Περί των Πρακτόρων , των Χαφιέδων , των Ρουφιάνων κλπ του συστήματος τπυ Λονδίνου

Ο βίος του πράκτορα λόρδου Ντέιβιντ Μπάλφουρ ή Μπαλφούρ ο οποίος έγινε παπά-Δημήτρης των Ανακτόρων

H ζωή και ο ρόλος του Ντέιβιντ Μπάλφουρ, του γνωστού παπα-Δημήτρη των Ανακτόρων, αναστάτωσε τη δεκαετία του '40 την ελληνόφωνη Ορθοδοξία.
Ο λόρδος Ντέιβιντ Μπάλφουρ γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου του 1903 και καταγόταν απο μια οικογένεια που προσέφερε πρωθυπουργούς, υπουργούς, ναυάρχους και στρατηγούς στη Βρετανία. H Γηραιά Ηπειρος τη δεκαετία του '20 βρίσκεται σε οριακά σημεία. Ο A´ Παγκόσμιος Πόλεμος ανατρέπει πολλά δεδομένα. Οι υπηρεσίες πληροφοριών ενισχύονται καθημερινά. Αναζητούν ικανά στελέχη για να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες των καιρών. Οι αποφάσεις των Γερμανών, των Βρετανών, των Ρώσων, των Γάλλων και των Τούρκων έχουν τεράστια σημασία. Ολοι πρέπει να προβλέπουν τις κινήσεις των εχθρών, των αντιπάλων, αλλά και των συμμάχων.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον μεγαλώνει και ο ρωμαιοκαθολικός στο δόγμα Βρετανός Ντέιβιντ Μπάλφουρ ο οποίος προσελκύει το ενδιαφέρον των μυστικών υπηρεσιών της πατρίδας του. Είναι ένας άνθρωπος με σπουδές στα πανεπιστήμια της Πράγας, του Σάλτσμπουργκ, της Ρώμης και αργότερα των Αθηνών. Γνωρίζει εκτός από τη μητρική του γλώσσα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, ρωσικά, πολωνικά και ελληνικά και αργότερα θα μάθει και τουρκικά.
Στα τέλη της δεκαετίας του '20 ο Μπάλφουρ γίνεται ρωμαιοκαθολικός μοναχός και εντάσσεται στο τάγμα των Βενεδικτίνων. Υπηρετεί στη Μονή του Τάγματος στο Chevetogne του Βελγίου. Πρόκειται για μοναστήρι με ξεχωριστή δράση καθώς όλοι οι μοναχοί εξειδικεύονται στην Ορθόδοξη Θεολογία και Δογματική. Μάλιστα προσπαθούν να βοηθήσουν την προσέγγιση των δύο Εκκλησιών η οποία αποτελούσε αδιανόητο γεγονός την εποχή εκείνη. Το έργο του Μοναστηριού και του ηγουμένου της Lambert Beauouin καταστρέφεται με απόφαση του Βατικανού όταν τρεις μοναχοί, ο Μπάλφουρ, ο Lev Gilet και ο Alexis van der Mensbrughe, εγκαταλείπουν τον Ρωμαιοκαθολικισμό για χάρη της Ορθοδοξίας. Τότε ο Μπάλφουρ με τη βοήθεια των ρώσων κληρικών της διασποράς παίρνει το ορθόδοξο σχήμα και ονομάζεται Δημήτριος. Στο Περιβόλι της Παναγιάς ο παπα-Δημήτρης δεν αναπτύσσει ιδιαίτερα φιλικές σχέσεις, ίσως επειδή οι μοναχοί της εποχής δεν διαθέτουν τη δική του μόρφωση και γνώση. Ωστόσο τότε γνωρίζει τον μετέπειτα Αγιο Σιλουανό και τον λευκορώσο πρίγκιπα πατέρα Σωφρόνιο, έναν διακεκριμένο και μορφωμένο μοναχό ο οποίος αργότερα θα ιδρύσει το Μοναστήρι του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Εσεξ της Βρετανίας.
H ακριβής χρονολογία στρατολόγησης του Μπάλφουρ στην Intelligence Service δεν είναι γνωστή. Πάντως το 1936 ο παπα-Δημήτρης εμφανίζεται στην Αθήνα και μεταβάλλεται σε μαγνήτη για την ελληνική αστική τάξη. Ορίζεται εφημέριος του Ναού του «Ευαγγελισμού» και καταφέρνει γρήγορα να ελιχθεί. Διαθέτει σχέσεις με την αδελφότητα θεολόγων «H Ζωή» και τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρύσανθο (Φιλιππίδη) και φτάνει να υπηρετήσει ακόμη και στον Ναό των Ανακτόρων. Οι σχέσεις του με τον βασιλέα Γεώργιο B´, τον διάδοχό του Παύλο και ιδιαίτερα με την τότε πριγκίπισσα Φρειδερίκη ήταν πολύ στενές. Πολλοί λένε ότι ο Μπάλφουρ «ήταν το μάτι και το αυτί» των Βρετανών στο Παλάτι.
Ο Μπάλφουρ που πέθανε τον Οκτώβριο του 1989, είχε πει στον ακαδημαϊκό κ. Ταχιάο, "Γιατί θα 'πρεπε εγώ να κατασκοπεύω και να καθοδηγώ τον βασιλέα Γεώργιο B΄, τη στιγμή που αυτός συζούσε με βρετανίδα ερωμένη;"».

Το 1941, λίγο προτού οι Γερμανοί κηρύξουν τον πόλεμο στην Ελλάδα, ο Μπάλφουρ αναχωρεί για το Κάιρο. Και είναι χαρακτηριστικό ότι δεν βρίσκεται στον Ναό του Ευαγγελισμού την 25η Μαρτίου του 1941, λίγες ημέρες δηλαδή πριν από τη γερμανική εισβολή. Στο Κάιρο έχει άμεσες σχέσεις με την ελληνική βασιλική οικογένεια και τους πρώην πρωθυπουργούς Παναγιώτη Κανελλόπουλο και Γεώργιο Παπανδρέου. Επιστρέφει στην Ελλάδα με τη νίκη των συμμάχων ως ταγματάρχης του Βρετανικού Στρατού και μέλος της Βρετανικής Πρεσβείας στην Αθήνα. Σε αυτόν αποδίδουν ορισμένοι την τοποθέτηση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Δαμασκηνού (Παπανδρέου) σε θέση αντιβασιλέως και ήταν σίγουρα, όπως λέγεται, ο σύνδεσμος των Βρετανών με τον αντιβασιλέα Δαμασκηνό. Καθοριστικός φαίνεται ότι είναι και ο ρόλος του στη Συμφωνία της Βάρκιζας, στις 12 Φεβρουαρίου 1945. Χαρακτηριστική ήταν η επίσκεψη που έκανε, σύμφωνα με μαρτυρίες, στο σπίτι του Στρατηγού του ΕΛΑΣ Στέφανου Σαράφη στου Μακρυγιάννη την παραμονή της υπογραφής της Συμφωνίας. Ακόμη, είχε σχέσεις και με τον Ηλία Τσιριμώκο.

Ο Μπάλφουρ αποχώρησε από την Ελλάδα όταν καταγγέλθηκε ως πράκτορας με δημοσίευμα της εφημερίδας «Ριζοσπάστης». Στη συνέχεια ως διπλωματικός υπάλληλος της βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών υπηρέτησε στο Ισραήλ, στο Προξενείο της Σμύρνης, στην Γενεύη και αλλού.
(από Το ΒΗΜΑ, 20 Μαρτίου 2005)

Η Διακήρυξη Μπαλφούρ της 2ας Νοεμβρίου 1917, (The Balfour Declaration)

(Arthur James EARL OF BALFOUR. Οι Μπαλφούρ είναι «μεταλλαγμένη εβραϊκή οικογένεια».Το 1879, ο Balfour είχε εκδώσει την μελέτη, «jewish National Home» στην Παλαιστίνη.)

"His Majesty's government view with favour the establishment in Palestine of a national home for the Jewish people, and will use their best endeavors to facilitate the achievement of this object, it being clearly understood that nothing shall be done which may prejudice the civil and religious rights of existing non-Jewish communities in Palestine, or the rights and political status enjoyed by Jews in any other country."

"Η Διακήρυξη Μπαλφούρ αποτελεί την πρώτη σημαντική διακήρυξη από την πλευρά της Μεγάλης Βρετανίας, ισχυρής αποικιοκρατικής δύναμης της εποχής, υπέρ της δημιουργίας ενός εβραϊκού «εθνικού οίκου» στην περιοχή της Παλαιστίνης.
Το σύντομο κείμενο της Διακήρυξης, που έστειλε ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας, Άρθουρ Τζέιμς Μπαλφούρ στον λόρδο Ρόθστσίλντ, ηγέτη της εβραϊκής κοινότητας στη Βρετανία χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον σε όλες τις πρωτοβουλίες για τη δημιουργία ενός εβραϊκού κράτος στην Παλαιστίνη.

Κατά τη διάρκεια του Πολέμου, τόσο η Βρετανία όσο και η Γερμανία έκαναν ανοίγματα προς το σιωνιστικό κίνημα προκειμένου να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή του στις επιχειρήσεις και τα σχέδια τους.
Το Σιωνιστικό κίνημα εκείνη την εποχή ήταν ιδιαίτερα ενεργό στον διαπραγματευτικό τομέα προκειμένου να πείσει κάποια από τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις να υποστηρίξει τον κύριο σκοπό του που ήταν η εγκατάσταση των Εβραίων στην Παλαιστίνη.
Οι επαφές των Σιωνιστών με τους Βρετανούς ευνοήθηκαν επίσης από την παραίτηση της τότε βρετανικής κυβέρνησης και την ανάληψη της εξουσίας από τον Λόυδ Τζόρτζ με υπουργό Εξωτερικών τον Άρθουρ Μπαλφούρ, το 1916.
Οι δυο τους ήταν ιδιαίτερα γνωστοί για τα φιλο-εβραϊκά τους αισθήματα γεγονός που οδήγησε του Σιωνιστές στην εντατικοποίηση των επαφών με τη Βρετανία που είχαν ως αποτέλεσμα την «Διακήρυξη Μπαλφούρ».

Η Διακήρυξη είχε τριπλό σκοπό για τους Βρετανούς: Ο πρώτος ήταν καθαρά προπαγανδιστικός, στοχεύοντας στην εβραϊκή κοινότητα για τη συλλογή οικονομικής κυρίως βοήθειας που θα επέτρεπε στους Συμμάχους να συνεχίσουν την πολεμική προσπάθεια. Ο δεύτερος ήταν ότι θα προλάμβανε τις γερμανικές πρωτοβουλίες για αντίστοιχη βοήθεια από τους Σιωνιστές. Τέλος, η Διακήρυξη ήθελε να περάσει ένα μήνυμα στις ομάδες των Μπολσεβίκων της Ρωσίας με εβραϊκή καταγωγή ότι η ενδεχόμενη εκεχειρία με τους Γερμανούς θα έθετε σε κίνδυνο τα συμφέροντα των Σιωνιστών. Αν και οι συγκεκριμένες ομάδες δεν στην ουσία Σιωνιστές, ωστόσο τελικά η Ρωσία δεν προχώρησε σε καμία συμφωνία εκεχειρίας με τη Γερμανία διατηρώντας έτσι την πίεση προς την τελευταία στο ανατολικό-ευρωπαϊκό μέτωπο του Πολέμου".

Kathimerini,gr 01-11-06

Τα συμπεράσματα δικά σας.Οι ερμηνείες μπορει να ειναι και ειναιδιαφορετικές,αλλά ακόμα και οι απολογητές της πρακτοροκρατίας στον τόπο μας,μας δίνουν τις βασικές διαστάσεις.
Σπ.Χ