Οι εκλογικές περιπέτειες των Εθνικοφρόνων από τον Ζέρβα και τον Γρίβα στον Ηλία και τον Φαήλο...

γράφει ο Σπύρος Χατζάρας

Το ελληνικό εκλογικό σώμα δεν συμπαθεί τους ήρωες. Δεν έδωσε την ψήφο του ούτε στον Γρίβα, ούτε στον Ζέρβα. 
Ψηφίζει ότι του προτείνει το σύστημα. Παπάγο, Παπανδρέου, Καραμανλή, Μητσοτάκη και Αλιέκσι Τσιπρόφσκι. 

Ο Πατριωτισμός είναι η ευγενεστέρα των αρετών. Όλοι βασικά μας βεβαιώνουν, ότι στις ψυχές τους εμφωλεύει ο Πατριωτισμός, και μυριάδες στόματα προφέρουν την λέξιν Πατριωτισμός, πλην όμως, πολλοί λίγοι κατανοούν την κυρία της λέξεως σημασία. 
Η Πατρίς τους αγενείς αποστρέφεται και μισεί τους ιδιωφελείς και τους φιλάργυρους.

 Το Κόμμα των Πατριωτών κατά την Επανάσταση ήταν οι Ναπαίοι, το «κόμμα» με την μεγαλύτερη απήχηση. Τη βάση του συγκροτούσαν οι οπαδοί του Καποδίστρια, οι μικροκαλλιεργητές, οι κατώτεροι κρατικοί αξιωματούχοι και οι Κολοκοτρωναίοι. Προπύργιο των Ναπαίων ήταν η κεντρική Πελοπόννησος. Αντίπαλος οι αγγλόφιλοι έμποροι της Ύδρας.
 Οι μεταρρυθμιστές και οι Φιλελέ. 

Μετά το Κόμμα των Πατριωτών, το Κόμμα των μικροκαλλιεργητών ήταν το Κουμουνδουρικό, και ο εχθρός του λαού ήταν ο δοτός Χάρυ, ο Φιλελέ. Το κόμμα των εισαγωγέων και των τοκογλύφων. Οι Μεταρρυθμιστές. Το κόμμα της Αγγλοκρατίας. 

Αυτούς τους κληρονόμησε ο Λευτεράκης ο Ιουδαίος.

Λόγω τους πολέμου οι φτωχοί Κουμουνδουρικοί συμμάχησαν με τον βασιλιά Κωνσταντίνο και για το λόγο αυτό, και οι «κομμουνιστές» που ψάρευαν οπαδούς ανάμεσα στους φτωχούς συμμάχησαν και εκείνοι με τους βασιλικούς κατά της Πλουτοκρατίας. 
Έτσι γεννήθηκε η πρώτη διαστρέβλωση. 
Ότι οι φτωχοί, οι πατριώτες ήσαν βασιλόφρονες, και αποκτήσαμε το δίπολο Βασιλιάς και Βενιζέλος. 
Δυο εκδοχές της πλουτοκρατίας και της ξενοκρατίας.

 Με αυτό το σχήμα μπήκαμε στον πόλεμο και στην κατοχή, κατά την οποία οι φιλελέ βενιζελικοί και οι κομμουνιστές δούλευαν για τους Άγγλους, ενώ οι αντικομμουνιστές και οι εθνικόφρονες έγιναν δοσίλογοι και ταγματασφαλίτες. Αυτή ήταν η δεύτερη διαστρέβλωση.

 Ωστόσο ο λαός, οι πατριώτες αντικομμουνιστές, ποτέ δεν μπόρεσαν να βρουν τη δική τους αυτόνομη πολιτική έκφραση.
 Από το 1946 και μετά αποτελούν «τάση» στο κόμμα της «πλουτοκρατίας», των ιδιωφελών και των φιλάργυρων.
 Στο κόμμα των Φιλελευθέρων που μετονομάστηκε σε Δεξιά.
Ενώ η άλλη τάση της ξενόδουλης Πλουτοκρατίας των ιδιωφελών και φιλάργυρων μετονομάστηκε σε Προοδευτική Κεντροαριστερά. 
Το 1946, μετά τον πόλεμο και την Κατοχή το 55,12% ψήφισε Ενωμένη Παράταξη των δήθεν Εθνικοφρόνων. Τζων Θεοτόκης, Στέφανος Στεφανόπουλος, Κωνσταντίνος Τσαλδάρης. 

Το «Εθνικόν Κόμμα Ελλάδος», του Ναπολέοντα Ζέρβα που πολέμησε τον Κατακτητή και τους Κομμουνιστές πήρε μόνο 66.027 ψήφους ή 5,96%

Η «Ένωσις Εθνικοφρόνων» του Θεόδωρου Τουρκοβασίλη πήρε 32.538 ψήφους ή 2,94% και το Κόμμα της «Χ» 1.848 ψήφους ή 0,17%. 
Και αυτό αμέσως μετά την Κατοχή και τα Δεκεμβριανά. 
Ο λαός δεν διάλεξε τους αγωνιστές και τους πολεμιστές αλλά τα «Τζάκια».

 Τέσσερα χρόνια μετά, το 1950, και αφού ζήσαμε τον συμμοριτοπόλεμο, ο λαός ψήφισε ξανά τα Κόμματα της Εξάρτησης. Τσαλδάρης 18,8%, Φιλελεύθεροι 17,24%, Πλαστήρας 16,44%. 
Ο Γεώργιος Παπανδρέου και ο Κανελλόπουλος που... που μετείχαν στον Λίβανο και τους απομάκρυναν οι Άγγλοι για να ικανοποιήσουν το ΚΚΕ, πήραν 10,67% και 5,27%.
 Οι Εθνικόφρονες (Τουρκοβασίλης –Μανιαδάκης) πήραν 8,15% και ο Ναπολέων Ζέρβας 3,65%. 
Το 8,15% των Εθνικοφρόνων του 1950 παραμένει το καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα για τον Πατριωτικό χώρο μέχρι σήμερα. 
Το 1951, τους σάρωσαν όλους ο Παπάγος και η «Τζάσμακ». Μόνον ο Χαρίτων Κορυζής ανιψιός του δολοφονηθέντος Αλέξανδρου με το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα. Το 1952 τίποτα. Το 1956 κατέθεσαν συνδυασμούς ο Μανιαδάκης και ο Τουρκοβασίλης. Το 1958 απλή παρουσία από το «Κόμμα Εθνικοφρόνων» του Θεόδωρου Τουρκοβασίλη, το Μεταρρυθμιστικό Κόμμα του Σωτήριου Γκοτζαμάνη και το Δημοκρατικό Μεταρρυθμιστικό Κόμμα υπό τον ήρωα του βορειοηπειρωτικού μετώπου Θεμιστοκλή Κετσέα. 
Το 1961, με το σχέδιο Περικλής δεν υπήρχε χώρος για Εθνικόφρονες. Μόνον ΕΡΕ. Το ίδιο και το 1963. 
Το 1974, είχαμε  την εμφάνιση της ΕΔΕ, αλλά ως πολιτικό φορέα της επταετίας, που έλαβε 1,07%. Από εκεί γεννήθηκε η τρίτη διαστρέβλωση. 
Η ταύτιση του Εθνικού Πατριωτικού Χώρου με την Επταετία. 
Το 1977 εμφανίστηκε στα δεξιά του Καραμανλή, η «Εθνική Παράταξη», που έλαβε 6,82%. 
Το 1985 η ΕΠΕΝ και το 1990 το Εθνικό Κόμμα. 
Το 1993 εμφανίστηκε και πάλι η ΕΠΕΝ λαμβάνοντας 0,14%. Το 1996 κατέβηκαν η ΕΠΕΝ (0,24%), ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος, (0,18%), που άλλαξε την ως τότε θεματολογία του Εθνικού Χώρου και η Χρυσή Αυγή, (0,07%). 
Το 2000 κατέβηκαν η Εθνική Συμμαχία που πήρε 0,24%, η Συμμαχία Πλεύρη-Βορίδη που πήρε 0,18%, και ο Σοφιανόπουλος με 0.09%. 
Το 2004, άλλαξαν τα πράγματα με τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό που έβγαλε τον χώρο από αφάνεια 54 ετών και πήρε 2,19%. 
Το 2007 ο Καρατζαφέρης με 3,8% μπήκε στη Βουλή, και το 2009 ανέβηκε στο 5,83%. Η Χρυσή Αυγή τότε, πήρε 0,23%. 
Το 2012 έκανε το «Μπαμ» η Χρυσή Αυγή με 6,97%.
Αυτή εν συντομία είναι η εκλογική ιστορία του Πατριωτικού Χώρου, που περιμένει ένα καλύτερο αποτέλεσμα το 2019, με τον Ηλία, τον Φαήλο, τον Βελόπουλο, και τα άλλα παιδιά....