Υπόθεση Σταβίτσκι. Το μεγαλύτερο πολιτικοοικονομικό σκάνδαλο της προπολεμικής Γαλλίας με πρωταγνωνσιτές "περιπλανωμενους" απατεώνες

Στις 6 Φεβρουαρίου 1934 η (Δημοκρατική) Στοά, αιματοκύλισε το Παρίσι, επειδή 

οι (χαζοί) φτωχοί «Φασίστες» διαμαρτύρονταν 

για την (έξυπνη) διαφθορά και τον περιούσιο 

απατεώνα Σταβιτσκί.

Το μεγαλύτερο πολιτικοοικονομικό σκάνδαλο της προπολεμικής Γαλλίας, 

 η υπόθεση Σταβιτσκί, είχε δυο δολοφονίες, 17 νεκρούς  διαδηλωτές, μια παραίτηση πρωθυπουργού και 2 υπουργών, και κόστισε

 50 εκ. σημερινά ευρώ στον γαλλικό λαό.

Η αγανάκτηση του κόσμου με το πολιτικό προσωπικό της Τρίτης Γαλλικής 

Δημοκρατίας, που ήταν συνασπισμός, «διεφθαρμένων κεντροαριστερών», «Κλεπτών», «Εβραίων» και «Μασόνων», οδήγησε σε ένα αυθόρμητο λαϊκό κίνημα που η αριστερά 

το αντιμετώπισε με σφαίρες και με συνθήματα , για «ξενοφοβία», 

(επειδή ο Σταβίτσκι ήταν Εβραίος μετανάστης από την Ουκρανία), 

για "μίσος κατά της μασονίας', (επειδή ο πρωθυπουργός Καμίλ Σοτάν 

ήταν μασόνος), και για αντικοινοβουλευτισμό.

Στο Παρίσι, λίγο πριν το Κραχ της Νέας Υόρκης, το Νοέμβριο του 

1928, αποκαλύφθηκε η μεγάλη χρηματιστηριακή απάτη  μιας

 (έξυπνης) Εβραίας εκδότριας, της Μάρτι Χανάου , που κορόιδευε το επενδυτικό κοινό από το 1925, και η οποία έκλεψε τουλάχιστον 170.000.000 φράγκα «λαϊκών καταθέσεων».

Ένα χρόνο μετά, τον Νοέμβριο του 1929, ξέσπασε νέο τραπεζικό 

σκάνδαλο με τη δόλια χρεοκοπία της τράπεζας του εβραίου

 Αλμπέρ Ουστρίς, ο οποίος από το 1926 έκανε τρελά κέρδη σε βάρος

 των μικροεπενδυτών, με τη χειραγώγηση μιας «μετοχής φούσκας», 

ενός ορυχείου αργύρου στη Βολιβία.

Σύμβουλος του απατεώνα ήταν ο μασόνος υπουργός Δικαιοσύνης

 της κυβέρνησης του Αντρέ Ταρντέ (André Tardieu), ο Ραούλ Περέ, 

αλλά εμπλέκοντο και δύο υφυπουργοί.

Η κυβέρνηση, υπό το βάρος του σκανδάλου Περέ-Ουστρίς κατέρρευσε στις 4 Δεκεμβρίου 1930, και τέσσερεις ριζοσπάστες βουλευτές παραπέμφθηκαν στο Ανώτατο δικαστήριο, αλλά αθωώθηκαν.

Η «Μαύρη Πέμπτη» του 1929 προκάλεσε κύμα χρεοκοπιών Τραπεζών

 στη Γαλλία μεταξύ των οποίων και της Banque Nationale de Crédit,

 και της Bank Adam συμφερόντων του Ουστρίς.

Η οικονομική , ηθική και κοινωνική κρίση του 1930, εκτός από την «εργατική τάξη» που έχασε την εργασία της, (από τους 273 000 

άνεργους του 1932 το 1934 ο αριθμός των επιδοτούμενων ανέργων ανέβηκε στις 340 000) , χτύπησε ιδιαίτερα τα μεσαία στρώματα τους παραδοσιακούς υποστηρικτές του Ριζοσπαστικού και του 

Σοσιαλιστικού Κόμματος, που έχασαν τις καταθέσεις τους, τις

 οικονομίες τους και τα ασφαλιστήρια συμβόλαια που τους 

πούλαγαν οι ιουδαϊκές ασφαλιστικές εταιρείες.

Τα επεισόδια μπροστά στην Εθνοσυνέλευση

Στις εκλογές του Απριλίου του 1928 η δεξιά, Fédération Républicaine 

είχε πάρει το 22%, και εξέλεξε 102 βουλευτές αλλά έμεινε στην αντιπολίτευση.
Στην Εθνοσυνέλευση του 1928, υπήρχαν, 130 σοσιαλιστές, 158 κεντροαριστεροί Ριζοσπάστες και 147 κεντροδεξιοί, καθώς και 11 κομμουνιστές.
Οι διάφορες κυβερνήσεις των ιδίων προσώπων , της περιόδου 

1928-1932 στηρίζονταν στον ευρύτατο μεσαίο χώρο, των 435

 βουλευτών.
Στις εκλογές του 1932, κέρδισε καθαρά ο αριστερός 

συνασπισμός Σοσιαλιστών-Ριζοσπαστικών.

Οι σοσιαλιστές, (SFIO), ήσαν το μεγαλύτερο κόμμα με 20.51% και 132 βουλευτές, και πίσω τους οι αριστεροί Ριζοσπάστες με 19,18% αλλά 

με 160 βουλευτές.

 Μαζί τους , διάφοροι άλλοι Ριζοσπάστες σοσιαλδημοκράτες, προοδευτικοί με 43 βουλευτές.
Η δεξιά που κατέβηκε διασπασμένη πήρε 23%, αλλά είχε μόνο 59 Βουλευτές.

Από τον Μάιο του 1932 μέχρι τον Ιανουάριο του 1934, που ξέσπασε

 το μεγαλύτερο πολιτικό και οικονομικό σκάνδαλο του Μεσοπολέμου, το σκάνδαλο Σταβίτσκι άλλαξαν πέντε κυβερνήσεις.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΤΑΒΙΤΣΚΙ

Σε αντίθεση με τον Ουστρίς, και την Μάρτι Χανάου , ο Σταβίτσκι και 

η παρέα του δεν έκλεβαν άμεσα τους μικροεπενδυτές.
Τα θύματά τους ήσαν κρατικά ιδρύματα ασφαλιστικές εταιρείες, και Τράπεζες.

Ο Αλεξάντρ Σταβιτσκί, ( που ήταν από την κούνια του απατεώνας, και

 σαν καλός τεμπέλης  δεν δούλεψε ποτέ του, αφού έκλεψε μέχρι και

 τον πατέρα του οδηγώντας τον στην αυτοκτονία, το 1931), με το ψευδώνυμο Σερζ Αλεξάντρ, μαζί με τον αντιδήμαρχο της Μπαγιόν

 Ζοζέφ Γκαρά , πέτυχαν να λάβουν στις 28 Σεπτέμβρη 1931 , από 

την κυβέρνηση του Πιέρ Λαβάλ (27 Ιανουαρίου 1931-20 Φεβρουαρίου 1932), άδεια λειτουργίας Ενεχυροδανειστηρίου, η εποπτεία των 

οποίων με διάταγμα του Λουδοβίκου του 16ου , ανήκε ακόμη αποκλειστικά στην κυβέρνηση.

Τη μέρα που έπεσε ο Λαβάλ, 20 Φεβρουαρίου 1932, άρχισε στο Παρίσι

 η δίκη της Μάρτι Χανάου, η οποία στο ακροατήριο άρχισε να 

αραδιάζει ονόματα πολιτικών και δημοσιογράφων που είχε 

δωροδοκήσει.

Στο Ενεχυροδανειστήριο της Μπαγιόν, ο Γιαχβέ Θεός έστειλε τα σμαράγδια της «αείμνηστου Αυτοκράτειρας της Γερμανίας» , και τα 

οποία εκτίμησε ο εβραίος εκτιμητής κοσμημάτων Ενρί Κοέν, (Henri Cohen), από τους Κοέν του Αμστερντάμ, που ήταν έμποροι 

διαμαντιών.

Στη συνέχεια, με την βοήθεια εβραίων χρηματιστών , το ενεχυροδανειστήριο της Μπαγιόν, έγινε Crédit Municipal de Bayonn,

 και έκανε μια 100% εβραϊκή απάτη. Κυκλοφόρησε «ξύλινα ομόλογα»,

 με κάλυψη τα… σμαράγδια της «αείμνηστου Αυτοκράτειρας της Γερμανίας».

Η «κυβέρνηση» ενέκρινε την αγορά των ομολόγων από κρατικά

 ιδρύματα και ασφαλιστικές εταιρείες, και μέχρι τις 23 Δεκεμβρίου

 1933, είχαν κάνει φτερά 239.000.000 φράγκα ενώ άλλα 70.000.000 χάθηκαν από την «θυγατρική» Crédit Municipal d'Orléans.

Πρωταγωνιστές στην διάθεση των «ομολόγων» ήσαν ο τέως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός αποικιών, Αλμπέρ 

Νταλιμιέρ, και ο γερουσιαστής από τα Πυρηναία και υπουργός της Δικαιοσύνης Ε. Ρινάλντι.

Αλλά ο μεγαλύτερος προστάτης ήταν ο μασόνος διδάσκαλος καi πρωθυπουργός Καμίλ Σοτάν, του οποίου ο μπατζανάκης Γ. Πρεσάρ ,  ήταν ο γενικός εισαγγελέας των Παρισίων , και είχε αναβάλει από το 1927,

 19 φορές τη δίκη του Αλαξάντρ Σταβιτσκί, για μια άλλη απάτη 50.000 φράγκων.


Στις 15 Δεκεμβρίου 1933 ήρθε η καταστροφή.

 Ελεγκτές από το Παρίσι έκαναν τα βιβλία της Crédit Municipal de 

Bayonne φύλλο και φτερό. 

Ο Σταβιτσκί έσπευσε στο Λονδίνο για να δανειστεί από τους

 ομοεθνείς του τραπεζίτες, που του έκλεισαν την πόρτα , διότι στο παρελθόν είχε πλαστογραφήσει επιταγές αγγλικών τραπεζών. 

Γύρισε και είπε στους δικούς του. «Με τελείωσαν».

Ο δρ. Κάρλ Βίλε σχολιάζοντας τα φαινόμενα διαφθοράς στο βιβλίο

 του που εκδόθηκε το 1938 στο Βερολίνο για το Εβραϊκό ζήτημα,, σημείωσε ότι σε όλη την Ευρώπη και την αμερική εκδηλώθηκε

 μια πραγματική «επιδημία διαφθοράς» στη δημόσια ζωή με φορείς 

τους Ιουδαίους. 

«Παντού σε όλες τις περιπτώσεις διαφθοράς οι Εβραίοι έπαιξαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως στην περίπτωση της Χανάου, του Ουστρίς και του Σταβίτσκι», τόνισε. 

Παραμονή Χριστουγέννων του 1933, αδιάφθοροι αστυνομικοί έπιασαν στην Μπαγιόν τον διευθυντή της Crédit Municipal , Γκουστάβ Τισιέρ, 

και τον μεταφέραν στο Παρίσι.

Ο Σταβιτσκί εξαφανίζεται και κρύβεται σε ένα 

σαλέ στο Σαμονί.

Στις 4 Ιανουαρίου, η εφημερίδα L’Action Francaise κατάγγειλε τον 

υπουργό αποικιών Αλμπέρ Νταλιμιέρ, ως το πρόσωπο που πίεσε τις ασφαλιστικές εταιρείες να επενδύσουν στα σκουπίδια που πούλαγε ο Σταβιτσκί.

Στις 5 Ιανουαρίου, ο Γκουστάβ Τισιέρ ομολόγησε ότι τα σμαράγδια 

ήσαν γυάλινα, και έμπλεξε στην απάτη τον αντιδήμαρχο της Μπαγιόν, Ζοζέφ Γκαρά.

Η αστυνομία εντόπισε τον Σταβιτσκί στις 8 Ιανουαρίου και εκείνος "αυτοκτόνησε" με μια σφαίρα που ρίχτηκε από τα τρία μέτρα, και που τον βρήκε στον δεξιό κρόταφο, ενώ κρατούσε το πιστόλι με το αριστερό χέρι!!!
Έτσι δεν θα κελαηδούσε στο ακροατήριο. 

Ομερτά.
Στη συνέχεια βγήκαν εντάλματα για τη σύλληψη συνεργατών του Σταβιτσκί, και δημοσιογράφων.

Στις 9 Ιανουαρίου, η L’Action Francaise κατήγγειλε ότι ο Καμίλ Σοτάν διέταξε τη δολοφονία του Σταβιτσκί για να καλύψει τον αδελφό του

 και άλλους υψηλά ιστάμενους ενόχους .

 Η εξωκοινοβουλευτική δεξιά βγήκε στου δρόμους καταγγέλλοντας

 «τους κλέφτες και τους δολοφόνους», και ενώ μπροστά στη 

Βουλή διαδήλωναν 5000 φοιτητές, παραιτήθηκε  ο Νταλιμιέρ.

Στις 10 Ιανουαρίου νέες διαδηλώσεις ενώ το σύνολο των εφημερίδων πιά έγραφε κατά  της κυβέρνησης. 

Ο Φιγκαρό εγραφε ότι ο Σταβιτσκί έκλεβε τους Γάλλους για

 επτά χρόνια με άνωθεν κάλυψη. 

Οι «κεντροαριστεροί» υποσχέθηκαν δια του Τύπου, να ψηφίσουν την επομένη νόμο που θα απαγόρευε  σε καταδικασμένους απατεώνες και καταχραστές να πουλάνε μετοχές.
Στις 23 Ιανουαρίου ο απατεών Σοτάν ζήτησε  ψήφο εμπιστοσύνης.

 Τον στήριξαν 367 βουλευτές. Τα ΟΧΙ ήταν 201.

Στις 27 Ιανουαρίου , παρά τις 2000 συλλήψεις της αστυνομίας, η κυβέρνηση των κλεπτών έπεσε υπό την πίεση του «πεζοδρομίου». 

Μαζί έφυγε και ο μπατζανάκης Γενικός Εισαγγελέας.

Στις 18 πρώτες μέρες της κρίσης έγιναν, από την πολυδιασπασμένη εξωκοινοβουλευτική δεξιά, που ωστόσο εξέφραζε την αγανάκτηση της Κοινής Γνώμης και την κόπωση της από την διαφθορά και την

 διαπλοκή μασόνων και Εβραίων με τους κοινούς κλέφτες και την προστασία τους από το πολιτικό σύστημα έγιναν 13 μεγάλες 

διαδηλώσεις στο Παρίσι, στις οποίες μετείχαν ,
η «Γαλλική Δράση» (Action Française) , ο Σταυρός της Φωτιάς

 (Croix-de-Feu) , οι Φενακιστές , η Πατριωτική Νεολαία (Jeunesses Patriotes), οι Ιππότες του Βασιλιά , και η Solidarité Française.

Στις 30 Ιανουαρίου που ανέλαβε πρωθυπουργός ο Εντουάρ Νταλαντιέ αποφάσισε να κατέβη στον δρόμο και η Εθνική Ένωση Εφέδρων Πολεμιστών (UNC),  που είχε 900.000 μέλη. 

Υπουργός Εσωτερικών του Νταλαντιέ ανέλαβε ο (αριστερός)

 διδάσκαλος της Στοάς της Μεγάλης Ανατολής Eugène Frot.

Στις 4 Φεβρουαρίου νέες  μαζικές διαδηλώσεις συγκλόνισαν την

 γαλλική πρωτεύουσα.

 Ο υπουργός εσωτερικών μετέθεσε στο Μαρόκο τον αστυνομικό διευθυντή Παρισίων επειδή έδειχνε ανοχή στους «δεξιούς».

Στις 6 Φεβρουαρίου, νέα μεγάλη διαδήλωση της'εξωκοινοβουλευτικής δεξιάς.40.000 παριζιάνοι στους δρόμους.

 Η αστυνομία χτύπησε  στο ψαχνό.
16 πολίτες νεκροί και ένας αστυνομικός. 2300 οι τραυματίες. 

Από αυτούς 695 ήταν στρατιωτικοί, 14 πυροσβέστες και 681 χωροφύλακες. 

Σφαγή.

Στην Αθήνα ο "Ριζοσπάστης" που δεν είχε πάρει "γραμμή" 

πανηγύριζε  στις 8 Φεβρουαρίου.

Την επομένη της διαδηλώσεως είχε προλάβει να δημοσιεύσει στην τελευταία σελίδα  "επί του Πιεστηρίου" την επαναστατική είδηση:

Ο κεντροαριστερός Νταλαντιέ παραιτήθηκε  στις 7 Φεβρουαρίου και σχημάτισε κυβέρνηση Εθνικής (Κλεπτοκρατικής) Ενότητας ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας Γκαστόν Ντουμέργκ σε ηλικία 71 ετών.

Τα αριστερά κόμματα και ο Τύπος τους, για να δικαιολογήσουν την σφαγή, άρχισαν το παραμύθι για απόπειρα πραξικοπήματος της «Φασιστικής Δεξιάς».

Στις 12 Φεβρουαρίου, η αριστερά έκανε απεργία των συνδικάτων αντιφασιστικές διαδηλώσεις σε όλη τη Γαλλία , «για την υποστήριξη της Δημοκρατίας».

Στις 16 Φεβρουαρίου ανακοινώθηκε η συγκρότηση «εξεταστικής Επιτροπής», του σκανδάλου Σταβίτσκι, αλλά τη νύχτα της 20ης Φεβρουαρίου, ενώ η αριστερά ήταν  απασχολημένη με «την υποστήριξη της Δημοκρατίας», δολοφονήθηκε  ο εφέτης Άλμπερτ Πρίνς , που έχει αναλάβει την έρευνα της υπόθεσης Σταβιτσκί, μια ημέρα πριν από την προγραμματισμένη εμφάνισή του ενώπιον της κοινοβουλευτικής επιτροπής διερεύνησης του σκανδάλου.
Το πτώμα του βρέθηκε αποκεφαλισμένο στο σιδηροδρομικό σταθμό της Ντιζόν. 

Ο αντιφασισμός συνέχισε το έργο του και στις 3 Μαρτίου δημιουργήθηκε η «επιτροπή επαγρύπνησης των Αντιφασιστών διανοούμενων». 

Στις 11 Μαΐου το Ριζοσπαστικό-Σοσιαλιστικό Κόμμα ανακοίνωσε αυτοκάθαρση. Στις 23 Ιουνίου το Γαλλικό ΚΚ απηύθυνε έκκληση για ενότητα δράσης με το SFIO ενάντια στο φασισμό. 

Στις 24 Οκτωβρίου ο Μορίς Τορέζ πρότεινε τη δημιουργία ενός Λαϊκού Μετώπου. Στις 7 Νοεμβρίου 1934 μετά την αναθεώρηση του συντάγματος παραιτήθηκε ο Εθνικός Ντουμέργκ.

Η δίκη για την υπόθεση Σταβιτσκί, άρχισε τον Νοέμβριου του 1934 και τέλειωσε στις 18 Ιανουαρίου 1935. Η Μάρτι Χάναου αυτοκτόνησε στη φυλακή στις 14 Ιούλιου 1935.

Το Λαϊκό Μέτωπο κέρδισε στις εκλογές του 1936, και έδωσε μπόνους στους Γάλλους αντιφασίστες διακοπές τεσσάρων εβδομάδων και ...έναν παγκόσμιο πόλεμο