© Aπεροπία. Τα άρθρα του ιστολογίου aperopia.fr γράφονται κατόπιν κοπιαστικής έρευνας και μετάφρασης. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ολόκληρου του άρθρου από άλλες ιστοσελίδες χωρίς άδεια του aperopia.fr. Επιτρέπεται μόνον η αναδημοσίευση 2-3 πρώτων παραγράφων με προσθήκη ενεργού link για την ανάγνωση της συνέχειας στο aperopia.fr
Γράφει η Χρυσούλα Μπουκουβάλα
Στο 3ο και τελευταίο μέρος αυτής της μεγάλης έρευνας θα δείξουμε τη σχέση των Ναϊτών Ιπποτών με τον Τεκτονισμό, την αλήθεια για τον Καρλ Μαρξ και την αποσιώπηση των Ρότσιλντ από το έργο του, τη Διεθνή των Εργατών, την καταγωγή και τη σχέση των Μπολσεβίκων ηγετών με εβραϊκές σέχτες και τη Μασονία, πώς και γιατί δημιουργήθηκε η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, τον ρόλο της Στρογγυλής Τραπέζης, του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων και των αφορολόγητων ιδρυμάτων των ΗΠΑ, και πώς θα ανατραπούν τελικά τα σχέδια των μυστικών εταιρειών για τη καταστροφή του πολιτισμού και της ανθρωπότητας.
Ο μύθος του Χιράμ Αμπίφ
Πριν προχωρήσουμε την έρευνά μας πάνω στις μυστικές εταιρείες, οφείλουμε να γνωρίζουμε τον μύθο του Χιράμ Αμπίφ, που παίζει σημαντικό ρόλο στις τεκτονικές τελετουργίες.
Αν και στην Παλαιά Διαθήκη μνημονεύονται διαφορετικά πρόσωπα με το όνομα Χιράμ, οι Μασόνοι λέγουν ότι ο Χιράμ Αμπίφ, ή Γιος της Χήρας των τελετουργιών τους (δηλαδή της θεάς Ίσιδας/Αστάρτης που στα μυστήριά της ήταν μυημένος ο Χιράμ), ήταν ο Τύριος αρχιτέκτονας του ναού του Σολομώντα, και τον θεωρούν τον μεγαλύτερο διδάσκαλο Μασόνο όλων των εποχών.
Συνοπτικά, ο Αμπίφ που τον συναντάμε και με το όνομα Αδωνιράμ, δολοφονήθηκε από τρεις δόκιμους τέκτονες όταν προσπάθησαν να τον εξαναγκάσουν να αποκαλύψει την τοποθεσία που βρισκόταν ο ιερός θησαυρός του προφήτη Ενώχ, που είχε αποκαλυφθεί τυχαία κατά τη διάρκεια εργασιών που γίνονταν στο ναό.
Ο θησαυρός αποτελείτο από χρυσά και ορειχάλκινα πιάτα με αιγυπτιακά ιερογλυφικά που περιέγραφαν την αληθινή ιστορία του κόσμου και τα αρχαία μυστήρια που διαφύλαξε ο Ενώχ, που ορισμένα απ’ αυτά αναφέρονται στο απόκρυφο «Ευαγγέλιο» του Ενώχ.
Ο Ενώχ έθαψε τη μυστική αναφορά λίγο πριν από τον Μεγάλο Κατακλυσμό που μνημονεύει η Βίβλος προκειμένου να τη διαφυλάξει, προφητεύοντας ότι κάποτε ένας απόγονος Ισραηλιτών θα ανακάλυπτε τη μεγάλη και «ιερή» κληρονομιά του.
Εικονογράφηση της τελετής μύησης του 3ου βαθμού που αναπαριστά τον φόνο του Χιράμ Αμπίφ, από βιβλίο του 1733.
Από δω και πέρα οι Ναΐτες Ιππότες συνδέονται με τον Ενώχ και τον Χιράμ ως εξής: Σύμφωνα με το βιβλίο του ιστορικού Tim Wallace-Murphy με τίτλο The Knights of the Holy Grail: The Secret History of the Knights Templar, του 2012, οι ηγέτες των Ναϊτών Ιπποτών κατάγονταν από τη βασιλική γενιά του Δαβίδ.
Μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Τίτο το 70 μ.Χ., οι ευγενείς εβραίοι πρόγονοί τους διέφυγαν στην Ευρώπη. Εν συνεχεία, μέσω γάμων, αναμείχθηκαν με τις ευρωπαϊκές βασιλικές οικογένειες.
Σύμφωνα μ’ αυτήν την εκδοχή, οι ιουδαϊκής ρίζας Ναΐτες, επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ, όχι για να την απελευθερώσουν από τους μουσουλμάνους, αλλά για να ανακτήσουν τον θησαυρό του πανάρχαιου προγόνου τους Ενώχ, που πίστευαν ότι τους ανήκε. Στον θησαυρό θεωρείται ότι περιεχόταν και η Κιβωτός της Διαθήκης.
Αφού έσκαψαν επί 9 χρόνια στην τοποθεσία του Ναού του Σολομώντα, βρήκαν τον θησαυρό, και μετά από πολλές περιπέτειες κατέληξαν να τον κρύψουν στο παρεκκλήσι του Rosslyn της Σκωτίας, κοντά στο σημείο που αργότερα ιδρύθηκε η μητρική Στοά των Ελευθεροτεκτόνων της Ευρώπης.
Μια άλλη παραλλαγή είναι των ερευνητών Christopher Knight και Robert Lomas, και το βιβλίο τους The Hiram Key: Pharaohs, Freemasonry, and the Discovery of the Secret Scrolls of Jesus, του 1996, που ισχυρίζονται ότι οι ρίζες του Ελευθεροτεκτονισμού ανάγονται στην δολοφονία από τους Υκσώς το 1570 π.Χ. του φαραώ της αρχαίας Αιγύπτου Σεκένενρε, που ήταν μέγας μύστης.
Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι οι Ναΐτες Μάγιστροι που είχαν διαφυλάξει τις προηγμένες γνώσεις των αρχαίων Αιγυπτίων, των Πυθαγορίων και των Γνωστικών, τις έκρυψαν με ασφάλεια μέσα στον Ελευθεροτεκτονισμό που οι ίδιοι ίδρυσαν στη Σκωτία, 12ο μ.Χ. αιώνα και όχι τον 17ο που λέει η επίσημη εκδοχή.
O Kαρλ Μαρξ
Ο αγαπημένος των μυστικών εταιρειών είναι ο Καρλ Μαρξ, ο πατέρας του Κομμουνισμού και συγγραφέας του Κομμουνιστικού Μανιφέστου. Ίσως ποτέ δεν υπήρξε μια τόσο πεπλανημένη λαϊκή πεποίθηση γύρω από ένα πρόσωπο, όσο για τον Μαρξ.
Ωστόσο, υπάρχουν πλείστες αποδείξεις ότι ο Μαρξ ενδιαφερόταν πολύ λιγότερο για τα βάσανα των φτωχών ανθρώπων, απ’ όσο για όσα τον πρόσταζαν οι μυστικές εταιρείες.
Ο Μαρξ γεννήθηκε το 1818 στη Γερμανία από ευκατάστατους εβραίους γονείς. Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος, απόγονος οικογένειας ραββίνων. Για να κάνει τη ζωή των παιδιών του πιο εύκολη, όπως και τη δική του, είχε μεταστραφεί στον χριστιανισμό, όπως έκαναν πάρα πολλοί εβραίοι της εποχής του, και βάφτισε τον Καρλ χριστιανό σε ηλικία 7 ετών. Έτσι ο Καρλ ως παιδί είχε πειστεί ότι ήταν χριστιανός.
Όπως γράφει ο Αμερικανός καθηγητής νομικής και συγγραφέας Willard Cleon Skousen, στο βιβλίο του The Naked Communist (Ο απογυμνωμένος κομμουνιστής), του 1958: «Δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί ο Μαρξ στράφηκε τόσο λυσσαλέα εναντίον του χριστιανισμού, ωστόσο είναι σαφές ότι μυήθηκε σε σατανιστικά τελετουργικά πριν από την ηλικία των 19 ετών. Έτσι, δεν έγινε άθεος, όπως πιστεύεται, αλλά σατανιστής».
Γιατί ο Μαρξ, εκτός από Μασόνος, ήταν και σατανιστής, κάτι υποτίθεται ασυμβίβαστο. Στις Βρυξέλλες, γνώρισε τον Σιωνιστή Moses Hess, επίσημα «φλογερό σοσιαλιστή» αλλά στην πραγματικότητα έναν καμπαλιστή ραββίνο, που τον μύησε σε προχωρημένο στάδιο του σατανισμού.
Tο ίδιο επιβεβαιώνει και ο καθηγητής πολιτικών επιστημών Paul Kengor στο βιβλίο του The Devil and Karl Marx: Communism’s Long March of Death, Deception, and Infiltration, του 2020. Δεν είναι τυχαίο ότι το 1837 ο Μαρξ έγραψε: «Η ψυχή μου, που ήταν κάποτε ανοιχτή στο Θεό, διαλέχτηκε για την κόλαση».
Αδιαμφισβήτητες αποδείξεις περί του Μαρξ μπορεί να αναζητήσει κάθε ενδιαφερόμενος και στο ελληνικό τεκτονικό περιοδικό «Πυθαγόρας», τεύχος 98, του 2008, όπου αναγράφονται τα εξής:
«Στην πρόσφατη επαναστατική ιστορία της Ευρώπης, πολλοί πρωτεργάτες ανατρεπτικῶν θεωριών, όπως ο Καρλ Μαρξ, αλλά και ο πατέρας του αναρχισμού Πιέρ Ζοζέφ Προυντόν, καθώς και πολλοί ηγήτορες των μετέπειτα Ρωσικών Επαναστάσεων του 1905 και του 1917, μεταξύ των οποίων ο Νικολάϊ Ίλιτς Ουλιάνωφ (Βλαδίμηρος Λένιν) και ο Αλέξανδρος Κερένσκι, επέρασαν από τον Τεκτονισμό».
Ως νέος, ο Μαρξ έπινε, έμπλεκε σε καυγάδες και ξόδευε αφειδώς το πατρικό χαρτζιλίκι που δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητο. Το 1843 πήγε στο Παρίσι για να μελετήσει τον γαλλικό Κομμουνισμό, και εκεί συνάντησε τον νεαρό Έγκελς, άλλον ένα μαθητή του Hess, πλούσιο γιο ενός Γερμανού βιομηχάνου, με ριζοσπαστικές ιδέες. Και οι δύο ζούσαν με τα πατρικά εμβάσματα και στόχευαν στο πολιτικό όφελος της ανάδειξης των ιδεών τους.
Ωστόσο, στην εποχή τους δεν ήταν οι μόνοι που πρέσβευαν τον Κομμουνισμό για πολιτικό όφελος. Πολλοί φίλοι τους είχαν τις ίδιες απόψεις, όπως ο Μιχαήλ Μπακούνιν, που δήλωνε αναρχικός, και ο οποίος μέσα από τις δηλώσεις του παραδεχόταν την άμεση σχέση ανάμεσα στις σοσιαλιστικές επαναστάσεις και τον σατανισμό:
«Ο Διάβολος είναι η επανάσταση εναντίον της θεϊκής εξουσίας, όπου βλέπουμε το γόνιμο σπέρμα όλων των ανθρώπινων χειραφετήσεων: την επανάσταση. Ο Σατανάς είναι ο αιώνιος στοχαστής, ο πρώτος απελευθερωμένος διανοούμενος».
Ο Μπακούνιν αποκάλυψε ότι «Ο αληθινός στόχος των επαναστάσεων δεν είναι η απελευθέρωση του φτωχού από την εκμετάλλευση, αλλά να ξυπνήσουν τον Διάβολο στους ανθρώπους και να προκαλέσουν τα χαμηλότερα πάθη του. Η αποστολή μας είναι να καταστρέφουμε, και όχι να καλυτερεύουμε».
Ένας άλλος φίλος του Μαρξ, ο Πιέρ Ζοζέφ Προυντόν, ακολουθώντας τη φιλοσοφία του Φράνσις Μπέικον, έγραφε στο βιβλίο του Τι είναι η ιδιοκτησία; που εξεδόθη το 1840, ό,τι ακριβώς πρεσβεύουν και οι σημερινοί σατανιστές, δηλαδή η κλίκα του Φόρουμ του Νταβός: «Η ιδιοκτησία είναι κλοπή, η αυτοκτονία της κοινωνίας και η μητέρα της τυραννίας». Και φυσικά, πάντα εννοούν την ιδιοκτησία όλων των άλλων, πλην της δικής τους.
Βλακωδώς λοιπόν, σήμερα διαμαρτύρονται αρκετοί αδαείς και στη χώρα μας ότι αυτά που ξεστομίζει η ελληνική κυβέρνηση, το Φόρουμ και τα τσιράκια του, είναι πρωτοφανή πράγματα που αντιστρέφουν τη λογική.
Δείχνει μεγάλη άγνοια να αναρωτιώμαστε με ποιο δικαίωμα δείχνουν τόσο θράσος οι «Global», εκλεκτοί ηγέτες των δυτικών κυβερνήσεων κατασκευής Κλάους Σβαμπ, και εκφοβίζουν ότι μέχρι το 2030 δεν θα κατέχουμε τίποτε και ότι θα μας αρέσει:
Κατ’ ευθείαν από τους Ιλλουμινάτους, τους Κομμουνιστές και την άγρια επιθυμία τους για πλιάτσικο κάθε ξένης περιουσίας, κυρίως, χριστιανικής. Έχουμε επανειλημμένως καταδείξει ότι οι ρίζες αυτής της κοσμοθεώρησης είναι πολύ παλιές.
Η αποσιώπηση των Ρότσιλντ
Στο Κεφάλαιο όπου ο Μαρξ κατήγγειλε τα θεμέλια του καπιταλισμού, δεν αναφέρει καθόλου τους κυρίαρχους της εποχής του, τους Ρότσιλντ. Αυτή η παράλειψη είναι εντελώς ύποπτη, καθώς εκείνη η εποχή, από το 1820 και μετά, έμεινε γνωστή ως «Η εποχή των Ρότσιλντ».
Πώς και δεν άκουσε τίποτε γι’ αυτούς ο Μαρξ;
Ο Des Griffin, στο βιβλίο του Descent into Slavery, του 1961, επισημαίνει ότι το γεγονός ότι οι Ρότσιλντ δεν αναφέρθηκαν καθόλου από τον Μαρξ, δεν είναι καθόλου τυχαίο, αλλά καλλιεργήθηκε προσεκτικά από τον ίδιο.
Οι Ρότσιλντ ήλεγχαν, και εξακολουθούν να ελέγχουν, πολλούς βιομηχανικούς, εμπορικούς, τουριστικούς και μεταλλευτικούς οργανισμούς και εταιρείες, χωρίς όμως να φέρουν το όνομά τους. Το αν ήταν μυστικοί χρηματοδότες των Ιλλουμινάτων της Γαλλικής Επανάστασης και της Ιακωβινικής εισβολής στις ΗΠΑ, δεν αποδεικνύεται από κάποια έγγραφα, αλλά δια της λογικής, όταν συσχετίσουμε τα ιστορικά γεγονότα.
Σε κάθε περίπτωση όμως, η επιρροή των Ρότσιλντ στη βιομηχανική Αμερική του 19ου αιώνα, ήταν πασιφανής. Δουλεύοντας μέσα από τις φίρμες της Wall street, Kuhn, Loeb & Co. και J. P. Morgan, χρηματοδότησαν τον Τζων Ροκφέλερ για να δημιουργήσει την αυτοκρατορία πετρελαίου, τον Έντουαρντ Χάριμαν (σιδηρόδρομοι) και τον Άντριου Κάρνεγκι (αλουμίνιο).
Την εποχή που ο Μαρξ τελείωσε το Κεφάλαιο τα πλούτη του φανερού πλέον οίκου των Ρότσιλντ, ήταν τόσα πολλά ώστε υπολογίστηκε πως ήλεγχαν το 50% του παγκόσμιου πλούτου.
Πόσο είναι λογικό το γεγονός ότι ο Μαρξ, ένας άνδρας που κατήγγειλε τον καπιταλισμό, απέφυγε να αναφερθεί στους κυριώτερους πρωταιτίους του; Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε την απίστευτη αυτή παράλειψη;
Μόνο αναγνωρίζοντας ότι ο Μαρξ δεν ήταν ειλικρινής όταν αποκήρυσσε το καπιταλιστικό σύστημα, διότι είχε άλλους σκοπούς στο μυαλό του. Ο Μπακούνιν, που είχε αντιληφθεί τον ρόλο του, έγραφε τα παρακάτω:
«Ο Μαρξ, εβραίος ο ίδιος, έχει γύρω του, στο Λονδίνο και τη Γαλλία, αλλά ειδικά στη Γερμανία, ένα πλήθος, ραδιούργων, κινητικών και κερδοσκόπων εβραίων: εμπορικούς ή τραπεζικούς πράκτορες, συγγραφείς, πολιτικούς, ανταποκριτές εφημερίδων όλων των αποχρώσεων, με το ένα πόδι στην τράπεζα, και το άλλο στο σοσιαλιστικό κίνημα, και με τα μέσα που έχουν στον γερμανικό ημερήσιο Τύπο −έχουν πάρει στην κατοχή τους όλες τις εφημερίδες− μπορείτε να φανταστείτε τι είδους αηδιαστική λογοτεχνία παράγουν.
Τώρα, ολόκληρος αυτός ο εβραϊκός εσμός, ο οποίος σχηματίζει μια ενιαία κερδοσκοπική αίρεση, έναν λαό αιμορούφουλων, ένα λαίμαργο παράσιτο, σφιχτά δεμένος όχι μόνο υπεράνω των εθνικών συνόρων, αλλά και όλων των πολιτικών απόψεων, σήμερα στέκεται ως επί το πλείστον στη διάθεση του Μαρξ και ταυτόχρονα, στη διάθεση των Ρότσιλντ.
Είμαι βέβαιος ότι, από την μία πλευρά, η οικογένεια Ρότσιλντ εκτιμά την αξία του Μαρξ, και από την άλλη πλευρά, ο Μαρξ αισθάνεται μία ενστικτώδη συμπάθεια και τρέφει έναν μεγάλο θαυμασμό για την οικογένεια Ρότσιλντ. Αυτό ίσως φαίνεται περίεργο. Τι κοινό θα μπορούσε να υπάρχει μεταξύ του κομμουνισμού και της υψηλής διαχείρισης χρημάτων;
Ο κομμουνισμός του Μαρξ ζητά έναν ισχυρό συγκεντρωτισμό στο κράτος και όπου συμβαίνει κάτι τέτοιο, πρέπει αναπόφευκτα να υπάρχει μία κεντρική, κρατική τράπεζα, και όταν αυτή υφίσταται, εκεί το παρασιτικό εβραϊκό έθνος, το οποίο κερδοσκοπεί πάνω στον μόχθο του λαού, θα βρίσκει πάντοτε τα μέσα να επικρατεί».
[Michael Bakunin, Personliche Beziehungen zu Marx. 1871, Gesammelte Werke (Προσωπικές σχέσεις με τον Μαρξ. Συλλετικά έργα. Τόμος 3), Βερολίνο, 1924. Μετάφραση της γράφουσας από τα αγγλικά].
Για να το πούμε λοιπόν πιο απλά, ο Κομμουνισμός ήταν ένα κατασκεύασμα των εβραίων μεγαλοτραπεζιτών, και ο Μαρξ, ως Μασόνος και σατανιστής τους εξυπηρέτησε αφάνταστα
πηγη: .Μυστικές εταιρείες εναντίον πολιτισμού και ανθρωπότητας – Μέρος 3ο – Aperopia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου