καθεδρικό ναό του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου της Νέας Υόρκης, όπου «οι παγανιστικές τελετουργίες περιλαμβάνουν τη συνοδεία προβάτων και βοοειδών μέχρι το θυσιαστήριο για ευλογία. Εκεί, ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Αλ Γκορ, έκανε κήρυγμα, καθώς οι πιστοί προχωρούσαν στο βωμό κρατώντας μπολ από κομπόστ και σκουλήκια…».

Αυτή είναι λοιπόν πολύ περιληπτικά η σκοτεινή προέλευση του προγράμματος Great Reset του Σβαμπ, σύμφωνα με το οποίο πρέπει να τρώμε σκουλήκια και να μην έχουμε ιδιωτική περιουσία για να «σώσουμε τον πλανήτη». Ένα πρόγραμμα σκοτεινό και δυστοπικό που προορίζεται να εξαλείψει δισεκατομμύρια «συνηθισμένους ανθρώπους».

ΠΗΓΗ:

Το άρθρο αυτό γράφτηκε από τον William Engdahl για το αντισυστημικό ειδησεογραφικό πόρταλ Global Research.

---

* Στην επόμενη ανάρτηση του ιστολογίου «Απεροπία» μην παραλείψετε να διαβάσετε πώς σχετίζεται ο Ναός της Κατανόησης στον οποίο προήδρευε ο Μωρίς Στρονγκ με τον αποκρυφιστικό Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου της Νέας Υόρκης, έδρα σκοτεινών αρχαίων ανατολικών θρησκειών και την αγγλοσαξονική χαζαρικής προελεύσεως σιωνιστική εγκληματική υπερδομή.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Ο William Engdahl είναι βραβευμένος γεωπολιτικός αναλυτής, σύμβουλος στρατηγικών κινδύνων, συγγραφέας, καθηγητής και λέκτορας. Μεγάλωσε στο Τέξας των ΗΠΑ, και αφού πήρε το πτυχίο του στις πολιτικές επιστήμες από το πανεπιστήμιο του Πρίνστον, και στη συγκριτική οικονομία από το πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης, εργάστηκε σαν οικονομολόγος και δημοσιογράφος-ερευνητής στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Δίνει διαλέξεις και ιδιωτικά σεμινάρια σε όλο τον κόσμο για όλες τις πτυχές της οικονομίας και της πολιτικής, με εστίαση στα γεωπολιτικά γεγονότα. Ερευνά και γράφει για την παγκόσμια πολιτική σκηνή για περισσότερα από τριάντα χρόνια, ενώ τα διάφορα βιβλία του για τη γεωπολιτική έχουν μεταφραστεί σε 14 γλώσσες. 
2. Παλλαδισμός: μανιχαϊκό-νεογνωστικό δυϊκό σύστημα λατρείας ενός Θεού με διπλή ισοδύναμη υπόσταση (Εωσφόρος-καλός θεός και Αδωνάι-κακός θεός) βασισμένο στον θρύλο του Παλλαδίου, ενός ιερού ξοάνου της θεάς Αθηνάς. Ο παλλαδισμός εισήχθη ως σατανιστική λατρεία στους εσωτερικούς κύκλους του τεκτονισμού. 
3. Elaine Dewar, Cloak of Green: The Links between key environmental groups, government and big business, Toronto, εκδ. James Lorimer & Co., 1995, σελ. 259-265. 
4. Food for Oil: πρόγραμμα του ΟΗΕ ύψους 64 δισεκατομμυρίων δολαρίων σύμφωνα με το οποίο το Ιράκ θα πουλούσε το πετρέλαιό του έναντι τροφής προκειμένου να αντιμετωπίσει την επισιτιστική κρίση που προέκυψε από το εμπάργκο διαρκείας 12 ετών που επέβαλε ο ίδιος ο ΟΗΕ, αλλά τελικά το μεγαλύτερο μέλος των χρημάτων που έπρεπε να κατευθυνθεί στο λαό του Ιράκ και ειδικά στα παιδιά, κατέληγε στις τσέπες επιτήδιων όπως ο Στρογκ. To αποτέλεσμα αυτού του σκανδάλου ήταν να πεθάνουν