Μνημόσυνο για τον φίλο μου τον Slavko.

Τηλεφωνώντας στον Θάνατο.

11 Απριλίου 1999.Κυριακή του Πάσχα. Μέρα συννεφιασμένη, μουντή και βροχερή. Το ΝΑΤΟ συνεχίζει να βομβαρδίζει το Βελιγράδι.

Είχαμε αποφασίσει με τον Πρέσβη, Παναγιώτη Βλασσόπουλο, να ψήσουμε το αρνί στην πρεσβευτική κατοικία, για να γιορτάσουν σαν Έλληνες, την Ανάσταση, οι 30 απεσταλμένοι των ελληνικών ΜΜΕ. Καλέσαμε και μερκούς φίλους Σέρβους. Ανάμεσα τους ο Slavko Curuvija, (Σλάβκο Τσουρούβια) και ο Aleksandar Tijanić (Αλεξάνταρ Τίανιτς).

Ξεκινήσαμε αργά. Γύρω στις 3.00 ,πήγα στα ξενοδοχεία με το πούλμαν, και μάζεψα τους συναδέλφους. Λίγο πριν τις 4.00, ήχησαν οι σειρήνες, την ώρα που βγάζαμε τα πρώτα αρνιά. Συγκλονιστικές στιγμές που δεν τις έχει ξεχάσει κανείς.40 τρελλοέλληνες, έκαναν Ανάσταση ,υπό τους μακρινούς ήχους του βομβαρδισμού στην Μπατάινιτσα ,που ήταν το καταφύγιο του Γιουγκοσλαβικού Γενικού Επιτελείου.

Είχα τον νου μου στον Slavko και τον Sasa που αργούσαν. Το θυμάμαι σαν τώρα. Στις πέντε παρά 5,κάλεσα τον Slavko στο κινητό του. Χτύπησε 10 φορές χωρίς απάντηση. Στις 5 ακριβώς κάλεσα πάλι. Καμία απάντηση. Κάλεσα το Σάσα , επειδή θα ερχόντουσαν μαζί. Το σηκώνει αμέσως.

-Πού είστε ; έρχεστε; λέω πριν καν τον ακούσω.
-Σπύρος!. Πριν δέκα λεπτά σκότωσαν τον Σλάβκο, μου είπε , με φωνή που έτρεμε.

Δύο μασκοφόροι-εκτελεστές τον είχαν πυροβολήσει στις 4.51 μμ, μόλις είχε βγει μαζί με τη γυναίκα του, από την πόρτα της πολυκατοικίας που έμενε. Δεν είχε κάνει πάνω από πέντε βήματα. Η γυναίκα του, ειδοποίησε πρώτα τον Σάσα, τον φίλο του.

Πέρασαν 10 χρόνια και ακόμα δεν έχουν βρεθεί οι δολοφόνοι. Ούτε αποκαλύφθηκε ποιος έδωσε την εντολή, για την εκτέλεση του.

Η εντολή είναι σίγουρο ότι δόθηκε από «ψηλά».Είτε ο Μιλόσεβιτς είτε η γυναίκα του, Μίρα Μάρκοβιτς. Ο εντολοδόχος, μπορεί ακόμα να είναι στην «υπηρεσία».Πολλά στόματα παραμένουν κλειστά.

Γνώρισα τον Σλάβκο, όταν πήγα στο Βελιγράδι το 1994. Μόλις είχε βγάλει με τον Momčilo Đorgović την εβδομαδιαία «Nedeljni Τelegraf» , που έκανε ρεκόρ σε κυκλοφορίες.

Ο Σλάβκο ,ήταν ο διευθυντής της Borba το 1994, όταν συγκρούστηκαν, οι αμερικανόφρονες κομμουνιστές με του Μισοσεβιτσικούς για τον έλεγχο της. Εκείνος. δεν πήγε ούτε με τους «αμερικάνους», που έβγαλαν τη Naša borba ,που πούλαγε 30.000 φύλλα , ουτε με τους «καθεστωτικούς» , που πούλαγαν 5000 φύλλα, και αυτά με καπέλο.

Έφτιαξε την πρώτη μη κομματική και ανεξάρτητη εφημερίδα, με χορηγό το περίπτερο,πούλαγε 200.000 αντίτυπα, και τους έδειξε πόσο μεγάλος ήταν.

Το 1996, πούλησε το μερίδιο του στη «Nedeljni Τelegraf» στον Momčilo , και έβγαλε την καθημερινή Dnevni Τelegraf, με 8 σελίδες ,επειδή λόγω του εμπάργκο δεν υπήρχε αρκετό χαρτί και σάρωσε.

100.000 φύλλα την ημέρα παρά τον πόλεμο από τά κρατικά πρακτορεία διακίνησης. Η Dnevni Τelegraf ήταν η πρώτη ιδιωτική εφημερίδα που βγήκε στη Σερβία μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Τίτο. Το 1998, χρηματοδότησε μαζί με τον Aleksandar Tijanić, που μόλις είχε παραιτηθεί από την ΒΚ TV, την εβδομαδιαία εφημερίδα Evropljanin.

Στις 14 Οκτωβρίου 1998,το καθεστώς Μιλόσεβιτς απαγόρευσε την κυκλοφορία της Dvevni Τelegraf. Μόνο το γραφείο Τύπου της ελληνικής πρεσβείας έκανε δήλωση που καταδίκαζε την απόφαση αυτή.Του συμπαραστάθηκα, όχι γιατί ήταν φίλος μου, αλλά επειδή ήταν ανεξάρτητος. Οι άλλες πρεσβείες φώναζαν μόνο για τους «πράκτορές» τους.

Η εφημερίδα ξαναβγήκε, και τον Μάρτιο του 1999 καταδίκασαν τον Σλάβκο σε πεντάμηνη φυλάκιση. Ήμουν μάρτυρας υπεράσπισης στο δικαστήριο. Έκανε έφεση και έμεινε ελεύθερος, μέχρι που τον σκότωσαν.

Σπύρος Χατζάρας.
.