12 Φεβρουαρίου 1945. Στη Βάρκιζα γεννήθηκε το Κεντρο-Αριστερό ΨωροΕλαδιστάν . Η Μαία ήταν η Αγγλία

Η «Κόκκινη Συμφωνία της Βάρκιζας» υπογράφηκε  ανάμεσα στην Προοδευτική Αντιφασιστική Αντιρατσιστική Κεντροααριστερά , το Αντιφασιστικό ΚΚΕ, και την Αντιφασίστρια Αντιρατσίστρια Αυτοκρατορία  που έθεσε τις βάσεις για το ευτυχές Μέλλον του Αριστερού Ψωροελαδστάν. 

Από την ΕΔΑ του μέλλοντος  μας υπέγραψε ο Ιωάννης Σοφιανόπουλος. Από τους Αποστάτες του Μέλλοντος ο Ηλίας Τσιριμώκος. Από το ΠΑΜ και το ΚΚΕ εσωτερικού ο Μήτσος Παρτσαλίδης, ο σύζυγος της Αύρας που είχε γεννηθεί στην Αγγλία. Από τους Εγγυητές υπέγραψαν ο εκπρόσωπος της βασίλισσας Χάρολντ Μάκμίλλαν, και ο εκπρόσωπος της Ιντέλιζενς Σέρβις Ρέτζιναλντ «Ρεξ» Γουίλντιγκ Άλλεν Λήπερ Ταξίαρχος του Μασονικού Τάματος των (αγίων) Μιχαήλ και Γεωργίου.

Στη Βάρκιζα συμφωνήθηκε η διάλυση της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου

 

Ο Νεοδημοκράτης Ιωάννης Σοφιανόπουλος από την μέλλουσα ΕΔΑ, 

και οι Σιάντος Τσιριμώκος Παρτσαλίδης κατέληξαν σε οριστική

 συμφωνία και υπέγραψαν το πρωτόκολλο, της Βάρκιζας, στις 4 

και μισή τα ξημερώματα της 12ης Φεβρουαρίου 1945.

 

Μετά την υπογραφή άνοιξαν σαμπάνια και ο πρόεδρος της

Διασκέψεως και υπουργός των Εξωτερικών κ. Iωάννης 

Σοφιανόπουλος είπε : «Ζήτω ή Μεγάλη Βρεττανία ! Ζήτω οι  

Σύμμαχοι!». Ακολούθως, πήρε το λόγο ο αρχηγός τής Αντιπροσωπείας του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ κ. Γιώργης Σιάντος ύψωσε το ποτήρι και είπε: «

Ζήτω ή Ελλάς ! Ζήτω οί Σύμμαχοι !».

Μετά ο Βρεττανός Υπουργός κ. Χάρολντ Μάκμίλλαν, όστις μετά του Πρεσβευτού της Μεγάλης Βρεττανίας κ. Λήπερ είχε παραστεί είς τήν τελευταίαν σύσκεψιν τών Αντιπροσωπειών, είπε τά έξής: 

«Είναι μεγάλη τιμή γιά τόν κ. Πρέσβυν και έμέ νά παριστάμεθα είς τό τέλος των έργασιών σας και νά διαπιστώσωμεν ότι αύται στέφονται 

ύπό έπιτυχίας. Είλικρινώς έλπίζουν όλοι οί συμπατριώται μας ότι

 τούτο θά είναι ή άπαρχή μιας νέας μεγάλης περιόδου είς τήν 

ένδοξο ιστορίαν τής Ελλάδος.

Έπί μακράν σειράν έτών φίλοι και σύμμαχοι ή Ελλάς και ή Μεγάλη Βρεττανία έχομεν συμμερισθεί είς τό παρελθόν πολλάς δυσκολίας, πολλάς λύπας, πολλάς ήττας. Συμμεριζόμεθα τώρα τό ευτυχές 

μέλλον, τό όποιον ώς έλπίζομεν άνοίγεται ένώπιον των δύο χωρών.

Θά ένθυμούμεθα έπί μακρόν τήν ίστορικήν αύτήν στιγμήν και 

δύνασθε νά είσθε βέβαιοι ότι ή Κυβέρνησίς μας και ό λαός μας θά βοηθήσουν μέ κάθε δυνατόν τρόπον τήν άναγέννησιν του Ελληνικού 

λαού. Ζήτω ή Ελλάς !». 

Έχουμε τονίσει  , ότι, για τον «αριστερό» και τον «Επικοινωνιολόγο», υπάρχει μόνο η αλήθεια που τον συμφέρει. 

Για τους ηλιθίους, υπάρχει μόνο «η αλήθεια» που τους διδάσκουν οι Αριστεροί και οι επικοινωνιολόγοι. 

 Για 78 χρόνια συνεχίζεται ο αστικός μύθος ότι τάχα η ηγεσία του ΚΚΕ «παρέδωσε τα όπλα» στην Βάρκιζα, ενώ στην πραγματικότητα , η «Βάρκιζα», ήταν η άνευ όρων παράδοση των «αντικομουνιστών» στους κομμουνιστές που είχαν ηττηθεί στη μάχη της Αθήνας, και εξασφάλισε στους κομμουνιστές χρόνο, για να ετοιμάσουν τον επόμενο «γύρο».

Πριν την μονογραφή, ανέβηκε στην αγγλική πρεσβεία στην Αθήνα ο Τσιριμώκος που έλαβε την προσωπική εγγύηση του προστατευόμενου του Τσώρτσιλ, Χάρολντ Μακ Μίλαν για την πιστή εφαρμογή των συμφωνηθέντων και την μετέφερε στον Σιάντο. 

Η Συμφωνία καθαρογραφήθηκε και υπογράφηκε στις 14.00 μμ 

παρουσία των φωτογράφων. Από την «προοδευτική» κυβέρνηση Πλαστήρα υπέγραψαν ο υπουργός Εξωτερικών Ιωάννης

 Σοφιανόπουλος, ο υπουργός Εσωτερικών Περικλής Ράλλης και

ο υπουργός Γεωργίας Ιωάννης Μακρόπουλος. Από το ΚΚΕ υπέγραψαν

 ο Σιάντος και ο Παρτσαλίδης και ο Ηλίας Τσιριμώκος από την Ε.Λ.Δ. Εγγυητές ήσαν οι Άγγλοι. 

Ο Λήπερ και ο Μακ Μίλαν, που κινούσαν τα νήματα απ’ τα παρασκήνια και ήταν σε ανοιχτή γραμμή, όχι μόνο με την κυβερνητική αντιπροσωπεία, αλλά και με το ΚΚΕ. 

Η Συμφωνία κυρώθηκε στη συνέχεια με συντακτική πράξη που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της κυβέρνησης (φύλλο 68/1965 

τεύχος Α') και απέκτησε όχι απλά ισχύ νόμου, αλλά επαυξημένη συνταγματική δύναμη.

Η ηγεσία του ΚΚΕ, εξασφάλισε στην Βάρκιζα πλήρη αμνηστία για τα εγκλήματά της και πλήρη Κομμουνιστοκρατία στον Τύπο, τις δημόσιες υπηρεσίες και τα συνδικάτα.

Στη «Βάρκιζα», συνομιλούσαν η «ηγεσία» της ΚΚΕ λτδ, με τον                 αριστερό Ιωάννη Σοφιανόπουλο που είχε συμετάσχει το συνέδριο         του Λιβάνου και ο οποίος το 1950, με την υποστήριξη του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, που τον καθοδηγούσε ο Νίκος Πλουμπίδης,         ίδρυσε μαζί με τον σύντροφο Σβώλο (ΣΚ-ΕΛΔ), και τον Σ. Χατζήμπεη (Αριστεροί Φιλελεύθεροι), τη «Δημοκρατική Παράταξη» , με την οποία η Αριστερά συμμετείχε στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950. 

Στη «Βάρκιζα», η «ηγεσία» της ΚΚΕ λτδ, (Σιάντος, Πλουμπίδης,      Ιωαννίδης, Παρτσαλίδης, Μπαρτζιώτας κλπ), μαζί με τους         συνεργάτες της , (Τσιριμώκος, Σβώλος), κλπ , συμφώνησε με τους Άγγλους και την μελλοντική ΕΔΑ , (Σοφιανόπουλος), ότι οι ηθικοί αυτουργοί , η ηγεσία , που διέταξε τις «αγριότητες» και τις     «υπερβασίες», θα αμνηστεύονταν , και να δικαζόντουσαν μόνο                οι φυσικοί αυτουργοί.

Η Αμνηστία των πολιτικών Αρχηγών των Δεκεμβριανών ηταν η      Βάρκιζα.

 Δηλαδή, οι πολιτικά υπεύθυνοι βγάλανε έξω τον εαυτό τους και ρίξανε όλη την ευθύνη στους εκτελεστές των διαταγών. Για αυτό άνοιξαν σαμπάνια, και οι Σιάντος, Σοφιανόπουλος και Μακ Μίλαν, ήπιαν στην υγεία της βασίλισσας.

 Αν το Γ' Ψήφισμα και ο ΑΝ 509 είχαν εφαρμοστεί το 1945 και όχι           το 1947, δεν θα είχαμε υποστεί το αιματοκύλισμα του Τρίτου Γύρου.               Η Συμφωνία της Βάρκιζας δεν ηττα της αριστεράς αλλά            ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΝΙΚΗ και πρέπει να καταγγελθεί μαζί με τον «αντιφασισμό» και τον «αντιρατσισμό».

Ας εξετάζουμε λοιπόν την αλληλουχία των γεγονότων και όχι τους αριστερούς αστικούς μύθους για να καταλάβουμε τι ήταν και τι δεν      ήταν η Βάρκιζα.

Κατ’ αρχήν οι Άγγλοι «ρύθμισαν» τα ελληνικά ζητήματα στον Λίβανο και την Καζέρτα. 

Στις 18 Οκτωβρίου 1944, τα προβλήματα που έπρεπε να    αντιμετωπισθούν άμεσα από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Γεωργίου Παπανδρέου, ήταν το πολιτειακό ζήτημα, η παραπομπή σε      δίκη και τιμωρία των δοσίλογων και η συγκρότηση εθνικού στρατού      και αστυνομίας. 

Η βάση πάνω στην οποία κινούνταν η πολιτική του Παπανδρέου ήταν η συμφωνία της Καζέρτας, η οποία υπέτασσε όλες τις ελληνικές      δυνάμεις υπό τον στρατηγό Σκόμπυ. 

Για το πολιτειακό θα γινόταν δημοψήφισμα. Για το ζήτημα της δίκης      των δοσίλογων και των «συνεργατών» συμφωνήθηκε να ξεκινήσει στα μέσα Δεκεμβρίου. 

Το σημείο που οδήγησε στην κρίση του Δεκεμβρίου ήταν ο αφοπλισμός των αντάρτικων ομάδων, και η δημιουργία εθνικού στρατού. 

Την 1η Νοεμβρίου σε σύσκεψης στην οποία μετείχαν ο              Πρωθυπουργός,    ο Σιάντος και ο Σκόμπυ αποφασίστηκε η   αποστράτευση του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ ως τις 10 Δεκεμβρίου.

 Στις 3/11/44 ο στρατηγός Οθωναίος είχε διοριστεί αρχιστράτηγος      των Ελληνικών δυνάμεων . 

Το ΚΚΕ ήθελε για υπαρχηγό τον Σαράφη, και οι Άγγλοι τον Βεντήρη. 

Στις 5 Νοεμβρίου, ο Παπανδρέου ανακοίνωσε, σε συμφωνία με το στρατηγό Σκόμπυ, ότι ο ΕΛΑΣ και ο ΕΔΕΣ θα αποστρατευόντουσαν             την  10η Δεκεμβρίου. 

Στις 13/11/1944 παραιτήθηκε ο Οθωναίος. 

Στις 18 Νοεμβρίου συμφωνήθηκε η ίδρυση Εθνοφρουράς, η οποία θα στελεχωνόταν από τους κληρωτούς της τάξης του 1936. 

Αυτό που ήθελε η Βρετανική Κυβέρνηση, ήταν «να δημιουργηθεί       εθνικός στρατός με συνολική δύναμη 40.000 ανδρών. 

Στις 25 Νοεμβρίου, αντικαταστάθηκε ο υφυπουργός Στρατιωτικών Λάμπρος Λαμπριανίδης επειδή είχε επαναφέρει στο στράτευμα περισσότερους από 100 αξιωματικούς των Ταγμάτων Ασφαλείας. Αντικαταστάθηκε από τον στρατηγό Πτολεμαίο Σαρρηγιάννη μέλος     του ΕΑΜ. 

Στις 27 Νοεμβρίου, ο Παπανδρέου ανακοίνωσε τη συμφωνία με τους Εαμικούς υπουργούς Σβώλο, Τσιριμώκο, Ζέβγο, για την αποστράτευση   του ΕΛΑΣ. Παράλληλα, συμφωνήθηκε να παραδώσουν τα όπλα τους και ο ΕΔΕΣ, αλλά και η Χωροφυλακή της Μ. Ανατολής. 

Η τελική απόφαση για τη συγκρότηση εθνικού στρατού όριζε πως θα           τον τον αποτελούσαν αφενός η Γ΄Ορεινή Ταξιαρχία, ο Ιερός Λόχος και       τμήμα του ΕΔΕΣ και από την άλλη μια Ταξιαρχία του ΕΛΑΣ, ίσης          δύναμης αλλά και βάρους οπλισμού με τους τρεις προαναφερθέντες σχηματισμούς. 

Η συμφωνία θα έπρεπε να επικυρωθεί στις 28 Νοεμβρίου του 1944, ωστόσο κάτι τέτοιο δε συνέβη. 

Την 1η Δεκεμβρίου 1944 δημοσιεύτηκε η απόφαση του Σκόμπυ για     γενικό αφοπλισμό σύμφωνα με την πρόσφατη συμφωνία, η οποία προέβλεπε ότι θα εξαιρούνταν η Τρίτη Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία         και    ο Ιερός Λόχος, με το σκεπτικό ότι ήταν το μόνο εν λειτουργία    τμήμα του τακτικού Ελληνικού Στρατού το οποίο πολέμησε σε Βόρειο Αφρική και Ιταλία, και ακόμα μια Ταξιαρχία του ΕΛΑΣ και                         «ένα τμήμα του ΕΔΕΣ» που θα λάμβαναν μέρος «αν χρειαζόταν» σε επιχειρήσεις των συμμάχων στην Κρήτη και τα Δωδεκάνησα, περιοχές , που ακόμα κατείχαν οι Γερμανοί .

 Το ζήτημα της αντιμετώπισης του ΚΚΕ, εξετάστηκε ξανά, στη σύσκεψη που έγινε το πρωί της 12ης Δεκεμβρίου 1944, στην Αγγλική              Πρεσβεία, και στην οποία μετείχαν ο Στρατάρχης Αλεξάντερ, ο        Χάρολντ Μάκ Μίλλαν , ο πρέσβης Λίπερ, ο αρχηγός της υπηρεσίας πληροφοριών Στρατηγός Αϊρευ,. ο υποστράτηγος Τζων Χωκσγουερθ , ο ταξιάρχος Χιου Μάνεριγκ , και ο Σκόμπι. 

Τότε , αποφασίστηκε να διερευνηθεί η δυνατότατα ειρηνικής λύσης       της κρίσης και δόθηκε εντολή στον Σκόμπι να συναντηθεί με το ΚΚΕ       και να ζητήσει την εκκένωση της Αττικής από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ   και τον αφοπλισμό «των οπαδών του ΚΚΕ» στην Αθήνα. 

Πράγματι, εντός της ημέρας έγινε η συνάντηση του Σκόμπι, με τον «υπουργό εξωτερικών» του ΚΚΕ Μιλτιάδη Πορφυρογένη.

 Η επίσημη απάντηση του ΚΚΕ δόθηκε στις 14 Δεκεμβρίου με επιστολή της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΛΑΣ, που δεχόταν τις προτάσεις των Άγγλων υπό τους εξής όρους: 

Ταυτόχρονη απόσυρση της Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου, αφοπλισμός της Χωροφυλακής, αφοπλισμός και παράδοση στη    δικαιοσύνη των ταγματασφαλιτών. 

Το ΚΚΕ απαιτούσε ακόμα «να σχηματιστεί κυβέρνηση πραγματικής   Εθνικής Ενώσεως, η οποία θα ρύθμιζε Δημοκρατικώς το όλον Πολιτικόν και στρατιωτικόν πρόβλημα της Χώρας». Οι Βρετανοί δέχθηκαν να συζητήσουν το «πολιτικό ζήτημα» αλλά όχι το «στρατιωτικό». 

Αργά το μεσημέρι της Πρωτοχρονιάς του 1945, κατόπιν συνεννόησης     του ΚΚΕ με τους Άγγλους , ένα εγγλέζικο θωρακισμένο παρέλαβε        από την οδό Θεμιστοκλέους το Γιάννη Ζεύγο και τον αντισυνταγματάρχη       του ΕΛΑΣ Κόλλια και τους μετέφερε στο στρατηγείο του Σκόμπυ. 

Η συνάντηση έγινε για να δοθεί η αγγλική απάντηση στις προτάσεις      του ΚΚΕ της 14ης Δεκεμβρίου.

 Στη διάρκεια της συζήτησης, ο Ζεύγος επανέφερε τους όρους του        ΚΚΕ της 14ης Δεκεμβρίου που ήταν: «απόσυρση της Ορεινής        Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου, από την Αθήνα , αφοπλισμός της Χωροφυλακής, και αφοπλισμός και παράδοση στη δικαιοσύνη των Ταγμάτων Εθνοφυλακής που είχαν ενταχθεί τα μέλη της Χ και του          ΕΔΕΣ. Ο Σκόμπυ απάντησε ότι θα παραμένουν στην Αθήνα                        και η Τρίτη Ορεινή Ταξιαρχία, και η Χωροφυλακή και τα Τάγματα Εθνοφυλακής.

 Οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ ζήτησαν από τον Σκόμπυ να συναντηθούν             με τον αντιβασιλιά Δαμασκηνό. Ο Δαμασκηνός , δεν δέχτηκε τη              συνάντηση και διαβίβασε μέσω των Άγγλων μια δήλωση στα αγγλικά         που τόνιζε ότι «το στρατιωτικό ζήτημα πρέπει να λυθεί με τους Άγγλους» και ότι, «τα άλλα ζητήματα αφορούν στην κυβέρνηση που           θα σχηματισθεί σε τρεις μέρες». Αυτή ήταν  η ουσία. 

«Το στρατιωτικό ζήτημα πρέπει να λυθεί με τους Άγγλους». Αυτή ηταν η θέση.

«Τα άλλα ζητήματα», που αφορούσαν στην κυβέρνηση συζητήθηκαν       στην Βάρκιζα.

 Το απόγευμα της 3ης Ιανουαρίου, ο Δαμασκηνός , ως Αντιβασιλεύς, έδωσε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης «κατευνασμού» στον    Νικόλαο Πλαστήρα , τον οποίο τον έφεραν άρον –άρον από τη Νίκαια    όπου ζούσε, εξόριστος , από το 1933.

Οι Άγγλοι ικανοποιώντας τους όρους του ΚΚΕ που ζητούσε «να σχηματιστεί κυβέρνηση πραγματικής Εθνικής Ενώσεως, η οποία θα ρυθμίσει Δημοκρατικώς το όλον Πολιτικόν και στρατιωτικόν πρόβλημα της Χώρας», αποστράτευσαν το προσωπικό του Συνεδρίου Λιβάνου        και τους Υπουργούς του Καϊρου, και ανέθεσαν την εξουσία στον          Ιωάννη Σοφιανόπουλο τον οποίο επίσης κουβάλησαν στην Αθήνα. 

Ο σύντροφος Σοφιανόπουλος συμμετείχε στον Λίβανο εκ μέρους της «Νεοδημοκρατικής Ενώσεως Αριστερών», όπου υποστήριξε την        ανάγκη δημιουργίας «κοινού Εθνικού Στρατού» και τη συνδιαλλαγή        όλου του ελληνικού πολιτικού κόσμου με τους κομμουνιστές για την εξασφάλιση ομαλού πολιτικού βίου και της δημοκρατικής εξέλιξης.

  Ο Σοφιανόπουλος που δεν συμμετείχε στην κυβέρνηση του Γεώργιου   Παπανδρέου αφού , "οι βασικές του απόψεις δεν έγιναν δεκτές", διορίστηκε ως ο κυβερνήτης της Ελλάδος από τους Άγγλους και διαπραγματεύτηκε με το ΚΚΕ και τους Άγγλους τη Συμφωνία της Βάρκιζας. 

Η «κυβέρνηση κατευνασμού» των «Αφανών» ή «Άφαντων», ήταν ένα    «λιτό και ευέλικτο» σχήμα με εφτά υπουργούς και πέντε            υφυπουργούς. 

Ο Σπύρος Μαρκεζίνης στην «Σύγχρονη Πολιτική Ιστορία της        Ελλάδος», ανέφερε: « Η κοινή γνώμη αντελήφθη εξαρχής, ότι δεν ήταν ο Πλαστήρας αυτός που κυβερνούσε. Οι Άγγλοι, δια του Ι. Σοφιανοπούλου και κυρίως διά του Δαμασκηνού, καθόριζαν την πολιτική της Κυβερνήσεως και ελάμβαναν τις αποφάσεις».

Στις 5 Ιανουαρίου 1945, μετά από 33 συνεχείς ημέρες μαχών, το ΚΚΕ, αποφάσισε την εφαρμογή της συμφωνίας με τους Άγγλους της 14ης Δεκεμβρίου για αποχώρηση από την Αθήνα.

 Η Κ. Ε. του ΕΛΑΣ έδωσε το απόγευμα της 4ης Ιανουαρίου «Διαταγή     Συμπτύξεως» κατά τη διάρκεια της νυκτός της 4ης προς 5η     Ιανουαρίου. Την υποχώρηση του ΕΛΑΣ ακολούθησαν τα μέλη των οργανώσεων του ΚΚΕ και του ΕΑΜ.

 Οι αναγνωρίσεις των κυβερνητικών και των Άγγλων το μεσημέρι της    5ης Ιανουαρίου έφθασαν σε Κηφισιά – Ερυθραία από όπου δεν         προχώρησαν βορειότερα.

 Στις 8 Ιανουαρίου, παρουσιάστηκε στο Βρετανικό Στρατηγείο στην    Αθήνα εκπρόσωπος του ΕΛΑΣ και παρέδωσε σημείωμα του Γιάννη     Ζεύγου στο οποίο αναφερόταν ότι η ΚΕ του ΕΛΑΣ πρότεινε κατάπαυση των εχθροπραξιών και ζητούσε συνάντηση με τους βρετανούς για να καθορισθούν οι λεπτομέρειες της ανακωχής. 

Στις 11 Ιανουαρίου 1945 , στις 22.30, το ΚΚΕ, μετά από «συσκέψεις»    πέντε ημερών, αποφάσισε και υπέγραψε με το ψευδώνυμο «Κεντρική Επιτροπή του ΕΛΑΣ», την συνθηκολόγηση με τις «Συμμαχικές       Δυνάμεις», και απέσυρε τους ενόπλους του, εκτός της ελεύθερης    Ζώνης, που περιελάμβανε την Αττικοβοιωτία, την Πάτρα, την           Κόρινθο ,το Ναύπλιο, τη Θεσσαλονίκη και τα νησιά.   

Απελευθερώθηκαν και οι αιχμάλωτοι ,και οι τραυματίες, αλλά όχι          οι πολίτες.

 Η ρύθμιση του στρατιωτικού ζητήματος έγινε ερήμην του Πλαστήρα.        Ο Σκόμπι σε συνεννόηση με τον Λήπερ υπέγραψε την Ανακωχή με το     ΕΑΜ στις 11 Ιανουαρίου. 

Ο Βρετανός πρέσβης έδωσε και την αμνηστία που συμφωνήθηκε στην Βάρκιζα. 

Παρενέβηκε ανοικτά και ματαίωσε την έκδοση των ενταλμάτων συλλήψεως παραγόντων του ΕΑΜ, που είχε αποφασίσει ο Πλαστήρας. Αφού λύθηκε το «στρατιωτικό», απέμενε η αμνηστία,  η τιμωρία των δοσίλογων και η ρύθμιση «Δημοκρατικώς» του όλου Πολιτικού προβλήματος της Χώρας». 

Αυτό έκανε η Βάρκιζα, όπου το ΚΚΕ συνομιλούσε με τον σύντροφο Σοφιανόπουλο.

 Με την θέληση των Άγγλων, η κυβέρνηση Σοφιανόπουλου- Πλαστήρα παραχώρησε πλήρεις πολιτικές ελευθερίες στους Κομμουνιστές, αμνηστία των πολιτικών αδικημάτων , αλλά με εξαίρεση των κοινών αδικημάτων, που πραγματοποιήθηκαν μετά τις 3 Δεκεμβρίου 1944,        και την εκκαθάριση των δημοσίων υπηρεσιών και των σωμάτων          ασφαλείας, από όσους «συνεργάστηκαν» με τους κατακτητές και με        την «δικτατορία Μεταξά».

 Με το Άρθρο 7, συμφωνήθηκε η δημιουργία Συμβουλίων εκκαθάρισης των Δημοσίων Υπαλλήλων, των Υπαλλήλων Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, των Δημοτικών και Κοινοτικών Υπαλλήλων όπως     και άλλων επιχειρήσεων και υπηρεσιών εξαρτώμενων από το          Κράτος      ή επιχορηγούμενων από αυτό. 

Όσοι υπάλληλοι, είχαν προσχωρήσει στο ΕΑΜ και τις οργανώσεις του θα επανέρχονταν στις θέσεις τους και θα κρίνονταν όπως και οι           υπόλοιποι υπάλληλοι. Ορίστηκε, επίσης, πως κανείς δημόσιος υπάλληλος δεν θα διωκόταν για τα κομμουνιστικά του φρονήματα. 

Με το Άρθρο 8 συμφωνήθηκε η εκκαθάριση της Χωροφυλακής και         της Αστυνομίας Πόλεων από ειδικά Συμβούλια. 

Οι αξιωματικοί και οπλίτες των Σωμάτων Ασφαλείας ενέπιπταν στις διατάξεις περί αμνηστίας της Συμφωνίας Βάρκιζας και όσοι  κατά τη διάρκεια της Κατοχής είχαν προσχωρήσει στον Ε.Λ.Α.Σ., τον Ε.Λ.Α.Ν.     και την Εθνική Πολιτοφυλακή θα επανέρχονταν αμέσως στις θέσεις       τους και θα κρίνονταν με τον ίδιο τρόπο, όπως οι συνάδελφοί τους. 

Η «Βάρκιζα» ήταν άνευ όρων παράδοση των «αντικομουνιστών» στους κομμουνιστές που είχαν ηττηθεί στη μάχη της Αθήνας, και εξασφάλισε στους κομμουνιστές χρόνο, για να ετοιμάσουν τον επόμενο «γύρο».

 

 Σπυρίδων Αλεξάνδρου Χατζάρα