O λιμός της Κατοχής και οι ευθύνες της ανάλγητης και αγγλόδουλης βασιλικής κυβέρνησης του Καΐρου. Η μαρτυρία του Αριστοτέλη Ωνάση

Στο βιβλίο με τίτλο, «Το εγχειρίδιο του Έλληνα εφοπλιστή» που εξέδωσε στη Λωζάνη το 1947 ο Αριστοτέλης Ωνάσης αναφέρθηκε και στην ματαίωση της αποστολής 20.000 τόνων σιτηρών στην κατεχόμενη Ελλάδα, την οποία είχε εξασφαλίσει ο ιδιος με προσωπικές του ενέργειες, χάρη στην επαφή του με το περιβάλλον του Προέδρου του Ραμόν Καστίγιο.
 Τα γεγονότα τα περιγράφει ο Ωνάσης στις σελίδες 44-45 του βιβλίου. 

«Τις κατάμαυρες ημέρες στας αρχάς του 1943 όταν ακούγαμε ότι η πείνα θέριζε τὸν Ελληνικὸ λαό, μου κατεβαίνει η έμπνευσης και τηλεφωνώ εκ Νέας Υόρκης εις τον εν Μπουένος Άιρες διακεκριμένον Αργεντινόν φίλον καὶ συνεργάτην μου Α,Ντορέντο και τον παρακαλώ να ζητήση από τον φίλο του τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να μας δωρίσουν 20.000 τόννους σίτου. Μετ᾽ ολίγας ημέρας απαντά ο φίλος μου ότι ο Πρόεδρος εδέχθη ευχαρίστως και το ποσόν είναι στην διάθεση μας. Τρέχω στην Νέα Υόρκη και κινώ κάθε πέτρα πιθανότητος για να επιτευχθή άδεια να μεταφερθή το σιτάρι αυτό με Ελληνικά ή ξένα καράβια υπό την σημαίαν του Ερυθρού Σταυρού. (Ακόμη τότε δεν είχαν αρχίσει αι Σουηδικαι μεταφοραί Καναδικού σίτου). Εν συνεχεία της δηλώσεως του Προέδρου, η Γραμματεία του Γραφείου του Προέδρου υποδεικνύει την επιθυμίαν, διά τους τύπους, και μιας γραπτής αιτήσεως της Πρεσβείας διά την χορήγησιν του σίτου». 

Αυτά γινόντουσαν τον Ιανουάριο του 1943. Η ελληνική πρεσβεία με οδηγίες από το Κάιρο έκανε ότι μπορούσε για να αποφύγει την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στην κατεχόμενη Ελλάδα. Η αφήγηση του Ωνάση συνεχίζει: 

«Τι έκαμε λοιπόν ο Δενδραμής; (ΣΣ. Ο Έλληνας πρέσβης στο Μπουένος Άιρες). Eκωλυσιέργησε παντοιοτρόπως, εμηχανεύθη τα πάντα και εν τέλει έκαψε την επιτευχθείσαν δωρεάν δηλώσας στην Γραμματείαν, ότι η Κυβέρνησίς του ουδεμίαν εξουσιοδότησιν έχει δώσει σε κανένα να ζητήση εκ μέρους της δωρεάν σίτου ούτε και εξεδηλώθη τοιαύτη επιθυμία ποτέ!!! (Εννοείται προσέχων πάντοτε όλα αυτά να γίνονται προφορικώς). Διεμαρτυρήθην εις μάτην στον Τσουδερό, Βενιζέλο και άλλους. Αυτά που αναφέρω δεν είναι μικροπράγματα σε Κράτη με σοβαράν συναίσθησιν της υποστάσεώς των». 

Ο Ωνάσης υποδεικνύει ότι οι υπεύθυνοι ήσαν ο πρωθυπουργός Τσουδερός, ενώ η αναφορά του στο Σοφοκλή Βενιζέλο που μπήκε στην κυβέρνηση τον Μάιο του1943, δείχνει ότι η προσπάθεια συνεχιζόταν ως και τον Μάιο του 1943. Κ
αι η αφήγηση του Ωνάση συνεχίζει: 

«Κατόπιν, ( ο Δενδραμής) αφήνει και περνά αρκετός καιρός και αφού ξεχάσθηκε το ζήτημα και ήλλαξε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, παρουσιάζεται στην Κυβέρνηση και ζητά το ίδιο πράγμα, το επιτυγχάνει και το φουρνίζει ως δική του πρωτοβουλία, αναμένων φυσικά από τους εν Καΐρω προϊσταμένους του και τα σχετικά συγχαρητήρια. Βέβαια ποίος θα έπαιρνε τα συγχαρητήρια είναι το φαιδρόν μέρος της υποθέσεως, το έγκλημα όμως είναι ότι κατέστρεψε την αποστολήν 20.000 τόννων σίτου την εποχή που θα έσωζε χιλιάδας πεινώντων στην Ελλάδα και όχι μετά το πέρας του πολέμου. Ερωτώ μπορεί ποτέ Πρέσβυς να διαπράξη στυγερώτερο έγκλημα εναντίον της Πατρίδος του διά να ικανοποιήση χαμερπή ένστικτα; Είναι δυνατόν ποτέ Πρέσβυς να προξενήση χειροτέραν εντύπωσιν εις τους ξένους που αντελήφθησαν αυτά τα τερτίπια εις βάρος και της χώρας που αντιπροσωπεύει;».

 Ο Ωνάσης, ως επιχειρηματίας, στο βιβλίο του περιορίστηκε σε σχόλια σε βάρος του Σαμαριού και όχι του Γαιδάρου. Για να γίνει κατανοητό το ιστορικό πλαίσιο, 
η πολιτική μεταβολή στην Αργεντινή έγινε με το πραξικόπημα των στρατηγών της 4ης Ιουνίου 1943. Ο στρατηγός Φαρέλ, διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με την Γερμανία στις 26 Ιανουαρίου 1944, και το αίτημα «Δενδραμή» ,θα πρέπει να διατυπώθηκε εκέινη την περίοδο,  και για αυτό ο Ωνάσης αναφέρει το «μετά το πέρας του πολέμου».

 Το επεισόδιο με τους 20.000 τόνους σιτηρά του Ωνάση , δείχνει καθαρά τις ευθύνες της αγγλόδουλης βασιλικής κυβέρνησης του Καΐρου και της Θαλασσοκράτειρας για τον λιμό στην Κατεχόμενη Ελλάδα.