Ο Ρουφογάλης Ζεί! Η κ Κα Καίτη και το Πολυτεχνείο Ζουν. 51 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ. (Την Ηλένια την χάσαμε είχε πάει εκδρομή στην Βαλένθια)

Ήμουν κι εγώ εκεί!

 Αλλά, δεν ήξερα ότι ήμουν κομπάρσος στην χορογραφία του Γκας

O Γκας Αβράκωτος και οι Ηλένια Μαριάμ και 

Cia, μέσω του Πολυτεχνείου μας έφεραν το 

πραξικόπημα του Ιωαννίδη , τον Αττίλα στην Κύπρο, το ΚΚΕ στην Νομιμότητα και τον Κουφό ξανά στην εξουσία.

 Το «Πολυτεχνείο» δεν έφερε τη Δημοκρατία. 

Το Πολυτεχνείο, έφερε τον Ιωαννίδη και την Προδοσία της Κύπρου. Το Πολυτεχνείο  έφερε τον Καραμανλή και την Δαμανάκη.

Το Πολυτεχνείο δεν ήταν αντιαμερικανικό αλλά Αμερικανικό. Ο Γκας Αβράκωτος 

το δημιούργησε . 

Το «πολυτεχνείο» σχεδιάστηκε από το κλιμάκιο 

της Cia με επικεφαλής τον Γκας Αβράκωτο και

 τον Ιωαννίδη για να ανατρέψουν τον Μαρκεζίνη και 

τον Παπαδόπουλο. 

Κομπάρσοι -Κασκαντέρ ήταν οι συνεργάτες της 

ΚΥΠ από την τροτσκιστική «Μαμή», από τους Αναρχικούς της «Διεθνής Βιβλιοθήκης» και τους Μαοϊκούς. ΠΠΣΠ ΚΑΙ ΑΑΣΠΕ.

Πώς έζησα την εκκένωση του Πολυτεχνείου
 http://hatzaras.blogspot.com/2009/01/blog-post_10.html  

"Για μένα ήταν ακόμα Παρασκευή. Η Μεγάλη Παρασκευή. 

Ιδέα δεν είχα, ότι είχαμε μπει στο Σάββατο. 

Οι ώρες, εκείνες τις στιγμές, που κυλούσαν αργά σαν αιώνες, δεν είχαν καμιά σημασία. Βρισκόμουν κρεμασμένος στα κάγκελα. 

Είχα παρατήσει το πόστο μου, στο Α.Λαϊκό Ιατρείο, στο κτίριο Αβέρωφ, όπου έφερναν τους νεκρούς και τους τραυματίες από τους γύρω δρόμους, για να είμαι μπροστά.

 Το τανκ, με αναμμένα τα φώτα μας κοίταζε. Σκεφτόμουν το αίμα των χτυπημένων. Το νεκρό παιδί που είχαν φέρει μέσα (τον Διομήδη).

Από τον σταθμό, που τώρα ακουγόταν και μέσα στο Πολυτεχνείο, από μεγάφωνο, έλεγαν: «μην πυροβολείτε, είμαστε αδέλφια σας», «Ο στρατός είναι λαϊκός». 

Όταν «μανσάρισε» το άρμα, πήδηξα κάτω, και έτρεξα πίσω, μαζί με άλλους, στο κτίριο « Γκίνη». Κάτσαμε όλοι κάτω. (Όπως είχαμε δει στην ταινία, για την εξέγερση στις φυλακές «ATTICA»). 

Ενώ περιμέναμε την είσοδο του στρατού εμφανίστηκαν «αναρχικοί» από το γνωστό Κυπατζίδιο στέκι της Διεθνούς Βιβλιοθήκης με κοκτέιλ Μολότωφ και τους πήραμε στο Κυνήγι. 

Τα ΛΟΚ, έσπασαν την πόρτα της Στουρνάρη. 

Δεν μας επιτέθηκαν. 

Αρχίσαμε να βγαίνουμε.

 Πιανόμαστε από τα μπράτσα, και ανεβαίναμε προς την πλατεία Εξαρχείων. 

Ξέραμε ότι πιο πάνω, μας περιμένει η «Ασφάλεια». 

Στο ύψος της Κάνιγγος μας όρμησαν. Έσπασε η γραμμή. Τρέχαμε προς τα επάνω. Την πλατεία. Διέξοδος πουθενά. 

Αισθάνομαι από τα δεξιά, ένα μεγάλο γκλόμπ, να κατεβαίνει στο κεφάλι μου.

 Για καλή μου τύχη, εκείνη τη στιγμή γλίστρησα,

 και την έφαγα στο σβέρκο. 

50 χρόνια κάνω φυσικοθεραπείες. Για εκείνη τη στιγμή. 

Σηκώθηκα και συνέχισα να τρέχω, παρά τον πόνο. Κάποιοι, έσπασαν τα τζάμια της εισόδου, σε μια πολυκατοικία στην Μπουμπουλίνας, και

 «χωθήκαμε » εκεί. 

Ανεβαίναμε τις σκάλες και χτυπάγαμε τα 

κουδούνια. Δεν άνοιξε κανείς. Φτάσαμε στην ταράτσα. Κάπου 50-60 παιδιά. 

Μετά από λίγο ήρθε μια γηραιά κυρία με το

 νυχτικό, και μας είπε ότι ο άντρας της, απόστρατος αξιωματικός, ειδοποίησε την αστυνομία να 

έλθουν να μας συλλάβουν. 

(Έκανε και εκείνη την «επανάσταση» της).    

    Ο πόνος στην πλάτη μου ήταν αφόρητος.

 Από κάτω, ακούγαμε το κροτάλισμα αυτομάτων όπλων. Σύρθηκα στα κάγκελα, για να δω την κατάσταση κάτω, στην Μπουμπουλίνας. 

Περνούσε ένα τζιπ του στρατού. Είδα δυο-τρεις κόκκινες λάμψεις. Νόμισα ότι κάποιος έριξε τη 

στάχτη του. 

«Μην καπνίζεις εδώ ρε μαλάκα» είπα πνιχτά, γυρίζοντας το κεφάλι μου, με πολύ πόνο. Δεν ήταν κανείς. Κατάλαβα. 

Πυροβολούσαν στον αέρα, στις ταράτσες. 

Είχε αρχίσει να ξημερώνει. 

Κατεβήκαμε στο άγνωστο. Εγώ τελευταίος. 

Έπεσα πάνω σε μια διμοιρία που βάδιζε τραγουδώντας . 

Η αποστολή τους είχε τελειώσει και τους γύριζαν

 στα Τζέιμς. Προχώρησα προς την Πλ.Κάννιγκος.

 Με σταμάτησαν δύο ασφαλίτες, για έλεγχο 

στοιχείων. Τους είπα, ότι πάω, στα λεωφορεία 

για να πάω στη δουλειά μου. Με άφησαν. 

Σε ένα περίπτερο που άνοιγε, πήρα τηλέφωνο στο σπίτι. Το σήκωσε ο πατέρας μου. Μόλις με άκουσε άρχισε να με βρίζει. 

Είχαν ακούσει για τους νεκρούς.

 Να έρθεις αμέσως το σπίτι ,μου είπε . 

Γύρισα δυο μέρες μετά».

Παπαδόπουλος και Μαρκεζίνης παραδόθηκαν άνευ όρων στον 

Γκας Αβράκωτο

 πηγη: Ταχυδρόμος Αλεξανδρείας 17 Νοεμβρίου 1973

ΣΤΙΣ 11 ΤΟ ΠΡΩΪ ΚΗΡΥΧΤΗΚΕ

 Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ. 

ΣΤΙΣ 12.00 ΣΥΝΕΔΡΊΑΣΕ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

Οι  επίσημοι νεκροί και ο Διομήδης

Οι νεκροί που ανακοίνωσε η αστυνομία δείχνουν 

όλο το κρατικό  χάος. 

Ο Γεριτσίνης που τον πυροβόλησε "κάποιος" στα 

Νέα Λιόσια  δεν είχε καμιά σχέση με τα γεγονότα 

στο Κέντρο. 

Κάποιος  "ΚΥΠΑΤΖΗΣ" τον σκότωσε για να υποστηρίξουν οτι υπήρχε "γενικό σχέδιο των κομμουνιστών". 

Και η ανακοίνωση αυτού του θανάτου από την αστυνομία αυτό το "σενάριο" επιβεβαιώνει. 

Ο θάνατος Νο4,  ήταν ο θάνατος Νο3, με διπλή αναφορά. Ενα πτώμα στο νεκροτομείο, με δυο αναφορές. Επρόκειτο για θυμα ελεύθερου 

σκοπευτή όπως και το θυμά Νο1.

Αντίθετα, δεν ανέφεραν  στους Νεκρούς τον 

Διομήδη Κομνηνό που πυροβολήθηκε

 από ελεύθερο σκοπευτή  μπροστά στο Πολυτεχνείο και πέθανε στο Λαϊκό Ιατρείο.

Επομένως, το πρωί του Σαββάτου είχαμε 

4 νεκρούς στο Κέντρο και έναν στα Νέα Λιόσια.

Όλοι από δράση  "σκοπευτών".

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΧΑΤΖΑΡΑΣ

ΥΓ. H Κα Καίτη Ζει!   .Το 1976, τα ξημερώματα της 16ης Νοεμβρίου,μαζί με τον μακαρίτη φίλο μου Βαγγέλη Βλουμίδη, γεμίσαμε τους τοίχους στα Εξάρχεια,  με το επαναστατικό σύνθημα "Η Κα Καίτη Ζει".  Τωρα θα έγραφα «Ο Ρουφογάλης Ζεί», αλλά τότε αφενός δεν είχε πεθάνει και αφετέρου δεν μου είχε ακόμα περάσει από το μυαλό αφού δεν ήξερα τον Γκας Αβράκωτο. Η Κα Καίτη ζούσε, όπως «ζούσαν» , «Το πολυτεχνείο», ο «Παναγούλης», ο «Μπελογιάννης» και άλλοι μακαρίτες. Μετά την πρωτομαγιά του 76, οι τοίχοι είχαν γεμίσει και με το συνθήμα, ο «Σιδέρης Ζει», που το έγραφαν οι τροτσκιστές». Δίπλα στο «το Πολυτεχνείο Ζει» , «ο Παναγούλης Ζεί» , «Μπελογιάννης Ζει» γράφαμε και εμείς «η Κα Καίτη Ζει». Η Κα Καίτη ήταν μία «διευθύντρια γραφείου ερευνών» που έβαζε αγγελείες με την επαγγελματική «φίρμα», κα Καίτη, και η οποία δολοφονήθηκε. Μόλις είδαμε την είδηση η ιδέα κατέβηκε στον μακαρίτη φίλο μου Βαγγέλη Βλουμίδη, (που τον μαχαίρωσαν κάτι πρεζάκηδες στα Εξάρχεια), και συμφώνησα αμεσως στην επιχείρηση «η Κα Καίτη Ζει». Γεμίσαμε τους τοίχους με το επαναστατικό σύνθημα «η Κα Καίτη ζει» με κόκκινο σπρέϊ. 33 χρόνια το κράτησα μυστικό. Το αποκάλυψα το 2009 , σαν φόρο τιμής στη μνήμη του Βαγγέλη, αλλά και να το συνδέσω με το «Πολυτεχνείο».