Σκοπός τους είναι η βίαιη διακοπή του ιστορικώς ζήν του γένους των Ελλήνων

Η πρότασή για συγκρότηση μιας Επιτροπής Εθνικής Σωτηρίας με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, μιας και θεωρώ ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την έμπρακτη αντίσταση σε μεθοδεύσεις που όχι μόνο καταστρατηγούν το πνεύμα του Συντάγματος αλλά και ατιμάζουν «…τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά..» στα οποία ορκίστηκα, όπως πλήθος άλλοι –όχι όλοι όπως θα έπρεπε- συμπατριώτες, όταν κατατάχθηκα για να εκπληρώσω την στρατιωτική μου θητεία.

Η διεξαγωγή δημοψηφίσματος προκειμένου οι Έλληνες πολίτες εκφράσουν την βούλησή τους σχετικά με το αν συμφωνούν ή όχι με την συγκεκριμένη κυβερνητική πρωτοβουλία, που φέρει τον ψευδεπίγραφο τίτλο αλλά αυτόχρημα αντιφατικό τίτλο «πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην Ελλάδα», προκύπτει ως ανάγκη όχι απλώς οντολογική αλλά κατά κυριολεξία ιστορική.
Διότι, προδήλως ο αληθής σκοπός της νομοθετικής αυτής πρωτοβουλίας είναι η βίαιη διακοπή του ιστορικώς ζήν του γένους των Ελλήνων, τούτο δε αποδεικνύει τόσο ο ίδιος ο τίτλος όσο και η αιτιολόγηση της πρωτοβουλίας δια στόματος του Πρωθυπουργού.
Διότι, μόνο ψευδεπίγραφο μπορεί να χαρακτηριστεί ένα σχέδιο νόμου, που υποτίθεται ότι ρυθμίζει ζητήματα συμμετοχής των ομογενών στο πολιτικό γίγνεσθαι, όταν δεν περιέχει ούτε νύξη για την ψήφο της ομογένειας και ενώ το κύριο αντικείμενο του είναι η μεταρρύθμιση του συστήματος απονομής της ελληνικής ιθαγένειας, το οποίο από συστάσεως του ελληνικού κράτους στηρίζεται στο «δίκαιο του αίματος».
Και διότι, μόνο αντιφατικό μπορεί να χαρακτηριστεί ένα σχέδιο νόμου που φέρει τον πιο πάνω τίτλο στον οποίο αλληλοσπαράσσονται από την μια η έννοια των υπηκόων τρίτων χωρών (οι δεύτερες άραγε ποιες είναι;) με την έννοια της πολιτικής συμμετοχής, δηλαδή (για να αποδώσουμε σε ελληνικά το από την αμερικανική μεταφρασμένο όρο που χρησιμοποιείται) με την έννοια της συμμετοχής του πολίτη, από την άλλη.
Πολλώ δε μάλλον όταν ληφθεί υπόψη ότι το Σύνταγμα αναγνωρίζει «έλληνες πολίτες» και όχι απλώς «πολίτες» γιατί προφανώς πολίτης private label τουλάχιστον σε τούτη εδώ τη χώρα δεν νοείται (τουλάχιστον ακόμη).

Ακριβώς όμως επειδή, η ανάγκη είναι ιστορικής σημασίας αλλά και επειδή ούτε το εγχείρημα είναι εύκολο [καλώς ή κακώς η διεξαγωγή δημοψηφίσματος αποτελεί κατά το Σύνταγμα προνόμιο της κυβερνητικής πλειοψηφίας (βλ. άρθρο 44 παρ. 2 Συντ.)], ούτε υπάρχουν περιθώρια αστοχιών που θα ευτελίσουν ή θα υπονομεύσουν τον εθνικό αυτό στόχο, θεωρώ απολύτως αναγκαίο η επιτροπή αυτή εθνικής σωτηρίας να έχει ηγεσία ικανή να ενώσει τις πατριωτικές δυνάμεις, να τις αποδεσμεύσει από κομματικά δεσμά και να τις προφυλάξει από την διαβολή και τις συκοφαντικές επιθέσεις που θα εκδηλώσουν οι Νενέκοι και τα υποχείρια τους.

Επειδή όμως ταυτόχρονα ούτε η πολυτέλεια σπατάλης δυνάμεων ή χρόνου προς αναζήτηση αρχηγού υπάρχει, ούτε είναι εφικτό να γίνει λόγος για κάποια «Αόρατη» Ανωτάτη Αρχή (κατά το πρότυπο της Φιλικής Εταιρίας) έχω την γνώμη ότι η ηγεσία αυτή πρέπει να έχει την αναγκαία για τους παραπάνω σκοπούς συμβολική ισχύ και την γενική αποδοχή, πάνω και πέρα από τις γνωστές πολιτικές και κομματικές διαιρέσεις.
Τέτοιο συμβολισμό έχω την γνώμη ότι μπορεί να εξασφαλίσει ο Μίκης Θεοδωράκης, προς τον οποίο νομίζω ότι πρέπει να γίνει πρόταση ώστε αν το επιθυμεί να τεθεί επικεφαλής της Επιτροπής αυτής, με μια και μόνο αρμοδιότητα: Την εκπροσώπηση της Επιτροπής ενώπιον της Βουλής, των αρχηγών των κομμάτων, της Κυβερνήσεως και του Προέδρου της Δημοκρατίας, προκειμένου να εφαρμοσθεί η προβλεπόμενη από το Σύνταγμα διαδικασία, για την προκήρυξη δημοψηφίσματος.


Παναγιώτης Ι. Βρεττάκος
Δικηγόρος-Οικονομολόγος