Ο εμπρηστής της Πάρνηθας και ο Τομ Καραμπεσίνης

του Σπύρου Χατζάρα

Στις 20 Δεκέμβριου του 1950, συνελήφθη στα Εξάρχεια, σε ένα σπιτάκι ιδιοκτησίας του Τάκη Καλοφωλιά, (του κατοπινού εκδότη της οικονομικής εφημερίδας ΕΞΠΡΕΣ), στην οδό Πλαπούτα, (που πηγαίνει από την Καλλιδρομίου στην Αλεξάνδρας) ο Νίκος Μπελογιάννης.

Το σπίτι του Καλοφωλιά, τότε φοιτητή και συνδέσμου του κόμματος ήταν Γιάφκα του κομματικού μηχανισμού. Τον Μπελογιάννη είχε καταδώσει ο συνεργάτης της Ιντέλιτζεντ Σέρβις Πλουμπίδης, που ειχε πα΄ρει μεταγραφή στη Cia. Η σύλληψή του Μπελογιάννη ανακοινώθηκε στις 5 Ιανουαρίου 1951 και στις 19 Οκτωβρίου 1951, 8 ημέρες πριν την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης Πλαστήρα -Σοφοκλή Βενιζέλου, ξεκίνησε στο Στρατοδικείο η δίκη των 93 κρατουμένων.

Τέσσερεις μέρες μετά, στις 23 Οκτωβρίου 1951, συνελήφθη στον Πειραιά ο δικηγόρος Δημήτρης Μπάσης που ήταν περιφρουρημένο μέλος του κόμματος και είχε επαφές μόνο με τον Πλουμπίδη και την Ιωαννίδου.

Ένα μήνα και κάτι πριν, στις 13 Σεπτεμβρίου 1951, ένα εκπαιδευτικό αεροπλάνο της Σχολής Ικάρων έκανε «σκληρή» προσγείωση κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικής πτήσης και την τελευταία στιγμή αποφεύχθηκε η συντριβή του. Λίγες ημέρες αργότερα σε αίθουσα της σχολής βρέθηκε γραμμένο σύνθημα υπέρ του παράνομου τότε ΚΚΕ. Ο αρχηγός ΓΕΑ, αντιπτέραρχος Εμμανουήλ Κελαϊδής, συσχέτισε τα δύο γεγονότα και διέταξε ένορκη προανάκριση.

Εκείνοι, που κινούσαν τα νήματα της υπόθεσης ήταν ο Ελληνοαμερικάνος πράκτορας Θωμάς Καραμπεσίνης που γύρισε τον Ιούνιο του 1950 στην Ελλάδα σαν «σταθμάρχης» της CIA. θα υπηρέτησε άλλα τρία χρόνια ως το 1953, οικοδομώντας την αμερικανοκρατία στον τόπο μας, (όπως είχε χτίσει την Αγγλοκρατία ο παπα-Δημητρης) και ο πρεσβευτής των ΗΠΑ ο Πιουριφόι.

Οι Αμερικανοί επιδίωκαν να κάνουν την Ελλάδα «Μπανανιά» τους, όπως έλεγε
ο Πιουριφόι και αποφάσισαν να συγκρουστούν με τα πειθήνια όργανα της αγγλικής πολιτικής για να διαμορφώσουν ένα καθαρά αμερικάνικο πλαίσιο πολιτικών εξελίξεων. Έτσι, 6 μόλις μήνες από τη λήξη του εμφυλίου, προκηρύχθηκαν εκλογές για τις 5 Μαρτίου 1950.

Στην Αθήνα, οι παλιοί αριστεροί που δεν είχαν εμπλακεί στον εμφύλιο πόλεμο, παρακινήθηκαν από τον Καραμπεσίνη να κατέβουν στις εκλογές και υστερα από διαβουλεύσεις δημιουργήθηκε η Δημοκρατική Παράταξη, από τις οργανώσεις ΕΛΔ ― ΣΚΕ (των Τσιριμώκου και Σβώλου), τους Αριστερούς Φιλελεύθερους (των Χατζημπέη και Ν. Γρηγοριάδη) και τους Αριστερούς Δημοκρατικούς (του Σοφιανόπουλου). Οι υπεύθυνοι της Δημοκρατικής Παράταξης ήρθαν σε επαφή με τον Πλουμπίδη, που ενέκρινε τη συγκρότηση της, παρακάμπτοντας το Ζαχαριάδη. Ο Πλουμπίδης είχε περάσει στην αμερικανοκρατία.

Οι Αμερικανοί, που αρχικά είχαν δώσει το «πράσινο φως» για την άνοδο του Πλαστήρα στην εξουσία είχαν αλλάξει τακτική. Είχε μεσολαβήσει ο πόλεμος στη Κορέα και πλέον ήθελαν πιστούς συμμάχους. Οι Αμερικανοί των Αθηνών , το κλιμάκιο της Cia και η «αμερικάνικη κλίκα » που θα ξεκοκάλιζε τα δύο δισεκατομμύρια δολάρια του Σχεδίου Μάρσαλ, απαιτούσαν να συνεχιστεί η βοήθεια στην Ελλάδα που την... απειλούσαν πλέον από μέσα κι απ έξω από το παραπέτασμα οι ηττημένοι του Εμφυλίου. Για αυτό χρειαζόταν σίγουρη κυβέρνηση και ο Στρατός να παρέμενε εγγυητής του καθεστώτος.

Για να ανατραπεί δημοκρατικά ο Πλαστήρας, που είχε εκλεγεί πρωθυπουργός υποσχόμενος μέτρα κατευνασμού, έπρεπε να εμφανιστεί ως άμεσος
ο κομμουνιστικός κίνδυνος. Οι Αμερικάνοι ήθελαν καταδίκες σε θάνατο.
Όμως υπήρχαν κι άλλα συμφέροντα. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σοφοκλής Βενιζέλος ήθελε με κάθε τρόπο να διαδεχτεί τον «Μαύρο Καβαλάρη» και ο πραξικοπηματίας Παπάγος, με τον ΙΔΕΑ, θα γινόταν Εθνάρχης σε περίπτωση κομμουνιστικής απειλής. Αυτός άλλωστε τους είχε συντρίψει τρία χρόνια νωρίτερα!

Ενώ διεξαγόταν η δίκη και ήταν σαφές ότι ο Πλαστήρας δεν θα επέτρεπε τις εκτελέσεις , ο πράκτωρ Πλουμπίδης έδωσε την διεύθυνση των ασυρμάτων του Ζαχαριάδη. Τη νύχτα της 13ης προς 14η Νοεμβρίου του 1951, όργανα της Ασφάλειας Αθηνών, με επικεφαλής τον υπουργό εσωτερικών Κωνσταντίνο Ρέντη, συνέλαβαν στη βίλα ΑΥΡΑ, στη Γλυφάδα τον Ηλία Αργυριάδη. Την επόμενη, 15 Νοεμβρίου, περικυκλωμένος από τις δυνάμεις ασφαλείας, αυτοκτόνησε στην κρύπτη του σπιτιού της Καλλιθέας στην οδό Λυκούργου 39 ο επικεφαλής του κλιμακίου των ασυρμάτων του Ζαχαριάδη Νίκος Βαβούδης και πιάστηκαν ο Νίκος Καλούμενος, παλαιό στέλεχος του ΚΚΕ, και μέλη της οικογένειάς του.

Μια μέρα μετά στις 16 Νοεμβρίου 1951, στις 3 το πρωί, το στρατοδικείο ανακοίνωσε την απόφασή του για την υπόθεση Μπελογιάννη.
Δώδεκα από τους κατηγορουμένους καταδικάστηκαν σε θάνατο.
Ήταν ο Ν. Μπελογιάννης, η Ε. Ιωαννίδου, ο Στ. Γραμμένος, ο Δ. Καλοφωλιάς,
η Θ. Γεωργιάδου, η Αφρ. Μανιάτη, ο Αθ. Κανελλόπουλος, ο Δ. Κανελλόπουλος,
ο Π. Παπανικολάου, ο Στ. Δρομάζος, η Καλ. Παπαδοπούλου και η Λ. Κόττου.

Οι θανατικές καταδίκες δεν εκτελέστηκαν, αλλά η υπόθεση των ασυρμάτων και το κομμουνιστικό δίκτυο στην αεροπορία εξελίχτηκαν παράλληλα. 

Στην Αεροπορία παράλληλα η μάχη για τα οφίτσια ήταν μεγάλη. Ο αρχηγός της, υποπτέραρχος Μανώλης Κελαϊδής δεν προερχόταν από τη σχολή Ικάρων και σύντομα θα αποστρατευόταν. Θα τον διαδέχονταν κάποιος από την πρώτη τάξη της Σχολής, του 1931. Τα μέλη του ΙΔΕΑ που προέρχονταν από την Αεροπορία ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία από άλλες σχολές και δεν ήθελαν αυτή την εξέλιξη. Τα γεγονότα τους δικαίωσαν. Το δήθεν κομμουνιστικό σαμποτάζ στην Αεροπορία κράτησε τον Κελαϊδή και τους συνεργάτες του στις θέσεις τους μέχρι το 1955.

Στις αρχές του 1952, άρχισαν οι ανακρίσεις για την διείσδυση των κομμουνιστών στο στράτευμα, με σκοπό τη διενέργεια σαμποτάζ και άλλων υπονομευτικών ενεργειών, με γενικό συντονισμό του Ρόμπερτ Ντρίσκολ και του Τομ Καταμπεσίνη που ήταν σε διαρκή επαφή με την ΚΥΠ και την Γεν Ασφάλεια, και τους δίδασκε την αμερικανική «τεχνική» ανακρίσεων, και ψυχολογικών πιέσεων κλπ.
Σύντομα στοιχειοθετήθηκαν τα πρώτα κατηγορητήρια για 15 αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, αλλά και πέντε ιδιώτες. Οι κατηγορούμενοι ομολόγησαν την ενοχή τους ύστερα από βασανιστήρια, κατά τη διάρκεια των οποίων πέθανε ένας εξ αυτών, ο καθηγητής μαθηματικών Χρήστος Δαδαλής.

Στις 8 Ιανουαρίου 1952 ο Δ Μπάτσης μεταφέρθηκε στο Υπουργείο Εσωτερικών, όπου τον ανέκρινε προσωπικά ο ίδιος ο υπουργός με την βοήθεια των ανώτερων αστυνομικών διευθυντών Πανόπουλου, Λιαρομάτη και Ρακιτζή.
Τι ζητούσαν όμως από τον Μπάτση; Οι πιέσεις από τον Πανόπουλου και Ρακιτζή ήταν να δεχτεί ο Μπάτσης ότι είχε γίνει «συνδετικός κρίκος» στην «υπόθεση των ασυρμάτων» και στην «υπόθεση της Αεροπορίας». Τον ήθελαν να «δηλώσει» ότι καθοδηγούσε τον «πυρήνα» στην Αεροπορία.

Οι εμπνευστές της σκευωρίας , η Cia και οι ανώτεροι αξιωματικού του γραφείου Α2 του ΓΕΑ έπρεπε όμως να κατασκευάσουν και ένα πιο σοβαρό επεισόδιο από εκείνο της δολιοφθοράς του αεροπλάνου. Αυτό ήταν απαραίτητο, για να φανούν στα μάτια της κοινής γνώμης ως άγρυπνοι φρουροί ενάντια σε κάθε «κομμουνιστική επιβουλή», και να πουλήσουν την ιστορία στον χαζό αμερικανό , προκειμένου να ενισχυθεί στρατιωτικά η «ασπίδα του ελεύθερου κόσμου στα Βαλκάνια».

Ο Ρόμπερτ Ντρίσκολ ο Τομ Καταμπεσίνης και οι αξιωματικοί και μέλη του ΙΔΕΑ Πέτρος Μητσάκος και Αντώνης Σκαρμαλιωράκης διάλεξαν τον Ίκαρο Νίκο Ακριβογιάννη, που ήταν τέως ΕΠΟΝίτης, και τον έστειλαν σε Εθιμική Αποστολή στην Αλβανία. Τον εκπαίδευσαν οι Αμερικανοί στη Θεσσαλονίκη και τον έστειλαν  στην Αλβανία, όπου θα δήλωνε κομμουνιστής και θα ερχόταν σε επαφή με τους εξόριστους του Δημοκρατικού Στρατού. Από εκεί θα άρχιζε η αποστολή του.
Αλλά στην πραγματικότητα δεν ήθελαν ένα κατάσκοπο μεταξύ των Ελλήνων κομμουνιστών στην Αλβανία. Ήθελαν έναν κομμουνιστή που τόσκασε στην Αλβανία! Ήθελαν μια καλή ιστορία για την «άλωση» των Ενόπλων Δυνάμεων από τους κομμουνιστές!

Στις 15 Φεβρουαρίου 1952 άρχισε στο Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών η δεύτερη δίκη Μπελογιάννη με 29 κατηγορούμενους. Η απόφαση βγήκε στις 8 Μαρτίου. 8 σε θάνατο (μεταξύ αυτών και ο Μπάτσης), 4 σε ισόβια, 2 σε 20 χρόνια φυλακή, 4 σε 15 χρόνια, 2 σε 10 χρόνια, 2 σε ένα χρόνο και 7 απαλλάσσονται. Στις 7 Απριλίου 1952, ο 23χρονος Ίκαρος Ακριβογιάννης , με ένα μονοκινητήριο τύπου «Χάρβαρντ», άφηνε την Αθήνα για την Αλβανία. Μέχρι τα σύνορα τον συνόδευσαν με άλλο αεροπλάνο δύο άνθρωποι της CIA. Ο Ντόσλεϊ Κλαρκ κι ο Τομ Καραμπεσίνης. Έτσι έδεσε το γλυκό.
Η Δίκη των Αεροπόρων ξεκίνησε στις 22 Αυγούστου 1952, στο Διαρκές Στρατοδικείο Αεροπορίας Αθηνών. Η απόφαση εκδόθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1952 και προέβλεπε δύο θανατικές καταδίκες, βαριές ποινές φυλάκισης, αλλά και δύο αθωώσεις.

Με τη Σοφία που αποκτήσαμε από τις δραματικές μας εμπειρίες, μόλις άκουσα για τον εμπρηστή με τα φυτίλια και τα αναπτηράκια που τον έπιασαν επ αυτοφωρο για να δικαιωθεί ο ηλίθιος υπουργός του ALEXIS, σκέφθηκα.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΔΙΝΟΥΝ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΠΛΗΡΕΣ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ;
ΟΛΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟΝ ΘΥΜΗΘΕΙ!