Δεκεμβριανά 18η ημέρα. 21 Δεκεμβρίου 1944. Το "αλάτι της Γης" δολοφόνησε μια ανυπεράσπιστη γυναίκα. Την ηθοποιό Ελένη Παπαδάκη. Η Εκτέλεση ήταν δώρο του αδελφού του "Φάνη" που ηταν Μέγας Εραστής στην αγαπημέρνη του Ασπασία . 46 νεκροί του ΕΔΕΣ στην Ηπειρο. 5 νεκροί της 3ης Ορεινής.

 Όλη η ουσία του 'Κόκκινου Δεκέμβρη" βρίσκεται στην εκτέλεση της Παπαδάκη, και στο παλτό της που δόθηκε λάφυρο σε μια κόκκινη πουτάνα

 Γράφει ο Σπυρίδων Χατζάρας

 

 Το λεπτομερές σχέδιο για τη «συντριβή της εσωτερικής αντίδρασης» και την κατάληψης της εξουσίας διαμορφώθηκε σταδιακά από τους ηγέτες του ΚΚΕ Πλουμπίδη-Σιάντο-Ζευγο-Ιωαννίδη-Μπαρτζιώτα -Στέργιο Αναστασιάδη, με την συνδρομή στελεχών όπως ο Γλυνός από το φθινόπωρο του 1943 μέχρι τον Δεκέμβρη του 1944. 

Οι «λίστες» των «αντιδραστικών» της Αθήνας είχαν ετοιμαστεί από το Σεπτέμβριο του 1944, όταν δόθηκε εντολή στις οργανώσεις της ΚΟΑ, από τον πρώτο γραμματέα Βασίλη Μπαρτζιώτα, να συντάξουν καταλόγους προγραφών κατά συνοικία , επάγγελμα και σωματεία. 

Αυτές οι λίστες χρησιμοποιήθηκαν στα Δεκεμβριανά. Τα «χαρτάκια», και τα «καθήκοντα» μοιράστηκαν στους δολοφόνους μια μέρα πριν φύγουν οι Γερμανοί. Στις 11 Οκτωβρίου, στο αμφιθέατρο του Νοσοκομείου Ευαγγελισμός. Μέσα στο αμφιθέατρο κουμάντο έκανε ο Γιώργης Καζιάνης, ο αρχινοσοκόμος στη «Σωτηρία» και άνθρωπος του Πλουμπίδη. Ο Καζιάνης ήταν στα Δεκεμβριανά ο «στρατοπεδάρχης» στο άσυλο της Κοκκινιάς, με το επαναστατικό ψευδώνυμο «Μπάρμπας» που ήταν και το ψευδώνυμο του Πλουμπίδη. Ήταν δηλαδή επαναστατική ταυτοπροσωπία. 

 Η τελική εξόρμηση δόθηκε με την εντολή «Να ξεμπερδέψουμε με μιας με όλους αυτούς» .

 

Την εντολή του ΚΚΕ αναπαρήγαγε η ΚΕ του ΕΑΜ, με την ανακοίνωση με αριθμό πρωτοκόλλου 7313 στις 21-11-1944 που καλούσε τις τοπικές επιτροπές να στήσουν δίκες για τους Εδεσίτες τους Χίτες και ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ. Η Ελένη Παπαδάκη εκτελέστηκε στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής καθώς και χιλιάδες άλλοι. 

 Σε εφαρμογή αυτής της οδηγίας οι ΕΑΜίτες δημοσίευσαν στις 23 Νοεμβρίου τη λίστα των «προδοτών ηθοποιών» των οποίων η «δίκη» έγινε στις 24 Νοεμβρίου στο λαϊκό δικαστήριο που στήθηκε στο θέατρο Διονύσια, όταν και αποφασίστηκε ουσιαστικά η εκτέλεση της Ελένης Παπαδάκη υπό τις κραυγές, «Θάνατος στην πουτάνα !». 

Στη διάρκεια αυτής της δίκης οι φωνές που ακούστηκαν πιο δυνατά

 ήταν των αντιπάλων της Παπαδάκη, όπως η «τραγωδός Ασπασία Παπαθανασίου και η φανατική κομμουνίστρια Μιράντα Μυράτ, ετεροθαλής αδελφή του Δημήτρη Μυράτ, και οι γνωστοί αριστεροί καλλιτέχνες όπως ο 

Σπύρος Πατρίκιος, ο Δήμος Σταρένιος, ο Λ. Δαρζέντας, η Ολυμπία Παπαδούκα ,  η Αλέκα Παΐζη, η Καίτη Ντιριντάουα, ο πολιτοφύλακας Πάνος Καραβουσάνος και ο υποβολέας θεάτρου Δημήτρης Σούλης. 

Την Παπαδάκη υπερασπίστηκαν ο Γιώργος Παππάς και Νίκος 

Δενδραμής. 

Την παραπομπή της Παπαδάκη σε Λαϊκό Δικαστήριο αποφάσισαν , 

στις 20 Οκτωβρίου 1944 στα γραφεία του ΣΕΗ στην οδό

 Σατωβριάνδου 52α. , οι ΕΑΜικοί , Αιμίλιος Βεάκης, Μάνος Κατράκης, Τίτος Βανδής, Δημήτρης Μυράτ,  και Χρήστος Τσαγανέας, που συνεδρίασαν με θέμα της ημερησίας διάταξης την, 

«Πρόταση διαγραφής Ελλήνων ηθοποιών που πρόδωσαν τον ιερό 

Εθνικό Ελληνικό αγώνα». 

Οι προδότες ηθοποιοί ήσαν: 1) Βεργή Έλσα 2) Δαδοκαρίδου Έλλη 3) Ζαμάνου Χαρ. 4) Θάνος Διονύσιος 5) Ιακωβίδης Μιχάλης 6) Πόπολα Αγγέλα 7) Κόππολα Αλφρέδος 8) Μοσχούτης Δ. 9) Μπέλλα Σμάρω 

10) Παπαδάκη Ελένη 11) Παυλόφσκαγια Νίνα 12) Ραμασόφ Ροβέρτος

 13) Φελίτσης Δημήτριος και 14) Αγγελική Κοτσάλη. 

 Η δίκη στο ΛΑΟδικαίο ολοκληρώθηκε με απόφαση του προεδρείου

 που το αποτελούσαν ο Θεόδωρος Μορίδης, ο Σπύρος Πατρίκιος, ο Χρήστος Τσαγανέας, και ο Πάνος Καραβουσάνος, που διέγραψε την Παπαδάκη από το ΣΕΗ ως συνεργάτη των Γερμανών. 

 Η αιμοσταγής κοινοπραξία ΚΚΕ/ SOE & Co , και οι «ηρωικοί»

 Ελασίτες άρχισαν να μάχονται με τους εγγλέζους ιμπεριαλιστές, 

τους χίτες και τους ταγματασφαλίτες στις 4 Δεκεμβρίου 1944.

 Στις 21 Δεκεμβρίου, σύμφωνα με τον "Ριζοσπάστη" η κατάσταση περιγραφόταν ως εξής: 

«Με τη δυνατότητα αναπλήρωσης των απωλειών σε μαχητές και πολεμοφόδια να έχει εξαντληθεί από καιρό για τον ΕΛΑΣ, η επιθετική πρωτοβουλία περνούσε ολοένα και περισσότερο στις αντίπαλες 

δυνάμεις. 

Βασικός στόχος πλέον του ΕΛΑΣ ήταν η διατήρηση των θέσεών του, 

ενώ κάθε σπιθαμή γης υπερασπιζόταν μέχρι τη τελευταία σφαίρα ή

 τον τελευταίο υπερασπιστή της. 

Η ΚΕ του ΕΑΜ επέδωσε διαμαρτυρία στον πρόεδρο του 

Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, Ι. Ντε Ρενιέ, σχετικά με τους 

δολοφονικούς βομβαρδισμούς των βρετανικών δυνάμεων κατά 

του άμαχου πληθυσμού, «με πολλά θύματα εις νεκρούς και 

τραυματίας υπερβαίνοντα μέχρι σήμερον τας 2.500».    

Στη έκδοση του ΚΚΕ, «Οι Ανατολικές Συνοικίες το Δεκέμβρη του 1944»,  όπου περιγράφεται η κρίσιμη ταξική σύγκρουση δεν γίνεται καμιά συγκεκριμένη αναφορά μαχών. Λέγεται  μόνον : 

«Μέχρι τις 26 Δεκεμβρίου οι Σκόμπυδες θερίζουν τις συνοικίες

 Αη Γιάννη—Κατσιπόδι—Φάρο με πυροβολικό και ρουκέτες, αλλά δεν τολμάνε να προχωρήσουν».

17 ημέρες λοιπόν μετά την έναρξη της μάχης για την Αθήνα μετά, 

και ενώ συνεχίζονταν  «σκληρές αψιμαχίες», η εκτέλεση της

 Παπαδάκη μας δίνει μια εικόνα της «ηρωικής αντίστασης» του λαού

 που υπεράσπιζε σπιθαμή προς σπιθαμή και  μέχρι τη τελευταία 

σφαίρα ή τον τελευταίο υπερασπιστή τις θέσεις του  ασχολούμενος 

με την σύλληψη και την εκτέλεση της Παπαδάκη και άλλων "αντιδραστικών" 

 Οι (ηρωικοί) ΕΑΜίτες Δημήτρης Μυράτ (ο γερμανομαθής 

Γραμματέας του ΕΑΜ ηθοποιών), και ο εβραίος , αρχιμουσικός της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών Σαμουήλ (Σαμ) Μπράντενμπουργκ, 

τον οποίο έκρυβε η Παπαδάκη στο σπίτι της καθ' όλη τη διάρκεια 

της Κατοχής, έπαιζαν χαρτιά και δεν πολέμαγαν με τους Άγγλους ιμπεριαλιστές στα οδοφράγματα

Στο σπίτι του Μυράτ, εμφανίστηκαν ένοπλοι, οι («ηρωικοί»)

 κομμουνιστές Κων. Μπιλιράκης, Θεόδωρος Μιχαλόπουλος, και ο υποβολέας Δημήτρης Σούλης απ΄το ΣΕΗ που δεν πολεμούσαν τους Σκόμπυδες και συνέλαβαν την καταζητούμενη Ελένη Παπαδάκη ,

που ήταν επί επτά χρόνια η σύντροφος του Σαμ. 

 Σε εφαρμογή της καταδικαστικής εις θάνατον  απόφασης του Λαϊκού Δικαστηρίου των Ηθοποιών, η Ελένη Παπαδάκη συνελήφθη

 από την ΟΠΛΑ το απόγευμα της 21ης Δεκεμβρίου 1944 

στο σπίτι του Μυράτ.

Ο επικεφαλής της Ομάδας σύλληψης ήταν ο φοιτητής 

Κων. Μπιλιράκης. Μαζί ήταν ένας ο αστυφύλακας Θεόδωρος Μιχαλόπουλος (με πολιτικά), και ο υποβολέας Δημήτρης Σούλης, 

από την Κομματική Οργάνωση των ηθοποιών. 

Κανένας «Ορέστης» δεν τη συνέλαβε. 

 Η Κομματική Οργάνωση των ηθοποιών του ΚΚΕ την συνέλαβε 

και την παρέδωσε στην ΟΠΛΑ για τα …..περαιτέρω.

    Οι τρείς , με την Παπαδάκη που την συνόδευε η φίλη της Αιμίλια Καραβία και ο (φίλος της) γραμματέας του ΕΑΜ ηθοποιιών Δ. Μυράτ, κατευθύνθηκαν με τα πόδια, στα γραφεία της Λαϊκής Επιτροπής 

του ΕΑΜ, επί της οδού Πατησίων 314, χωρίς να συναντήσουν

 Εγγλέζους ιμπεριαλιστές και χωρίς να τους βομβαρδίσει η ΡΑΦ. 

Από εκεί πήγαν στα περιφερειακά γραφεία του ΕΑΜ, 

στη διασταύρωση Πολυλά και Μαρτζώκη, στην επιταγμένη έπαυλη Παπαλεονάρδου, όπου βρισκόταν ο Διοικητής της Πολιτοφυλακής Πατησίων , ένας νεαρός 23 ετών με το «καλλιτεχνικό ψευδώνυμο» Ορέστης τον οποίο εκτέλεσε αργότερα εκ μέρους του ΚΚΕ ο Νίκος Ανδρικίδης. 

 Ο «Ορέστης» που είχε τηλέφωνο ενημέρωσε αμέσως την ΚΟΑ και τον "Φάνη" τον Βασίλη Μπαρτζιώτα , που αποφάσισε την τύχη της Ελένης Παπαδάκη. 

Η εντολή για την σύλληψη και την εκτέλεση της Παπαδάκη είχε δοθεί από τον Φάνη για να ικανοποιήσει τον αδελφό του που ηταν μέγας

 γκόμενος και ηταν ο εραστής μιας Κόκκινης τατάνας,

  της Ασπασίας Π. που μισούσε την Παπαδάκη και απαιτούσε

 από το Κόμμα να υλοποιήσει την απόφαση του Λαοδικείου.

Στην έπαυλη Παπαλεονάρδου, ήταν παρών και ο «ηρωικός» κομμουνιστής και ΟΠΛΑΤΖΗΣ ηθοποιός Πάνος Καραβουσάνος, και μέλος του Προεδρείου

 του Λαοδικείου, στο Διονύσια, που υποδέχτηκε την Παπαδάκη με χειροφίλημα. 

 Η ενημέρωση του Μπαρτζιώτα  πάντως δεν ήταν κατ εξαίρεση 

αλλά ο κανόνας.

 Όλες οι εκτελέσεις των συλληφθέντων εγκρίθηκαν από την

 κομματική ηγεσία της ΚΟΑ του ΚΚΕ.

 Ο Φάνης (Βασίλης Μπαρτζιώτας) που έδωσε την εντολή εκτέλεσης

 της Παπαδάκη στο απομνημονεύματα του απεκδύθηκε κάθε ευθύνης

 και έγραψε, (ψευδώς):

 «Όταν τμήματα της Λαϊκής Πολιτοφυλακής συνέλαβαν τη γνωστή ηθοποιό Παπαδάκη, ερωμένη του αρχικουίσλιγκ Γιάννη Ράλλη.

Δώσαμε εντολή να μην πειραχτεί. Είχαμε να μάθουμε πολλά από 

αυτή».

Η αλήθεια ειναι ότι αυτός διέταξε την εκτέλεσή της.

 Εκεί στην Πολιτοφυλακή της Πατησίων υπήρχαν και άλλες

 κρατούμενες.

 Μαζί με την Παπαδάκη ήταν η Νιόβη Χαριτάκη.

Ένα κορίτσι γύρω στα είκοσι και εφτά μηνών έγκυος που την είχαν συλλάβει στις 18 Δεκεμβρίου μαζί με την αδελφή της, Μαρίκα, με την κατηγορία ότι ο πατέρας τους ήταν διευθυντής της Ούλεν και η Νιόβη γνώριζε καλά ότι επρόκειτο να την εκτελέσουν. 

 Ο «Ορέστης» πήρε το δαχτυλίδι και το ρολόι της κρατούμενης 

Παπαδάκη και τα έδωσε μετά την εκτέλεση της δώρο στην γκόμενα 

του. 

Πήρε και το γούνινο παλτό της Παπαδάκη όπως κατέθεσε στο 

δικαστήριο ο εκτελεστής της Μακαρώνας.

 Γύρω στα μεσάνυχτα με αυτοκίνητο της ΟΠΛΑ, έστειλαν

 τις κρατούμενος στον τόπο εκτελέσεων στα Διυλιστήρια 

της ΟΥΛΕΝ στο Γαλάτσι όπου οι (ηρωικοί) κομμουνιστές και

 στελέχη της ΟΠΛΑ Βλάσσης Μακαρώνας, Στέφανος Λιόλιος,

 Πέτρος Τζογανάκης, Ιωάννης Κουκούτσης και άλλοι, των οποίων τα ονόματα δεν τα διέσωσε η ιστορία παρίμεναν για να εκτελέσουν τα σιδηροδέσμια θύματα και να πάρουν τα ρούχα τους για τις ανάγκες του λαού. Αυτοί πήραν το γούνινο παλτό και τις γόβες της Παπαδάκη.

 

Ο δήμιος της Ελένης, Βλάσσης Μακαρώνας, στην δίκη του, είπε 

ότι την γούνα της ηθοποιού  την πήρε ο Ορέστης κι όχι ο ίδιος! 

 

Οι σφαγείς των Διυλιστηρίων της Ούλεν, οι φυσικοί αυτουργοί συνελήφθησαν δύο μήνες αργότερα τελείως συμπτωματικά.

 Μέσα σ’ ένα τραμ ένας επιβάτης αναγνώρισε ότι το πουλόβερ που φορούσε ένας τροχιοδρομικός υπάλληλος ανήκε σ’ ένα εκτελεσθέντα συγγενή του, που η Εθνική Αλληλεγγύη το έδωσε ως κοινωνικό μέρισμα στους πελάτες του ΚΚΕ, όπως έκαναν με τα παλτά και τα παπούτσια των σφαγμένων στον Φενεό, και τα παπούτσια των σφαγμένων στον Μελιγαλά. 

 Έτσι σιγά-σιγά συνελήφθη όλο το συνεργείο των δημίων. 

Η αναπαράσταση των εγκλημάτων έγινε στα τέλη Μαρτίου 1945 στον τόπο των εκτελέσεων και έφερε στο φώς τις φρικιαστικές λεπτομέρειες. 

Ο Ορέστης δικάστηκε από το ΚΚΕ διαρκούντων των Δεκεμβριανών και εκτελέστηκε στην Πλατεία Κολιάτσου ως πράκτορας της Ιντέλιζενς Σέρβις στις γραμμές του ΚΚΕ. 

Το Ανταρτοδικείο του καταλόγισε πως έδρασε κατ’εντολή των βρετανών για να δυσφημίσουν το ΕΑΜ. 

Ανακριτής ο αρχισφαγέας των Ανατολικών Συνοικιών Νίκος Ανδρικίδης που πέθανε το 2002 εισπράττοντας σύνταξη αγωνιστού. Ο Ανδρικίδης ολοκλήρωσε την έρευνα του για τον Ορέστη και στην αναφορά του επεσήμανε πως «ο Ορέστης είχε από ύποπτη έως εγκληματική συμπεριφορά», και ότι «προχωρώντας η ανάκριση, αποκαλύφθηκε ότι ήταν πράκτορας της Intelligence Service »! 

 Ο Ορέστης εκτελέστηκε, γιατί κράτησε τα λάφυρα από τους δολοφονημένους για τον εαυτό του, και μοίραζε τα κοσμήματα στις ερωμένες του, αντί να τα καταθέτει στο ταμείο του Κόμματος! 

 Για το ποιος ήταν ο Ανδρικίδης είναι σημαντική η μαρτυρία του ΟΠΛΑΤΖΗ Ζάκου Νικηφοράκης που απήγαγε μια κοπέλα με το επώνυμο Τζάλα. «Εγινε κανονική δίκη για μια συγκεκριμένη υπόθεση. Είχαμε πιάσει μια κοπέλα, με το επώνυμο Τζάλα, η οποία στη συνέχεια εξαφανίστηκε. Αυτή ήταν καλής οικογενείας, ήταν γειτόνισσά μας στο Παγκράτι. Δούλευε στην τράπεζα, και ήταν συνάδελφος της γυναίκας του Ανδρικίδη. Όμως, η γυναίκα του Ανδρικίδη είπε στον άντρα της ότι εξαιτίας της Τζάλα, την κατέβασαν και δούλευε στο υπόγειο της τράπεζας.

 Έτσι ο Ανδρικίδης μας είπε να πιάσουμε την Τζάλα και να την πάμε στο τμήμα. Αυτό κάναμε. Την πιάσαμε, την πήγαμε στο τμήμα και μετά την εξαφάνισαν. Όπως έγινε γνωστό, την έστειλε για εκτέλεση στο τμήμα του Υμηττού. Έλεγαν ότι ξέφυγε τραυματισμένη και ότι την έπιασε κάποιος καπετάνιος. Πάντως εξαφανίστηκε. 

Διέδιδαν και μια άλλη φήμη, ότι δήθεν έφυγε με κάποιον, αλλά η αλήθεια είναι ότι τη σκότωσαν. Κι εγώ με έναν άλλον ήμασταν αυτοί που την είχαμε συλλάβει. Και την είχαμε φέρει στο τμήμα. Και εξαφανίστηκε η κοπέλα. Γι’ αυτή την υπόθεση δικάστηκα, αλλά αθωώθηκα.

Δεν υπήρχαν στοιχεία που να έδειχναν ότι εγώ τη σκότωσα.

 Απλώς εγώ τη μετέφερα από το σπίτι της στο τμήμα το δικό μας». 

 Η ομάδα του Γαλατσίου δεν συνάντησε ποτέ τους «ιμπεριαλιστές» και έκανε τη δουλειά της σύμφωνα με τις εντολές που είχε. Αυτός ο «ηρωικός» μηχανισμός δεν «πολέμαγε» , αλλά δολοφονούσε όσους είχαν προγραφεί. 

Αυτά γινόντουσαν 17 ημέρες μετά την έναρξη των Δεκεμβριανών. Και τα ξέρουμε λόγω της Παπαδάκη. 

 Αυτά έγιναν και για χιλιάδες άλλα αθώα θύματα σαν την Παπαδάκη. 

 Η σορός της Παπαδάκη, βρέθηκε στις 26 Ιανουαρίου 1945. 

Ήταν πρόχειρα θαμμένη σε κοινό όρυγμα με τέσσερεις άλλους. «Ανώνυμους». 

Φορούσε μόνο την κομπιναιζόν της που ήταν ανασηκωμένη γύρω από τον θώρακα, και οι ζαρτιέρες ήταν ζωσμένες στη μέση. Μία σφαίρα στον αυχένα με διέξοδο στην αριστερή μετωπική χώρα είχε δώσει τέλος στο μαρτύριο της… 

Τα μάτια της ήταν ορθάνοικτα από τρόμο και καθρέφτιζαν όλη τη φρίκη που είχε ζήσει. 

Τη Νιόβη την είχαν ρίξει σε άλλο λάκκο. 

 Ο Βλάσσης Μακαρώνας και ο Στέφανος Λιόλιος ομολόγησαν στο στρατοδικείο και εκτελέστηκαν. 

Ο γερμανομαθής εαμίτης Μυράτ έγινε θιασάρχης και πέθανε το 1991 από γεράματα. 

 Για τις μάχες με τους Εγγλέζους ιμπεριαλιστές, το ενημερωτικό Δελτίο του Α’ ΣΣ του ΕΛΑΣ, προς τον Σιάντο της 20:30 ώρας της 21ης Δεκεμβρίου 1944 που συνέταξε ο κομμουνιστής Κωτσάκης, έδινε την ακόλουθη διάταξη δυνάμεων. 

ΙΙ Σύνταγμα: Από λόφους νοτίως Ν. Σμύρνης παραλλήλως Λεωφ. Συγγρού-Κοίτη Ιλισσού-Καισαριανή. Δυνάμεις με ΙΙ/34 και τμήμα 1ου Συν/τος. Σύνολον 1.000 άνδρες με ένα ουλαμό Πεδινού Πυρ/κού. 3ον Σ.Π: Από φυλακάς Αβέρωφ-προωθημένας δυνάμεις προς δασύλλιον Λυκαβητού-Καλλιδρομίου-μέχρι Λεωφ. Αλεξάνδρας-Πατησίων μέχρι τέρματος, δύναμις 850 άνδρες. 4ον Σ.Π. Ψυρρή-πέριξ Ομονοίας. Δύναμις 750. 7ον Απόσπασμα: Γ’ Στρατιωτικόν Νοσοκομείον μέχρι Γηροκομείου, δύναμις 1.000 άνδρες. VIII Ταξιαρχία: Τάγμα εις Πετράλωνα (μεταξύ Θησείου και Κάτω Πετράλωνα). Πέντε τάγματα εις περιοχήν Κολωνού-Πλάτωνος και Πυριτιδοποιείον. Δύναμις 1.200 άνδρες…Δύναμις Πειραιώς 1.300 οπλισμένοι εφεδρικού. Δύο Τάγματα 52 Συν/τος των 200 ανδρών έκαστον. Ένας λόχος ΕΠΟΝ δυνάμεως 80 ανδρών…» Το δελτίο υπογράμμιζε: «δεν έχουμε πλέον τας δυνάμεις που απαιτούνται ίνα εκτελέσωμεν επιχειρήσεις ζωτικής σημασίας δια την σταθερότητα της διατάξεώς μας.». 

 Στη «Βάρκιζα», η «ηγεσία» της ΚΚΕ λτδ, (Σιάντος, Πλουμπίδης, Ιωαννίδης, Παρτσαλίδης, Μπαρτζιώτας κλπ), μαζί με τους συνεργάτες της , (Τσιριμώκος, Σβώλος), κλπ , συμφώνησε με τους Άγγλους και τους «αστούς», οι μεν ηθικοί αυτουργοί , η ηγεσία , που διέταξε τις «αγριότητες» και τις «υπερβασίες», να αμνηστεύονται, και να δικάζονται μόνο οι φυσικοί αυτουργοί. 

Δηλαδή, βγάλανε έξω τον εαυτό τους οι πολιτικά υπεύθυνοι και ρίξανε όλη την ευθύνη στους εκτελούντες τις εντολές και τις διαταγές. Στους φυσικούς αυτουργούς . 

 Αυτή ήταν και η ουσία της αποκήρυξης του «Άρη» και της απελπισμένης ανταρσίας του. 

Ο σ. Νίκος αφού γύρισε από το Νταχάου , στη 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ , το Δεκέμβριο του 1945 είπε ότι οι «αγριότητες» και οι «υπερβασίες» έγιναν από μέλη του Κόμματος που, είτε ήταν προβοκάτορες, είτε δεν ήταν «άξια νάναι μέλη του Κόμματος». 

Ο σ. Νίκος υιοθέτησε δηλαδή τις ρυθμίσεις της Συμφωνίας της Βάρκιζας και είπε ότι «το ΚΚΕ δεν έδωσε γραμμή για «αγριότητες» και «υπερβασίες» και ότι «το έψαξε και δεν υπήρχε ούτε μια περίπτωση, που νάχει δοθεί σαν γραμμή του ΚΚΕ να γίνουν αγριότητες».

 Οι σφαγές της Καλαμάτας, του Μελιγαλά, των Γαργαλιάνων, τα Δεκεμβριανά ήσαν «αγριότητες» και «υπερβασίες» που έγιναν από μέλη του κόμματος, χωρίς κομματική εντολή και, «φυσικά οι πράξεις που κάναν τα μέλη του Κόμματος δημιουργούν ευθύνες και για το ίδιο» αλλά το ΚΚΕ, «απεκήρυξε και αποκηρύσσει», τις «αγριότητες» και τις «υπερβασίες», οπότε δε δημιουργείται ζήτημα ηθικής τάξης για το ΚΚΕ. Αυτή ήταν η θέση που συμφωνήθηκε στην Βάρκιζα, στο πλαίσιο της νόμιμης πάλης. 

Σε αυτό το πλαίσιο, δεν κατηγορήθηκαν οι Ζεύγος, Μπελογιάννης, Μπλάνας, Κουλαμπάς για τις σφαγές Καλαμάτας –Μελιγαλά και δεν δικάστηκαν οι Πλουμπίδης, Σιάντος, Μπαρτζιώτας, Αναστασιάδης, Κωτσάκης & Co για τα Δεκεμβριανά και για την «αγριότητα» και την «υπερβασία» του «λάθους» της «ομηρίας». 

 Στο πλαίσιο της εγκατάλειψης του ένοπλου αγώνα και του ειρηνικού περάσματος τα μέλη έρεπε να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στην εργατική τάξη και τον λαό, για τις «αγριότητες» και τις «υπερβασίες», που έκαναν και που το Κόμμα τις «απεκήρυξε». Για το λόγο αυτό τα μέλη που σκότωναν ακολουθώντας τις εντολές των ανωτέρων τους, πέθαιναν στα αποσπάσματα επειδή δεν ήταν «άξια νάναι μέλη του Κόμματος». Ακριβώς αυτό μας το διέσωσε ο Γιώργος Ζαμπέτας, (βλ. Ιωάννας Κλειάσιου: «Γιώργος Ζαμπέτας βίος και πολιτεία», εκδ. ντέφι 1997), για τον παιδικό του φίλο Κώστα Γερανταλή, που ήταν δολοφόνος της ΟΠΛΑ. 

«….Και του είπα ότι όσοι πουν ότι αυτά που κάνανε, τα κάνανε επειδή είχανε διαταγή θα καθαρίσουνε. Και μου λέει, μπα τις χαμούρες… εγώ τα έκανα κι εγώ θα τα φορτωθώ. Καλά, γεια σου, γεια σου κι έφυγα». 

Έτσι ομολόγησαν και εκτελέστηκαν, ο Μπάρμπας, ο Λίολιος, ο Βλάσης Μακαρωνάς και το άγημα των εκτελεστών του Μελιγαλά. Οι φυσικοί αυτουργοί και όχι οι ηθικοί αυτουργοί. Οι σύγχρονοι χαφιέδες, οι κληρονόμοι του τότε χαφιεδισμού, κρατάνε τη θεωρία για «αγριότητες» και «υπερβασίες» που έγιναν από μέλη του κόμματος, και μιλάνε ακόμα για «δικαιολογημένες πράξεις αντεκδίκησης» στον Μελιγαλά, και αποδίδουν την εκτέλεση της Παπαδάκη στον εικοσάχρονο Οπλατζή που τον εκτέλεσε ο Ανδρικίδης.

 

Την πρωίαν της 21ης Δεκεμβρίου, τμήματα της Ταξιαρχίας του Ρίμινι , μετά τινων βρετανικών τανκ, συνοδεύοντα δύναμιν Χωροφυλακής         εκ  30 Αξιωματικών και 100 όπλιτών, εξώρμησαν από της πλευράς        της οδού Μεσογείων προς την Λεωφόρον Κηφισίας. 

Οι ΕΛΑΣίτες αιφνιδιάσθησαν και ή Αντίστασίς των υπήρξε μάλλον      μετρία. Εντός ολίγου σχετικώς χρόνου κατελήφθη ολόκληρος     ή περιοχή, εκείθεν της οδού Μεσογείων, από του Θών                               (αρχή Λεωφόρου Αλεξάνδρας) μέχρις Ερυθροϋ Σταυρού.

 Η εκκαθαριστική επιχείρησις επέτυχε πλήρως, ο κλοιός της Σχολής Χωροφυλακήςε  διεσπάσθη και οι ΕΛΑΣίτες  απωθήθησαν εκείθεν της λεωφόρου Κηφισίας. Κατά την επιχείρηση αυτή εφονεύθησαν                       ο μοίραρχος Π. Νιαρχάκος, ο ανθυπασπιστής της χωροφυλακής                   Κ. Δάλλας, εις ύπολοχαγός του ΕΔΕΣ και δύο οπλίτες,        ετραυματίσθησαν δε εις Αξιωματικός και 7 οπλίται.

Τα ονόματα των νεκρών χωροφυλάκων στις μάχες της                             21^ης Δεκεμβρίου δεν τα έχω.

 Στη μάχη στο Γηροκομείο Αθηνών σκοτώθηκε ο Στρατιώτης                    της 3^ης Ορεινής Ταξιαρχίας Ανδρέας Μετάλλινος. Ήταν 37 χρόνων. 

Στη μάχη στο Νοσοκομείο Ερυθρού Σταυρού σκοτώθηκε ο δεκανέας         της 3^ης Ορεινής Ταξιαρχίας Ιωάννης Βιτάληςπου  είχε γεννηθεί  στην Κων/λη. Εκεί σκοτώθηκε και ο αγωνιστής του ΕΔΕΣ Κων/νος Δούλας. Ήταν 39 ετών .

Σε μάχη στην Καισαριανή σκοτώθηκε ο δεκανέας της 3^ης Ορεινής Ταξιαρχίας Βασίλειος Τσαγκάς .Σε μάχη με τους ΕΛΑΣίτηες στου Ζωγράφου σκοτώθηκε ο δεκανέας της 3^ης Ορεινής Ταξιαρχίας       Σταμάτιο Καραμαρούδης.

Στην πλατεία Βάθης, οι κομμουνιστές εκτέλεσαν  τον Εύζωνα       Σπυρίδωνα Λιβιεράτο και στο Παγκράτι εκτέλεσαν τον εύζωνα    Νικόλαο Μαϊδανό.Ηταν 24 ετών.                                                                      Και οι δύο είχαν πιαστεί αιχμάλωτοι. 

Δεν ξέρω που σκοτώθηκαν ο Δεκανέας της 3^ης Ορεινής Ταξιαρχίας Χαρίλαος Πόπορης πού είχε γεννηθεί στο Νεοχώρι Ηλείας   και ήταν 21 ετών, και ο Αγωνιστής, του Ε.Δ.Ε.Σ. Σωτήριος Κατικός.

Από το Σύνταγμα Μακρυγιάννη συνεχίστηκε η εκκαθάριση                       των περιοχών προς Καλιθέα και Ομόνοια.

Οι Άγγλοι βομβάρδισαν με τα τηλεβόλα του Στόλου συγκεντρώσεις Κομμουνιστών. Ενας από τους στόχους που κτυπηθηκαν ήταν το    πάρκινγκ της Πάουερ στην Πλατεία Αττικής.

Οι Κομμουνιστές επιτέθηκαν στους Άγγλους στην Δραπετσωνα  και ανακοίνσωαν οτι είχαν μόνο 2 νεκρούς.

Στην Ήπειρο, ο ΕΔΕΣ έδινε  σκληρές μάχες με τους Κομμουνιστές.

Πολύνεκρες μάχες έγιναν στις 21 Δεκεμβρίου, στοΜπισδούνι, στα Μάρμαρα και το Πέραμα Ιωαννίνων , στην Περάνθη, στην Βαλαώρα, στον Πρόφήτη Ηλία του Νομού Άρτας και  στην 

ίδια την Άρτα. 

Στις μάχες αύτές και σε άλλες μικρότερες  ο ΕΔΕΣ είχε           στις 21 Δεκεμβρίου τουλάχιστον 40 νεκρούς ενώ έξι  που πιάστηκαν αιχμάλωτοι από τους Ελασίτες εκτελεστήκαν αυθημερόν. 

Πολλοί από αυτούς τους 46 νεκρούς ήσαν μαχητές του Κατσιμήτρου. Της 8^ης Μεραρχίας. Και πολλοί ησαν αδέρφια    και ξαδέρφια όπως οι Γαλάνηδες από το Κλειδί Άρτας και οι Ζαφείρηδες από τους Μπαουσούς Ιωαννίνων.