Σκούρο Γκρι προς Μαύρο

Μια από τα ίδια, σε άλλο χρώμα

Του Κώστα Μπετινάκη

http://www.styx.gr

 Περιμένοντας το ποδαρικό της τρόικα, ξεκίνησε η ελληνική προεδρία στην ΕΕ.
Μια αποδυναμωμένη χώρα, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενη», δέχθηκε ήδη τα πυρά από την αρκούδα του Βορρά:
«Η Μόσχα περιμένει να δει τη θέση που θα λάβει η ελληνική προεδρία στην κρίση με την Ουκρανία, πριν κάνει οποιοδήποτε σχόλιο».
Αλλά φυσικά, στο μεταξύ, ο πρόεδρος Πούτιν παρέλειψε να στείλει ευχές στην έχουσα επανέλθει εδώ και λίγα χρόνια στην παλιά γνωστή ονομασία, Ψωροκώσταινα… Θα μας πάρει αρκετός χρόνος, ώσπου να συνειδητοποιήσουμε τον εκμαυλισμό της εξουσίας. Όσο πληθαίνουν οι αποκαλύψεις για τις μίζες για την προμήθεια των οπλικών συστημάτων θα φουντώνει ο θυμός για τις ξεχασμένες μίζες της Ζήμενς. Τοις πάσι κατανοητό πως ο διαγκωνισμός για την διακυβέρνηση γίνεται όχι - όπως δισφημίζεται - "για το καλό μας", αλλά για το καλό της τσέπης τους!

Υποδεχόμενοι λοιπόν το νεογνό 2014 οι πολίτες αυτής της χώρας, αναπολούν περασμένα μεγαλεία… Η ανατολή του 2014 δεν σκόρπισε την αισιοδοξία μια και στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον που ζούμε εξέλιπε η βεβαιότητα για καλύτερες ημέρες, όχι μόνον δι΄ ημάς, αλλά σχεδόν παντού. Αλλά ας ρίξουμε μια ματιά στη χρονιά που πέρασε, και να δούμε τι μας επιφυλάσσει η χρονιά που μπήκε: Το ΤΙΜΕ έκρινε πως ο νέος πάπας, ήταν το πρόσωπο της χρονιάς και ξεπέρασε τον «σφυριχτράκια» Σνόουντεν. Κι όμως εκείνος που έκλεψε την παράσταση τον περασμένο χρόνο ήταν ο Ρώσος πρόεδρος. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν, ήταν εκείνος που απέτρεψε όχι μία αλλά δύο διεθνείς συρράξεις: Με την πρωτοβουλία του για ειρηνευτική διάσκεψη για τον εμφύλιο στη Συρία, καθώς και για τα πυρηνικά του Ιράν. Ετσι δίνει την ευκαιρία να …δικαιώσει τον κάτοχο του βραβείου Νόμπελ Μπαράκ Ομπάμα. Ο Οποίος έτσι δεν έδωσε εντολή για το «άρξατε πυρ». Η ρωσική διπλωματική παρέμβαση έδειξε πως είναι ξεπερασμένη η εποχή που αποφάσιζαν και εκτελούσαν αποκλειστικά ως κυρίαρχοι του παιχνιδιού οι δυτικές δυνάμεις.
Ο Σεπτέμβριος του 2013, έδειξε πως η διπλωματία φαίνεται να κερδίζει έδαφος. Και αν παγιωθεί το δόγμα της διπλωματικής επίλυσης των κρίσεων (παντού άραγε;) ίσως δεν δούμε νέες πολικές επεμβάσεις τύπου Βοσνίας και Κοσσυφοπεδίου, αλλά και Ιράκ, Αφγανιστάν και Λιβύης.. Όχι παντού όμως. Και όχι από όλες τις χώρες. Το Ισραήλ για παράδειγμα, ως παλαιός χωροφύλαξ, δεν πείθεται να συμβάλει στις νέες προοπτικές που ανοίγονται με την διεθνή διπλωματία. Αλλά εκτός από τον πάντα εκρηκτικό χώρο της Μέσης Ανατολής, εκεί που έχει φουντώσει το «κακό», είναι η Αφρική. Μετά τη Λιβύη- όπου άγνωστο το παρόν (συντελεί προς τούτο η παντελής απουσία ενημέρωσης από τα Διεθνή Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης) όσο και το μέλλον, λόγω της αναρχίας που επικρατεί στη χώρα – φουντώνει η αναταραχή σε πολλές αφρικανικές χώρες. Η «Αραβική Άνοιξη», μετατρέπεται σε «Αραβικό Χειμώνα», καθώς εντείνονται οι αφορμές για νέα αποικιοκρατική παρέμβαση στην Αφρική. Από την Αίγυπτο -όπου η στρατιωτική κυβέρνηση έθεσε σε παρανομία την Μουσουλμανική Αδελφότητα, το μισό και πλέον εκλογικό σώμα δηλαδή- ως το Σουδάν κι από το Μάλι στην Κεντροααφρικανική Δημοκρατία μαίνεται η αναταραχή. Και σπεύδουν οι δυτικοί «σωτήρες» να εξασφαλίσουν ότι τα πλούσια κοιτάσματα του αφρικανικού υπεδάφους δεν θα πέσουν σε άλλα  χέρια…  

Ιδιαίτερα δυσοίωνες είναι οι προοπτικές στην γειτονική Τουρκία, όπου ο πανίσχυρος ως χθες Ερντογάν, δέχεται πολλαπλά πλήγματα από ένα διεθνές περιβάλλον που τον είχε κάνει να πιστεύει ότι το βάθρο του νικητή του ανήκει για πολύ καιρό ακόμη. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα καθ΄ημάς, θα έχουν οι αποφάσεις που θα πρέπει να ληφθούν στο Κυπριακό «ως την Άνοιξη», έλεγαν πέρυσι, κάποιες «καλά πληροφορημένες» πηγές. Μόνο που με έναν πληγωμένο Ερντογάν, και έναν υποχρεωμένο στις γερμανικές επιταγές «πρόεδρο της ΕΕ», δεν γνωρίζουμε τι θα ισχύσει από όσα εν κρυπτώ έχουν συμφωνήσει στην πρόσφατη συνάντησή τους οι Βενιζέλος- Νταβούτογλου.
Ούτε τι εντολές έχουν δοθεί για το ζήτημα αυτό στην πρόσφατη επίσκεψη Σαμαρά στις ΗΠΑ. Μπορεί ο ψυχρός πόλεμος να έχει τερματιστεί πριν μερικές δεκαετίες με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, αλλά ο οικονομικός πόλεμος που έχει ξεσπάσει είναι αδυσώπητος. Έτσι βλέπουμε τους τραπεζίτες να έχουν δικαιώσει την θεωρία του τέλους των ιδεολογιών με την επικράτηση κατά κράτος των μεγάλων αφεντικών με τα γκόλντεν μπόιζ τους.
Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, για να λειτουργήσει με τις προδιαγραφές των οικονομικών κολοσσών –αυτή την εποχή- χρειάζεται ειρηνικό περιβάλλον. Ώσπου να επιστρέψουν συνθήκες τύπου μεσοπολέμου του περασμένου αιώνα. Πόσος χρόνος όμως απομένει ως την γενική οικονομική κατάρρευση; Ως τότε θα παραμένουμε ανήμποροι θεατές. Θα παρακολουθούμε τις κινήσεις σε μια σκακιέρα για τις οποίες αποφασίζουν κάποιοι άλλοι για μας, χωρίς εμάς.
Κατά τ΄άλλα, Καλή Χρονιά!