«Τα Νέα δημοσίευσαν στις 16 Οκτωβρίου 2007 ένα άρθρο του ραγδαία ανερχόμενου συνταγματολόγου και ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ Κ. Μποτόπουλου , που ήταν ένα μικρό «ποίημα» για τον Βελτρόνι, και τον « τόσο αδικημένο κόσμο της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς», που, «ξανάκουσε ανθρώπους να αποκαλούνται «σύντροφοι», να μη μαχαιρώνονται στην πλάτη και να μιλάνε πραγματικά για πολιτική» , «Οι κομμουνιστές έγιναν σύντροφοι με τούς χριστιανοδημοκράτες», και «Τώρα θα τα βάλουν με την Αντίδραση», και το οποίο κατέληγε: «Τώρα που μιλάμε, το μήνυμα περνάει τα Απέννινα και την Αδριατική και πλησιάζει στις ακτές μιας χώρας με ούνα φάτσα και ίδια ράτσα. Θα ακουστεί;»
Σπύρος Χατζάρας.http://www.styx.gr/index.cfm?Action=RTCL&CLiD=1725 στις 17/10/2007, με τίτλο «Ρε μπας και είναι δεξιοί;».
Το μήνυμα ,πέρασε βουνά και θάλασσες και το «πείραμα Βελτρόνι», κατέληξε εκεί που έπρεπε. Στα σκουπίδια. Αυτό το μήνυμα άραγε θα.. ακουστεί;
Ο συνάδελφός Ρούσσος Βρανάς έγραψε στα ΝΕΑ.
«Μα ήταν πράγματι ο αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος της ιταλικής αντιπολίτευσης;
Ή ο νεκροθάφτης ενός κόμματος που ήταν καταδικασμένο να πεθάνει προτού καλά καλά γεννηθεί;
«Ω Θεέ μου, και σε ένα καρυδότσουφλο να μ΄ είχαν, θα ένιωθα να ΄μαι βασιλιάς της οικουμένης- μονάχα να μην έβλεπα όνειρα κακά». («Άμλετ», πράξη β΄, σκηνή β΄).
Τα κακά όνειρα του Βελτρόνι βγήκαν αληθινά: βούλιαξε μαζί με το καρυδότσουφλό του στον βάλτο των τοπικών εκλογών.
Φεύγει, μόνος και απομονωμένος.
Φεύγει, ύστερα από μια προεκλογική εκστρατεία στην οποία δεν ανέφερε ούτε μια φορά τη λέξη Αριστερά.
Φεύγει, αφού άφησε ανενόχλητο τον Μπερλουσκόνι να επιβάλει το αστυνομικό κράτος του κι αφού έκλεισε το μάτι στις πονηρές προθέσεις του να μεταβάλει τη χώρα σε μια ισχυρή προεδρική δημοκρατία (με πρόεδρο τον ίδιο φυσικά).
Ο Βελτρόνι ο ευέλικτος, ο άνθρωπος που πίστευε πως θα νικούσε τον Μπερλουσκόνι συναινώντας σε όλα όσα αυτός αντιπροσώπευε.
Ήταν επόμενο να αποτύχει.
Αφήνει πίσω του τα ερείπια ενός κόμματος που κάποτε ήταν αριστερό- το τρίτο κόμμα στην Ευρώπη- και που σήμερα δεν είναι τίποτα.
«Αφήνει πίσω του μια χώρα που βρίσκεται σε σύγχυση, μια χώρα που εξαιτίας του Βελτρόνι είναι η μοναδική στη Δύση που δεν έχει αντιπολίτευση», γράφει η συγγραφέας Βιβιάνα Βιβαρέλι.
Θα τον κλάψει μόνον ο Μπερλουσκόνι.
Τρία εκατομμύρια φίλοι και ψηφοφόροι του νεοσύστατου Δημοκρατικού Κόμματος είχαν στέψει πριν από ενάμιση χρόνο τον Βάλτερ Βελτρόνι αρχηγό του. Και είχε στεφθεί θεαματικά και πανηγυρικά, με ποσοστό 75%.
Έτσι, οι κληρονόμοι της ιταλικής Αριστεράς ξέκοβαν οριστικά από την ιστορία της, αναλαμβάνοντας να γίνουν οι εκφραστές της μεγάλης μεσαίας τάξης.
Με απλά λόγια, θα ήταν ένα κόμμα διαχείρισης της εξουσίας, στο οποίο θα μπορούσαν να συμμετέχουν όλοι.
Και για να μπορούν να συμμετέχουν όλοι, ο Βελτρόνι είχε υποσχεθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα: τα υπερκέρδη των επιχειρήσεων με τις διεκδικήσεις των εργαζομένων.
Όλοι θα έπαιρναν το κατιτί τους, υποσχόταν αυτό το τερατούργημα.
Η παρατεταμένη αγωνία της ιταλικής Αριστεράς, που είχε αρχίσει με τη διάλυση του Κομμουνιστικού Κόμματος το 1991, θα έπαιρνε έτσι ένα τέλος, από το χέρι των εγγονών του Μπερλινγκουέρ και του Τολιάτι.
Επρόκειτο βέβαια για ένα παράδοξο πείραμα, που όμως οι πολιτικοί Φρανκενστάιν είχαν δοκιμάσει κι αλλού: στη Βρετανία, όπου ο Μπλερ είχε κερδίσει τις εκλογές με το πρόγραμμα της Θάτσερ και στη Γερμανία, όπου η Μέρκελ συγκυβερνούσε με τους Σοσιαλδημοκράτες.
Ώσπου η πολιτική αυτών των Φρανκενστάιν έφερε την κρίση.
Η ανέχεια αποδεκατίζει τη μεσαία τάξη. Σπρώχνει τα μέλη της ολοένα και πιο χαμηλά. Ξεπέφτουν εκεί που βρίσκονται οι άνεργοι και οι εργάτες.
Ο Βελτρόνι φεύγει, ο Μπλερ έχει πέσει στην αγκαλιά του Θεού και ο Σρέντερ έχει βολευτεί στην Γκαζπρόμ. Κάτι θα βρεθεί και για τον Βελτρόνι.
Τέτοιοι ηγέτες είναι σπάνιοι: λίγοι πολιτικοί καταφέρνουν να προδώσουν όχι μία αλλά δύο κοινωνικές τάξεις μαζί.»
Σπύρος Χατζάρας.http://www.styx.gr/index.cfm?Action=RTCL&CLiD=1725 στις 17/10/2007, με τίτλο «Ρε μπας και είναι δεξιοί;».
Το μήνυμα ,πέρασε βουνά και θάλασσες και το «πείραμα Βελτρόνι», κατέληξε εκεί που έπρεπε. Στα σκουπίδια. Αυτό το μήνυμα άραγε θα.. ακουστεί;
Ο συνάδελφός Ρούσσος Βρανάς έγραψε στα ΝΕΑ.
«Μα ήταν πράγματι ο αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος της ιταλικής αντιπολίτευσης;
Ή ο νεκροθάφτης ενός κόμματος που ήταν καταδικασμένο να πεθάνει προτού καλά καλά γεννηθεί;
«Ω Θεέ μου, και σε ένα καρυδότσουφλο να μ΄ είχαν, θα ένιωθα να ΄μαι βασιλιάς της οικουμένης- μονάχα να μην έβλεπα όνειρα κακά». («Άμλετ», πράξη β΄, σκηνή β΄).
Τα κακά όνειρα του Βελτρόνι βγήκαν αληθινά: βούλιαξε μαζί με το καρυδότσουφλό του στον βάλτο των τοπικών εκλογών.
Φεύγει, μόνος και απομονωμένος.
Φεύγει, ύστερα από μια προεκλογική εκστρατεία στην οποία δεν ανέφερε ούτε μια φορά τη λέξη Αριστερά.
Φεύγει, αφού άφησε ανενόχλητο τον Μπερλουσκόνι να επιβάλει το αστυνομικό κράτος του κι αφού έκλεισε το μάτι στις πονηρές προθέσεις του να μεταβάλει τη χώρα σε μια ισχυρή προεδρική δημοκρατία (με πρόεδρο τον ίδιο φυσικά).
Ο Βελτρόνι ο ευέλικτος, ο άνθρωπος που πίστευε πως θα νικούσε τον Μπερλουσκόνι συναινώντας σε όλα όσα αυτός αντιπροσώπευε.
Ήταν επόμενο να αποτύχει.
Αφήνει πίσω του τα ερείπια ενός κόμματος που κάποτε ήταν αριστερό- το τρίτο κόμμα στην Ευρώπη- και που σήμερα δεν είναι τίποτα.
«Αφήνει πίσω του μια χώρα που βρίσκεται σε σύγχυση, μια χώρα που εξαιτίας του Βελτρόνι είναι η μοναδική στη Δύση που δεν έχει αντιπολίτευση», γράφει η συγγραφέας Βιβιάνα Βιβαρέλι.
Θα τον κλάψει μόνον ο Μπερλουσκόνι.
Τρία εκατομμύρια φίλοι και ψηφοφόροι του νεοσύστατου Δημοκρατικού Κόμματος είχαν στέψει πριν από ενάμιση χρόνο τον Βάλτερ Βελτρόνι αρχηγό του. Και είχε στεφθεί θεαματικά και πανηγυρικά, με ποσοστό 75%.
Έτσι, οι κληρονόμοι της ιταλικής Αριστεράς ξέκοβαν οριστικά από την ιστορία της, αναλαμβάνοντας να γίνουν οι εκφραστές της μεγάλης μεσαίας τάξης.
Με απλά λόγια, θα ήταν ένα κόμμα διαχείρισης της εξουσίας, στο οποίο θα μπορούσαν να συμμετέχουν όλοι.
Και για να μπορούν να συμμετέχουν όλοι, ο Βελτρόνι είχε υποσχεθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα: τα υπερκέρδη των επιχειρήσεων με τις διεκδικήσεις των εργαζομένων.
Όλοι θα έπαιρναν το κατιτί τους, υποσχόταν αυτό το τερατούργημα.
Η παρατεταμένη αγωνία της ιταλικής Αριστεράς, που είχε αρχίσει με τη διάλυση του Κομμουνιστικού Κόμματος το 1991, θα έπαιρνε έτσι ένα τέλος, από το χέρι των εγγονών του Μπερλινγκουέρ και του Τολιάτι.
Επρόκειτο βέβαια για ένα παράδοξο πείραμα, που όμως οι πολιτικοί Φρανκενστάιν είχαν δοκιμάσει κι αλλού: στη Βρετανία, όπου ο Μπλερ είχε κερδίσει τις εκλογές με το πρόγραμμα της Θάτσερ και στη Γερμανία, όπου η Μέρκελ συγκυβερνούσε με τους Σοσιαλδημοκράτες.
Ώσπου η πολιτική αυτών των Φρανκενστάιν έφερε την κρίση.
Η ανέχεια αποδεκατίζει τη μεσαία τάξη. Σπρώχνει τα μέλη της ολοένα και πιο χαμηλά. Ξεπέφτουν εκεί που βρίσκονται οι άνεργοι και οι εργάτες.
Ο Βελτρόνι φεύγει, ο Μπλερ έχει πέσει στην αγκαλιά του Θεού και ο Σρέντερ έχει βολευτεί στην Γκαζπρόμ. Κάτι θα βρεθεί και για τον Βελτρόνι.
Τέτοιοι ηγέτες είναι σπάνιοι: λίγοι πολιτικοί καταφέρνουν να προδώσουν όχι μία αλλά δύο κοινωνικές τάξεις μαζί.»
.png)
.png)
