Η Ημέρα του Προδότη. 11 Φεβρουαρίου 1949. Σαν σήμερα η Διεθνής Ταξιαρχία του Δημητρόφ επιτέθηκε στην Φλώρινα

ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟΣ: Η μαχη της ΦλωριναςΣαν σήμερα οι "Μακεδόνες" από τη τη Γιουγκοσλαβία μαζί με τους συντρόφους Κουτσούμποφ και Αλιέκσι Τσιπρέφσκι επιτέθηκαν για να καταλάβουν τη ΦλώριναΣτη φωτογραφία βλέπετε  τα συγκεντρωμένα  από το Στρατό  πτώματα των εγχώριων Κομμουνιστών που ηταν εκτεθειμένα για αναγνώριση από τους αιχμαλώτους συντρόφους τους σε ένα         χωράφι έξω από τη Φλώρινα

Στις 11 Φεβρουαρίου 1949, οι «Μακεδόνες» κομμουνιστές, από τα Σκόπια, υποστηριζόμενοι από τη ΝΟΦ και τους συντρόφους τους του ΚΚΕ, προσπάθησαν να καταλάβουν τη Φλώρινα, για «να απελευθερώσουν την Μακεδονία». 

 Η «μάχη της Φλώρινας» , δεν ήταν μια μάχη με το «Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας», αλλά, μάχη με τη διεθνή ταξιαρχία της Κονμιφόρμ, που είχε Αλβανούς και βουλαρόφωνους από τα Σκόπια. 

 Πριν μερικούς μήνες , τον Ιούνιο 1948, είχε επέλθη η ρήξη μεταξύ του Στάλιν και του Τίτο, και η αποπομπή του Τίτο από την Κομινφόρμ.

Στο πλαίσιο της ρήξης, ο Στάλιν υιοθέτησε την πολιτική του Δημητρώφ για τη δημιουργία είτε ανεξαρτήτου «Μακεδονικού Κράτους», είτε μιας ομόσπονδης Λαϊκής Δημοκρατίας εντός της «Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας» . 

 Ο Δημητρόφ επίσης , είχε καταγγείλει  όλες τις διμερείς συμφωνίες με τον Τίτο, ανέστειλε την πολιτική «μακεδονοποίησης» στο Πιρίν και κατήγγειλε τη βίαιη αποβουλγαροποίηση του πληθυσμού στη «γιουγκοσλαβική Μακεδονία», και έθεσε ζήτημα βουλγαρικής μειονότητας. 

 Το ΚΚΕ αποδέχτηκε την καταδικαστική "για τον Τίτο και την κλίκα του" απόφαση της Κομινφόρμ της 28ης Ιουνίου 1948, χωρίς όμως να στραφεί έντονα κατά της Γιουγκοσλαβίας.  Αυτό έγινε με την αποπομπή του Μάρκου  στην 5η Ολομέλεια , μετα την οποία οι Αμερικανοί ιλούσαν για την στροφή του Τίτο.

Ωστόσο, η γιουγκοσλαβική βοήθεια προς τον ΔΣΕ μειώθηκε αισθητά.  από τον Ιούλιο του 48 και μετα.

 Ο κύριος όγκος της στρατιωτικής βοήθειας προς τον "Δημοκρατικό Στρατό" προερχόταν πλέον από τη Σοβιετική Ένωση μέσω Βουλγαρίας και Αλβανίας. 

 Η φιλοτιτοική πτέρυγα του ΝΟΦ άρχισε να οργανώνει λιποταξίες των «μακεδόνων» προς τη Γιουγκοσλαβία, ενώ η πτέρυγα που ήταν με τον Στάλιν, το VMRO και τη Βουλγαρία ζητούσε την «Ανεξάρτητη Μακεδονία», και το 2ο Συνέδριο της ΝΟΦ τάχθηκε υπέρ της «Ενιαίας και Ανεξάρτητης Μακεδονίας σε μια λαϊκοδημοκρατική Βαλκανική Ομοσπονδία». 

 Η γραμμή για την «Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία» πέρασε στην 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ στις 30-31 Ιανουαρίου 1949, στους Ψαράδες των Πρεσπών, που υποστήριξε «το δικαίωμα της εθνικής αποκατάστασης και αυτοδιάθεσης του μακεδονικού λαού», στην «ΝόβαΜατσεντόνιγια». 

 Η θέση του ΚΚΕ στρεφόταν κατά της κυριαρχίας του Τίτο στη «γιουγκοσλαβική Μακεδονία» και αμφισβητούσε τον ρόλο της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας, ως «του Πεδεμοντίου της ενοποίησης της Μακεδονίας». 

 «Μετά την 5η Ολομέλεια οι σλαβίζοντες κομμουνιστές έλεγαν ότι τα σύνορα της Ανεξάρτητης Μακεδονίας, θ’ άρχιζαν στον Όλυμπο και θα είχε πρωτεύουσα τη Σολούν». 

 Η 5η Ολομέλεια έλεγε: «Ο μακεδόνικος λαός θα απόκτηση μια ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση στην οικογένεια αυτή όπου αύριο θα ανήκει και ο ελληνικός λαός με την λαϊκή δημοκρατία. Και γι’ αυτή την ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση παλεύει σήμερα και ο μακεδόνικος λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου…». 

Τότε, μετά την 5η Ολομέλεια αποφασίστηκε και η κατάληψη της Φλώρινας, για να γίνει η προσωρινή πρωτεύουσα της «Ενιαίας και Ανεξάρτητης Μακεδονίας», που θα αποσπούσε από τον Τίτο και τα Σκόπια. 

 Για αυτό επιστρατεύτηκαν 6000 βουλγαρόφωνα καθίκια από τη Βαρδαρία ως «εθελοντές», και επιτέθηκαν στην Φλώρινα .

 Η δύναμη που επιτέθηκε δεν ήταν οι «συμμορίτες – κομιτατζήδες» του εθνοπροδοτικού ΚΚΕ, αλλά οι Βουλγαρόφρωνες του VMRO από τα Σκόπια, μαζί με Αλβανούς και ελληνόφωνα κόκκινα καθάρματα για να ιδρύσουν τη ΝόβαΜατσεντόνιγια.

Η μάχη της Φλώρινας ήταν καθαρά ξένη εισβολή, αλλά αυτό το γεγονός συγκαλύφθηκε με εντολή των Αμερικανών, για να προστατευθεί ο σύντροφος Τίτο, που ήδη "είχε κάνει στροφή ".

 Η Επίθεση των Γιουγκοσλάβων στην Φλώρινα.

Η μάχη άρχισε στις 3:30΄ το πρωί, της 11ης Φεβρουαρίου. Οι Γιουγκοσλάβοι κατέλαβαν τα υψώματα Σολίτσετο και Γκιούπκα, αλλά κράτησε το 1033.

 Κάποτε πρέπει επιτέλους να κτιστεί εκκλησία στο ύψωμα 1033 προς τιμή των γενναίων υπερασπιστών του υψώματος, αφιερωμένη στον Άγιο Μελέτιο που έχει την ονομαστική του γιορτή στις 12 Φεβρουαρίου και στον Άγιο Χαράλαμπο, προς ελάχιστη απόδοση Τιμής του κατακρεουργηθέντος υπό των ξενοκινήτων Κ/Σ Ανθυπολοχαγού Χαράλαμπου Καστρισιανάκη.

Τα τμήματα των Γιουγκοσλάβων που επρόκειτο να διεισδύσουν στην Φλώρινα συνάντησαν οργανωμένα πολυβολεία και καθηλώθηκαν και δέχτηκαν εύστοχα πυρά του πυροβολικού. 

Αν και είχαν εφοδιαστεί με ασύρματους, από τους Γιουγκοσλάβους, η επικοινωνία μεταξύ των τμημάτων με το «επιτελείο» ήταν ελάχιστη έως μηδαμινή, διότι οι βουλαγρόφωνοι δεν συντονίστηκαν με τους ελληνόφωνους.

Το απόγευμα της 12ης Φεβρουαρίου οι συμμορίτες και οι «Μεκεντόνσκι» εξαπέλυσαν την τελευταία τους μαζική επίθεση, κατά της Φλώρινας αλλά οι άνδρες του «Παππού» , τους έδωσαν να καταλάβουν τι σημαίνει Έλληνας πολεμιστής που αμύνεται του πατρίου εδάφους. 

 Το πρωί της 13ης Φεβρουαρίου , ο καιρός βελτιώθηκε και επενέβη   η Αεροπορία. 

Τις επόμενες ώρες, οι συμμορίτες εγκατέλειψαν τα γύρω υψώματα και άρχισε η περισυλλογή των πτωμάτων των Κομμουνιστών . 

 Μετά την αναγνώριση των πτωμάτων, από τους 350 συλληφθέντες και παραδοθέντες «Έλληνες» , το Γενικό Επιτελείο ανακοίνωσε 713 νεκρούς Κ/Σ, που τάφηκαν σε ομαδικό τάφο ανατολικά της πόλης. 

 Ο διοικητής της Μεραρχίας ανέφερε 705 νεκρούς.

Σύμφωνα με τον αείμνηστο πλέον αυτόπτη στρατηγό Γιώργο Αϋφαντή που πολέμησε στην Φλώρινα ως ανθυπολοχαγός, οι αναφορές για περισυλλογή πτωμάτων ξεπέρασαν τους 1450. 

 Ο Ελληνικός Στρατός ξεχώρισε τους  800 Αλβανογιουγκολάβους που φορούσαν καινούργιες στολές και τους έθαψε ξεχωριστά. Τους έκρυψε  Τους πήγαν στα ...αζήτητα. 

Οι δικοί μας, είχαν 44 νεκρούς, 284 τραυματίες και 35 αγνοούμενους. 

 Οι σύγχρονοι κομουνιστείς, λένε τώρα, ότι «στις 12 Φλεβάρη 1949 διαπράχτηκε ένα μεγάλο έγκλημα από αξιωματικούς του εθνικού στρατού στη Φλώρινα. Εκτελούνταν, επιτόπου, τραυματίες του ΔΣΕ παραβιάζοντας αποτρόπαια κάθε στρατιωτική δεοντολογία και τις σχετικές διεθνείς συμβάσεις. Υπολογίζεται ότι εκτελέστηκαν περί τους 350 τραυματίες του ΔΣΕ. Εκεί έσκαψαν ένα λάκκο και με μπουλντόζες έριξαν μέσα τα πτώματα – ανάμεσα στα πτώματα υπήρχαν και μαχητές του ΔΣΕ που ήταν ακόμα ζωντανοί-ημιθανείς!».

Η αποτρόπαια περιγραφή, αναφέρεται την μεταχείριση με εντολή των Αμερικανών στρατιωτικών συμβούλων των Αλβανών και Γιουγκοσλάβων αιχμαλώτων , οι οποίοι θα ενέπλεκαν τις γειτονικές κομμουνιστικές χώρες, πράγμα που δεν το επέτρεψε ο αμερικανικός παράγων. 

 Η παρουσία των Αλβανών και Γιουγκοσλάβων στρατιωτών, εξηγεί και τις παρατηρήσεις του Βλαντά για την «διοίκηση» του «Γούσια» , «μακριά από τη γραμμή πυρός, πάνω στο ύψωμα Τρύπια Πέτρα ». 

«Τέτοιο αίσχος διοίκησης της μάχης δεν ξαναείδε ο κόσμος», έγραψε ο Βλαντάς, ενώ η αλήθεια ήταν ,ότι την διοίκηση είχαν «άλλοι», που βρίσκονταν στα «πρόσω». 

Ο Βλαντάς και ο Γούσιας ήσαν «παρατηρητές». Και για αυτό δεν είχαν οπτική αντίληψη, δεν ειχαν τηλεφωνικές γραμμές με τα προκεχωρημένα τμήματα και οι ασύρματοι υπολειτουργούσαν.

 O Bλαντάς στα απομνημνευματα του έγραψε ότι η επιχείρηση κατάληψης τη Φλώρινας. αποφασίστηκε σε «στενό κύκλο», (Ζαχαριάδης, Μπαρτζώτας, Βλαντάς Γούσιας) στις 23 Ιανουαρίου, αλλά ότι πρακτικά ασχολήθηκαν με την επιχειρηση μετα τη 5η Ολομέλεια. 

Δηλαδή προετοιμάστηκαν για δέκα ημέρες. 

 Η διαταγή του Γενικού Αρχηγείου για τις επιχειρήσεις στη Φλώρινα εκδόθηκε στις 5-2-1949. Αυτό το γεγονός και μόνο αποδεικνύει ότι η κατάληψη της Φλώρινας αποφασίστηκε «εξωθεν» προετοιμάστηκε «έξωθεν», και επιχειρήθηκε με «έξωθεν δυνάμεις».

 Στο τεύχος 12 του περιοδικού «Δημοκρατικός Στρατός», τον Δεκέμβριο του 1948, πολύ πρν τον Ιανουάριο του 49 που το έμαθε ο Βλαντάς , δημοσιεύτηκε άρθρο του Ν. Ζαχαριάδης, με την υπογραφή «Κ» ,που έλεγε ότι «ο μακεδονικός λαός θα αποκτήσει μια ανεξάρτητη, και ενιαία κρατική υπόσταση», «στην οικογένεια των λεύτερων λαϊκοδημοκρατικών λαών στα Βαλκάνια» Η κατάληψη της Φλώρινας, για να γίνει η προσωρινή πρωτεύουσα της «Ενιαίας και Ανεξάρτητης Μακεδονίας», που θα αποσπούσε από τον Τίτο και τα Σκόπια αποφασίστηκε από τους Στάλιν και Δημηρόφ, Για αυτό επιστρατεύτηκαν οι βουλγαρόφωνες από τη Βαρδαρία ως «εθελοντές». Το σχέδιο το γνώριζε ο Τίτο που ειχε ενημερώσει Αμερικανούς και οι Άγγλους. Μετά την τελική ελληνική νίκη στο Βίτσι και τον Γράμμο, οι βουλγαροσταλινικοί από την Σεβερνοματσεντόνιγια ίδρυσαν στην Πολωνία το 1952 την οργάνωση «Ιλιντεν» για να καταγγείλουν τη συμπαιγνία Αθήνας-Βελιγραδίου, και αποκαλούσαν την «Μακεδονία του Αιγαίου» και τη Μακεδονία του Βαρδάρη» , «υποδουλωμένες στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό», και καλούσαν τους «Μακεδόνες» να εξεγερθούν κατά του προδότη Τίτο. 69 χρόνια μετά, την μάχη της Φλώρινας οι Κ/Σ πήραν την ρεβάνς για την ήττα τους στην Φλώρινα, στο Βίτσι και τον Γράμμο Η Συμφωνία των Ψαράδων υλοποιεί τις αποφάσεις της 5ης Ολομέλειας. 

Η συμφωνία της Μικρής Πρέσπας , που υπέγραψε στους Ψαράδες ο Τσιπρόφσκι και που την εφαρμόζει ο ΕΦΙΑΛΤΑΚΗΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΕΝΣΚΙ είναι η απάντηση των Κομουνιστών του ΑΒΝΟΪ στην ήττα τους στην μάχη της Φλώρινας και υλοποιεί την απόφαση της 5ης Ολομέλειας. Το 1948 και το 1949 είναι εδώ. Όπως και το 1944. 

Η ΟΠΛΑ είναι εδώ. Και το παιδομάζωμα είναι εδώ. Όλοι είναι εδώ.