Σήμερα το Έθνος τιμά την μνήμα του Εθνομάρτυρα ΕΥΑΓΟΡΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗ και του επτάχρονου Δημητράκη Δημνητριάδη

 

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης

 ήταν αγωνιστής της ΕΟΚΑ, 

που έδωσε τη ψυχή του για την ΕΛΛΑΔΑ και για να κυματίζει στην ΚΥΠΡΟ η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ. 

Είχε γεννηθεί στην Τσάδα της Πάφου, στις 26 Φεβρουαρίου 1938. Ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας . Εξάδερφος του Ευαγόρα ήταν και ο επίσης εκτελεσθείς Στέλιος Μαυρομμάτης. 

 Το καλοκαίρι του 1955, ο Ευαγόρας επισκέφθηκε την ελεύθερη πατρίδα με την εκδρομή των μαθητών της προτελευταίας τάξης του σχολείου του. έγραφε: 

Αύριο ξεκινούμε για την πατρίδα, γιαλούς θε να περάσουμε και στεριά. Μαζί μας θε να πάρουμε την ελπίδα ταχιά πως θα μας έρθη κι η Λευτεριά. 

 Όταν γύρισε – πολλοί συμμαθητές του είχαν μείνει στην Ελλάδα για να τελειώσουν το Γυμνάσιο – η μητέρα του τον ρώτησε γιατί δεν προτίμησε να μείνει κι αυτός αποφεύγοντας τόσους κινδύνους της επαναστατημένης Κύπρου, η απάντηση του ήταν:

 -«Εγώ δεν πήγα για να μείνω. Χρειάζομαι εδώ!!!» 

 Ο Ευαγόρας συνελήφθη από τους Άγγλους στις 18 Δεκεμβρίου 1956 .Στην κατοχή του είχε ένα οπλοπολυβόλο Μπρεν γρασαρισμένο. Επίσης κουβαλούσε 3 γεμιστήρες γεμάτες. 

Κατηγορήθηκε για κατοχή και διακίνηση οπλισμού και μεταφέρθηκε στη Λευκωσία. Δικάστηκε στις 25 Φεβρουαρίου 1957. Στη δίκη του ο Παλληκαρίδης ,παραδέχθηκε την ενοχή του: «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο», είπε. 

 Την επόμενη μέρα της καταδίκης του , οι μαθητές του Γυμνασίου Πάφου απείχαν από τα μαθήματά του σε ένδειξη διαμαρτυρίας και έστειλαν τηλεγράφημα στον Χάρτινγκ, με το οποίο του ζητούσαν να απονεμηθεί χάρη στον Ευαγόρα. Παρά τις αντιδράσεις σε Κύπρο και Ελλάδα, ο Χάρτινγκ και η Αγγλική πολιτική απόρριψαν την απονομή χάριτος. 

 Στις 00.17 της 14ης Μαρτίου 1957, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης οδηγήθηκε στην αγχόνη. Δολοφονήθηκε σε ηλικία μόλις 19 ετών. Ήταν ο νεαρότερος αλλά και ο τελευταίος αγωνιστής που απαγχονίστηκε από τους Άγγλους. Ο Ευαγόρας στο τελευταίο γράμμα του έγραφε: «Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί». 

 Είναι θαμμένος στα Φυλακισμένα Μνήματα στη Λευκωσία. Έφυγε χαρούμενος, ελεύθερος και αδούλωτος .

Ένα χρόνο πριν, στις 14 Μαρτίου 1956, στη Λάρνακα , Άγγλος στρατιώτης πυροβόλησε στο κεφάλι τον επτάχρονο Δημητράκη Δημητριάδη που πετούσε πέτρες στους Άγγλους με αφορμή την εξορία του αρχιεπισκόπου Μακαρίου,

Ο Δημητράκης ήταν φτωχό παιδί. Φοιτούσε στη Β΄ τάξη του Δημοτικού και μετά το σχολείο πουλούσε λουλούδια στους δρόμους για να βοηθήσει οικονομικά την γιαγιά του που τον μεγάλωνε. Ένα μικρό χαρούμενο αγόρι 7 ετών, μαθημένο στη βιοπάλη. Είχε γεννηθεί  το 1949 στη Λάρνακα