Μαθήματα από την ελληνική Ιστορία. Η Κωλο-Οικογένεια των Τρικούπηδων ως «συνεργάτες» της Αγγλίας για 100 και πλέον χρόνια

Ο Μάνθος Τρικούπης ήταν ναυτικός. Καπετάνιος και είχε σχέσεις με τα εμπόριο της Εταιρείας της Ανατολής. Οι σχέσεις του με τον Αγγλο πρόξενο της Πάτρας τον έκαναν χρήσιμο στους Τούρκους. Ο Γιός του Γιάννης, γεννήθηκε το 1750 στο Μεσολόγγι, έμαθε γράμματα από τον δάσκαλο Παναγιώτη Παλαμά και μετά πήγε στην Ιθάκη, όπου διδάχτηκε την ιταλική. Έπειτα εγκαταστάθηκε ως μεταφραστής στην Πάτρα και δούλεψε για την Εταιρεία της Ανατολής. 

 Εκεί γνωρίσθηκε με τον τότε επίσκοπο Παλαιών Πατρών Γαβριήλ και το 1771 έγινε γραμματέας του. Το 1780, όταν ο Γαβριήλ εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης τον ακολούθησε στην Κωνσταντινούπολη. 

Στο Μεσολόγγι επέστρεψε το 1785 .Παντρεύτηκε την Αλεξάνδρα Παλαμά, με την οποία απέκτησε επτά γιους και δύο κόρες ( τις Ειρήνη και Μαρία ). Μετά το θάνατο του πατέρα του, εκλέχτηκε και ο ίδιος προεστός του Μεσολογγίου, και ήταν ο άνθρωπος του Αλή πασά. Όταν η εταιρεία της Ανατολής έψαχνε ένα ακόμη λιμάνι για να φορτώνει Σταφίδα θυμήθηκε τον Γιάννη, ο οποίος βόλεψε τον γιό του Σπύρο,στο Προξενείο της Πάτρας.

 Η εταιρεία της Ανατολής έστειλε το παιδί να σπουδάσει στο Λονδίνο το 1817. Ήταν τότε 29 ετών. Είναι αξιοσημείωτο, ότι ο «λακές της αγγλικής πολιτικής» Τρικούπης, ενώ σπούδαζε στην Αγγλία την εποχή που χάλαγε ο κόσμος εκεί για τη λεηλασία της Ακρόπολης από τον Έλγιν, είχε το θράσος να γράψει στην Ιστορία του για την «Φιλόμουσο εταιρεία» που έστησαν οι Άγγλοι στην Αθήνα, ότι είχε σκοπό, τη διατήρηση, «των φθειρωμένων υπό την τότε άμουσο κυβέρνηση, αρχαιοτήτων». 

 Η Επιτροπή του Λονδίνου, τον έστειλε στην επαναστατημένη Ελλάδα να βοηθήσει του άλλους πράκτορες. 

 Λίγους μήνες μετά την εκτέλεση του Καποδίστρια, στις 11 Ιουνίου 1832, οι δολοφόνοι είχαν χαρές και πανηγύρια. Η σύζυγος του Σπυρίδωνα Τρικούπη Αικατερίνη, αδερφή του προδότη Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, γέννησε τον Χάρυ τον «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Ανάδοχός, ο έτερος συνωμότης και προδότης Ανδρέας Μιαούλ. Τον Χάρυ το παρέλαβαν στο Λονδίνο σύμφωνα με την πρόταση Μπένθαμ. Ακριβώς όπως τα παιδιά του κάθε «Αλογοσκούφη», του κάθε «Χριστοδουλάκη», που θα κάνουν μεταπτυχιακά στο London School of Economics. ίδια απαράλλαχτα, όπως ο γιος του Τρικούπη, τα παιδιά των Ράλληδων, ο ξάδερφος του Κωλέττη, ο εγγονός του Παπανδρέου, ο ανιψιός του Καραμανλή η θυγατέρα και ο εγγονός του Μητσοτάκη. 

 Ο Χάρυ, μετά τις σπουδές γύρισε πίσω και περίμενε την δόξα να του χτυπήσει την πόρτα. Το 1875, μετά τα «Στηλιτικά» , ο Άγγλος πρεσβευτής, πρότεινε στον Γεώργιο Α΄ να επιλέξει για πρωθυπουργό κάποιο πρόσωπο νέο και άφθαρτο, προκειμένου να ηρεμήσει τα πνεύματα και του συνέστησε να καλέσει τον 43χρονο πράκτορα Χαρίλαο Τρικούπη υιό του πράκτορος Σπυρίδωνα Τρικούπη. 

 Ο Τρικούπης, που εκείνη την περίοδο ιδιώτευε, δέχτηκε, «υπό τον όρο να διεξαχθούν εκλογές που θα επικύρωναν ή όχι την κυβέρνησή του». Ο Χαρίλαος Τρικούπης ήταν «Πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου» και προσωρινά υπουργός Εξωτερικών και Εσωτερικών .«Επί των Οικονομικών υπουργός» ήταν ο Αθανάσιος Πετμεζάς. «Επί των Στρατιωτικών υπουργός»: π συνταγματάρχης Πέτρος Γεννατάς.«Επί της Δικαιοσύνης υπουργός» ο Κωνσταντίνος Λομβάρδος και «Επί των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίας εκπαιδεύσεως υπουργός»: ο Δημήτριος Ράλλης.

 Στις 27 Απριλίου 1875, την ημέρα της ορκωμοσίας της νέας κυβέρνησης δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες με φροντίδα της αγγλικής πρεσβείας οι «προγραμματικές αρχές» του Χάρυ. «Η εξασφάλιση ανεπηρέαστων εκλογών που επιτέλους θα παρείχαν στους πολίτες την ελευθερία της επιλογής, θα ήταν το κυριότερο μέλημα της κυβέρνησης». «..Η ανόρθωσις του Συντάγματος εν τω γράμματι και τω πνεύματι αυτού έσεται υπογραμμός της ημετέρας πορείας», και, «...πρώτιστον δικαίωμα και υποχρέωσις της Βουλής ταύτης έσεται να παράσχη εις το Στέμμα και εις τον τόπον, Υπουργείον, όπερ, απολαύον της εμπιστοσύνης του Βασιλέως και της πλειονοψηφίας των αντιπροσώπων του Έθνους, θα έχη το κύριον προσόν συνταγματικής κυβερνήσεως. Ούτω θέλει επανέλθει η πολιτεία εις την τροχιάν αυτής και θέλει εμπεδωθή η λειτουργία των κοινοβουλευτικών ημών θεσμών, συγκροτουμένης Βουλής εξ αληθινών αντιπροσώπων του λαού και αποδιδωμένων εις αυτήν των δικαιωμάτων και της επιρροής, άτινα προσήκουσιν εν συνταγματικαίς πολιτείαις εις το Εθνικόν συνέδριον.»

 Η κυβέρνηση διεξήγαγε τις εκλογές της 18ης Ιουλίου 1875, και η νέα Βουλή συνεδρίασε πρώτη φορά στις 11 Αυγούστου του 1875.Όταν οριστικοποιήθηκαν τα αποτελέσματα των εκλογών και φάνηκε ότι ο Τρικούπης είχε μόνο 17 βουλευτές, έναντι 136 του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου. Και ο Χάρυ παραιτήθηκε. Στις εκλογές του 1885, δεν ζούσε ο Κουμουδούρος , (απεβίωσε 26 Φεβρουαρίου 1883) και ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης παίρνοντας και τις ψήφους των οπαδών του Κουμουνδούρου κατάφερε να αποσπάσει μια άνετη εκλογική νίκη, που μετατράπηκε σε μεγάλη πλειοψηφία βουλευτικών εδρών.

 Στη Βουλή, που άρχισε τις εργασίες της στις 9 Μαΐου του 1885 , σε σύνολο 245 εδρών ο Δεληγιάννης είχε 185 έδρες, και ο Χάρυ Τρικούπης 55 . Μετά την πραξικοπηματική προσάρτηση της Ανατολικής Ρωμυλίας από την Βουλγαρία στις 6 Σεπτεμβρίου του 1885 και την αδράνεια της Τουρκίας, ο Δηλιγιάννης, επέμενε να διεκδικεί τα εθνικά δίκαια και διέταξε επιστράτευση. Μετά την άρνηση της κυβέρνησης Δηλιγιάννη να διατάξει αποστράτευση και να σταματήσει τις πολεμικές προετοιμασίες, τα πολεμικά πλοία της Αγγλίας, Γερμανίας, Αυστρο-Ουγγαρίας και Ιταλίας, απέκλεισαν τα Ελληνικά παράλια . Ο ναυτικός αποκλεισμός των Αθηνών οδήγησε τον λαοπρόβλητο Δηλιγιάννη σε παραίτηση. Ακολούθησε ένα όργιο εξαγορών βουλευτών και Αποστασίας και τελικώς ο πράκτορας Χάρυ στις 9 Μαΐου 1886 έγινε δοτός πρωθυπουργός με κοινοβουλευτική πλειοψηφία.