Μαζί με τους Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τους Αρμένηδες, οι Εβραίοι ήταν βασικοί μεσάζοντες στα οθωμανικά λιμάνια και σε πόλεις όπως η Σμύρνη, η Κωνσταντινούπολη και το Χαλέπι.
Η Εταιρεία της Ανατολής που ιδρύθηκε επίσημα το 1592 ήταν μια μακρόζωη επιχείρηση που συνένωνε Άγγλους εμπόρους που συναλλάσσονταν με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία είχε σημαντικό αντίκτυπο στις αγγλο-οθωμανικές διπλωματικές σχέσεις. Η εμπορική επιτυχία της Εταιρείας βασίστηκε εν μέρει στην ικανότητα των εμπόρων της να συνεργάζονται με μη Μουσουλμάνους υπηκόους των Οθωμανών που χρησίμευαν ως τοπικοί οικονομικοί, εμπορικοί διαμεσολαβητές και σαν μεταφραστές.
Μαζί με τους Έλληνες υπηκόους των Οθωμανών και τους αρμένιους οι Εβραίοι ήταν βασικοί μεσάζοντες στα οθωμανικά λιμάνια όπως η Σμύρνη, η Κωνσταντινούπολη και το Χαλέπι. Εκτός από την κατοχή βασικών θέσεων ως φύλακες μεταξύ των Άγγλων εμπόρων και των οθωμανικών αγορών, οι Οθωμανοί Εβραίοι ασχολούνταν επίσης με το εμπόριο, το εμπόριο βαμβακιού, διαμαντιών και κοραλλιών.
Ως εκ τούτου, η σχέση μεταξύ των τοπικών εβραϊκών κοινοτήτων και της Εταιρείας ήταν περίπλοκη, καθώς οι Άγγλοι προσπάθησαν να επιτύχουν ισορροπία μεταξύ της απαγόρευσης της απασχόλησης των Εβραίων ανταγωνιστών και της χρήσης των απαραίτητων ενδιάμεσων υπηρεσιών τους.
Το άλλο μέρος που διαδραμάτισε ρόλο στην ενεργοποίηση ή την απογοήτευση του αγγλικού εμπορίου ήταν οι οθωμανικές αρχές, οι οποίες δεν εκτίμησαν την ξένη παρέμβαση στις υποθέσεις των υπηκόων τους. Το γεγονός ότι οι Άγγλοι, μαζί με άλλους Ευρωπαίους διπλωμάτες, πούλησαν Βεράτια , (τίτλους προνομίων που εκδόθηκαν από τον Σουλτάνο) σε Οθωμανούς μη Μουσουλμάνους μεσάζοντες και εμπόρους, απαλλάσσοντας τους έτσι από ορισμένους φόρους και παρέχοντάς τους ένα πρόσθετο νομικό πλαίσιο εκτός οθωμανικής δικαιοδοσίας, παρέμεινε ένα σημαντικό σημείο διαφωνίας μέχρι τις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα.
Αν και, σε γενικές γραμμές, οι οθωμανικές αρχές δεν επενέβησαν στις ευρωπαϊκές εμπορικές επιχειρήσεις, επέμεναν περιστασιακά ότι οι Εβραίοι μεσάζοντες να συνεχίζουν να πληρώνουν το φόρο υποταγής (τζίζια) που επιβάλλονταν σε όλους τους μη μουσουλμάνους υπηκόους της αυτοκρατορίας, ακόμη και αν κατείχαν ένα Βεράτι. Αυτό σήμαινε ότι η εταιρεία της Ανατολής θα μπορούσε να κάνει χρήση εβραίων διαμεσολαβητών, εφόσον αυτή η απασχόληση δεν παρεμπόδισε το καθεστώς τους ως οθωμανών υποκειμένων που πληρώνουν φόρους.
Ενώ οι Εβραίοι Οθωμανοί υπήκοοι παρείχαν βασικές υπηρεσίες διαμεσολάβησης και διερμηνείας για άγγλους εμπόρους ή εργάζονταν ως τελωνειακοί υπάλληλοι και σαράφηδες , οι ομόθρησκοί τους στην Αγγλία απαγορεύτηκε να ενταχθούν στην Εταιρεία της Ανατολής. Το κύριο σκεπτικό πίσω από αυτήν την απαγόρευση ήταν ότι το δεδομένο ότι οι Σεφαραδίτες Εβραίοι στην Αγγλία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία είχαν ισχυρούς θρησκευτικούς, εμπορικούς και συγγενικούς δεσμούς, αφού και οι δύο Κοινότητες ήταν απόγονοι Εβραίων που εκδιώχθηκαν από την Ιβηρική χερσόνησο κατά τη διάρκεια του 15ου και 16ου αιώνα, και θα μπορούσαν εύκολα να συνεργαστούν για να πλειοδοτήσουν στους Άγγλους εμπόρους. Αν και οι Σεφαραδίτες Εβραίοι δεν ήταν οι μόνοι που απαγορεύονταν να μπουν στην Εταιρεία, της οποίας το καταστατικό περιόριζε την ιδιότητα μέλους στους ελεύθερους του Σίτι του Λονδίνου, οι ανησυχίες της Εταιρείας σχετικά με την συνεργασία με τους Εβραίους ήταν ιδιαίτερα σοβαρές. Ωστόσο, μέχρι τα μέσα του δέκατου όγδοου αιώνα, η εταιρεία της Ανατολής βρέθηκε αντιμέτωπη με τον αυξανόμενο ανταγωνισμό από γάλλους εμπόρους και τη μείωση του εμπορίου υφασμάτων και μεταξιού. Αρκετές αναφορές από το 1744 απαίτησαν μείωση του τέλους εισδοχής μελών και άνοιγμα της Εταιρείας σε όλους τους υπηκόους του Στέμματος. Παρά το επιχείρημα ότι η άρση του εμπορικού μονοπωλίου θα συμβάλει στην αναζωογόνηση του εμπορίου, το Κοινοβούλιο απέρριψε τις αναφορές και αποφάνθηκε υπέρ της Εταιρείας. Αυτή η νίκη, ωστόσο, δεν κράτησε πολύ. Το 1753, ένας άλλος γύρος αναφορών απαίτησε και πάλι το άνοιγμα των τάξεων της Εταιρείας . Αυτή τη φορά το νομοσχέδιο ψηφίστηκε, αν και με μια τροπολογία που απηχούσε τους φόβους για τη συνεργασία με τους Εβραίους και απαγορεύε στους Εβραίους με έδρα το Λονδίνο να προσλαμβάνουν Εβραίους μεσάζοντες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ενώ η Εταιρεία έγινε πιο περιεκτική θεωρητικά, στην πράξη ο χαρακτήρας της είχε αλλάξει ελάχιστα.
Κατά τη διάρκεια της πρώιμης σύγχρονης περιόδου, η σχέση της Εταιρείας της ανατολής με τους Σεφραδίτες Εβραίους στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στην Αγγλία συνέχισε να διαμορφώνεται από προκαταλήψεις, ανησυχίες και αποκλεισμό, καθώς και οικονομική αλληλεξάρτηση. Ωστόσο, από τα μέσα του δέκατου όγδοου αιώνα, η Εταιρεία έπρεπε να αναγνωρίσει ότι αντιμετώπιζε αυξανόμενη πολιτική αντιπολίτευση και οικονομική αντιπαλότητα, μη μπορόντας να αντέξει οικονομικά την αποκλειστικότητα και τις πολιτικές διακρίσεων προς τους Εβραίους πλέον. Ένα σημάδι της αλλαγής στάσης ήταν η ίδρυση μιας εβραϊκής δυναστείας βρετανών προξένων στα Δαρδανέλλια.
Η οικογένεια Ταραγκάνο συνέχισε να παρέχει πρόξενους και να επιτρέπει το εμπόριο με τη Βρετανία σχεδόν μέχρι το τέλος της εταιρείας της Ανατολής το 1825.
Irena Fliter
Βιβλιογραφία
Μπασάν, Έλιζερ. Οικογένεια Ταραγκάνο: Εβραίοι διπλωμάτες στα Δαρδανέλια, 1699-1817. Ιερουσαλήμ: Κέντρο Zalman Shazar για την εβραϊκή ιστορία, 1999 (Εβραϊκά).
Βάγκνερ, Μάικλ. «Η εταιρεία Levant που δέχεται επίθεση στο Κοινοβούλιο, 1720-53». Κοινοβουλευτική Ιστορία 34, αρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου