Στις 23 Οκτωβρίου 2002, ήμουν στο Μόσχα , και βρισκόμουν στο γήπεδο της Τσε-Σε –Κα, για το ματς με τον Παναθηναϊκό .
Το θυμάμαι σαν τωρα, γιατί σε μια τα έβαλα μόνος μου με 5000 Ρώσους.
Πριν γίνει το Τζάμπολ, ο οργανωμένοι οπαδοί της Τσε-Σε –Κα με καραμούζες και συνθήματα είχαν δημιουργήσει «ατμόσφαιρα».
Δυο τρία λεπτά μετά το Τζάμπολ κουράστηκαν και ξαφνικά επικράτησε σιωπή. Τότε σηκώθηκα μόνος, ένας και φώναξα , «
Πά-νά-θή», το «ναΐκός» δεν ακούστηκε με «σκέπασαν», οι 5000.
Στις 21:15 , οι Τσετσένοι τρομοκράτες, υπό τον Μοβσάρ Μπαράγιεφ, κατέλαβαν το θέατρο της οδού Ντουμπρόφκα , όπου παιζόταν το μιούζικαλ «Νόρντ-Οστ».
Τοποθέτησαν εκρηκτικά, απειλώντας να το τινάξουν, μαζί με τους 700 θεατές που κρατούσαν ομήρους.
Οι Τσετσένοι ζητούσαν την αποχώρηση του ρωσικού Στρατού από την Τσετσενία.
Μαζί μου στο γήπεδο ήταν και ο φίλος και συνάδελφος Παναθηναικός Μανώλης, που αν δεν είχα τις προσκλήσεις για τον Παναθηναϊκό θα είχε πάει με την σύζυγο και τη κόρη του στο θέατρο που καταλήφθηκε, και τους γλίτωσα.
Την επίθεση των Τσετσένων την μάθαμε από την Αθήνα στο ημίχρονο από την Αθήνα που με καλούσαν στο κινητό για να με βγάλουν στον αέρα αυτοί που δεν είχαν ανταποκριτή στη Μόσχα.
Η κατάληψη του Νόρντ-Οστ έληξε στις 26 Οκτωβρίου 2002 με πολύνεκρη επέμβαση των ρωσικών ειδικών δυνάμεων.
Σπύρο, φαντάσου μετά από αυτήν τη σφαγή που έκαναν οι τσετσένοι τότε, να έβγαινε κανείς και να έλεγε στον Βλαδίμηρο, ότι η λύση θα ήταν η δημιουργία ανεξάρτητου Τσετσενικού κράτους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς θα ένιωθε άραγε;
Ο καθένας βλέπει αλλιώς τα πράγματα όταν είναι αυτός το θύμα και αλλιώς όταν βρεθούν στη θέση του άλλοι.