Οι «Κορλεόνηδες» στις Διεθνείς Σχέσεις.

Ο «νομπελίστας» Αχτισαάρι λανσάρει την «θεωρία της πλειοψηφίας του πλούτου» στις διεθνείς σχέσεις και εκβιάζει την Σερβία

Ο νομπελίστας , και πρώην διεθνής μεσολαβητής για το Κοσσυφοπέδιο, Μάρτι Αχτισαάρι, δήλωσε στην βρετανική εφημερίδα Γκάρντιαν (19 Οκτωβρίου) οτι «η Σερβία θα πρέπει να αναγνωρίσει το Κόσοβο εάν θέλει να ενταχθεί στην Ε.Ε» . «Δεν μπορείς να θέλεις να μπεις στην Ε.Ε. και να προσπαθείς να της βγάλεις το μάτι», σημείωσε.
Ο «νομπελίστας» του οποίου το «αμερικανικής εμπνεύσεως» σχέδιο για το Κοσσυφοπέδιο, απερρίφθη από το Συμβούλιο Ασφαλείας, τόνισε στις δηλώσεις του ότι η Σερβία δεν έχει άλλη επιλογή από το να αποδεχθεί τα τετελεσμένα.
Ο κ. Αχτισαάρι στις δηλώσεις του, εισήγαγε μια νέα, «θεωρία της πλειοψηφίας του πλούτου » , στις διεθνείς σχέσεις λέγοντας ότι «δεν έχει καμιά σημασία ότι μόνο 51 από τα 192 μέλη του ΟΗΕ έχουν αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου. Δεν έχει καμιά σημασία αν η Παραγουάη δεν το αναγνωρίζει. Πολύ πάνω από το 65% του παγκόσμιου πλούτου έχει προχωρήσει στην αναγνώριση. Αυτό έχει σημασία », τόνισε.

Οι απόψεις του κ. Αχτισαάρι επαναλαμβάνουν τις « οδηγίες» του «υπουργείου εξωτερικών» της παγκοσμιοποίησης του ICG, που διατυπώθηκαν στην έκθεσή του για το Κοσσυφοπέδιο, από τις 26 Σεπτεμβρίου και στις οποίες τονίζεται ότι «η Ε.Ε. πρέπει να ολοκληρώσει την ανάπτυξη της EULEX έως το τέλος του χρόνου» και να «χρησιμοποιήσει τις συνομιλίες με το Βελιγράδι και να επιβάλει την αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου».

Όποιος δεν είχε καταλάβει ποιες δυνάμεις διαμορφώνουν την παγκόσμια πολιτική , τώρα δεν μπορεί να έχει αμφιβολίες.

Ο «κανόνας του πλούτου» , δηλαδή των μεγάλων τραπεζιτών, δηλαδή της «Οικογένειας Ρότσιλντ-Κορλεόνε»,και της«Οικογένειας Ροκφέλερ-Κορλεόνε», και των περί αυτών, όπως διατυπώθηκε από τον «νομπελίστα» εκφράζει την «παγκόσμια χούντα των τοκογλύφων».

Ας μεταφέρουμε την «θεωρία του πλούτου» στις εκλογές.

Έχει σημασία τι ψηφίζει ο λαός; Σημασία έχει τι επιλογές θα κάνει το 65% του ΑΕΠ.

O Χόλμπρουκ προσπαθεί να σώσει την Βοσνία του.

Η Βοσνία κινδυνεύει με κατάρρευση εάν η διεθνής κοινότητα δεν εμπλακεί πιο ενεργά δήλωσαν σε ανοικτή τους επιστολή που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα του Σαράγεβο Dnevni Avaz. (22 Οκτώβριου) ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, «αρχιτέκτονας» της ειρηνευτικής συμφωνίας του Ντέιτον (1995), και ο Πάντι Ασντάουν, πρώην «αρμοστής» της διεθνούς κοινότητας στην Βοσνία. ( και οι δύο του ICG)
«Σήμερα η Βοσνία αντιμετωπίζει ένα πραγματικό κίνδυνο κατάρρευσης», ανέφεραν, οι δύο Καππαδόκες. «Οπως το 1995, έτσι και σήμερα η σταθερότητα και η διατλαντική ενότητα είναι απαραίτητες εάν δεν θέλουμε να ξαναβρεθούμε αντιμέτωποι με μία καινούργια κρίση». Οι δύο κατηγορούν , την Ευρωπαϊκή Ενωση ότι απέτυχε να χαράξει μία «συνεκτική στρατηγική» για το μέλλον της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης ,και «επισημαίνουν : «Ήλθε το πλήρωμα του χρόνου να δώσουμε πάλι προσοχή στη Βοσνία, εάν δεν θέλουμε να δούμε τα πράγματα να επιδεινώνονται ραγδαία».
Η παρέμβαση των «διπλωματών», του ICG και της παγκοσμιοποίησης, έγινε για να στηρίξει την προσπάθεια αναθεώρησης της συμφωνίας του Ντέιτον. Οι Σέρβοι και ο πρωθυπουργός της Σερβικής Δημοκρατίας κ. Ντόντικ επιμένουν στη διατήρηση της συμφωνίαw του Ντέιτον, που δημιούργησε τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη σαν συνομοσπονδία, ενώ οι Μουσουλμάνοι και το ICG επιθυμούν «ένα ομοσπονδιακό σύστημα μέσα σε ένα ενιαίο κράτος», όπως ανέφεραν οι Χόλμπρουκ, Ασντάουν. Επιπλέον, οι Σέρβοι θεωρούν ότι, εφόσον οι Αλβανοί του Κοσσυφοπεδίου αναγνωρίστηκαν σαν ανεξάρτητοι από την Ε.Ε. και τις Ηνωμένες Πολιτείες, τότε και η Σερβική Δημοκρατία, έχει το δικαίωμα στην Αυτοδιάθεση.

Το ICG και οι Χόλμπρουκ, Ασντάουν υποστηρίξαν ότι «η κατάρρευση της Βοσνίας μπορεί να αποτραπεί, εάν η Ευρωπαϊκή Ενωση συνειδητοποιήσει τους κινδύνους και η νέα αμερικανική κυβέρνηση εμπλακεί ενεργά στην περιφρούρηση του βοσνιακού κράτους με μία αποτελεσματική παρουσία στρατευμάτων και της εξεύρεσης τρόπων αντιμετώπισης της συνταγματικής εμπλοκής της χώρας» .

ΥΓ. Να περιμένω ότι η Σοσιαλιστική Διεθνής θα ζητήσει μετά από αυτά την ανάκληση της απόφασης για την απονομή στον Αχρείο του βραβείου Νόμπελ;