Πως εξουδετερώθηκαν οι πράκτορες του Ρουφογάλη και του Γκάς μεσα στο Πολυτεχνείο και δεν έγινε η αιματοχυσία που περίμεναν.

 

Γιατί δεν έπεσαν Μολότοφ στο Πολυτεχνείο!

 

Αυτό που θα γράψω το καταθέτω για πρώτη φορά.

Όπως έχω γράψει το απόγευμα της 16^ης Νοεμβρίου βρισκόμουν στην πόρτα του Α! Λαϊκού Ιατρείου στο κτήριο της αρχιτεκτονικής, με ένα πρόχειρο περιβραχιόνιο και βοηθούσα τον «υπεύθυνο» από την Συντονιστική που κανόνιζε ποιος έμπαινε μέσα στους «Γιατρούς».  ‘Ήμουν εκεί όταν έφεραν τον Διομηδη. Μετά, ήταν τόσοι πολλοί οι τραυματίες που η «περιφρούρηση» καταργήθηκε.

Κατέβηκα την σκάλα  και πήγα προς την πλευρά της Τοσίτσα, που είχε λιγότερο Κόσμο καιόπου είχαμε δώσει σημείο συνάντησης με τα άλλα παιδιά του Εθνικού. Εκεί υπήρχαν παρκαρισμένα αυτοκίνητα καθηγητών.

Δεν βρήκα κανέναν «δικό μου» αλλά κάποια στιγμή πρόσεξα έναν τύπο σκυμμένο στα αυτοκίνητα. Είπα σε έναν δίπλα μου, «Τι κάνει αυτός εκεί στα αυτοκίνητα», και μου απάντησε ότι τους είχε πλησιάσει πριν για να μαζέψουν μπουκάλια και να φτιάξουν μολότοφ. Εκείνη την ώρα θυμάμαι το μεγάφωνο που «φώναζε» «είμαστε άοπλοι». Ρε σεις ια μας σκοτώσουν οι Ρουφιάνοι είπα και με άλλους τρείς χιμήξαμε  πάνω στον «επαναστάτη» και τον ρημάξαμε στις κλωτσιές και στις μπουνιές. 

Και μετά πήδηξε τα κάγκελα και εξαφανίστηκε.

Λίγο αργότερα πήγα πίσω στην μικρή πλατεία στο κτήριο Γκίνη όπου είχαμε μαζευτεί περιμένοντας το τανκ να ρίξει την πόρτα.

Οι Καταδρομείς άνοιξαν την πόρτα της Στουρνάρη και βγήλαμε από εκεί. Ο στρατός δεν μας χτύπησε αλλά 200 μέτρα μετά είχε παραταχθεί η αστυνομία που μας επιτέθηκε με τα γκλόμπς  και εκαναν "τυφλές συλλήψεις". 

Σπύρος Χατζάρας 

Η 21η Νοεμβρίου 1973. Τέσσερεις ημέρες    πριν το Κίνημα των Γκιζίκη-Μπονάνου-Αραπάκη-Ιωαννίδη