Η Τέταρτη Σύνοδος του Λατερανού υιοθέτησε στις 11 Νοεμβρίου 1215 του ιερούς κανόνες της Καθολικής Εκκλησίας που 720 χρόνια μετά , έγιναν και Νόμοι του Γερμανικού Κράτους

Οι «Νόμοι της Νυρεμβέργης» δεν ήταν μια «εθνικοσοσιαλιστική ανακάλυψη» και δεν τους σκέφτηκε ο «παράφρων» Χίτλερ και δεν αποφασίστηκαν στις 15 Σεπτεμβρίου 1935, 

στο 7ο Συνέδριο της Ελευθερίας του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος των Γερμανών Εργατών. 

 Η απαγόρευση ανάθεσης δημόσιων αξιωμάτων σε εβραίους, η απαγόρευση των σεξουαλικών σχέσεων με Εβραίους, και η υποχρεωτική ενδυματολογική διάκριση των Εβραίων από τους Χριστιανούς, ήταν «Κανόνες» της καθολικής εκκλησίας από το 1215. Είχαν δηλαδή 720 χρόνια παρελθόν.

 Ο Πάπας της κατάληψης της Κωνσταντινούπολης, ο Ιννοκέντιος Γ΄ το 1213 συνεκάλεσε μια «Οικουμενική Σύνοδο» , η οποία άρχισε τις εργασίες της στο Λατερανό στις 11 Νοεμβρίου 1215. 

Στο «Γενικό Συμβούλιο του Λατερανού» που ήταν η σημαντικότερη από όλες τις μεσαιωνικές Συνόδους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, παραβρέθηκαν 71 πατριάρχες και μητροπολίτες, συμπεριλαμβανομένων των Λατίνων Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως και Ιεροσολύμων, 412 Επίσκοποι και 900 ηγούμενοι . 

Οι Πατριάρχες Αντιοχείας και Αλεξανδρείας έστειλαν αντιπροσώπους. Παραβρέθηκαν επίσης αντιπρόσωποι του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Β ', του Λατίνου αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης, των βασιλέων της Γαλλίας, της Αγγλίας, της Αραγονίας, της Ουγγαρίας, της Κύπρου και της Ιερουσαλήμ. 

Ο Πάπας ,παρουσίασε στο Συμβούλιο εβδομήντα Κανόνες, για τα πιο σημαντικά σημεία της δογματικής και ηθικής θεολογίας. 

Από τους Κανόνες αυτούς, ο 67ος αφορούσε στην καταπολέμηση της τοκογλυφίας των Εβραίων, και στην προστασία των εσόδων της εκκλησίας από τη δεκάτη με την καθιέρωση της «Συνυπευθυνότητας» του τοκογλύφου, για τα έσοδα της «Τράπεζας του Αγίου Πνεύματος».

 Ο 68ος επέβαλε την ενδυματολογική διάκριση των Εβραίων από τους Χριστιανούς, ο 69ος απαγόρευε την ανάθεση δημοσίων αξιωμάτων σε Εβραίους και ο 70ος απαγόρευε στους βαπτισμένους Εβραίους να τηρούν τα έθιμα της προηγούμενης θρησκείας τους, και συνιστούσε «σωτήρια αναγκαστικά μέτρα». 

 Ο 67ος ΚΑΝΟΝΑΣ του Λατερανού, αναφέρει ρητά τη «σκληρή καταπίεση» που υφίσταντο οι Χριστιανοί από τους τοκογλύφους Εβραίους, εισήγαγε τη λογική του εμπάργκο κατά των Εβραίων, αλλά μόνο ως «τιμωρία», και καλούσε τους Άρχοντες να προστατεύουν τους Χριστιανούς από τις «υπερβολές» των Εβραίων. 

 Ο 67ος ΚΑΝΟΝΑΣ του Λατερανού εισήγε επίσης την «Συνυπευθυνότητα» του τοκογλύφου για τα έσοδα της «Τράπεζας του Αγίου Πνεύματος».

 Οι Εβραίοι διέτασσε ,«πρέπει να υποχρεώνονται να παρέχουν αποζημίωση στις εκκλησίες, για τη δεκάτη και τις προσφορές που αναλογούσαν στις περιουσίες των Χριστιανών πριν αυτές πέσουν στα χέρια των Εβραίων». 

Την «Συνυπευθυνότητα» για τους αγρότες την επέβαλε αιώνες μετά η ΕΕ. 

Ο 67ος ΚΑΝΟΝΑΣ του Λατερανού του 1215 ανέφερε:

 «Όσο περισσότερο οι Χριστιανοί απέχουν από την πρακτική της τοκογλυφίας, τόσο περισσότερο καταπιέζονται σε αυτό το θέμα από την προδοσία των Εβραίων, έτσι ώστε σε σύντομο χρονικό διάστημα να εξαντλούνται οι πόροι των χριστιανών. Επιθυμώντας, ως εκ τούτου, να προστατεύσουμε τους χριστιανούς από τη σκληρή καταπίεση των Εβραίων, επιτάσσουμε με το εν λόγω διάταγμα ότι εάν στο μέλλον κάτω από οποιοδήποτε πρόσχημα οι Εβραίοι αποσπάσουν από τους Χριστιανούς καταπιεστικούς και υπέρμετρους τόκους , οι Χριστιανοί πρέπει να διακόψουν τη συνεργασία μαζί τους μέχρι να τους δοθεί η κατάλληλη ικανοποίηση για τις υπερβολές τους. Οι Χριστιανοί επίσης, εάν τούτο καταστεί απαραίτητο, θα υποχρεώνονται να απέχουν από κάθε εμπορική επαφή μαζί τους και εάν δεν συμμορφωθούν θα αφορίζονται . Δίνουμε εντολή στους άρχοντες να μην στρέφονται κατά των Χριστιανών σε ότι έχει σχέση με αυτά τα ζητήματα, αλλά να προσπαθούν να εμποδίσουν τους Εβραίους από το να αποκομίζουν υπερβολικό τόκο . Τέλος, δίνουμε εντολή να προστατεύονται οι εκκλησίες από την απώλεια των εσόδων τους και οι Εβραίοι θα πρέπει να καταβάλουν σε αυτές τη δεκάτη και τις άλλες προσφορές που οι Χριστιανοί συνήθως κατέβαλαν για τα για τα σπίτια τους και την άλλη περιουσία τους πριν περιέλθουν στα χέρια των Εβραίων. Εφόσον οι Εβραίοι δεν συμμορφωθούν θα τους επιβάλλεται η ποινή της διακοπής κάθε εμπορικής επαφής μαζί τους».

Ο 68ος ΚΑΝΟΝΑΣ του Λατερανού επέβαλε το σημάδεμα των εβραίων, απαγόρευε τις σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ χριστιανών και Εβραίων, και επέβαλε την τιμωρία των Εβραίων για την πρόκληση των θρησκευτικών αισθημάτων Χριστιανών: 

 «Σε ορισμένες επαρχίες οι Εβραίοι και οι Σαρακηνοί ξεχωρίζουν από τους Χριστιανούς από τον τρόπο που ντύνονται, αλλά σε ορισμένες άλλες ντύνονται το ίδιο ώστε να μην μπορούν να διακριθούν και αυτό προκαλεί μεγάλη σύγχυση. Έτσι συμβαίνει μερικές φορές από λάθος, οι Χριστιανοί να έχουν σχέσεις με τις γυναίκες των Εβραίων ή των Σαρακηνών, και οι Εβραίοι και οι Σαρακηνοί με Χριστιανές. Για να μην υπάρχει λοιπόν στο μέλλον , το πρόσχημα του λάθους ως δικαιολογία του παραπτώματος αυτής της απαγορευμένης συνουσίας, αποφασίζουμε οι εν λόγω Εβραίοι και Σαρακηνούς και των δύο φύλων σε κάθε Χριστιανική επαρχία και ανά πάσα στιγμή θα πρέπει να ξεχωρίζουν στα μάτια του κόσμου από τους άλλους ανθρώπους μέσα από τον τύπο του της φορεσιάς τους φόρεμα τους, όπως προβλέπεται άλλωστε από το νόμο του Μωυσέως . Επιπλέον, κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων ημερών πριν από το Πάσχα και κυρίως τη Μεγάλη Παρασκευή, αυτοί δεν πρέπει να εμφανίζονται δημόσια για το λόγο ότι μερικοί απ 'αυτούς ντύνονται στα κόκκινα ως προσβολή προς τον Λυτρωτή και για να κοροϊδεύουν τους Χριστιανούς οι οποίοι τηρούν τη μνήμη του Θείου Πάθους φορώντας μαύρα ως σημείο πένθους. Αποφασίζουμε ότι τέτοιες αναιδείς συμπεριφορές πρέπει να ελεγχθούν από τους κοσμικούς άρχοντες, και να τους επιβάλλεται η κατάλληλη τιμωρία». 

 Για το θέμα της διάκρισης των Εβραίων, το 1227 η Σύνοδος της Ναρμπόν αποφάσισε ότι «οι Εβραίοι για να ξεχωρίζουν από τους άλλους, θα πρέπει να φέρουν στο κέντρο του στήθους (των ενδυμάτων τους) ένα σήμα, και τους απαγόρευε , να εργάζονται δημοσίως τις Κυριακές