12 Φεβρουαρίου 1945. Στη Βάρκιζα γεννήθηκε το Κεντρο-Αριστερό ΨωροΕλαδιστάν . Η Μαία ήταν η Αγγλία. Σιάντος και Στεφανόπουλος ύψωσαν το πατήρι της σαμπάνιας και ανέκραξαν ζλητ το Λνδίνο

Η «Κόκκινη Συμφωνία της Βάρκιζας», υπογράφηκε  ανάμεσα στην Προοδευτική Αντιφασιστική Αντιρατσιστική Κεντροααριστερά , το Αντιφασιστικό ΚΚΕ, και την Αντιφασίστρια Αντιρατσίστρια Αυτοκρατορία  που έθεσε τις βάσεις για το ευτυχές Μέλλον του Αριστερού Ψωροελαδστάν. 

Από την ΕΔΑ του μέλλοντος  μας υπέγραψε ο Ιωάννης Σοφιανόπουλος. Από τους Αποστάτες του Μέλλοντος, ο Ηλίας Τσιριμώκος. Από το ΠΑΜ και το ΚΚΕ εσωτερικού ο Μήτσος Παρτσαλίδης, ο σύζυγος της Αύρας που είχε γεννηθεί στην Αγγλία. Από τους Εγγυητές υπέγραψαν ο εκπρόσωπος της βασίλισσας Χάρολντ Μάκμίλλαν, και ο εκπρόσωπος της Ιντέλιζενς Σέρβις Ρέτζιναλντ «Ρεξ» Γουίλντιγκ Άλλεν Λήπερ Ταξίαρχος του Μασονικού Τάματος των (αγίων) Μιχαήλ και Γεωργίου.

Στη Βάρκιζα συμφωνήθηκε η διάλυση της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου

 

Ο Νεοδημοκράτης Ιωάννης Σοφιανόπουλος από την μέλλουσα ΕΔΑ, 

και οι Σιάντος Τσιριμώκος Παρτσαλίδης κατέληξαν σε οριστική

 συμφωνία και υπέγραψαν το πρωτόκολλο, της Βάρκιζας, στις 4 

και μισή τα ξημερώματα της 12ης Φεβρουαρίου 1945.

 

Μετά την υπογραφή άνοιξαν σαμπάνια και ο πρόεδρος της

Διασκέψεως και υπουργός των Εξωτερικών κ. Iωάννης 

Σοφιανόπουλος είπε : 

«Ζήτω ή Μεγάλη Βρεττανία ! Ζήτω οι  

Σύμμαχοι!». 

Ακολούθως, πήρε το λόγο ο αρχηγός τής Αντιπροσωπείας του

 ΕΑΜ- ΕΛΑΣ κ. Γιώργης Σιάντος ύψωσε το ποτήρι και είπε: 

« Ζήτω ή Ελλάς ! Ζήτω οί Σύμμαχοι !».

Μετά ο Βρεττανός Υπουργός κ. Χάρολντ Μάκμίλλαν, όστις μετά του Πρεσβευτού της Μεγάλης Βρεττανίας κ. Λήπερ είχε παραστεί είς τήν τελευταίαν σύσκεψιν τών Αντιπροσωπειών, είπε τά έξής: 

«Είναι μεγάλη τιμή γιά τόν κ. Πρέσβυν και έμέ νά παριστάμεθα είς τό τέλος των έργασιών σας και νά διαπιστώσωμεν ότι αύται στέφονται 

ύπό έπιτυχίας. Είλικρινώς έλπίζουν όλοι οί συμπατριώται μας ότι

 τούτο θά είναι ή άπαρχή μιας νέας μεγάλης περιόδου είς τήν 

ένδοξο ιστορίαν τής Ελλάδος.

Έπί μακράν σειράν έτών φίλοι και σύμμαχοι ή Ελλάς και ή Μεγάλη Βρεττανία έχομεν συμμερισθεί είς τό παρελθόν πολλάς δυσκολίας, πολλάς λύπας, πολλάς ήττας. Συμμεριζόμεθα τώρα τό ευτυχές 

μέλλον, τό όποιον ώς έλπίζομεν άνοίγεται ένώπιον των δύο χωρών.

Θά ένθυμούμεθα έπί μακρόν τήν ίστορικήν αύτήν στιγμήν και 

δύνασθε νά είσθε βέβαιοι ότι ή Κυβέρνησίς μας και ό λαός μας θά βοηθήσουν μέ κάθε δυνατόν τρόπον τήν άναγέννησιν του Ελληνικού 

λαού. Ζήτω ή Ελλάς !». 

Έχουμε τονίσει  , ότι, για τον «αριστερό» και τον «Επικοινωνιολόγο», υπάρχει μόνο η αλήθεια που τον συμφέρει. 

Για τους ηλιθίους, υπάρχει μόνο «η αλήθεια» που τους διδάσκουν οι Αριστεροί και οι επικοινωνιολόγοι. 

 Για 78 χρόνια συνεχίζεται ο αστικός μύθος ότι τάχα η ηγεσία του ΚΚΕ «παρέδωσε τα όπλα» στην Βάρκιζα, ενώ στην πραγματικότητα , η «Βάρκιζα», ήταν η άνευ όρων παράδοση των «αντικομουνιστών» στους κομμουνιστές που είχαν ηττηθεί στη μάχη της Αθήνας, και εξασφάλισε στους κομμουνιστές χρόνο, για να ετοιμάσουν τον επόμενο «γύρο».

Πριν την μονογραφή, ανέβηκε στην αγγλική πρεσβεία στην Αθήνα ο Τσιριμώκος που έλαβε την προσωπική εγγύηση του προστατευόμενου του Τσώρτσιλ, Χάρολντ Μακ Μίλαν για την πιστή εφαρμογή των συμφωνηθέντων και την μετέφερε στον Σιάντο. 

Η Συμφωνία καθαρογραφήθηκε και υπογράφηκε στις 14.00 μμ 

παρουσία των φωτογράφων. Από την «προοδευτική» κυβέρνηση Πλαστήρα υπέγραψαν ο υπουργός Εξωτερικών Ιωάννης

 Σοφιανόπουλος, ο υπουργός Εσωτερικών Περικλής Ράλλης και

ο υπουργός Γεωργίας Ιωάννης Μακρόπουλος. 

Από το ΚΚΕ υπέγραψαν

 ο Σιάντος και ο Παρτσαλίδης και ο Ηλίας Τσιριμώκος από την Ε.Λ.Δ. Εγγυητές ήσαν οι Άγγλοι. 

Ο Λήπερ και ο Μακ Μίλαν, που κινούσαν τα νήματα απ’ τα παρασκήνια 

και ήταν σε ανοιχτή γραμμή, όχι μόνο με την κυβερνητική 

αντιπροσωπεία, αλλά και με το ΚΚΕ. 

Η Συμφωνία κυρώθηκε στη συνέχεια με συντακτική πράξη που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της κυβέρνησης (φύλλο 68/1965 

τεύχος Α') και απέκτησε όχι απλά ισχύ νόμου, αλλά επαυξημένη συνταγματική δύναμη.

Η ηγεσία του ΚΚΕ, εξασφάλισε στην Βάρκιζα πλήρη αμνηστία για τα εγκλήματά της και πλήρη Κομμουνιστοκρατία στον Τύπο, τις δημόσιες υπηρεσίες και τα συνδικάτα.

Στη «Βάρκιζα», συνομιλούσαν η «ηγεσία» της ΚΚΕ λτδ, με τον                 αριστερό Ιωάννη Σοφιανόπουλο που είχε συμετάσχει το συνέδριο         του Λιβάνου και ο οποίος το 1950, με την υποστήριξη του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, που τον καθοδηγούσε ο Νίκος Πλουμπίδης,         ίδρυσε μαζί με τον σύντροφο Σβώλο (ΣΚ-ΕΛΔ), και τον Σ. Χατζήμπεη (Αριστεροί Φιλελεύθεροι), τη «Δημοκρατική Παράταξη» , με την οποία η Αριστερά συμμετείχε στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950. 

Στη «Βάρκιζα», η «ηγεσία» της ΚΚΕ λτδ, (Σιάντος, Πλουμπίδης,      Ιωαννίδης, Παρτσαλίδης, Μπαρτζιώτας κλπ), μαζί με τους         συνεργάτες της , (Τσιριμώκος, Σβώλος), κλπ , συμφώνησε με τους Άγγλους και την μελλοντική ΕΔΑ , (Σοφιανόπουλος), ότι οι ηθικοί αυτουργοί , η ηγεσία , που διέταξε τις «αγριότητες» και τις     «υπερβασίες», θα αμνηστεύονταν , και να δικαζόντουσαν μόνο                οι φυσικοί αυτουργοί.

Η Αμνηστία των πολιτικών Αρχηγών των Δεκεμβριανών ηταν η      Βάρκιζα.

 Δηλαδή, οι πολιτικά υπεύθυνοι βγάλανε έξω τον εαυτό τους και ρίξανε όλη την ευθύνη στους εκτελεστές των διαταγών. Για αυτό άνοιξαν σαμπάνια, και οι Σιάντος, Σοφιανόπουλος και Μακ Μίλαν, ήπιαν στην υγεία της βασίλισσας.

 Αν το Γ' Ψήφισμα και ο ΑΝ 509 είχαν εφαρμοστεί το 1945 και όχι           το 1947, δεν θα είχαμε υποστεί το αιματοκύλισμα του Τρίτου Γύρου.               Η Συμφωνία της Βάρκιζας δεν ηττα της αριστεράς αλλά            ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΝΙΚΗ και πρέπει να καταγγελθεί μαζί με τον «αντιφασισμό» και τον «αντιρατσισμό».

Ας εξετάζουμε λοιπόν την αλληλουχία των γεγονότων και όχι τους αριστερούς αστικούς μύθους για να καταλάβουμε τι ήταν και τι δεν      ήταν η Βάρκιζα.

Κατ’ αρχήν οι Άγγλοι «ρύθμισαν» τα ελληνικά ζητήματα στον Λίβανο και την Καζέρτα. 

Στις 18 Οκτωβρίου 1944, τα προβλήματα που έπρεπε να    αντιμετωπισθούν άμεσα από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Γεωργίου Παπανδρέου, ήταν το πολιτειακό ζήτημα, η παραπομπή σε      δίκη και τιμωρία των δοσίλογων και η συγκρότηση εθνικού στρατού      και αστυνομίας. 

Η βάση πάνω στην οποία κινούνταν η πολιτική του Παπανδρέου ήταν η συμφωνία της Καζέρτας, η οποία υπέτασσε όλες τις ελληνικές      δυνάμεις υπό τον στρατηγό Σκόμπυ. 

Για το πολιτειακό θα γινόταν δημοψήφισμα. Για το ζήτημα της δίκης      των δοσίλογων και των «συνεργατών» συμφωνήθηκε να ξεκινήσει στα μέσα Δεκεμβρίου. 

Το σημείο που οδήγησε στην κρίση του Δεκεμβρίου ήταν ο αφοπλισμός των αντάρτικων ομάδων, και η δημιουργία εθνικού στρατού. 

Την 1η Νοεμβρίου σε σύσκεψης στην οποία μετείχαν ο              Πρωθυπουργός,    ο Σιάντος και ο Σκόμπυ αποφασίστηκε η   αποστράτευση του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ ως τις 10 Δεκεμβρίου.

 Στις 3/11/44 ο στρατηγός Οθωναίος είχε διοριστεί αρχιστράτηγος      των Ελληνικών δυνάμεων . 

Το ΚΚΕ ήθελε για υπαρχηγό τον Σαράφη, και οι Άγγλοι τον Βεντήρη. 

Στις 5 Νοεμβρίου, ο Παπανδρέου ανακοίνωσε, σε συμφωνία με το στρατηγό Σκόμπυ, ότι ο ΕΛΑΣ και ο ΕΔΕΣ θα αποστρατευόντουσαν             την  10η Δεκεμβρίου. 

Στις 13/11/1944 παραιτήθηκε ο Οθωναίος. 

Στις 18 Νοεμβρίου συμφωνήθηκε η ίδρυση Εθνοφρουράς, η οποία θα στελεχωνόταν από τους κληρωτούς της τάξης του 1936. 

Αυτό που ήθελε η Βρετανική Κυβέρνηση, ήταν «να δημιουργηθεί       εθνικός στρατός με συνολική δύναμη 40.000 ανδρών. 

Στις 25 Νοεμβρίου, αντικαταστάθηκε ο υφυπουργός Στρατιωτικών Λάμπρος Λαμπριανίδης επειδή είχε επαναφέρει στο στράτευμα περισσότερους από 100 αξιωματικούς των Ταγμάτων Ασφαλείας. Αντικαταστάθηκε από τον στρατηγό Πτολεμαίο Σαρρηγιάννη μέλος     του ΕΑΜ. 

Στις 27 Νοεμβρίου, ο Παπανδρέου ανακοίνωσε τη συμφωνία με τους Εαμικούς υπουργούς Σβώλο, Τσιριμώκο, Ζέβγο, για την αποστράτευση   του ΕΛΑΣ. Παράλληλα, συμφωνήθηκε να παραδώσουν τα όπλα τους και ο ΕΔΕΣ, αλλά και η Χωροφυλακή της Μ. Ανατολής. 

Η τελική απόφαση για τη συγκρότηση εθνικού στρατού όριζε πως θα           τον τον αποτελούσαν αφενός η Γ΄Ορεινή Ταξιαρχία, ο Ιερός Λόχος και       τμήμα του ΕΔΕΣ και από την άλλη μια Ταξιαρχία του ΕΛΑΣ, ίσης          δύναμης αλλά και βάρους οπλισμού με τους τρεις προαναφερθέντες σχηματισμούς. 

Η συμφωνία θα έπρεπε να επικυρωθεί στις 28 Νοεμβρίου του 1944, ωστόσο κάτι τέτοιο δε συνέβη. 

Την 1η Δεκεμβρίου 1944 δημοσιεύτηκε η απόφαση του Σκόμπυ για     γενικό αφοπλισμό σύμφωνα με την πρόσφατη συμφωνία, η οποία προέβλεπε ότι θα εξαιρούνταν η Τρίτη Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία         και    ο Ιερός Λόχος, με το σκεπτικό ότι ήταν το μόνο εν λειτουργία    τμήμα του τακτικού Ελληνικού Στρατού το οποίο πολέμησε σε Βόρειο Αφρική και Ιταλία, και ακόμα μια Ταξιαρχία του ΕΛΑΣ και                         «ένα τμήμα του ΕΔΕΣ» που θα λάμβαναν μέρος «αν χρειαζόταν» σε επιχειρήσεις των συμμάχων στην Κρήτη και τα Δωδεκάνησα, περιοχές , που ακόμα κατείχαν οι Γερμανοί .

 Το ζήτημα της αντιμετώπισης του ΚΚΕ, εξετάστηκε ξανά, στη σύσκεψη που έγινε το πρωί της 12ης Δεκεμβρίου 1944, στην Αγγλική              Πρεσβεία, και στην οποία μετείχαν ο Στρατάρχης Αλεξάντερ, ο        Χάρολντ Μάκ Μίλλαν , ο πρέσβης Λίπερ, ο αρχηγός της υπηρεσίας πληροφοριών Στρατηγός Αϊρευ,. ο υποστράτηγος Τζων Χωκσγουερθ , ο ταξιάρχος Χιου Μάνεριγκ , και ο Σκόμπι. 

Τότε , αποφασίστηκε να διερευνηθεί η δυνατότατα ειρηνικής λύσης       της κρίσης και δόθηκε εντολή στον Σκόμπι να συναντηθεί με το ΚΚΕ       και να ζητήσει την εκκένωση της Αττικής από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ   και τον αφοπλισμό «των οπαδών του ΚΚΕ» στην Αθήνα. 

Πράγματι, εντός της ημέρας έγινε η συνάντηση του Σκόμπι, με τον «υπουργό εξωτερικών» του ΚΚΕ Μιλτιάδη Πορφυρογένη.

 Η επίσημη απάντηση του ΚΚΕ δόθηκε στις 14 Δεκεμβρίου με επιστολή της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΛΑΣ, που δεχόταν τις προτάσεις των Άγγλων υπό τους εξής όρους: 

Ταυτόχρονη απόσυρση της Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου, αφοπλισμός της Χωροφυλακής, αφοπλισμός και παράδοση στη    δικαιοσύνη των ταγματασφαλιτών. 

Το ΚΚΕ απαιτούσε ακόμα «να σχηματιστεί κυβέρνηση πραγματικής   Εθνικής Ενώσεως, η οποία θα ρύθμιζε Δημοκρατικώς το όλον Πολιτικόν και στρατιωτικόν πρόβλημα της Χώρας». Οι Βρετανοί δέχθηκαν να συζητήσουν το «πολιτικό ζήτημα» αλλά όχι το «στρατιωτικό». 

Αργά το μεσημέρι της Πρωτοχρονιάς του 1945, κατόπιν συνεννόησης     του ΚΚΕ με τους Άγγλους , ένα εγγλέζικο θωρακισμένο παρέλαβε        από την οδό Θεμιστοκλέους το Γιάννη Ζεύγο και τον αντισυνταγματάρχη       του ΕΛΑΣ Κόλλια και τους μετέφερε στο στρατηγείο του Σκόμπυ. 

Η συνάντηση έγινε για να δοθεί η αγγλική απάντηση στις προτάσεις      του ΚΚΕ της 14ης Δεκεμβρίου.

 Στη διάρκεια της συζήτησης, ο Ζεύγος επανέφερε τους όρους του        ΚΚΕ της 14ης Δεκεμβρίου που ήταν: «απόσυρση της Ορεινής        Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου, από την Αθήνα , αφοπλισμός της Χωροφυλακής, και αφοπλισμός και παράδοση στη δικαιοσύνη των Ταγμάτων Εθνοφυλακής που είχαν ενταχθεί τα μέλη της Χ και του          ΕΔΕΣ. Ο Σκόμπυ απάντησε ότι θα παραμένουν στην Αθήνα                        και η Τρίτη Ορεινή Ταξιαρχία, και η Χωροφυλακή και τα Τάγματα Εθνοφυλακής.

 Οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ ζήτησαν από τον Σκόμπυ να συναντηθούν             με τον αντιβασιλιά Δαμασκηνό. Ο Δαμασκηνός , δεν δέχτηκε τη              συνάντηση και διαβίβασε μέσω των Άγγλων μια δήλωση στα αγγλικά         που τόνιζε ότι «το στρατιωτικό ζήτημα πρέπει να λυθεί με τους Άγγλους» και ότι, «τα άλλα ζητήματα αφορούν στην κυβέρνηση που           θα σχηματισθεί σε τρεις μέρες». Αυτή ήταν  η ουσία. 

«Το στρατιωτικό ζήτημα πρέπει να λυθεί με τους Άγγλους». Αυτή ηταν η θέση.

«Τα άλλα ζητήματα», που αφορούσαν στην κυβέρνηση συζητήθηκαν       στην Βάρκιζα.

 Το απόγευμα της 3ης Ιανουαρίου, ο Δαμασκηνός , ως Αντιβασιλεύς, έδωσε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης «κατευνασμού» στον    Νικόλαο Πλαστήρα , τον οποίο τον έφεραν άρον –άρον από τη Νίκαια    όπου ζούσε, εξόριστος , από το 1933.

Οι Άγγλοι ικανοποιώντας τους όρους του ΚΚΕ που ζητούσε «να σχηματιστεί κυβέρνηση πραγματικής Εθνικής Ενώσεως, η οποία θα ρυθμίσει Δημοκρατικώς το όλον Πολιτικόν και στρατιωτικόν πρόβλημα της Χώρας», αποστράτευσαν το προσωπικό του Συνεδρίου Λιβάνου        και τους Υπουργούς του Καϊρου, και ανέθεσαν την εξουσία στον          Ιωάννη Σοφιανόπουλο τον οποίο επίσης κουβάλησαν στην Αθήνα. 

Ο σύντροφος Σοφιανόπουλος συμμετείχε στον Λίβανο εκ μέρους της «Νεοδημοκρατικής Ενώσεως Αριστερών», όπου υποστήριξε την        ανάγκη δημιουργίας «κοινού Εθνικού Στρατού» και τη συνδιαλλαγή        όλου του ελληνικού πολιτικού κόσμου με τους κομμουνιστές για την εξασφάλιση ομαλού πολιτικού βίου και της δημοκρατικής εξέλιξης.

  Ο Σοφιανόπουλος που δεν συμμετείχε στην κυβέρνηση του Γεώργιου   Παπανδρέου αφού , "οι βασικές του απόψεις δεν έγιναν δεκτές", διορίστηκε ως ο κυβερνήτης της Ελλάδος από τους Άγγλους και διαπραγματεύτηκε με το ΚΚΕ και τους Άγγλους τη Συμφωνία της Βάρκιζας. 

Η «κυβέρνηση κατευνασμού» των «Αφανών» ή «Άφαντων», ήταν ένα    «λιτό και ευέλικτο» σχήμα με εφτά υπουργούς και πέντε            υφυπουργούς. 

Ο Σπύρος Μαρκεζίνης στην «Σύγχρονη Πολιτική Ιστορία της        Ελλάδος», ανέφερε: « Η κοινή γνώμη αντελήφθη εξαρχής, ότι δεν ήταν ο Πλαστήρας αυτός που κυβερνούσε. Οι Άγγλοι, δια του Ι. Σοφιανοπούλου και κυρίως διά του Δαμασκηνού, καθόριζαν την πολιτική της Κυβερνήσεως και ελάμβαναν τις αποφάσεις».

Στις 5 Ιανουαρίου 1945, μετά από 33 συνεχείς ημέρες μαχών, το ΚΚΕ, αποφάσισε την εφαρμογή της συμφωνίας με τους Άγγλους της 14ης Δεκεμβρίου για αποχώρηση από την Αθήνα.

 Η Κ. Ε. του ΕΛΑΣ έδωσε το απόγευμα της 4ης Ιανουαρίου «Διαταγή     Συμπτύξεως» κατά τη διάρκεια της νυκτός της 4ης προς 5η     Ιανουαρίου. Την υποχώρηση του ΕΛΑΣ ακολούθησαν τα μέλη των οργανώσεων του ΚΚΕ και του ΕΑΜ.

 Οι αναγνωρίσεις των κυβερνητικών και των Άγγλων το μεσημέρι της    5ης Ιανουαρίου έφθασαν σε Κηφισιά – Ερυθραία από όπου δεν         προχώρησαν βορειότερα.

 Στις 8 Ιανουαρίου, παρουσιάστηκε στο Βρετανικό Στρατηγείο στην    Αθήνα εκπρόσωπος του ΕΛΑΣ και παρέδωσε σημείωμα του Γιάννη     Ζεύγου στο οποίο αναφερόταν ότι η ΚΕ του ΕΛΑΣ πρότεινε κατάπαυση των εχθροπραξιών και ζητούσε συνάντηση με τους βρετανούς για να καθορισθούν οι λεπτομέρειες της ανακωχής. 

Στις 11 Ιανουαρίου 1945 , στις 22.30, το ΚΚΕ, μετά από «συσκέψεις»    πέντε ημερών, αποφάσισε και υπέγραψε με το ψευδώνυμο «Κεντρική Επιτροπή του ΕΛΑΣ», την συνθηκολόγηση με τις «Συμμαχικές       Δυνάμεις», και απέσυρε τους ενόπλους του, εκτός της ελεύθερης    Ζώνης, που περιελάμβανε την Αττικοβοιωτία, την Πάτρα, την           Κόρινθο ,το Ναύπλιο, τη Θεσσαλονίκη και τα νησιά.   

Απελευθερώθηκαν και οι αιχμάλωτοι ,και οι τραυματίες, αλλά όχι          οι πολίτες.

 Η ρύθμιση του στρατιωτικού ζητήματος έγινε ερήμην του Πλαστήρα.        Ο Σκόμπι σε συνεννόηση με τον Λήπερ υπέγραψε την Ανακωχή με το     ΕΑΜ στις 11 Ιανουαρίου. 

Ο Βρετανός πρέσβης έδωσε και την αμνηστία που συμφωνήθηκε στην Βάρκιζα. 

Παρενέβηκε ανοικτά και ματαίωσε την έκδοση των ενταλμάτων συλλήψεως παραγόντων του ΕΑΜ, που είχε αποφασίσει ο Πλαστήρας. Αφού λύθηκε το «στρατιωτικό», απέμενε η αμνηστία,  η τιμωρία των δοσίλογων και η ρύθμιση «Δημοκρατικώς» του όλου Πολιτικού προβλήματος της Χώρας». 

Αυτό έκανε η Βάρκιζα, όπου το ΚΚΕ συνομιλούσε με τον σύντροφο Σοφιανόπουλο.

 Με την θέληση των Άγγλων, η κυβέρνηση Σοφιανόπουλου- Πλαστήρα παραχώρησε πλήρεις πολιτικές ελευθερίες στους Κομμουνιστές, αμνηστία των πολιτικών αδικημάτων , αλλά με εξαίρεση των κοινών αδικημάτων, που πραγματοποιήθηκαν μετά τις 3 Δεκεμβρίου 1944,        και την εκκαθάριση των δημοσίων υπηρεσιών και των σωμάτων          ασφαλείας, από όσους «συνεργάστηκαν» με τους κατακτητές και με        την «δικτατορία Μεταξά».

 Με το Άρθρο 7, συμφωνήθηκε η δημιουργία Συμβουλίων εκκαθάρισης των Δημοσίων Υπαλλήλων, των Υπαλλήλων Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, των Δημοτικών και Κοινοτικών Υπαλλήλων όπως     και άλλων επιχειρήσεων και υπηρεσιών εξαρτώμενων από το          Κράτος      ή επιχορηγούμενων από αυτό. 

Όσοι υπάλληλοι, είχαν προσχωρήσει στο ΕΑΜ και τις οργανώσεις του θα επανέρχονταν στις θέσεις τους και θα κρίνονταν όπως και οι           υπόλοιποι υπάλληλοι. Ορίστηκε, επίσης, πως κανείς δημόσιος υπάλληλος δεν θα διωκόταν για τα κομμουνιστικά του φρονήματα. 

Με το Άρθρο 8 συμφωνήθηκε η εκκαθάριση της Χωροφυλακής και         της Αστυνομίας Πόλεων από ειδικά Συμβούλια. 

Οι αξιωματικοί και οπλίτες των Σωμάτων Ασφαλείας ενέπιπταν στις διατάξεις περί αμνηστίας της Συμφωνίας Βάρκιζας και όσοι  κατά τη διάρκεια της Κατοχής είχαν προσχωρήσει στον Ε.Λ.Α.Σ., τον Ε.Λ.Α.Ν.     και την Εθνική Πολιτοφυλακή θα επανέρχονταν αμέσως στις θέσεις       τους και θα κρίνονταν με τον ίδιο τρόπο, όπως οι συνάδελφοί τους. 

Η «Βάρκιζα» ήταν άνευ όρων παράδοση των «αντικομουνιστών» στους κομμουνιστές που είχαν ηττηθεί στη μάχη της Αθήνας, και εξασφάλισε στους κομμουνιστές χρόνο, για να ετοιμάσουν τον επόμενο «γύρο».

 

 Σπυρίδων Αλεξάνδρου Χατζάρα

Η 12η Φεβρουαρίου στην Ιστορία

Η 12η Φεβρουαρίου είναι η 43η ημέρα του Γρηγοριανού ημερολόγιου. Στο δίσεκτο 2024 απομένουν 323 ημέρες μέχρι το τέλος του έτους.

881. Ο Πάπας Ιωάννης Η΄ ελπίζοντας στη βοήθεια του βασιλιά της Αλαμανίας (από το 876, και της Ιταλίας (από το 879) Καρόλου του Παχύ, τον έστεψε στην Ρώμη αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

1111. Ο βασιλιάς της Γερμανίας Ερρίκος Ε΄ που είχε εισέλθη στη Ρώμη γα να στεφτεί Αυτοκράτορας παρουσιάστηκε στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου στις 12 Φεβρουαρίου του 1111, για τη στέψη του και την επικύρωση της συνθήκης της Σούτρη, με τον Πάπα. Ο Πάπας Πασχάλης Β αρνήθηκε το στέμμα στον βασιλιά,
ο οποίος διέταξ3ε τη σύλληψη του Πάπα και δεκαέξι καρδιναλίων. Στο γενικό χάος που ακολούθησε, από την προσπάθεια για απελευθέρωση του Ποντίφικα ο βασιλιάς τραυματίστηκε. Ένας στρατός Νορμανδών που έστειλε ο Ροβέρτος της Κάπουα δεν μπόρεσε καν να πλησιάσει τη Ρώμη.

1311. O Βασιλιάς της Γερμανίας Ερρίκος Ζ΄ του Λουξεμβούργου που είχε στεφτεί στο Μιλάνο με το σιδήρουν στέμμα της Λομβαρδίας στις 6 Ιανουαρίου , βασιλιάς της Ιταλίας, κατεστειλε την εξέγερση των Γουέλφων της Τοσκάνης, των οποίων την ηγεσία είχαν οι Ντε λα Τόρε, που είχαν διώξει τους Βισκόντι από το Μιλάνο.

1429 . Η Μάχη για τις Ρέγγες. Πολλοί υπερασπιστές της Ορλεάνης έχασαν τη ζωή τους σε μια αποστολή για να συλλάβουν μια φάλαγγα προμηθειών με προορισμό τις αγγλικές δυνάμεις που πολιορκούσαν την Ορλεάνη.

1700. Με την εισβολή των Σαξόνων στη Λιβονία, χωρίς προηγούμενη κήρυξη πολέμου άρχισε ο Μεγάλος Βόρειος Πόλεμος για τον έλεγχο της Βαλτικής, ανάμεσα στη Σουηδία και τη συμμαχία Ρωσίας, Δανίας και Σαξονίας.

1736. Στις έξι το απόγευμα στη Βιέννη η Μαρία Θηρεσία των Αψβούργων παντρεύτηκε τον Φραγκίσκο Στέφανο Δούκα της Λορραίνης. Ήταν ένας γάμος πολιτικής σκοπιμότητας που αποδείχτηκε ευτυχισμένος.

1771. Πέθανε στο ανάκτορο Στόκχολμ, Αδόλφος Φρειδερίκος της Σουηδίας σε ηλικία 60 ετών, και τον διαδέχτηκε ο ευρισκόμενος στο Παρίσι πρωτότοκος υιός του Γουσταύος Γ'.

1810. Ο Ναπολέων Βοναπάρτης ενέκρινε το νέο γαλλικό ποινικό κώδικα.

1814.Κατά την εκστρατεία των έξι ημερών του Ναπολέοντα στις 12 Φεβρουαρίου δόθηκε η Μάχη του Σατό-Τιερί. Το πρωί, στις 12 Φεβρουαρίου,
οι Σύμμαχοι κατέλαβαν το Λες-Κακουρέτ. Ο Ναπολεόντας έστειλε τον Στρατάρχη Νεΰ στον δρόμο Μονμιράιγ - Σατό-Τιερί, ενώ ο ίδιος κινήθηκε από τον δρόμο Μπιέ-Μεζόν - Σατό-Τιερρί, όπου δεν συνάντησε αντίσταση. Ο Ναπολέοντας επιτέθηκε με 4 σώματα ιππικού στα ρωσικά σώματα, αλλά οι Ρώσοι υποχώρησαν στο δάσος, όπου οι Γάλλοι δεν μπόρεσαν να τους ακολουθήσουν. Ο Άγγλος Γιόρκ διέταξε τον συμμαχικό στρατό να υποχωρήσει στο Σατό-Τιερρί, διασχίζοντας τον ποταμό Μάρνη.

Για τη κάλυψη της υποχώρησης στην απέναντι ακτή του Μάρνη στάλθηκαν 4 ρωσικά και 3 πρωσσικά σώματα. Ο Ναπολέοντας επιτέθηκε στο Σατό-Τιερρί, όπου οι μάχες συνεχίστηκαν μέχρι να καταστραφεί η γέφυρα του Μάρνη. Στη μάχη του Σατό-Τιερί οι Ρώσοι έχασαν 1500 στρατιώτες, οι Πρώσοι έχασαν 1250 στρατιώτες, ενώ οι Γάλλοι έχασαν 600 στρατιώτες.

1816 . Ο Προεστός της επαρχίας της Καρύταινας ο Ιωάννης ( Γερογιάννης) Ντεληγιάννης ή Δεληγιάννης, ή Παπαγιαννόπουλος αποκεφαλίστηκε στο σπίτι του στα λαγκάδια για να αποδείξει την πίστη του στον Σουλτάνο μκαο να ωσει την περιουσία της Οικογένειας. Οι αλλαγές, στην πολιτική σκηνή της Κωνσταντινούπολης, είχαν την αντανάκλαση τους στον «μικρόκοσμο» της Πελοποννήσου. Ο Ιτσιελή Αχμέτ Πασάς που προστάτευε τους Παπαγιανόπουλους, ανήκε στον κύκλο των ανθρώπων του Βεζύρη Χαλέντ Εφέντη, ο οποίος ανατράπηκε το 1815 από το κόμμα των «ισλαμιστών», και τον διαδέχθηκε ο Ραούφ Μεχμέτ Πασάς. Εκείνος έστειλε στην Πελοπόννησο τον Σεκίρ Αχμέτ Πασά .Η πτώση του Χαλέντ είχε σοβαρές επιπτώσεις για τους Δεληγιανναίους.
Ο Γερογιάννης αποκεφαλίστηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1816 στο σπίτι του στα Λαγγάδια, η δε περιουσία του δεσμεύθηκε και επρόκειτο να δημευθεί , αλλά η παρέμβαση και πάλι της αδελφής του Σελίμ, απέτρεψε την ολική καταστροφή της οικογένειας.

1817. Ο πατριωτικός στρατός της Αργεντινής και της Χιλής, που διέσχισε τις Άνδεις, νίκησε τους Ισπανούς στη μάχη του Τσακαμπούκο.

1818. Ο Μπερνάρδο Ο' Χίγκινς έκανε την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Χιλής.

1832.Ο Ισημερινός προσάρτησε τα νησιά Γκαλαπάγκος

1853. Ο τουρκικός στρατός, πιεσμένος από το Αυστριακό  τελεσίγραφο και γνωρίζοντας  ότι θα είχε εναντίον του και τη Ρωσία διέκοψε τις επιχειρήσεις, και, άρχισε να εγκαταλείπει το Μαυροβούνιο. 

1854. Ισχυρός σεισμός στην Καλαβρία.

1872. Η Σύνοδος της βουλγαρικής Εξαρχίας επέλεξε ως Έξαρχο τον εως τότε μητροπολίτη του Λόβετς, Ιλαρίωνα Α' , (κατά κόσμο Ιβάν Ιβάνοφ), ο οποίος όμως, δεν έγινε αποδεκτός από την Πύλη διότι διατηρούσε σχέση με τη βουλγαρική επαναστατική οργάνωση και εξαναγκάσθηκε σε παραίτηση.
Κατά την επαναληπτική εκλογή , τέσσερις ημέρες μετά, στις 16 Φεβρουαρίου, εκλέχτηκε Έξαρχος ο τότε μητροπολίτης του Βιντίμ , Άνθιμος Α' (κατά κόσμο Ατανάς Σακαλόφ), με σπουδές στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και στη ρωσική ακαδημία.

1878. Σώμα 700 εθελοντών, υπό τον Μοίραρχο Γιώργο Στέφανο, αποβιβάστηκε στην ακτή απέναντι από την Κέρκυρα και κατέλαβε τους Αγίους Σαράντα. Την ίδια ημέρα, στην Κρήτη δύναμη 2.000 επαναστατών επιτέθηκε εναντίον του τουρκικού φρουρίου Ιτζεδίν στα Χανιά.

1912. Στη Δημοκρατία της Κίνας επιβλήθηκε το Γρηγοριανό ημερολόγιο.

1914. Ο Ιβάν Γκορεμύκιν ανέλαβε Πρόεδρος του Συμβουλίου των Υπουργών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.

1922. Έξι περίπου μήνες πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή, ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου και άλλα έξι επώνυμα στελέχη της δημοκρατικής πτέρυγας των Φιλελευθέρων, υπέγραψαν το «Δημοκρατικό Μανιφέστο», το οποίο προειδοποιούσε για τις επερχόμενες εθνικές συμφορές, και εξαπέλυε επίθεση κατά του τότε βασιλιά ως κύριου υπαίτιου για την απομόνωση της Ελλάδας από τους μέχρι πρότινος Συμμάχους , μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920. Λίγες μέρες αργότερα δολοφονήθηκε ο εκδότης, Ανδρέας Καβαφάκης, ο οποίος είχε δημοσιεύσει το «Μανιφέστο» στην εφημερίδα του, τον «Ελεύθερο Τύπο».

1928. Έληξε στη Σόφια το Συνέδριο της  «Επιτροπής Μακεδονικών Αδελφοτήτων» (MEFO) και της παράνομης Εσωτερική Ομοσπονδιακή Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης (UFMRO),  την οποία υποστήριζαν και οι Κομμουνιστές  και η κυβέρνηση Αντρέι Λιάπτσεφ  και την οποία αντιμαχόταν το EMEO, (BMRO) με την εκλογή  της κυβέρνησης των Μακεδόνων με επικεφαλής τον «Σαλονικιό» βουλευτή Κωνσταντίν Ντιμίτροφ Στάνισεφ.

1934. Η αστυνομία του Καγκελάριου της Αυστρίας , Ένγκελμπερτ Ντόλφους εκανε επιδρομή στα γραφεία του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην πόλη Λιντς, σε αναζήτηση όπλων. Έτσι άρχισε η εξέγερση των σοσιαλδημοκρατών κατά του Αυστροφασιτικού καθεστώτος του Ντόλφους που ήταν ολιγοήμερη, αλλά αιματηρή ,αφού είχε τουλάχιστον 1.000 νεκρούς.
Η αριστερά , στη Γαλλία μετά τα γεγονότα της 6ης Φεβρουαρίου, έκανε γενική απεργία

1938. Ο Χίτλερ κάλεσε τον Καγγελάριο της Αυστρίας Κουρτ φον Σούσνιγκ στο Μπερχτεσγκάντεν (Βαυαρία), και απαίτησε να άρει την απαγόρευση του Αυστριακού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, να του αποδώσει πλήρεις πολιτικές ελευθερίες και να απελευθερώσει όσα μέλη του είχαν φυλακισθεί. Σε αντίθετη περίπτωση, η Γερμανία θα ήταν υποχρεωμένη σε στρατιωτική επέμβαση.

Ο Χίτλερ επέμενε και στον το διορισμό ου Άρτουρ Ζάις-Ίνκβαρτ στο Υπουργείο Εσωτερικών και Ασφάλειας.

1940. Η ΕΣΣΔ υπέγραψε εμπορική συμφωνία με τη Γερμανία σπάζοντας το βρετανικό αποκλεισμό.

1941. Συνάντηση του Μουσολίνι με τον Φρανσίσκο Φράνκο στην παραθαλάσσια Μπορντιγκέρα της Λιγουρίας σε μια προσπάθεια να μπει η Ισπανία στον πόλεμο. Παρά την «ταυτότητα απόψεων», η Ισπανία παρέμεινε ουδέτερη. Στον Ατλαντικό βυθίστηκε από το γερμανικό καταδρομικό «Admiral Franz von Hipper», το ελληνικό φορτηγό «Περσεύς» που μετείχε στη νηοπομπή SLS 64.21 μέλη του πληρώματος σώθηκαν από το ελληνικό ατμόπλοιο «Πολύκτωρ» που μετείχε στη νηοπομπή.14 μέλη του πληρώματος του «Περσέα» χάθηκαν. Στη Τρεμπεσίνα έπεσε μαχόμενος ο Στρατιώτης του 4ου ΣΠ Σταύρος Θεοδωρόπουλος του Βαΐου.

Τα πρώτα τμήματα του Άφρικα Κορπς του Ρόμελ αποβοβάστηκαν στην Τρίπολη της Λιβύης.

1942 . Στο Στρατόπεδο κρατουμένων της Νις έγινε μαζική απόπειρα δραπέτευσης. Οι Γερμανοί φρουροί σκότωσαν 42 κρατούμενους ενώ 105 κρατούμενοι κατάφεραν να διαφύγουν. Σε αντίποινα εκτελέστηκαν 850 .

1944. Το ατμόπλοιο «Oria» που μετέφερε από τη Ρόδο στον Πειραιά, 4.046 Ιταλούς αιχμαλώτους, με φρουρά 90 Γερμανούς και το πλήρωμά του, λόγω καταιγίδας, προσέκρουσε στα βράχια της νησίδας Πάτροκλος, ανοικτά του ακρωτηρίου Σούνιο, και βυθίστηκε. Διασώθηκαν 6 Ιταλοί, 21 Γερμανοί, ο Νορβηγός καπετάνιος και ο Έλληνας μηχανικός. Όλοι οι υπόλοιποι, 4223 πνίγηκαν

1945. Στις 5 το πρωί μονογραφήθηκε στη βίλα Κανελλόπουλου δυο χιλιόμετρα από τη θάλασσα, η Συμφωνία της Βάρκιζας την οποία συνέταξαν και εγγυήθηκαν οι Άγγλοι. Πριν την μονογραφή ανέβηκε στην αγγλική πρεσβεία στην Αθήνα ο Τσιριμώκος που έλαβε την προσωπική εγγύηση του προστατευόμενου του Τσώρτσιλ, Χάρολντ Μακ Μίλαν  για την εφαρμογή των όρων της Συμφωνίας και την μετέφερε στον Σιάντο. Η συμφωνία αφού  καθαρογραφήθηκε. υπογράφηκε στις 14.00 μμ. Από την «προοδευτική» κυβέρνηση Πλαστήρα υπέγραψαν ο υπουργός Εξωτερικών Ιωάννης Σοφιανόπουλος, ο υπουργός Εσωτερικών Περικλής Ράλλης και ο υπουργός Γεωργίας Ιωάννης Μακρόπουλος. Από το ΚΚΕ υπέγραψαν ο Σιάντος και ο Παρτσαλίδης και ο Ηλίας Τσιριμώκος από την Ε.Λ.Δ. Εγγυητές ήσαν οι Άγγλοι. Ο Λήπερ και ο Μακ Μίλαν που κινούσαν τα νήματα απ’ τα παρασκήνια και ήταν σε ανοιχτή γραμμή, όχι μόνο με την κυβερνητική αντιπροσωπεία, αλλά και με το ΚΚΕ. Η Συμφωνία κυρώθηκε στη συνέχεια με συντακτική πράξη που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα τηυβέρνησης (φύλλο 68/1965 τεύχος Α') και απέκτησε όχι απλά ισχύ νόμου, αλλά επαυξημένη συνταγματική δύναμη. 

Απόσπασμα 114 Ιερολοχιτών μετά από μάχη συνέλαβε τη γερμανική φρουρά της Νισύρου . 7 Γερμανοί νεκροί 31 αιχμάλωτοι. Έπεσε μαχόμενος ο επικεφαλής υπολοχαγός Ευάγγελος Χατζηευαγγέλου.

1946. Ένα χρόνο μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, συνήλθε στην Αθήνα η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, για να εξετάσει «την κατάσταση στην Ελλάδα», τα «προβλήματα του δημοκρατικού αγώνα» και να καθορίσει τα καθήκοντα του Κόμματος. Πήραν μέρος 28 από τα 30 τακτικά μέλη και τα 15 αναπληρωματικά.

1949. Το απόγευμα της 12ης Φεβρουαρίου οι σλάβοι κομμουνιστές εξαπέλυσαν μια τελευταία σφοδρή επίθεση, κατά της Φλώρινας αλλά οι άνδρες της 2ας Μεραρχίας του «Παππού» κράτησαν τις θέσεις τους και αντεπετέθηκαν. Μακριά από τη γραμμή πυρός, πάνω σ’ ένα ύψωμα με το παράξενο όνομα Τρύπια Πέτρα, ο στρατηγός Γούσιας που δεν είχε οπτική αντίληψη, μαζί με τον κομισάριο Βλατά διέταξαν υποχώρηση. Σύμφωνα με το Γενικό Επιτελείο, οι Κομμουνιστές άφησαν πίσω τους 713 νεκρούς, από αυτούς οι 334 σύμφωνα με τα στοιχεία του ΚΚΕ ήταν έλληνες υπήκοοι, (σλαβόφωνοι και ελληνόφωνοι) και οι άλλοι ήσαν ξένοι. (Γιουγκοσλάβοι και Βούλγαροι). Το ΚΚΕ ανακοίνωσε και 199 αγνοούμενους.
Ο Στρατός συνέλαβε 350. Οι τραυματίες των συμμοριτών που έμειναν πίσω ήταν 867. Οι κομμουνιστές κουβάλησαν 1557. Συνολικές απώλειες 3686 από τους 6000 περίπου που επιτεθηκαν. Ήταν η απόλυτη καταστροφή. Ο Εθνικός Στρατός και οι ένοπλοι πολίτες είχαν 44 νεκρούς, 284 τραυματίες και 35 αγνοούμενους που τους εκτέλεσαν οι κομμουνιστές. Ο «Κομισάριος» Βλατάς χρόνια μετά έγραψε και 82 αιχμάλωτους έλληνες χωρίς να εξηγήσει τι απέγιναν.
Η συντριβή του ΔΣΕ στην μάχη της Φλώρινας αποτέλεσε την αρχή του τέλους του εμφυλίου. Λόγω των μεγάλων απωλειών, οι δυνάμεις του ΔΣΕ δεν ανέκαμψαν στην ουσία ποτέ.

Ο ιδρυτής της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας», Χασάν αλ-Μπάνα δολοφονήθηκε στο Κάιρο. Ο δολοφόνος του δεν πιάστηκε ποτέ.

1951. Η 19χρονη Σοράγια παντρεύτηκε το Σάχη του Ιράν Ρεζά Παχλαβί στο Παλάτι Γκολεστάν στην Τεχεράνη.

1955. Το Συμβούλιο Υπουργών της Σοβιετικής Ένωσης ενέκρινε την κατασκευή του «Κοσμοδρόμιου» Μπαικονούρ

1958 . Στην Κίνα, στο πλαίσιο της πολιτικής «Μεγάλο Άλμα προς τα εμπρός», ξεκίνησε μια μεγάλης κλίμακας εκστρατεία για την καταπολέμηση των παρασίτων. Η ιδέα της εκστρατείας ήταν να καταστρέψουν τα «τέσσερα παράσιτα» , ποντίκια, κουνούπια, μύγες και τα σπουργίτια.

1960.  Επανήρχισαν στην Λευκωσία οι συνομιλίες Μακαρίου-Φούτ και Κιουτσούκ -Φούτ  με την συμμετοχή των πρέσβεων Ελλάδος και Τουρκίας. Άρχισαν στη Βόννη οι διαπραγματεύσεις για τις γερμανικές ατομικές αποζημιώσεις των Ελλήνων θυμάτων του Ολοκαυτώματος.  

1961.Ανακοινώθηκε ότι εκτελέστηκε στην Κατάνγκα του Κονγκό,
ο πρωθυπουργός και εθνικός ήρωας Πατρίς Λουμούμπα. Η ακριβής ημερομηνία και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες σκοτώθηκε ποτέ δεν διευκρινίστηκαν . Από το Μπαικονούρ ξεκίνησε το σοβιετικό διαστημόπλοιο Venera 1, η πρώτη ανθρώπινη συσκευή που έφτασε στην Αφροδίτη.

1962. Ο Γιούρι Γκαγκάριν έφθασε την Αθήνα, και έγινε δεκτός με μεγάλο ενθουσιασμό.

1969. Άρχισε η κατασκευή του εργοστασίου Αλουμίνας της Πεσινέ έξω  από την Ποντγκόριτσα στο Μαυροβούνιο. 

1971. Επίσημη επίσκεψη του Στυλιανού Παττακού  στην Αίγυπτο.     Η Λευκωσία διέψευσε τις πληροφορίες για συγκρότηση εξόριστης δημοκρατικής ελληνικής κυβερνήσεως  στην Κύπρο.

1973. Το Βόρειο Βιετνάμ απελευθέρωσε τους πρώτους αμερικανούς αιχμάλωτους πολέμου.

1974. Στη Μόσχα συνελήφθη στο σπίτι του ο Αλεξάντερ Σολζενίτσιν, κατηγορήθηκε για προδοσία , του αφαιρέθηκε η Σοβιετική υπηκοότητα και απελάθηκε την επομένη αεροπορικώς στη Γερμανία.

1977. Ο Μακάριος και ο Ντενκτάς συμφώνησαν στην Βιέννη υπό την αιγίδα του Κουρτ Βαλντχάιμ το πλαίσιο εξεύρεσης λύσης του κυπριακού προβλήματος.
Η συμφωνία δεν δέσμευε νομικά τις δύο πλευρές. Η Συμφωνία αυτή αποκαλούμενη και «συμφωνία τεσσάρων σημείων» προέβλεπε ουσιαστικά μια Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, που τότες είχε μεταφραστεί ως «διπεριφερειακή». Η ελευθερία διακίνηση, η ελευθερία εγκατάστασης, και το δικαίωμα παρέμειναν ανοικτά προς συζήτηση, όπως και το «εδαφικό».

1985. Το δολάριο έφτασε σε ισοτιμία ρεκόρ των 10 ελβετικών φράγκων στο χρηματιστήριο του Παρισιού.

1986. Η Μάργκαρετ Θάτσερ και ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν υπέγραψαν στη Λιλ τη συμφωνία για την κατασκευή ενός τούνελ κάτω από τη Μάγχη.

1992 Ιδρύθηκε η Αυτόνομη Δημοκρατία της Κριμαίας στην Ουκρανία.

1995. Στο Πάλε ο Ράντοβαν Κάραζιτς, δήλωσε ότι αν η Κροατία επιλέξει την επιθετικότητα, θα βρει μπροστά της τον ενωμένο στρατό της Ρεπούμπλικα Σερπσκα της Σερβικής Κράινα και αυτό θα είναι το πρώτο βήμα προς την Ένωση δύο σερβικών κρατών».

1996. Στη Δυτική Όχθη, Γιάσερ Αραφάτ έγινε πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής.

1997. Στη Βουλγαρία ο  πρόεδρος Πέταρ Στογιάνοφ διόρισε υπηρεσιακή κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Στέφαν Σοφιγιάνσκι.

2002. Ο πρώην πρόεδρος της Σερβίας και της Γιουγκοσλαβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς εμφανίστηκε ενώπιον του Διεθνούς Δικαστήριου Εγκλημάτων Πολέμου στη Χάγη, κατηγορούμενος για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

2012. Με 199 «ναι» υπερψηφίστηκε από τη Βουλή η νέα δανειακή σύμβαση (δεύτερο μνημόνιο), έναντι 74 βουλευτών που την καταψήφισαν και 5 που δήλωσαν «παρών». Είκοσι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και ισάριθμοι της Νέας Δημοκρατίας ψηφισαν αρνητικά. Οι βουλευτές του ΛΑΟΣ, με εξαίρεση τους Μάκη Βορίδη και Άδωνι Γεωργιάδη, που ψήφισαν Ναι απείχαν.
Η νέα δανειακή σύμβαση καταψηφίστηκε από τους βουλευτές του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ.

2016. Ο Πάπας Φραγκίσκος συναντήθηκε στην Αβάνα της Κούβας με τον Πατριάρχη Κύριλλο της Μόσχας.

2019. Τέθηκε σε ισχύ η προδοτική συμφωνία των Ψαράδων και η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας έγινε επίσημα  Δημοκρατία της  Βόρειας Μακεδονίας.

11/2/23 Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΒΙΛΕΜ ΡΑΪΧ. ΦΡΗ ΣΕΞ ΦΟΡ ΟΛ

 

ΣΥΓΚΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ  ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΥΡΓΟ ,ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ "ΕΜΠΡΟΣ", ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ            ΣΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ 11ης ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1949, ΚΑΙ ΌΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΟΤΙ ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΤΑΤΑΝΕΣ  ΣΚΟΤΩΝΑΝ    ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ   ΓΕΝΟΥΣΑΝ!!!!!!!

ΠΑΝΙΚΟΣ ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΣ ΣΤΑ ΣΤΗΡΙΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΔ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΤΗΣ ΠΟΥΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΡΙΞΟΥΝ ΤΟΝ ΜΗΤΣΟΤΚΕΝΣΚΙ

ΟΙ ΜΗΤΣΟΤΚΑΝΘΡΩΠΟΙ 

ΠΑΘΑΙΝΟΥΝ  ΚΡΙΣΗ ΕΠΙΛΗΨΙΑΣ ΜΟΛΙΣ ΑΚΟΥΝ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ 

ΚΑΙ ΑΝΑΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 

Η Ημέρα του Προδότη. 11 Φεβρουαρίου 1949. Σαν σήμερα η Διεθνής Ταξιαρχία του Δημητρόφ επιτέθηκε στην Φλώρινα

ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟΣ: Η μαχη της ΦλωριναςΣαν σήμερα οι "Μακεδόνες" από τη τη Γιουγκοσλαβία μαζί με τους συντρόφους Κουτσούμποφ και Αλιέκσι Τσιπρέφσκι επιτέθηκαν για να καταλάβουν τη ΦλώριναΣτη φωτογραφία βλέπετε  τα συγκεντρωμένα  από το Στρατό  πτώματα των εγχώριων Κομμουνιστών που ηταν εκτεθειμένα για αναγνώριση από τους αιχμαλώτους συντρόφους τους σε ένα         χωράφι έξω από τη Φλώρινα

Στις 11 Φεβρουαρίου 1949, οι «Μακεδόνες» κομμουνιστές, από τα Σκόπια, υποστηριζόμενοι από τη ΝΟΦ και τους συντρόφους τους του ΚΚΕ, προσπάθησαν να καταλάβουν τη Φλώρινα, για «να απελευθερώσουν την Μακεδονία». 

 Η «μάχη της Φλώρινας» , δεν ήταν μια μάχη με το «Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας», αλλά, μάχη με τη διεθνή ταξιαρχία της Κονμιφόρμ, που είχε Αλβανούς και βουλαρόφωνους από τα Σκόπια. 

 Πριν μερικούς μήνες , τον Ιούνιο 1948, είχε επέλθη η ρήξη μεταξύ του Στάλιν και του Τίτο, και η αποπομπή του Τίτο από την Κομινφόρμ.

Στο πλαίσιο της ρήξης, ο Στάλιν υιοθέτησε την πολιτική του Δημητρώφ για τη δημιουργία είτε ανεξαρτήτου «Μακεδονικού Κράτους», είτε μιας ομόσπονδης Λαϊκής Δημοκρατίας εντός της «Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας» . 

 Ο Δημητρόφ επίσης , είχε καταγγείλει  όλες τις διμερείς συμφωνίες με τον Τίτο, ανέστειλε την πολιτική «μακεδονοποίησης» στο Πιρίν και κατήγγειλε τη βίαιη αποβουλγαροποίηση του πληθυσμού στη «γιουγκοσλαβική Μακεδονία», και έθεσε ζήτημα βουλγαρικής μειονότητας. 

 Το ΚΚΕ αποδέχτηκε την καταδικαστική "για τον Τίτο και την κλίκα του" απόφαση της Κομινφόρμ της 28ης Ιουνίου 1948, χωρίς όμως να στραφεί έντονα κατά της Γιουγκοσλαβίας.  Αυτό έγινε με την αποπομπή του Μάρκου  στην 5η Ολομέλεια , μετα την οποία οι Αμερικανοί ιλούσαν για την στροφή του Τίτο.

Ωστόσο, η γιουγκοσλαβική βοήθεια προς τον ΔΣΕ μειώθηκε αισθητά.  από τον Ιούλιο του 48 και μετα.

 Ο κύριος όγκος της στρατιωτικής βοήθειας προς τον "Δημοκρατικό Στρατό" προερχόταν πλέον από τη Σοβιετική Ένωση μέσω Βουλγαρίας και Αλβανίας. 

 Η φιλοτιτοική πτέρυγα του ΝΟΦ άρχισε να οργανώνει λιποταξίες των «μακεδόνων» προς τη Γιουγκοσλαβία, ενώ η πτέρυγα που ήταν με τον Στάλιν, το VMRO και τη Βουλγαρία ζητούσε την «Ανεξάρτητη Μακεδονία», και το 2ο Συνέδριο της ΝΟΦ τάχθηκε υπέρ της «Ενιαίας και Ανεξάρτητης Μακεδονίας σε μια λαϊκοδημοκρατική Βαλκανική Ομοσπονδία». 

 Η γραμμή για την «Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία» πέρασε στην 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ στις 30-31 Ιανουαρίου 1949, στους Ψαράδες των Πρεσπών, που υποστήριξε «το δικαίωμα της εθνικής αποκατάστασης και αυτοδιάθεσης του μακεδονικού λαού», στην «ΝόβαΜατσεντόνιγια». 

 Η θέση του ΚΚΕ στρεφόταν κατά της κυριαρχίας του Τίτο στη «γιουγκοσλαβική Μακεδονία» και αμφισβητούσε τον ρόλο της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας, ως «του Πεδεμοντίου της ενοποίησης της Μακεδονίας». 

 «Μετά την 5η Ολομέλεια οι σλαβίζοντες κομμουνιστές έλεγαν ότι τα σύνορα της Ανεξάρτητης Μακεδονίας, θ’ άρχιζαν στον Όλυμπο και θα είχε πρωτεύουσα τη Σολούν». 

 Η 5η Ολομέλεια έλεγε: «Ο μακεδόνικος λαός θα απόκτηση μια ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση στην οικογένεια αυτή όπου αύριο θα ανήκει και ο ελληνικός λαός με την λαϊκή δημοκρατία. Και γι’ αυτή την ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση παλεύει σήμερα και ο μακεδόνικος λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου…». 

Τότε, μετά την 5η Ολομέλεια αποφασίστηκε και η κατάληψη της Φλώρινας, για να γίνει η προσωρινή πρωτεύουσα της «Ενιαίας και Ανεξάρτητης Μακεδονίας», που θα αποσπούσε από τον Τίτο και τα Σκόπια. 

 Για αυτό επιστρατεύτηκαν 6000 βουλγαρόφωνα καθίκια από τη Βαρδαρία ως «εθελοντές», και επιτέθηκαν στην Φλώρινα .

 Η δύναμη που επιτέθηκε δεν ήταν οι «συμμορίτες – κομιτατζήδες» του εθνοπροδοτικού ΚΚΕ, αλλά οι Βουλγαρόφρωνες του VMRO από τα Σκόπια, μαζί με Αλβανούς και ελληνόφωνα κόκκινα καθάρματα για να ιδρύσουν τη ΝόβαΜατσεντόνιγια.

Η μάχη της Φλώρινας ήταν καθαρά ξένη εισβολή, αλλά αυτό το γεγονός συγκαλύφθηκε με εντολή των Αμερικανών, για να προστατευθεί ο σύντροφος Τίτο, που ήδη "είχε κάνει στροφή ".

 Η Επίθεση των Γιουγκοσλάβων στην Φλώρινα.

Η μάχη άρχισε στις 3:30΄ το πρωί, της 11ης Φεβρουαρίου. Οι Γιουγκοσλάβοι κατέλαβαν τα υψώματα Σολίτσετο και Γκιούπκα, αλλά κράτησε το 1033.

 Κάποτε πρέπει επιτέλους να κτιστεί εκκλησία στο ύψωμα 1033 προς τιμή των γενναίων υπερασπιστών του υψώματος, αφιερωμένη στον Άγιο Μελέτιο που έχει την ονομαστική του γιορτή στις 12 Φεβρουαρίου και στον Άγιο Χαράλαμπο, προς ελάχιστη απόδοση Τιμής του κατακρεουργηθέντος υπό των ξενοκινήτων Κ/Σ Ανθυπολοχαγού Χαράλαμπου Καστρισιανάκη.

Τα τμήματα των Γιουγκοσλάβων που επρόκειτο να διεισδύσουν στην Φλώρινα συνάντησαν οργανωμένα πολυβολεία και καθηλώθηκαν και δέχτηκαν εύστοχα πυρά του πυροβολικού. 

Αν και είχαν εφοδιαστεί με ασύρματους, από τους Γιουγκοσλάβους, η επικοινωνία μεταξύ των τμημάτων με το «επιτελείο» ήταν ελάχιστη έως μηδαμινή, διότι οι βουλαγρόφωνοι δεν συντονίστηκαν με τους ελληνόφωνους.

Το απόγευμα της 12ης Φεβρουαρίου οι συμμορίτες και οι «Μεκεντόνσκι» εξαπέλυσαν την τελευταία τους μαζική επίθεση, κατά της Φλώρινας αλλά οι άνδρες του «Παππού» , τους έδωσαν να καταλάβουν τι σημαίνει Έλληνας πολεμιστής που αμύνεται του πατρίου εδάφους. 

 Το πρωί της 13ης Φεβρουαρίου , ο καιρός βελτιώθηκε και επενέβη   η Αεροπορία. 

Τις επόμενες ώρες, οι συμμορίτες εγκατέλειψαν τα γύρω υψώματα και άρχισε η περισυλλογή των πτωμάτων των Κομμουνιστών . 

 Μετά την αναγνώριση των πτωμάτων, από τους 350 συλληφθέντες και παραδοθέντες «Έλληνες» , το Γενικό Επιτελείο ανακοίνωσε 713 νεκρούς Κ/Σ, που τάφηκαν σε ομαδικό τάφο ανατολικά της πόλης. 

 Ο διοικητής της Μεραρχίας ανέφερε 705 νεκρούς.

Σύμφωνα με τον αείμνηστο πλέον αυτόπτη στρατηγό Γιώργο Αϋφαντή που πολέμησε στην Φλώρινα ως ανθυπολοχαγός, οι αναφορές για περισυλλογή πτωμάτων ξεπέρασαν τους 1450. 

 Ο Ελληνικός Στρατός ξεχώρισε τους  800 Αλβανογιουγκολάβους που φορούσαν καινούργιες στολές και τους έθαψε ξεχωριστά. Τους έκρυψε  Τους πήγαν στα ...αζήτητα. 

Οι δικοί μας, είχαν 44 νεκρούς, 284 τραυματίες και 35 αγνοούμενους. 

 Οι σύγχρονοι κομουνιστείς, λένε τώρα, ότι «στις 12 Φλεβάρη 1949 διαπράχτηκε ένα μεγάλο έγκλημα από αξιωματικούς του εθνικού στρατού στη Φλώρινα. Εκτελούνταν, επιτόπου, τραυματίες του ΔΣΕ παραβιάζοντας αποτρόπαια κάθε στρατιωτική δεοντολογία και τις σχετικές διεθνείς συμβάσεις. Υπολογίζεται ότι εκτελέστηκαν περί τους 350 τραυματίες του ΔΣΕ. Εκεί έσκαψαν ένα λάκκο και με μπουλντόζες έριξαν μέσα τα πτώματα – ανάμεσα στα πτώματα υπήρχαν και μαχητές του ΔΣΕ που ήταν ακόμα ζωντανοί-ημιθανείς!».

Η αποτρόπαια περιγραφή, αναφέρεται την μεταχείριση με εντολή των Αμερικανών στρατιωτικών συμβούλων των Αλβανών και Γιουγκοσλάβων αιχμαλώτων , οι οποίοι θα ενέπλεκαν τις γειτονικές κομμουνιστικές χώρες, πράγμα που δεν το επέτρεψε ο αμερικανικός παράγων. 

 Η παρουσία των Αλβανών και Γιουγκοσλάβων στρατιωτών, εξηγεί και τις παρατηρήσεις του Βλαντά για την «διοίκηση» του «Γούσια» , «μακριά από τη γραμμή πυρός, πάνω στο ύψωμα Τρύπια Πέτρα ». 

«Τέτοιο αίσχος διοίκησης της μάχης δεν ξαναείδε ο κόσμος», έγραψε ο Βλαντάς, ενώ η αλήθεια ήταν ,ότι την διοίκηση είχαν «άλλοι», που βρίσκονταν στα «πρόσω». 

Ο Βλαντάς και ο Γούσιας ήσαν «παρατηρητές». Και για αυτό δεν είχαν οπτική αντίληψη, δεν ειχαν τηλεφωνικές γραμμές με τα προκεχωρημένα τμήματα και οι ασύρματοι υπολειτουργούσαν.

 O Bλαντάς στα απομνημνευματα του έγραψε ότι η επιχείρηση κατάληψης τη Φλώρινας. αποφασίστηκε σε «στενό κύκλο», (Ζαχαριάδης, Μπαρτζώτας, Βλαντάς Γούσιας) στις 23 Ιανουαρίου, αλλά ότι πρακτικά ασχολήθηκαν με την επιχειρηση μετα τη 5η Ολομέλεια. 

Δηλαδή προετοιμάστηκαν για δέκα ημέρες. 

 Η διαταγή του Γενικού Αρχηγείου για τις επιχειρήσεις στη Φλώρινα εκδόθηκε στις 5-2-1949. Αυτό το γεγονός και μόνο αποδεικνύει ότι η κατάληψη της Φλώρινας αποφασίστηκε «εξωθεν» προετοιμάστηκε «έξωθεν», και επιχειρήθηκε με «έξωθεν δυνάμεις».

 Στο τεύχος 12 του περιοδικού «Δημοκρατικός Στρατός», τον Δεκέμβριο του 1948, πολύ πρν τον Ιανουάριο του 49 που το έμαθε ο Βλαντάς , δημοσιεύτηκε άρθρο του Ν. Ζαχαριάδης, με την υπογραφή «Κ» ,που έλεγε ότι «ο μακεδονικός λαός θα αποκτήσει μια ανεξάρτητη, και ενιαία κρατική υπόσταση», «στην οικογένεια των λεύτερων λαϊκοδημοκρατικών λαών στα Βαλκάνια» Η κατάληψη της Φλώρινας, για να γίνει η προσωρινή πρωτεύουσα της «Ενιαίας και Ανεξάρτητης Μακεδονίας», που θα αποσπούσε από τον Τίτο και τα Σκόπια αποφασίστηκε από τους Στάλιν και Δημηρόφ, Για αυτό επιστρατεύτηκαν οι βουλγαρόφωνες από τη Βαρδαρία ως «εθελοντές». Το σχέδιο το γνώριζε ο Τίτο που ειχε ενημερώσει Αμερικανούς και οι Άγγλους. Μετά την τελική ελληνική νίκη στο Βίτσι και τον Γράμμο, οι βουλγαροσταλινικοί από την Σεβερνοματσεντόνιγια ίδρυσαν στην Πολωνία το 1952 την οργάνωση «Ιλιντεν» για να καταγγείλουν τη συμπαιγνία Αθήνας-Βελιγραδίου, και αποκαλούσαν την «Μακεδονία του Αιγαίου» και τη Μακεδονία του Βαρδάρη» , «υποδουλωμένες στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό», και καλούσαν τους «Μακεδόνες» να εξεγερθούν κατά του προδότη Τίτο. 69 χρόνια μετά, την μάχη της Φλώρινας οι Κ/Σ πήραν την ρεβάνς για την ήττα τους στην Φλώρινα, στο Βίτσι και τον Γράμμο Η Συμφωνία των Ψαράδων υλοποιεί τις αποφάσεις της 5ης Ολομέλειας. 

Η συμφωνία της Μικρής Πρέσπας , που υπέγραψε στους Ψαράδες ο Τσιπρόφσκι και που την εφαρμόζει ο ΕΦΙΑΛΤΑΚΗΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΕΝΣΚΙ είναι η απάντηση των Κομουνιστών του ΑΒΝΟΪ στην ήττα τους στην μάχη της Φλώρινας και υλοποιεί την απόφαση της 5ης Ολομέλειας. Το 1948 και το 1949 είναι εδώ. Όπως και το 1944. 

Η ΟΠΛΑ είναι εδώ. Και το παιδομάζωμα είναι εδώ. Όλοι είναι εδώ. 

Επάγγελμα Προδότης. Ο Σταυρωτής του ελληνισμού μαζί με τούς φίλους του. Οι Εγγυήσεις προς του Τούρκους

 

Επάγγελμα Προδότης .11 Φεβρουαρίου 1959. Η προδοτική Συμφωνία του «Εθνάρχου» στη Ζυρίχη και η δίκη του Μαξ.(Μέρτεν).

Στις 11 Φεβρουαρίου 1959, ο πράκτωρ Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Τούρκος συναδελφός του, Αντνάν Μεντερές, συμφώνησαν για τη Κύπρο και μονογράφησαν τη Συμφωνία που υπογράφηκε στις 19 Φεβρουαρίου 1959 στο Λονδίνο και από τον Μακάριο και τους Τουρκοκυπριους . 

 Αυτή ήταν η προδοτική Συμφωνία της Ζυρίχης που εδινε εγγυήσεις κατά της επικράτησης των Ελλήνων στην Κύπρο.

 Την ίδια ημέρα που μονογραφήθηκε η συμφωνία της Ζυρίχης ξεκίνησε στην Αθήνα η δίκη του Ναζί και εγκληματία πολέμου και φίλου του Καραμανλή και της Δοξούλας Μαξ Μέρτεν, που υπηρέτησε στη Θεσσαλονίκη τη διετία 1942-1944, ως σύμβουλος της στρατιωτικής διοίκησης. Ήταν ο άνθρωπος που είχε την ευθύνη για την διαρπαγή των περιουσιών των Εβραίων που στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. 

Η συνολική αξία της περιουσίας που διαχειρίστηκε ο Μέρτεν με τους εβράιους και έλληνες φίλους του ξεπερνούσε τα 125.000.000 χρυσά φράγκα.

  Το Ειδικό Στρατοδικείο Εγκληματιών Πολέμου της Αθήνας καταδίκασε τον Μέρτεν σε 25ετή κάθειρξη, επειτα όμως από πιέσεις της Γερμανίας, η κυβέρνηση Καραμανλή, αφού τροποποίησε τον ισχύοντα νόμο (Ν.Δ. 3933/1959) για τους Γερμανούς υπηκόους που φέρονταν ως εγκληματίες πολέμου, αποφυλάκισε τον Μέρτεν και τον απέλασε στη Γερμανία, με την προϋπόθεση να εκτίσει εκεί την ποινή του. 

Τα γερμανικά δικαστήρια τελικά απάλλαξαν τελείως τον Μέρτεν «ελλείψει στοιχείων».